Svava - 01.12.1897, Blaðsíða 37

HILDIBRANDR.
277
Hin síðasta setning var töluð til Jóns, og }ió munkr-
inn segði það brosandi félck nanu ekkert bros á móti, því
góðhjörtuðu bóndalijónin grétu bíeði þegar veslings stiilk-
urnar voru leiddar burt.
Angela vissi að nú var öll lausnar von úti. Hún
vissi að munkarnir komu fiá kardínálanuin, og lét því
leiða sig mótstöðulaust burtu.
’Eigum við að ganga alla leið til baka.‘ spurði Lúcía.
’Það væri mátulegt/ svaraði munkrinn þurlega, ’ef
til þess væri nógu langr tími, en við verðum að fljda
okkr of mikið til þess. A'ið finnum því bæði varðmenn
og hesta bráðum.1
Já, varðmenn eru nauðsynlegir til slíkra verka/ tautaði
Angela bitrlega, og hún andvarpaði og hólt sér því fastar
í Lúcíu.
XX. KAPITULI.
KÓRÓNAN.
ETTA sama kvöld var Angela færð frænda sínum í
hendur til umsjónar. Hertogiun mintist ekkert á