Morgunblaðið - 10.06.2016, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2016
✝ SigurðurJóelsson kenn-
ari fæddist 7. júlí
1930 á Halldórs-
stöðum í Bárð-
ardal. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Sunnuhlíð,
Kópavogi, 20. maí
2016. Foreldrar
Sigurðar voru
hjónin Jóel Tómas-
son frá Stafni í
Reykjadal, Suður-
Þingeyjarsýslu, f. 23. október
1875, d. 25. september 1955,
og Ester Guðlaugsdóttir frá
Fremsta-Felli í Kinn, Suður-
Þingeyjarsýslu f. 21. maí 1890,
d. 1. nóvember 1959.
Hálfsystkini Sigurðar voru
Sigríður, f. 1915, d. 2011, Anna
María, f. 1917, d. 1998, og Guð-
laugur, f. 1924, d. 1992. Faðir
þeirra var Valdimar
Sveinbjörnsson, f. 1893, d.
1926, fyrri maður Esterar.
Hinn 7. júlí 1956 kvæntist
Sigurður eftirlifandi eiginkonu
sinni, Jónu Sveinsdóttur, kenn-
ara, f. 9. desember 1932 í Tröð
í Önundarfirði. Foreldrar
hennar voru Sveinn Kr. Jóns-
son, verkstjóri á Flateyri, frá
Innri-Veðrará, Önundarfirði, f.
21. desember 1900, d. 21. júlí
1981, og kona hans Þórey Arn-
dís Guðmundsdóttir frá
Súgandafirði, f. 16. ágúst 1904,
starfsferil til ársins 1998 eða í
43 ár.
Sigurður vann ýmis störf á
sumrin, garðyrkjustörf í
Reykjavík á sjöunda áratugn-
um. Einnig var hann verkstjóri
hjá Vinnuskóla Reykjavíkur
frá 1970 og fram til ársins
1987.
Sigurður var mjög „músík-
alskur“, hann hafði gott tón-
eyra og spilaði fallega á píanó.
Hann eignaðist orgel tíu ára
gamall og var það fyrsta
kirkjuorgel í Grenjaðar-
staðarkirkju, Suður-Þingeyjar-
sýslu. Það var keypt fyrir hann
stuttu eftir að skipt var um
orgel í kirkjunni. Hann gaf svo
orgelið til kirkjunnar árið
2011 og þá hafði hann átt það í
rúmlega 70 ár. Sigurður gekk
í Karlakórinn Fóstbræður
haustið 1958 og söng fram til
ársins 1999 með aðalkórnum.
Hann söng líka með Gömlum
Fóstbræðrum. Hann var í 14
Fóstbræðrum alveg frá byrjun
og fram til ársins 1996, þegar
þeir sungu síðast opinberlega
á 80 ára afmæli Fóstbræðra.
Sigurður var varaformaður
Fóstbræðra 1973-79. Hann var
í stjórn Foreldra- og styrktar-
félags heyrnardaufra frá 1967.
Hann tók þátt í starfi Félags
kennara á eftirlaunum og í
ýmsu félagsstarfi fyrir aldraða
í Kópavogi.
Sigurður verður jarðsung-
inn frá Hjallakirkju, Kópavogi,
í dag, 10. júní 2016, og hefst
athöfnin klukkan 15.
d. 8. júlí 1988.
Barn Sigurðar
og Jónu (kjördótt-
ir) er Edda Björk,
f. 24. ágúst 1964.
Hún á fjögur börn
með fyrrverandi
eiginmanni sínum
Vigfúsi Hallgríms-
syni, f. 1955. Þau
skildu. Börn
þeirra eru: 1. Arn-
dís Jóna, f. 7. júní
1983, í sambúð
með Hafþóri Má Hjartarsyni.
2. Steina Dögg, f. 20. janúar
1989, hún á soninn Stein Anton
Kastbjerg, f. 21. ágúst 2011. 3.
Sigurður Jóel, f. 11. desember
1992. 4. Halla Björk, f. 6. sept-
ember 1996.
