Svava - 01.12.1897, Blaðsíða 14

'254
KVÆDI.
IIví óiiýttist b’.óð þinna dýrustu drengja,
I deilu við sfeirminn er sœmd þín vár náð.
Móti ársólu fi'ægðar þinn örn niundi þrongja
Sór annars, með þeim orðinn fallinu að bráð.
Eg kveð þig nú Frakkland uns frelsið þitt háa,
Fram rís til lífs þínum heimkynnum í.
A frjóvlöndum þíuum vex fjólan bin bláa,
Þótt fölnuð, þín tár munu lífga liana á ný.
Ef fóndunum kynni eg enn viðnám að veita,
Í’.n vakua þín sála þá heyr mína raust,
Því liltkkum í keðjunni er batt oss má breyta,
Og bjóð nann heim aftur sem fyr var þitt traust.
Myrrah.
Skógarlj óð.
(Eftir J. Magnús Bjarnason.)
I.
TIL VINAE MÍNS.
Flý þú uú gjálfur og glaum,
Og gaklc íit í skóginn tii mín;
Og vakna’ af þeim vonlejvsis draum,
Sem veldur að lífsþráin dvín.