Svava - 01.12.1897, Blaðsíða 38

278
HILDlBltANDB.
það scni skeð Juifði en Lað liuna faia íil lÍci'Lcrga siuna
og uá sér svo vel sem kostr vseri.
liann langaði lil að fyi'iibjoða Lúeíu að koma inn
fyi'ii- sínar dyr; cn Angela sigraði þar, svo þjónustustúlk-
a.u fylgdi húsmóður sinni til lierbci'ga licnnar.
Næsta morgun kom hertoginn að finua frænku sína.
Hún var þá ein. Haun kom inn til að átelja hana, en sá
ásetningr snérist upp í meðaumkvun, or lionum varð
litið framan í lúð föla. þrcytulega andlit hinnar ógæfu-
sömu frænku sinnar.
’Angela/ sagði iiann, ’mér þykir slæmt þetta skyldi
koma fyrir.1
’Það þykir mér líka,‘ sagði liún í uudarlegri rödd.
’Hversvegna gerðirðu það þá 1 ‘
’Ég gat eí að því gert. Munkarnir íluttu mig heim.‘
’O, ég meina, hvcrsvegna fórstu burtuH
’Þú ættir ekki að spyrja að því, lierra minn, liefði
ég fengið að vera kyr meðal hins ráðvanda bændafólks
fjallanna, oða getaö grafið niig innan hinna þykku
veggja einlívers klausturs, liefði ég að minsta kosti ekki
orðið ófarsæl.*
’En þú sagöir mér ekkert frá áformuin þínum.‘