Sigurður flutti þriggja ára
gamall með foreldrum sínum
og systkinum að Arndísar-
stöðum í Bárðardal og þar ólst
hann upp. Sigurður fór í Hér-
aðsskólann að Laugum í
Reykjadal, Suður-Þingeyjar-
sýslu, og lauk þaðan landsprófi
1951. Síðan lá leiðin í Kenn-
araskóla Íslands og útskrif-
aðist hann þaðan vorið 1955
með kennarapróf og söng-
kennarapróf. Hann fékk strax
starf við Langholtsskóla,
Reykjavík, um haustið 1955,
fyrst sem söngkennari og fljót-
lega sem almennur kennari og
þar kenndi hann allan sinn
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Elskulegur eiginmaður minn
og besti vinur í yfir 60 ár er lát-
inn. Ég sakna hans óskaplega
mikið. Ég sakna ljúflyndis hans,
kímnigáfu og hans hlýju nær-
veru.
Við höfum notið daganna síð-
an við hættum bæði að vinna ár-
ið 2000. Við sinntum barnabörn-
unum, ferðuðumst innanlands og
stundum erlendis, unnum í garð-
inum okkar og vorum virk í alls
konar félagsstarfi.
Við héldum að við ættum
mörg góð ár eftir saman, en
veikindi og heilsuleysi gera ekki
boð á undan sér.
Árið 2016 hefur reynst okkur
erfitt, á tímabili lágum við bæði
samtímis inni á Landspítala í
Fossvogi. Ég útskrifaðist fyrr,
en þú komst svo í dvöl á hjúkr-
unarheimilið Sunnuhlíð.
Ég þakka þér fyrir allar okk-
ar stundir saman og Guð geymi
þig, elsku vinur minn, þangað til
við hittumst á öðru tilverustigi.
Þín eiginkona,
Jóna.
Elsku pabbi.
Það er mjög óvenjulegt að
vita af því að þú sért farinn og
komir aldrei aftur, að maður fái
ekki faðmlag frá þér á jólunum
eða afmælum. Ég er svo þakklát
fyrir þær minningar sem við og
fjölskyldan höfum búið til sam-
an. Ég man vel eftir þeim
skemmtilegu ferðum sem ég
upplifði með þér eins og að fara
norður til Akureyrar að hitta
hana Siggu frænku, Goðafoss,
Halldórsstaði í Bárðardal.
Sumarið 2015 var síðasta
ferðalagið okkar saman, við
skruppum í sumarbústað í Hval-
firði, héldum upp á 85 ára af-
mælið þitt, ég, þú, mamma og
börnin mín. Borðuðum yndisleg-
an mat, böðuðum okkur í sólinni
og brostum út í eitt. Þannig mun
ég muna eftir þér, elsku pabbi.
Takk fyrir allt.
Þín dóttir,
Edda Björk Sigurðardóttir.
Sigurður Jóelsson, afi minn,
var stórkostlegur maður sem
varð vinur allra sem urðu á vegi
hans. Heppni er orð sem kemur
upp í huga mér þegar ég hugsa
um hann, ekki vegna þess hve
heppinn hann var heldur hve
heppin ég var að fá að kynnast
honum, næstum 20 ár sem ég fæ
með honum, og þó svo að ég vildi
að þau hefðu verið margfalt
fleiri er ég ánægð með tímann
sem ég fékk.
Viskan sem einfaldlega lak
upp úr honum, kímnigáfan og
tónlist er eitthvað sem hann
deildi með öllum, hann var þann-
ig maður, einhver sem maður
gat treyst á til þess annaðhvort
að hringja í fyrir stuðning eða
einfaldlega bara að fá svar við
einni krossgátuspurningu. Það
skipti ekki máli hvað það var
sem vantaði, hann var alltaf til
stuðnings ef þess var óskað.
Ljóð voru mér erfið sem ungri
stúlku en hans ástríða á ljóðum
gjörbreytti því og áður en ég
vissi af var ég farin að skrifa ljóð
sem skemmtun alveg eins og
hann. Þó svo að ljóðin mín verði
aldrei jafn góð og hans, þá vona
ég að hann sé stoltur af þessu
ljóði sem er tileinkað honum.
