Svava - 01.12.1897, Blaðsíða 30

270
HILDIBRANDTl.
henui litið il einhverja svarta ófreskju eða þústu sem færð-
ist nær og nær á götnnni. Yínþrúgurnar skygðu á það
til háifs, en gegnum þær sást þó g'lögt að eittlivað var á
ferðinni.
’Það er maðr,‘ hvíslaði Lúcía, undir eins og Angela
benti henni á þústuna.
’Og munkr £ tilbót,• hætti Lúcía við.
’Já, og CarmeliteJ hélt Lúcía áfram á meðan hún
greiddi til hríslurnav til að sjá betr.
’Komdu Angela, við skuluin flýta okkr burt, því só
hann frá borginni getr skeð að liann þekki okkr.‘
Þær íiýttu sér inn, og í fám orðum sögðu Jóni hvers
þær hefðu orðið varar og hvað þær óttuðust. IJann sagði
þeim að fiira í næsta herbergi og lofaði að hlífa þeim ef
hann gæti. Þær flýttu sér inni svefnstofuna og lokuðu
eftir sér. Innan stundar heyrðu þær að einhver kom inn
og vissu að það mundi vera munkrinn. Þær titruðu af
ótta. Þaðan sem þær voru gátu þær lieyrt alt sem talað
var fyrir framan.
Munkrinn knm inn með hin vanalegu blessunar orð
á vörunum. Hann krossaði sig allan og tók sér svo sæti.
'Þetta er yndislega fagurt pláss, svo út úr skotið og
friðsamt/ sagði munkrinn og leit nákvæmlega < kringum
sig.