Dagblaðið Vísir - DV - 25.08.2017, Qupperneq 6

6 Helgarblað 25. ágúst 2017fréttir
Þ
eir fjölmörgu sem urðu vitni
að hryðjuverkaárásinni á
Römblunni, fimmtudaginn
17. ágúst, urðu vitaskuld
skelfingu lostnir. Það á við um
þá tugi einstaklinga sem þustu
inn í stórmarkaðinn Carrefour
við þessa frægu götu. Fólk var í
miklu uppnámi og margir grétu.
Versluninni var snarlega lokað og
járnhlerar settir fyrir. Um hund­
rað manns höfðust þar við í nær
fimm tíma. Merkileg ró myndaðist
í þessi litla innilokaða sam félagi.
Fólk settist niður, einn maður las
allan tímann í bók, rétt eins og
ekkert hefði gerst, aðrir gengu um.
Flestir voru í símanum en upplýs­
ingar voru mjög misvísandi.
Þakkaði Guði lífgjöfina
Þarna var hinn vingjarnlegi Santos
frá Indlandi, en búsettur í Kanada,
með konu sinni og tveimur börn­
um. Hann var rétt hjá þegar bílinn
kom æðandi en hafði hrint börnum
sínum frá. Hvað eftir annað þakk­
aði hann Guði og sagði björgun
fjölskyldunnar vera kraftaverk.
Þarna voru breskar mæðgur sem
einnig komust naumlega undan.
Dóttirin, unglingsstúlka, talaði á
afar yfirvegaðan hátt um hryðju­
verkaógnina í heiminum og að við
mættum aldrei gleyma kærleikan­
um. Við mættum heldur ekki vera
of hrædd. Mæðgurnar voru áber­
andi rólegar og fundu sér ýmislegt
til dundurs eins og að fara í leiki
þar sem leysa átti ýmsar þrautir.
Annette frá Bretlandi hafði skropp­
ið frá hóteli sínu til að kaupa vatn.
Nú var hún aðskilin frá eiginmanni
og tveimur unglingssonum. Annar
þeirra hafði orðið vitni að árásinni
en sloppið inn á hótel þar sem
faðir hans og bróðir voru. Annette
orðaði það sem margir í verslun­
inni virtust vera að hugsa þegar
hún sagði: „Hér erum við innilok­
uð í erfiðri stöðu en við erum heil
á húfi og verðum að reyna að gera
það besta úr þessu.“
Auðvitað var ekki jafn auðvelt
fyrir alla að halda ró í aðstæðum
eins og þessum. Afgreiðslukona
grét sáran og tárin streymdu niður
andlit hennar. Japönsk kona starði
á síma sinn og horfði á vídeó­
upptöku sem henni hafði ver­
ið send af fólki sem lá í blóði sínu
á Römblunni. Hún gat ekki hætt
að horfa og grét allan tímann.
Hún horfði ráðþrota í kringum
sig og lyfti símanum upp og sýndi
öðrum.
Eftir nærri fimm tíma var
hlerum loks lyft og dyr opnaðar af
þungvopnuðum lögreglumönn­
um sem sögðu fólki að ganga
út í einfaldri röð með hendur
fyrir ofan höfuð og opnar töskur.
Fólk sem kynnst hafði við erfiðar
aðstæður kvaddist, jafnvel með
kossi, og vissi að það ætti ekki
eftir að hittast aftur, en myndi
aldrei gleyma þessum klukku­
tímum.
Stöðugt nýjar leiðir
Hræðslan var ekki við völd
á Römblunni daginn eftir.
Ramblan var full af fólki af öll­
um þjóðernum, sem gerði sér
sérstaka ferð þangað til að sýna
að það væri ekki hrætt. Fólk
fann stöðugt nýjar leiðir til að
sýna samstöðu og votta hinum
látnu og særðu virðingu sína og
hlýju. Því fannst ekki nóg að leggja
blóm á götuna, kveikja þar á kert­
um, skrifa skilaboð og koma fyrir
böngsum. Þegar hvert blómahafið
á fætur öðru hafði risið byrjaði fólk
að skrifa skilaboð á litla límmiða
sem það setti á götustaura. Skila­
boðin voru á hinum ýmsu tungu­
málum. Þau lýstu sorg en voru
jafnframt hvatning um að óttast
ekki og áminning um mikilvægi
ástar, umburðarlyndis og vináttu í
hættulegum heimi. Svo fór fólk að
kríta á götuna nöfn borga sinna og
lands síns og teiknaði hjörtu. Fólk
streymdi einnig að með hvítar
pappírsarkir, með rauðum hjört­
um, sem skilaboð voru skrifuð eða
prentuð á og festi með klemm­
um á snúrur sem það hafði kom­
ið fyrir milli ljósastaura og stólpa.
Hver sá sem misst hafði trú á
mannkynið eftir hina mannskæðu
hryðjuverkaárás hlaut að endur­
heimta þá trú, ef ekki að fullu þá að
minnsta kosti að einhverju leyti.
Lögregla stóð vaktina og á
andlitum lögreglumanna mátti
sjá að þeir voru jafn snortnir af
samkenndinni og allir aðrir sem
þarna voru. Fjölmiðlafólk var við
nær hvert fótmál, tók viðtöl og
myndaði, eins og vegfarendur
gerðu einnig. En stundum er ekki
við hæfi að taka myndir. Þrjú ung­
menni sátu á Römblunni, höfðu
haft með sér sprittkerti sem þau
kveiktu á og störðu á logann í
þögn. Djúp sorg þeirra fór ekki
framhjá neinum. Þau sátu þarna
lengi meðan fólk gekk framhjá.
Maður gekk til þeirra og virtist
spyrja um ástæðu þess að þau sátu
þarna ein. Annar ungu mannanna
svaraði honum. Vegfarandinn
beygði sig niður að stúlkunni og
faðmaði hana. Eftir allnokkurn
tíma þegar slokknað hafði á
kertinu stóðu þremenningarnir
upp. Stúlkan brast í grát og vinir
hennar föðmuðu hana. Á öðrum
stað á Römblunni stóð banda­
rísk kona, búsett í Barcelona, sem
bauð vegfarendum faðmlag, sem
margir þáðu. Þetta var dagurinn
til að faðma ókunnuga.
Meðal þeirra ótal skilaboða sem
sjá mátti á Römblunni voru orð
sem skrifuð voru með afar fallegri
rithönd á stórt pappírsblað. Þau
voru á ensku og hljóðuðu svo:
„Verið jákvæð. Gangið áfram!“
Og það var einmitt það sem
fólk gerði. n
„Við erum ekki hrædd“
„Hver sá sem
misst hafði
trú á mannkynið eftir
hina mannskæðu
hryðjuverkaárás hlaut
að endurheimta þá
trú, ef ekki að fullu þá
að minnsta kosti að
einhverju leyti.
Skilaboð krítuð
á gangstétt Fólk
skrifaði nöfn borga
sinna og landa.
Kolbrún Bergþórsdóttir var í Barcelona þegar hryðjuverkaárás var gerð
Falleg skilaboð „Stay Positive And Keep Walki
ng.“
Í Carrefour-verslunarmiðstöðinni Fólk hé
lt ró sinni en var mikið í símanum.
Skilaboð með rauðum hjörtum Fólk fann sífellt nýjar leiðir til að sýna hug sinn.
Santos og
fjölskylda
Hann þakkaði
Guði lífgjöfina.
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@dv.is