Hvíldu þig nú afi minn,
ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Englafaðmar taka um þig.
Áratugir líða svo
og seinna tekur þú um mig.
Takk fyrir allt: Viskuna, bros-
in og minningarnar.
Þitt barnabarn,
Halla Björk Vigfúsdóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Mikill öðlingur og yndislegur
maður er fallinn frá með Sigga
mági.
Nonna systir og Siggi giftu
sig 7. júlí 1956 svo það er orðinn
langur tími sem leiðir hafa legið
saman og margs er að minnast
af löngu skeiði. Ég sem rétt var
orðin tíu ára man hve mér
fannst þau glæsilegt brúðarpar.
Æ síðan hafa þau verið sérlega
samhent hjón og miklir félagar.
Það hefur alla tíð verið ein-
staklega gaman að koma til
Nonnu og Sigga og alltaf fór
maður fróðari á braut. Siggi var
hafsjór af fróðleik um menn og
málefni og á frásagnir þeirra
hjóna var unun að hlýða. Siggi
kunni ógrynni af ljóðum og
kvæðum og fór með heilu
kvæðabálkana við ólíklegustu
tækifæri. Siggi spilaði listavel á
píanó og þau voru ófá skiptin
þegar hann settist við píanóið og
spilaði og við sungum með,
gjarnan lög eftir Fúsa og önnur
vinsæl dægurlög. Jólaveislur
stórfjölskyldunnar enduðu oftast
með að Siggi settist við píanóið,
spilaði jólalögin og allir sungu
með.
Ekki vílaði Siggi fyrir sér að
setjast við orgelið í Víðistaða-
kirkju og spila við skírn son-
ardóttur okkar hjóna þó hann
hefði ekki spilað á það fyrr.
Eitt sinn fóru þeir mágar
Nonni og Siggi á skak fyrir vest-
an og ætluðu að hafa góðar sum-
artekjur. Ekki var það þó ferð til
fjár því skektan lak og vélin bil-
aði svo þá rak næstum upp í
kletta og eftir það fékk fiskurinn
á Vestfjarðamiðum að eiga sig.
Siggi kenndi mér að lesa nót-
ur og spila smávegis þegar ég
dvaldi hjá þeim hjónum, 12 ára
gömul, og bý ég enn að því.
Þegar við Mummi minn gift-
um okkur urðu þeir Siggi góðir
félagar þrátt fyrir aldursmuninn
og áttum við fjölmargar
skemmtilegar stundir og ferða-
lög saman.
Síðasta sumar situr í minni
okkar hjóna þegar við tókum
Nonnu og Sigga með okkur í
ferð á heimaslóðir Sigga í Bárð-
ardal. Það var stórkostlega
skemmtileg og fróðleg ferð og
yndislegt að minnast þess hve
glaður hann var að komast á sín-
ar fornu heimaslóðir, finna heit-
an sunnanþeyinn leika um vanga
og geta spilað á gamla orgelið
sitt sem þau höfðu nokkrum ár-
um áður gefið til Grenjaðarstað-
arkirkju.
Elsku Nonna systir, Edda
Björk, Arndís Jóna, Steina,
Siggi Jóel, Halla og litli Steinn
Anton, við Mummi og Nonni
bróðir samhryggjumst ykkur öll-
um innilega og biðjum góðan
Guð að hugga ykkur í sorginni.
Unnur Sveinsdóttir,
Guðmundur R. Ingvarsson
og Jón G. Sveinsson.
Kynni okkar Sigga Jóels byrj-
uðu er bæði mættu í Laugaskóla
í Reykjadal haustið 1948. Siggi
var heimamaður í héraðinu en
ég kom vestan frá Breiðafirði, en
öll mín föðurætt var ættuð úr
sveitunum í nágrenni við Laug-
ar, og margir mínir nánustu
bjuggu þar. Siggi var sonur afa-
bróður míns. Við vorum fleiri
frændsystkinin þarna í skólan-
um og með okkur tókst góð vin-
átta sem entist allt lífið.
