Morgunblaðið - 23.03.2017, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. MARS 2017
✝ Jakobína Þórð-ardóttir var
fædd í Reykjavík 9.
september 1930.
Hún lést á bráða-
deild Landspít-
alans 13. mars
2017.
Foreldrar Jak-
obínu voru Þórður
Bjartmar Runólfs-
son öryggis-
málastjóri, d. 1994,
frá Saltvík á Kjalarnesi og Sig-
ríður Júlíana Gísladóttir hús-
móðir, d. 1991, frá Vest-
mannaeyjum. Jakobína ólst upp
á Hávallagötu 27 í Reykjavík.
Bróðir Jakobínu er Runólfur
Þórðarson verkfræðingur, f.
1927. Jakobína giftist Jóni Þor-
lákssyni lögfræðingi, d. 2016.
Foreldrar hans voru Þorlákur
Jónsson frá Gautlöndum í Þing-
eyjarsýslu og Sigurveig Óla-
dóttir frá Bakka í Keldulandi.
Jakobína og Jón eignuðust
fimm börn. Þau eru: 1) Þórður
þau fjóra syni: Birgi, f. 1981,
Axel, f. 1989, Ara, f. 1994, og
Má, f. 1994. 5) Þorlákur Jóns-
son efnafræðingur, f. 1965.
Maki hans er Soffía Hrafnkels-
dóttir og eiga þau einn son, Eg-
il, f. 1989. Barnabarnabörn
Jakobínu eru orðin 10 talsins.
Jakobína varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
árið 1949 og dvaldi í framhald-
inu í hálfan vetur í Eugene í
Bandaríkjunum við nám. Jak-
obína nam tækniteiknun og
vann hjá Rarik, Orkustofnun og
verkfræðistofum í Reykjavík.
Eftir hana eru ýmsar teikn-
ingar í þekktustu greinum Sig-
urðar Þórarinssonar jarðfræð-
ings sem voru leiðandi í
öskulagarannsóknum. Þá starf-
aði hún við fjármálastjórn og
bókhald hjá Úrval Útsýn og
Bræðrunum Ormsson, og sem
tækniteiknari á skrifstofu
gatnamálastjóra í Stokkhólmi í
Svíþjóð í 5 ár. Jakobína varð
deildarstjóri alþjóðadeildar hjá
aðalskrifstofu Rauða Kross Ís-
lands frá 1981 og starfaði þar í
tæp 20 ár, þar til hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
Útför Jakobínu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 23. mars
2017, klukkan 13.
Jónsson eðlisfræð-
ingur, f. 1953.
Maki hans er Vio-
leta Calian. Þórður
var áður giftur
Sigurlaugu Svein-
björnsdóttur og
eignuðust þau einn
son, Sveinbjörn, f.
1981. 2) Helga
Jónsdóttir tölfræð-
ingur, f. 1954.
Maki hennar er
Inge Vivås. Þau eiga saman
fjögur börn: Åse, f 1977, Ívar, f.
1980, Tómas, f. 1990, Jakob, f.
1996. 3) Sigríður Jak-
obínudóttir hjúkrunarfræð-
ingur, f. 1957. Maki hennar er
Jakob Magnússon. Fyrri maki
Sigríðar er Jón Pétur Ólafsson
og eignuðust þau tvö börn:
Höskuld, f. 1981, og Guðrúnu,
f. 1987. 4) Unnur Jónsdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 1959.
Maki hennar er Jón Sigfússon.
Fyrri maki Unnar var Viðar
Birgisson, d. 2004, og eignuðust
Mig langar til þess að minnast
tengdamóður minnar, Jakobínu
Þórðardóttur, með nokkrum orð-
um. Tæplega 30 ár eru síðan leiðir
okkar lágu fyrst saman, þegar ég
kom inn í fjölskylduna sem kær-
asta yngri sonar hennar, Þorláks.
Mér varð strax ljóst að Jakobína
var hörkudugleg og drífandi kona,
sem hafði þurft að berjast áfram
sem einstæð móðir með stóran
barnahóp. Ég var frekar hlédræg
og óframfærin í fyrstu en hún tók
mér strax vel og smám saman
urðu samskiptin nánari og af-
slappaðri. Við Þorlákur, ásamt
Agli syni okkar, vorum búsett í
Bandaríkjunum á þessum fyrstu
árum og kom Jakobína í heimsókn
til okkar nokkrum sinnum á því
tímabili. Dvaldi hún hjá okkur í
2-3 vikur í senn og gafst okkur þá
tækifæri til að kynnast ennþá bet-
ur. Fannst Agli einnig afar gaman
að fá ömmu sína í heimsókn og
áttu þau góðar stundir. Eftir að
við fluttum heim til Íslands urðu
samfundirnir tíðari og kom Jak-
obína reglulega í matarboð til okk-
ar. Það má segja að hún, ásamt
móður minni, hafi verið okkar
nánasta fjölskylda og héldum við
fimm upp á flestar stórhátíðir og
merkisviðburði saman.
