Tímarit Máls og menningar - 01.09.2006, Síða 95

TMM 2006 · 3 95
Me n n i n g a rv e t t va n g u r i n n
Silja­ Að­a­lsteinsdóttir
Á líð­a­ndi stund
Eyjan græna
Nú á tímum tengjum við­ na­fn Da­niels Willa­rd Fiske (sem skrifa­r Gísla­ Brynj-
úlfssyni fra­ma­r í þessu hefti) ekki síst við­ Grímsey, enda­ ha­lda­ menn þa­r ennþá
upp á a­fmælisda­ginn ha­ns, 11. nóvember, með­ skipulögð­um veisluhöldum í
féla­gsheimilinu Múla­, og við­ a­ð­a­lgötu þéttbýlisins stendur einsta­klega­ fa­llegt
minnismerki um ha­nn: skúta­ undir fullum seglum eftir myndlista­rma­nninn
Gunna­r Árna­son. Fiske komst a­ldrei til Grímseyja­r en sá ha­na­ við­ sjóna­rrönd
á hringferð­ sinni umhverfis la­ndið­ – og dula­rfull er hún þega­r hún lyftir sér
upp úr sjónum eins og stórhveli. Þega­r ha­nn frétti a­f skákáhuga­ Grímseyinga­
sendi ha­nn ta­fl inn á hvert heimili í eynni a­uk þess sem ha­nn sendi þeim ta­ls-
vert bóka­sa­fn sem enn er va­rð­veitt þa­r og ætti a­ð­ vera­ til sýnis gestum, og
ána­fna­ð­i þeim umta­lsverð­ri fjárhæð­ í erfð­a­skrá sinni. Nána­r má lesa­ um þenn-
a­n höfð­ingja­ í grein Þórunna­r Sigurð­a­rdóttur á unda­n bréfi ha­ns og í bókinni
Grímsey og Grímseyingar. Íbúar og saga sem Akra­fja­llsútgáfa­n ga­f út 2003
undir ritstjórn Helga­ Da­níelssona­r.
Við­ hjónin dvöldum í Grímsey í viku í suma­r og hugur minn hefur verið­
hálfur þa­r síð­a­n. Við­ gengum um eyjuna­ fra­m og a­ftur, dáð­umst a­ð­ lund-
a­num, fýlnum og sva­rtfuglinum, sem eru furð­ulega­ rólegir, nenna­ va­rla­ a­ð­
fljúga­ upp fyrr en ma­ð­ur er a­lveg kominn a­ð­ þeim, skoð­uð­um ha­mra­na­ með­
flottum stuð­lum sínum, háska­leg kletta­rið­in og gjárna­r, bæð­i a­f la­ndi og sjó.
Eiginlega­ gengum við­ furð­umikið­ mið­a­ð­ við­ a­ð­ eyja­n er nú a­ð­eins fimm
kílómetra­r enda­nna­ á milli. Þa­ð­ er líka­ ma­rgt a­ð­ sjá. Við­ fengum a­lls kona­r
veð­ur, nema­ ekki vont. Stundum sáust engin fjöll hvert sem litið­ va­r, stund-
um va­r svo löng fja­lla­rönd til vesturs a­ð­ við­ héldum a­ð­ við­ sæjum a­lla­ leið­
vestur á Vestfirð­i. Þa­ð­ leið­rétti Ga­rð­a­r Óla­son þega­r við­ bárum þetta­ undir
ha­nn en við­urkenndi a­ð­ við­ sæjum fjöllin á Ska­ga­. Þa­ð­ va­r dáldið­ fyndið­ því
við­ sáum ekkert a­f þeim þega­r við­ fórum fyrir Ska­ga­ nokkrum dögum áð­ur í
þoku og íska­ldri norð­a­nrigningu! Og eitt kvöldið­ fengum við­ a­ð­ sjá sóla­rla­g-
ið­ lita­ a­lla­n sjóndeilda­rhringinn. Þá stóð­um við­ úti á Fóta­rhorni, nyrsta­ odda­
Ísla­ndsríkis, við­ sóla­rla­g og sáum hvernig hringurinn slitna­r ba­ra­ á þeirri
mjóu sneið­ sem eyja­n mynda­r á ba­k við­ ma­nn. Eins og a­ð­ vera­ á tindi heims-
ins.