Við Siggi leituðum bæði suður
á bóginn, hann í Kennaraskólann
ég í Ljósmæðraskólann. Það var
þá stutt á milli þessara tveggja
skóla og Siggi fór fljótlega að
líta við með vini sína svo oft var
glatt á hjalla. Sumir vinanna
fóru síðan að koma án Sigga. Þá
opnaðist líka leið til að komast á
ódýran dansleik í Kennaraskól-
anum. Ekki var það verra. Með-
al þessara vina Sigga voru Hin-
rik og Máni og fljótlega fórum
við þessi fjögur að bralla ým-
islegt saman því þessir góðu vin-
ir Sigga urðu einnig bestu vinir
mínir. Svo fór að þessi vinátta
hefur enst fram til þessa. Eðli-
lega breyttist margt. Siggi varð
fyrstur til að festa ráð sitt og ná
í Jónu sína. Við höfðum dálitlar
áhyggjur af því að nú mundum
við missa Sigga en svo reyndist
ekki, því Jóna er gædd góðum
aðlögunarhæfileikum og samlag-
aðist hún því hópnum strax mjög
vel, svo okkar góða vinátta
styrktist fremur en hitt. Enda
gat ekki verið að Siggi veldi
nema vel. Þeir Hinrik og Máni
voru svaramenn þeirra þegar
þau voru gefin saman, en ég var
upptekin við að taka á móti
frænda mínum vestur á landi.
Þau hjón urðu fyrst af vin-
unum til að eignast bíl og einnig
íbúð. Þar var oft komið og oft
glatt á hjalla. Þau skutu líka oft
skjólshúsi yfir vini sína og þá var
stofan notuð. Þar fékk ég eitt
sinn að dvelja í mánuð á meðan
leitað var að húsnæði.
Siggi var einstakur maður,
góðmenni, glaður í góðra vina
hópi og féll margt gullkornið af
vörum hans. Hann var ekki að
reyna að vera fyndinn, hann var
það án þess að vita það. Hann
var snillingur í því að koma
hugsunum sínum í bundið mál,
músíkalskur, vinur vina sinna.
Kennsla varð hans aðalstarf.
Hann var vinsæll og góður kenn-
ari. En hann kom víðar við án
þess að það sé nefnt í þessari
grein.Hann minnti mig oft á föð-
ur minn sem mér þótti manna
bestur. Meira hól hef ég ekki.
Kæri frændi og vinur: Við
Máni þökkum þér þína góðu
samfylgd. Öll ferðalögin heima
og heiman og ánægjustundir á
heimili ykkar hjóna. Allt þetta er
ómetanlegt.
Kæra Jóna mín: Við Máni
sendum þér, Eddu Björk og
börnum hennar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Kristín Ingibjörg
Tómasdóttir.
Tilkoma ellinnar verður
áþreifanlegust þegar maður
fylgir æskuvinum síðasta spöl-
inn; í dag röltum við með Sigurði
heitnum Jóelssyni þetta spotta-
korn. Með honum hverfur af
sjónarsviðinu ein þýðingarmesta
persóna minna unglingsára í
Reykjavík. Kynni okkar hófust
þegar skammt var liðið á sjötta
áratug síðustu aldar, áttu sitt
upphaf á tímum sem voru mér
afar erfiðir og þróuðust í vináttu
sem aldrei brá skugga á. Þær
örlagadísir sem ríða net vinátt-
unnar hafa úr ýmsum þráðum að
spinna; það net okkar Sigga var
ekki riðið úr garni sameiginlegra
æskuslóða, annar var Árnesing-
ur, hinn Þingeyingur. Úr uppeldi
sínu í Bárðardal bar hann sterk
merki þeirrar menningarhefðar,
sem gjarnan er tengd Norðaust-
urlandi.
Honum var í blóð borin tón-
vísi, óskeikult brageyra og ein-
læg ást á skáldskap, einkum
ljóðum, en hann var jafnframt
algerlega fordildarlaus maður og
það var auðvelt að álíta með-
fædda hógværð hans roluskap,
sem þó var fjarri öllu lagi.