Við hjónin áttum ýmis sömu
áhugamál og Jakobína. Tónlist
hefur verið stór þáttur í lífi okkar
og fórum við á marga tónleika
saman, m.a. hjá Sinfóníuhljóm-
sveitinni og Kammermúsík-
klúbbnum. Einnig fannst okkur
gaman að fara í svokallað óperu-
bíó. Ferðalög voru annað sameig-
inlegt áhugamál okkar. Jakobína
ferðaðist töluvert, bæði heimsótti
hún börnin og fjölskyldur þeirra
erlendis og einnig brá hún sér í
ferðir á suðlægari slóðir, svo sem
til Ítalíu, Grikklands og Kýpur.
Við störf sín fyrir Rauða Krossinn
dvaldi hún oft í Genf og einnig
sumarlangt í Eþíópíu. Á síðasta
ári fórum við Þorlákur með Jak-
obínu til Grikklands, var það ein-
staklega ánægjuleg og eftirminni-
leg ferð. Við dvöldum bæði í
Aþenu og Kalamata, í afar góðu
veðri og fallegu landslagi. Okkur
grunaði ekki að þetta yrði okkar
síðasta ferð saman, en núna get-
um við yljað okkur við góðar
minningar. Önnur nýleg minning
sem kemur upp í hugann er sam-
verustundin síðastliðið aðfanga-
dagskvöld. Við „fimman“ áttum
þá saman afskaplega indæla
stund. Var Jakobína einstaklega
fín og vel til höfð, en eins og þeir
vita sem þekktu hana þá var hún
mikill fagurkeri sem hafði bæði
gaman af því að klæðast fallegum
flíkum og skreyta heimili sitt með
listrænum hlutum. Ekki má svo
gleyma gæludýrunum, en Jakob-
ína var mikil kisukona og átti þær
nokkrar í gegnum tíðina, nú síðast
bengalköttinn Dreka. Hann fékk
hvíldina rétt fyrir síðustu jól, dáð-
ist ég þá að því hversu Jakobína
tók þeim erfiðleikum með miklu
æðruleysi. Annað eftirminnilegt
gæludýr hennar var poodlehund-
urinn Krummi.
Mér finnst ég ríkari að hafa
fengið að kynnast Jakobínu og
þakka henni fyrir allar góðu
stundirnar í gegnum árin. Ég
hafði búist við að þær yrðu mun
fleiri, því hún var við ágæta heilsu
og kom fráfall hennar okkur í
opna skjöldu. Móður minni, Guð-
rúnu, var afar hlýtt til Jakobínu og
sendir hún fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Jakobínu.
Soffía.
Ríflega aldarfjórðungur er nú
liðinn frá því að ég kynntist Jak-
obínu tengdamóður minni og er
margs að minnast frá þessum ár-
um. Strax frá fyrst degi tókust
með okkur góð kynni sem aldrei
féll skuggi á. Jakobína var
reynslumikil kona með mjög vel
mótaðar og skýrar skoðanir. Hún
var víðsýn og hafði ferðast mikið
erlendis, bæði á eigin vegum sem
og á vegum vinnunnar og þá sér-
staklega á meðan hún starfaði hjá
alþjóðadeild Rauða kross Íslands.
Ég minnist Jakobínu sem mikils
heimsborgara.
Við hjónin og fjölskylda áttum
margar ógleymanlegar stundir
með Jakobínu. Samverustundir í
Kaliforníu koma sterkt í huga
minn þegar Sigga var þar við nám,
heimsóknir Jakobínu til Englands
þegar við bjuggum þar, að
ógleymdum tíðum ferðum í sum-
arbústaðinn okkar í Vaðnesi, þar
sem henni fannst alltaf gaman að
koma. Allar þessar minningar
með henni geymast vel því Jak-
obína var sterkur persónuleiki og
hafði mjög góða nærveru.
Jakobína hafði dálæti á góðum
mat og eðalvínum. Það var alltaf
ánægjulegt að fá hana í heimsókn,
því hún kunni svo vel að meta mat-
arboðin. Jakobína var ávallt mjög
viðræðugóð og fróð um ólíka hluti.
Jakobína hafði mikinn áhuga á
arkitektúr, sem og allri hönnun,
öllu er varðaði fatnað, innan-
stokksmuni og húsbyggingar.
Hún var undantekningarlaust
mjög fallega klædd. Þá hafði hún
einnig sérstakt dálæti á því að
breyta hjá sér í uppröðun á inn-
anstokksmunum, sem hún gerði
mjög reglulega og allt fram á síð-
asta dag.
Hún hafði mjög næmt auga fyr-
ir rými, fyrirkomulagi og litasam-
setningum. Þar blómstraði sköp-
unargáfa hennar. Þegar við Sigga
vorum að byggja sumarbústaðinn
okkar lagði hún oft fram góðar til-
lögur og ábendingar sem reynd-
ust okkur gagnlegar. Nú síðast
fyrir nokkrum vikum þegar við
vorum að skipuleggja byggingu á
gestahúsi skaut hún að okkur
hugmyndum sem munu sannar-
lega koma að notum.
