Dagblaðið Vísir - DV - 17.07.2015, Síða 20

Helgarblað 17.–20. júlí 201520 Fólk Viðtal
Þ
að er þungskýjað og rign-
ing alla leiðina frá Reykja-
vík á Akranes. Umferðin er
töluverð og ökumenn veigra
sér ekki við að aka fram úr á
alltof miklum hraða, án þess að sjá
almennilega hvað fram undan er.
Þetta eru 45 kílómetrar – 45 mín-
útna akstur á löglegum hraða. Sum-
ir keyra þessa leið tvisvar á dag, í og
úr vinnu. Það er varla öfundsvert en
kemst líklega upp í vana. Elsa Lára
er ein þeirra sem keyrir á milli. Hún
er Skagakona í húð og hár og hefur
búið á Akranesi nánast allt sitt líf.
Fjölskyldan býr í nýlegu einbýlishúsi
rétt við bæjarmörkin. Húsið byggðu
þau sjálf og er í minni kantinum,
ekki nema 180 fermetrar. Þau voru
hvött til að byggja stærra, enda flest
húsin í kring töluvert meiri um sig.
Þau eru þó fegin því í dag að hafa
fylgt eigin sannfæringu.
„Mamma var bara fimmtán ára
þegar hún eignaðist mig. Hún var
bara barn, og við byrjum að búa
saman heima hjá ömmu og afa,
hérna á Akranesi. Amma og afi ólu
mig því upp með mömmu,“ seg-
ir Elsa Lára þegar við höfum kom-
ið okkur fyrir við eldhúsborðið. Fyr-
ir vikið hefur hún alltaf verið mjög
náin þeim. Í dag búa þau í næstu
götu og langömmu- og afabörnin
hafa því einnig notið mikilla og dýr-
mætra samskipta við þau.
Var kolvitlaus unglingur
Ellefu ára gömul flutti Elsa Lára með
móður sinni og systrum á Höfn í
Hornafirði, þar sem hún fann sig
aldrei. Hún saknaði líka ömmu
og afa á Skaganum og fannst hún
vera að missa af miklu að vera ekki
í kringum þau. Árin á Höfn voru
henni því erfið og vanlíðanin braust
út í mikilli uppreisn. „Ég var alveg
kolvitlaus unglingur. Ég var mjög
ósátt við flutningana og var furðuleg
í hegðun, mikið inni í mér og svolítið
skrýtin stundum. Það gæti vel verið
að ég hefði fengið einhverfugrein-
ingu ef ég væri barn í dag. Svo lenti
ég í smá einelti á Höfn og leið mjög
illa, en það gekk yfir og ég eignaðist
góðar vinkonur. Og þá byrjaði ég að
drekka og drakk mjög stíft. Ég rasaði
algjörlega út í tíunda bekk. Reykti
og drakk, litaði á mér hárið í öllum
regnbogans litum og gerði allt sem
ég átti ekki að gera. Gerði í því að
vera leiðinleg.“
Móðir Elsu Láru reyndi hvað hún
gat að tjónka við dóttur sína en það
gekk lítið. Hún gerði allt þveröfugt
við það sem móðir hennar sagði.
„En við mamma erum rosalega
góðar vinkonur í dag þótt við höf-
um ekki átt skap saman á þessum
tíma. Þetta tímabil varði sem bet-
ur fer ekki lengi, en ég kom auðvit-
að hræðilega út úr grunnskóla því ég
lærði ekki neitt. Kennararnir voru al-
veg búnir að afskrifa mig. Ég fékk að
heyra að ég væri síðasti jólasveinn-
inn, ég væri löngu búin að missa af
lestinni til að verða að manneskju,
en mér var nett sama.“
Fékk anorexíu og búlimíu
Elsa Lára tók fyrsta árið í mennta-
skóla fyrir austan og kolféll, eins og
við var að búast. Hún var þá á loka-
spretti uppreisnarinnar og djamm-
aði út í eitt. Var samt farið að langa
að taka sig á og ákvað því að flytja
aftur til ömmu og afa á Skaganum
og halda náminu áfram í Fjölbrauta-
skóla Vesturlands, þar sem hún
kynntist manninum sínum, Rúnari
Geir Þorsteinssyni. Þau hafa verið
saman í 21 ár.
„Þá var ég alveg orðin róleg, enda
hefði það aldrei verið samþykkt að
ég fengi að búa hjá ömmu og afa
ef ástandið hefði verið jafn slæmt
og það var. Ég lagði hins vegar aðra
hluti á þau. Ég fór að fá útrás í leik-
fimi og komst í mjög gott form. Svo
tók ég mataræðið í gegn og end-
aði með bæði búlimíu og anorex-
íu. Ég svelti mig og svo tróð ég mig
út af mat og ældi. Ég missti líklega
um fimmtán kíló á mjög skömmum
tíma. Svo lá ég skjálfandi í rúminu
með kaldan svita. Þetta var hrikaleg-
ur tími.“
Púkinn alltaf til staðar
Elsa Lára var um 18 ára þegar veik-
indin fóru að gera vart við sig. Hún
gekk á milli lækna, sálfræðinga og
næringarfræðinga sem reyndu að
hjálpa henni, en hún var ekki tilbú-
in að þiggja hjálpina fyrr en sjúk-
dómurinn var mjög langt genginn.
„Ég fór eitt sumarið til mömmu á
Höfn og hún grátbað mig um að
gera eitthvað í þessu. Mér brá mik-
ið að sjá fólkið mitt brotna saman
yfir því hvernig ég leit orðið út. Ég
samþykkti því að fara með mömmu
til ungs hjúkrunarfræðings sem var
fyrir austan um sumarið. Ég fór í við-
Elsa Lára Arnardóttir settist mjög óvænt á þing fyrir Framsóknarflokkinn fyrir
tveimur árum. Henni fannst það svo fjarstæðukennt að fyrstu viðbrögðin þegar
henni bauðst sæti á lista var að segja „glætan“. Hún var kolvitlaus unglingur en
þegar hún róaðist þróaði hún með sér bæði anorexíu og búlimíu og varð mjög
veik. Hún glímir enn við líkamleg eftirköst sjúkdómsins og segir púkann alltaf
fylgja sér. Litlu mátti muna að Elsa Lára og fjölskylda hennar misstu húsið sitt í
hruninu og á svipuðum tíma fékk dóttirin einhverfugreiningu. Það var Elsu Láru
mikið áfall og hún fór í gegnum sorgarferli sem hún vann sig meðal annars út úr
með því að hlaupa. Blaðamaður heimsótti Elsu Láru uppi á Skaga og ræddi um
uppreisnina á unglingsárunum, átröskunina, fjármálaörðugleika, fjarbúð, fjöl-
skylduna og hlaupin sem bættu andlega líðan hennar.
„Ég fékk að heyra
að ég væri síð-
asti jólasveinninn, að ég
væri löngu búin að missa
af lestinni til að verða að
manneskju.
„Ég svelti mig“
„Þessi púki
mun alltaf
fylgja mér, þótt
ég hafi náð bata
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is