Svava - 01.12.1897, Blaðsíða 11

KYÆDI
251
BREYTING.
I vor á Jpessum litla lá ég bala,
Er litkast náfii fyrst liin livíta jörð,
Og' þúsund smá blóm lej’st úr dauðans dvala
Með doppum grænum skreyttu fölleit börð.
Og- þá var morgun, morgun sólin blíða
Er mistri léttu sveiflaði á braut,
En vetrar-klakann búin burt að þýða,
Svo blómgast aftur mætti sórliver laut.
Og þá var vor í jþreyttu mÍDu lijarta
Og þúsund vonir líkt og blómin smá,
Svo vonarleysis lítti myrkrið svarta
Og ljósi nýju snöggvast fyrir brá.
Sú von að öllu gleymt ég liðnu gæti
0g grafið djúpt í horfins tírna skaut,
En ellibelgnuin kastað, kvikum fæti
Og kröftum ungum nýja liafið braut.
Um suiuar mitt, ég sat á þessurn bala
Er sólin björt í heiði skína vann;
Og fagurt stirndi á blöðin bjarka sala,
Hve blíð og fögur þá var náttúran.
I skógnum kvað af söngva hreimi hreinum,
t>á Jjjarta mitt í værðar dvala lá;
i