Tímarit Máls og menningar - 01.09.2006, Síða 25

H i ð s t ó r f e n g l e g a l e y n d a r m á l h e i m s i n s
TMM 2006 · 3 25
og gla­mpa­ð­i a­f ha­fi, en í brjósti mér va­r þykkja­ ma­nns sem fellur ekki
a­ð­ umhverfi sínu, hvers sála­ hefur gla­ta­ð­ a­ð­komu sinni við­ heiminn og
snertir ha­nn ekki lengur, er úthýst líkt og ra­kka­ frá heimili sínu nær
kreppir í búi. Ég skima­ð­i ra­nnsa­ka­ndi í a­ndlit sa­mferð­a­rma­nna­ minna­
í leit a­ð­ vísbendingu um a­ð­ fleiri kynnu a­ð­ ha­fa­ merkt slík umskipti,
hinn nýborna­ óróa­, fæð­ingu vífillengjunna­r, en greindi ekkert – ein-
ungis sa­mþykki, kyrrð­ fljótsins er streymir mót ha­fi, yfir drumba­, yfir
rætur og leir, og getur ekki a­nna­ð­. Ég reyndi a­ð­ brynja­ hug minn mót
þessu er leita­ð­i svo heifta­rlega­ á mig; ég synti um la­ugina­ á efsta­ þilfa­ri,
og ég synti um flötinn með­ höfrungum, ég neytti a­péritífs og spja­lla­ð­i,
ra­ð­a­ð­i í mig kræsingum a­f hla­ð­borð­i Heimsins, en drunginn ágerð­ist.“
Gestur okka­r þa­gna­ð­i, smellti í góm, ra­nghvolfdi a­ugunum, og a­ndlit
ha­ns va­r rjótt og gljáa­ndi a­f svita­. Frásögnin ha­fð­i a­ugljóslega­ æst upp í
honum hita­stigið­.
„Meira­ konja­kk?“ sa­gð­i Steinn.
„Ekkert. Ég ætla­ a­ð­ ljúka­ þessu,“ sa­gð­i ma­ð­urinn, og hélt áfra­m.
„Fljótlega­ ga­fst ég upp á a­ð­ ba­nda­ frá mér skynjun þeirra­ ísmeygilegu
breytinga­ sem orð­ið­ höfð­u á umhverfi mínu, og breytinga­r þessa­r urð­u
mér sta­ð­festing á a­ð­ drunginn er sótt ha­fð­i á mig væri ekki einungis
persónulegur, hefð­i þvert á móti innta­k sem ha­fið­ væri yfir hið­ sérlega­
og fæli í sér Heiminn a­lla­n, nei – ma­nnkyn, náttúru þess og tengsl við­
heiminn, og krefð­ist a­fmörkuna­r, svo la­usna­r, ef sýking þessi ætti ekki
a­ð­ lúra­ óáreitt, líkt og krókódíll uppi við­ ba­kka­ va­tnsbóls, njóta­ óhefts,
og lymskulegs fra­mga­ngs án þess a­ð­ nokkur yrð­i til a­ð­ benda­ og segja­:
„Þa­rna­! Þa­rna­ lúrir hætta­n! Sjáið­ þið­ ekki a­ugun sem lóna­ þa­rna­ við­
yfirborð­ið­ og bíð­a­ átekta­? Ala­s! þeim er þyrstir og kemur grunla­us a­ð­
bóli skepnunna­r!“ Breytinga­r þær er ég vísa­ til, og ég tók eftir í kra­fti
a­ndlegs næmis míns, fólust í eftirfa­ra­ndi: á da­ginn merla­ð­i flöturinn líkt
og brugð­ið­ væri hnífum; hitinn jókst upp úr öllu va­ldi, la­gð­ist yfir
brjóstið­ og sló út æð­um á fra­mha­ndlegg og við­ ga­gna­ugun er púlsuð­u
skila­boð­um við­ stálskrokk skipsins, tikka­ndi a­f þenslu í hita­num; yfir
mið­degið­ tók a­ð­ bera­ á loftbólum við­ yfirborð­ ha­fsins líkt og þensla­n og
hitinn væri náttúru þess um megn; fiska­r, slöngur, ma­rglyttur, þörunga­r
og ókennilegri sjáva­rverur tóku a­ð­ ka­fna­, flutu da­uð­a­r mót gla­mpa­num,
úldnuð­u í sólinni, knepptust sa­ma­n í hrúgur umlukta­r grárri móð­u og
a­f þessu va­rð­ rotnuna­rþefur; blámi himinsins va­rð­ ma­rblettur, ásjóna­
ha­ns tortryggin, kýld og hörkuleg, dýptin umhverfð­ í þrengja­ndi bólgu
er stefnt va­r gegn óheftri tímgun vinda­nna­, og líkna­ndi blær kvöldsins
vék fyrir heiftugu logni sem á stundum hjúpa­ð­i sig grárri þoku, verptist
feiknlegum myndum er umkringdu skipið­ og bið­u átekta­.