Svava - 01.12.1897, Blaðsíða 33

hildibrandr.
273
’í>á skulum við koma.‘
’uSTei, má ég ekki fara um hinar dyrnar?'
’Það oru engar aðrar dyr.‘
’Engar aðrar dyr ? ‘
’Nei.‘
'Ha, ha, ha!‘ hlö munkrinn og hæðnisglampa hrá
fyrir í augnakrókum lians. ’Mér virtist sonr minn, að
aðrar dyr hefðu ekki komið sér illa.‘
’Ef til vill ekki,‘ sagði Jón og skalf af ótta.
’Nei,‘ hætti munkrinn við. ’Sérstaklega liefði það
Verið þægilegt fyrir stillkurnar þær arna, að Hýja rít um
þær, ha, lia, ha ! En hvað um það, ég fyrirgef þér þessa
litlu tvöfeldni. ílf stúlkur þessar eru mjög einurðarlaus*
m', skal ég ekki ónáða þær. En látum oss nú fara og
finna vínherin hvað sem þessu líðr.‘
Veslings Bamhó sá nú, að hinn slægvitri munkr
haíði snarað sig, og óttaðist afleiðingarnar sem það kynni
að hafa fyrir þær, sem flúið lröfðu á náðir hans. En hið
glaða, létta viðmót munksins hughreysti liann dálítið aftr,
svo honum tókst að nokkru leiti að ná sér aftr og fylgdi
því munknum til vínherjanna. Þegar þeir komu aftr,
sottist munkrinn á dyrahelluna.
Svava. II, 6.
B