Sigurði Jóelssyni var gefið
geðslag sem hafði þau áhrif á
eirðarleysi og efahyggju nánustu
vina að hugur þeirra leitaði jafn-
vægis og rósemi. Þau áhrif hafði
hann meðal annars í krafti þeirr-
ar óbilandi kímnigáfu, sem gleð-
ur alla sem hlusta og skilja en
særir engan.
Hann útskrifaðist úr Kenn-
araskóla Íslands 1955, hóf
kennslu við Langholtsskóla
sama ár og kenndi þar alla sína
starfsævi. Sigurður kvæntist
Jónu Sveinsdóttur kennara 1956.
Sjálf eignuðust þau ekki börn
önnur en eina kjördóttur; hvern-
ig þau reyndust henni og barna-
börnum sínum er svo saga út af
fyrir sig og nægileg til þess að
halda hróðri þeirra ævinlega á
lofti. Hjónaband þeirra Jónu og
Sigga var af því tagi að væri
minnst á annað var hitt oftast
nefnt líka. Það varð meginstoðin
í lífi hans auk tónlistar og
kennslu.
Heima í Bárðardal ólst hann
upp við að Íslenskt söngvasafn
lægi frammi til daglegra nota og
nótnalestur væri jafn sjálfsögð
kunnátta og annar bóklestur; æ
síðan voru Fjárlögin innan seil-
ingar í hans búi. Ást Sigurðar á
tónlist og söng leiddi hann til
Fóstbræðra og í því samfélagi
söngs og samveru var hann virk-
ur í áratugi. Sönglistin og
kennslan fóru vel saman og
studdu hvort annað í lífi hans,
samvinnan í skólastofunni og
samhljómur kórsins, hvort
tveggja var honum jafn eðlilegt
og eftirsóknarvert.
Fátt getur orðið manni frem-
ur til betrumbóta á lífsleiðinni en
vinátta og ræktarsemi hógværra
vina á borð við Sigurð Jóelsson.
Við Kolfinna og okkar fólk sökn-
um hans og sendum Jónu og
fjölskyldu einlægar samúðar-
kveðjur.
Hinrik Bjarnason.
Í dag kveðjum við Fóstbræð-
ur Bárðdælinginn Sigurð Jóels-
son, einn af okkar dyggustu fé-
lagsmönnum um meira en
hálfrar aldar skeið.
Sá sem þessar línur ritar fyrir
hönd kórsins var þeirrar gæfu
aðnjótandi að vera nemandi Sig-
urðar í Langholtsskóla á áttunda
áratugnum. Ég minnist þess
ennþá er foreldrar mínir sögðu
mér eitt haustið að nú tæki ann-
ar kennari við bekknum af Sig-
rúnu Sigurbergsdóttur. Hann
væri einn af 14 Fóstbræðrum
sem alltaf voru að syngja í út-
varpinu við miklar vinsældir.
Auk Sigurðar þá voru teikni-
kennarinn Sigfús Halldórsson og
smíðakennarinn Sigbjörn Eiríks-
son félagar í Fóstbræðrum. Þeir
áttu það allir sameiginlegt að
vera góðir, alúðlegir og eftir-
minnilegir kennarar sem ég
minnist af mikilli væntumþykju.
Í mínum huga eru Fóstbræður
því órjúfanlegur hluti Langholts-
hverfisins.
Sigurður gekk til liðs við kór-
inn árið 1958 og söng 2. tenór. Í
kórnum er starfsaldur talinn í
þátttöku í vortónleikum og þá
söng Sigurður alls 40 sinnum,
síðast árið 1999. Frá þeim tíma
og þangað til í fyrra var hann
virkur félagi í Gömlum Fóst-
bræðrum. Samleið hans með
kórnum spannar því nær sex
áratugi.
Hann var sæmdur gullhörpu,
sem er æðsta starfsaldursviður-
kenning kórsins, árið 1978. Þá
hafði hann aðeins sungið helm-
inginn af þeim tónleikum sem
hann náði að taka þátt í. Auk
þess gegndi hann ýmsum trún-
aðarstörfum í stjórn og nefndum
og var raddformaður 2. tenórs
um skeið. Hann sinnti öllu sínu
af trúmennsku og alúð og
hreykti sér ekki hátt.
