SÍBS blaðið - 01.01.2007, Blaðsíða 17

17
kíðunum sínum sem líklega hafa verið úr
besta hickory en mótorinn var gömul Fordvél
sem hafði einnig verið notuð í bát sem gekk
á Ólafsfjarðarvatni. Þegar þeir bræður fengu
vélina var hún kertalaus, full af vatni, stimpl-
arnir ryðgaðir fastir og hún ógangfær með öllu.
Þetta var bara viðbótarviðfangsefni og ekki var
hætt fyrr en vélin fékkst í gang með eldsúlu
út úr pústgreininni og ógurlegum hávaða
svo hestar fældust í nágrenninu. Það var svo
reyndar hross sem reið þessu framandlega tæki
að lokum að fullu. Eftir mikið bras og stækkaða
skrúfu fékkst sleðinn til að hreyfast en loka-
hönnun og vinna lenti svo á Sigurði, þar sem
Jón fór til náms í Reykholtsskóla í Borgarfirði.
Eftir prufutúr á mýrunum fyrir neðan Þórodds-
staði þar sem sleðinn náði þó nokkurri ferð bil-
aði eitthvað og hann stoppaði. Sigurður náði í
dráttarklár til að draga sleðann heim en klárinn
fældist á leiðinni og sleðinn endaði í skurði og
tilraunin þar með.
Eftir nám í Reykholti fór Jón til Reykjavíkur
og hóf störf í Ofnasmiðjunni hjá föðurbróður
sínum, Sveinbirni Jónssyni, þar sem hann lærði
rafsuðu og logsuðu og varð seinna verkstjóri
þar. Plastið var að ryðja sér til rúms á árunum
eftir stríð og Jón sá strax í upphafi að það var
framtíð í þessu.
„Ég fékk strax mikinn áhuga á þessu nýja efni.
Ég hafði lesið um þetta í útlendum tímaritum
og hafði mikinn áhuga á að kynna mér það
betur. Þarna var aðallega um að ræða tvenns
konar efni, annars vegar bakelite (thermo sett-
ing) en það er duft sem harðnar við hita og
undir þrýstingi og er sett í heit mót og hins
vegar plastic (thermo plast) sem bráðnar við
hita. Ég fór svo út til Englands og var þar
í tæpt ár við nám og störf. Aðallega naut
ég aðstoðar hjá fyrirtæki sem nefndist ICI,
- Imperial Chemical Industry. Ég fékk að fara
þar á milli deilda, kynna mér það sem þar var
verið að framleiða og lærði margt. Ég var ekki
á föstu kaupi, enda var þetta fyrst og fremst
nám, en þó kom fyrir að ég fékk greiðslur fyrir
einhver verk inn á milli. Ein deildin var stað-
sett í úthverfi London og þar bjó ég. Stríðs-
minjarnar blöstu þar við hvarvetna. Skortur á
flestum nauðsynjum, skömmtun allsráðandi og
biðraðir hvar sem eitthvað var að hafa. Mér er
minnisstætt þegar ég kom til London hversu
rústir húsa settu svip á umhverfið og hvað
stríðið og afleiðingar þess voru ljóslifandi fyrir
manni.
Heim komst Jón svo með togara síðla árs 1947
og eftir heimkomuna stofnaði hann ásamt fleiri
mönnum fyrirtækið Plastic hf. sem var frum-
herji í framleiðslu varnings úr plasti. Hann var
framkvæmdastjóri og sá sem kom með verk-
þekkinguna: „Í upphafi voru keyptar acrylplöt-
ur og þær síðan formaðar í ýmsa nytjahluti,
svo sem barnabaðkör, eldhúsvaska og hand-
laugar. Einnig voru framleiddar jólatrésseríur
úr urea, sem er bakelitetegund, höldur á skápa
og fleira. Við vorum til húsa við Hlemm, í húsi
Sveins Egilssonar. Eitt helsta vandamálið við
mótun af þessu tagi er að hafa heppilegar vélar
og mót til að vinna með, en þetta kostaði allt
peninga svo ég fékk Sigurð bróður minn til að
koma suður til að sjá um tækja- og mótasmíði
og fleira sem nauðsynlegt var. Þessi starfsemi
fór allvel af stað og gekk nokkuð vel, einkum
framan af.
Árið 1949 fékk ég svo berkla í lungu og síðar
í bak og var á Vífilsstöðum meira og minna í
Sumar á fjöllum.
Jón með Tónalín, sérsmíðaða harmoniku sem vakti
mikla athygli.