Femina - 01.08.1946, Blaðsíða 16

8
Kathleen Norris
ann, og sungu, allar ungu stúlkurnar, gestirnir, amma og
afi, allir tóku undir og sungu á hjarðsetrinu".
Kent var jafn hrifinn af þessari gömlu sögu og af hinni
ungu sögukonu.
„Drottinn minn, en það andrúmsloft! Hve gaman væri
ekki að skrifa um það skáldsögu".
Juanita var hugsandi.
„Allt þetta“, sagði hún ofurlítið dapurlega, „er löngu
liðið. Það hefur allt breyzt, smátt og smátt. Móðir mín er
ekki spönsk, hún er frá Nýja-Englandi.
Fegurðin í hennar augum er álmviður og garðar með
liljum og blómlaukum, og snjó á vetrum. Þér hafið séð
snjó?“ sagði hún að lokum dálítið íbyggin. „Þér eigið við,
að það hafið þér ekki? spurði Kent, innilega undrandi.
„Aldrei!“ sagði hún brosandi. Ég er tuttugu og þriggja
—• og hugsa sér, að ég skuli aldrei hafa séð snjó!“
Tuttugu og þriggja. En hann sagði við sjálfan sig, að
hún væri ennþá lítið annað en barn eftir útlitinu að
dæma.
„Snjór er afar fallegur“, sagði hann blátt áfram. Og
hann reyndi að lýsa fyrir henni dimmum vetrarkvöldum
þegar hríðarbilur geysar, og stjörnubjörtum nóttum þegar
allt er hvítt svo langt sem augað eygir.
En hún hristi höfuðið.
„Engar fíkjur — engar apríkósur — engar risafurur, og
sólin gengur undir öfugu megin við hafið!“ sagði hún
duttlungafull. „Ef ég þyrfti einhverntíma að yfirgefa þenn-
an stað“, sagði Juanita, „mundi ég aldrei líta glaðan
dag!
Framhald með nœsta hlaði.