Eins og segir hér að ofan var
hann þátttakandi í frægasta hlið-
arspori kórfélaga fyrr og síðar,
14 Fóstbræðrum, sönghópnum
sem gerði garðinn frægan á ár-
unum 1963-1975. Þó að hópurinn
starfaði í raun utan félagsins
runnu allar tekjur af starfsemi
hans í húsbyggingarsjóð Fóst-
bræðra og vógu þar þungt. Fóst-
bræður standa í mikilli þakkar-
skuld við þá 20 söngmenn sem
lögðu sitt af mörkum í söng-
hópnum á þessu 12 ára tímabili.
Jóna Sveinsdóttir, eiginkona
Sigurðar, hefur verið góður fé-
lagi okkar allan þann langa tíma
sem hann tók þátt í okkar starfi.
Við Fóstbræður sendum henni
og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur með kærri þökk
fyrir liðin ár.
Í bókinni Fóstbræðralagi,
sögu kórsins í 90 ár sem Páll Ás-
geir Ásgeirsson skráði, er að
finna skemmtilega mynd af Sig-
urði á blaðsíðu 135. Þar er hann
staddur á Menningarhátíð Fóst-
bræðra á þorra árið 1969, lyftir
glasi og horfir til okkar kampa-
kátur og syngjandi. Á „þorra-
blótum“ okkar syngjum við
ávallt sænsku skálarvísurnar
sem Sigurður íslenskaði. Á ljós-
myndinni er eins og Sigurður sé
að syngja með okkur „Aðra
skál“ og við lyftum glasi í anda
og tökum undir með þökk fyrir
allt:
Hve glatt við glösum klingjum
er glóir dýrleg veig,
með söng við sálir yngjum
og súpum út í teyg.
Því vaskir með víkingslundu,
vekjum við gleðimál.
Við drekkum því fast á fleygri stundu
Fóstbræðranna skál !
Fyrir hönd Karlakórsins
Fóstbræðra,
Arinbjörn Vilhjálmsson,
formaður.
Kveðja frá Gömlum
Fóstbræðrum
Við fréttina af andláti Sigurð-
ar vinar míns fylltist hugur minn
söknuði yfir að minn kæri góði
vinur um áratugaskeið væri all-
ur. En um leið fylltist ég þakk-
læti fyrir að hafa kynnst þessum
mæta manni og hafa átt vináttu
hans. Hann var drengskapar-
maður til orðs og æðis. Ekki var
háttur Sigurðar að láta mikið á
sér bera, en skarpar gáfur, orð-
heppni og græskulaus kímni
kitluðu oft hláturtaugarnar og
drógu menn og konur að honum
í þeim góða félagsskap sem við
störfuðum í saman.
Sigurður kom til starfa með
Karlakórnum Fóstbræðrum
1958, nokkrum árum á undan
mér. Kynni okkar eru því orðin
löng í leik og starfi. Sigurður var
hagmæltur en flíkaði því lítt þó
stöku sinnum fengjum við eina
og eina stöku frá honum sem
hitti vel í mark. Snemma komu í
ljós hæfileikar hans í tónlist og
lærði Sigurður á píanó og við
vinamót á heimili þeirra hjóna
var gjarnan tekið lagið við und-
irleik hans. Sigurður var kennari
að mennt og starfaði alla tíð sem
kennari. Marga gamla nemend-
ur Sigurðar hef ég hitt á ævinni
sem bera í huga þakklæti til
hans fyrir góð áhrif á viðkvæmu
skeiði barndóms- og ung-
lingsára. Sigurður tók virkan
þátt í félagsstarfi kennara og
fórum við hjónin í margar
ánægjulegar ferðir með þeim
ágæta hópi og þar eins og ann-
ars staðar var hann sami
skemmtilegi félaginn. Sigurður
og Jóna eiginkona hans voru af-
ar samtaka og samrýmd hjón og
auðfundin sú umhyggja og gagn-
kvæma virðing sem þau báru
hvort fyrir öðru.
Innan Fóstbræðra tók Sigurð-
ur virkan þátt og ávallt voru þau
Sigurður Jóelsson