Elsku Jakobína, ég vil þakka
þér fyrir góð kynni, tryggan vin-
skap og góðar minningar.
Jakob Magnússon.
Það verða fáir á vegi manns
eins og hún amma Jakobína. Ég
man þegar ég hitti hana fyrst, svo
glæsileg kona. Fasið bar með sér
að hún hafði reynt ýmislegt, búið
út um allan heim og líka þurft að
berjast fyrir sér og sínum. Hún
vissi hvað skipti máli í lífinu. Það
var að lifa því, og vera með fólkinu
sínu. Jakobína bar gáfurnar utan
á sér þó hún væri nú ekkert að
reyna að flagga þeim sérstaklega.
Það var dásamlega gaman að tala
við hana og þegar ég var að kynn-
ast henni fyrst man ég eftir mann-
inum mínum og henni ræða saman
um heima og geima og ég hlustaði
hugfangin. Steinhissa yfir þessari
veraldarvönu konu sem hafði átt
fimm börn, farið úr vondri sambúð
og alið þau upp ein síns liðs. Kom-
ið krökkunum sínum öllum til
mennta. Alltaf unnið lengi og mik-
ið til þess, og án efa verið klárari
en karlinn við hlið hennar, en bar
auðvitað minna úr býtum. Svo
þegar krakkarnir voru komin á
legg flutti hún út í lönd og sinnti
meðal annars hjálparstarfi í Afr-
íku. Þessi samtöl voru engu lík.
Ég var agndofa yfir kraftinum og
æðruleysinu. Það var líkt og henni
fyndist ekkert sjálfsagðara þó
auðvitað hafi ýmislegt oft tekið á.
En það var bara brosað kankvíst
yfir því, fenginn sér sopi af hvít-
vínstárinu, og talið leitt annað.
Ég er þakklát fyrir fyrirmynd-
ina sem persónuleiki hennar og
lífshlaup hefur skilið eftir fyrir
okkur hin til að líta til. Svo ótal-
margt höfum við af henni lært og
sumt náð að tileinka okkur. Við
munum sakna ömmu Jakobínu
óskaplega mikið. En minning um
magnaða konu lifir.
Hvíl í friði, kæra.
Björt, Birgir og börnin.
Enn fækkar, svo sem vænta
má, í stúdentahópnum MR-1949.
Ýmislegt hefur borið við og
margs að minnast á löngu ævi-
skeiði okkar Jöggu.
Allt byrjaði með því að Þórður
Runólfsson, faðir hennar, sem þá
var verksmiðjueftirlitsmaður rík-
isins, kom á fjölritunarstofu móð-
ur minnar í Tjarnargötu 24, þar
sem við bjuggum, og hann fól
henni margvísleg verkefni fyrir
stofnanir sem hann var í forsvari
fyrir.
Ég var svo sendur með þau full-
unnin, ásamt reikningum, stund-
um heim til hans á Ásvallagötu 16,
eða á skrifstofu hans.
Með þeim tókst vinskapur og
sendi hann Jakobínu í píanótíma
til mömmu. Þangað kom Jagga
reglulega um skeið. Löngu síðar,
þegar við hittumst á konsertum,
minntumst við þessa, og veltum
fyrir okkur hvort verið gæti að þá
hefði verið lagður grunnur að
hennar ævilanga tónlistaráhuga.
Ég efaðist þó um það, því Run-
ólfur bróðir hennar var bæði
áhugamaður og framvörður um
tónlist.
Hans áhugi hefði vaknað ann-
ars staðar. Þannig hefði þetta lík-
lega verið eðlislægt.
Síðar hittumst við aftur, nú í
Menntaskólanum. Kunningsskap-
ur varð smám saman að vina-
tengslum.
Nú hleyp ég yfir mörg ár. Þá
störfuðum við Jakobína á áþekk-
um sviðum. Hún var starfsmaður
Almannavarna ríkisins, hjá þeim
merka manni Jóhanni Jakobssyni
efnaverkfræðingi. Skrifstofan var
til húsa á Skólavörðustíg 12.
Þangað átti ég stundum erindi og
hitti Jöggu. Stofnunin lenti í
sviptivindum stjórn- og heims-
mála, ekki í fyrsta, og ekki síðasta
sinn. Mig rekur minni til að þar
hafi hún loks verið orðin eini
starfsmaður þessarar merku
stofnunar.
Ég spurði hana frétta. Hún
sagði, þung í skapi, að stofnunin
hefði eiginlega verið lögð niður og
gagnasafninu verið sturtað á gólf-
ið í flugskýli í Vatnsmýrinni. Ekki
get ég sagt að þau átök hafi glatt
hana.
Enda átti hún fyrir stórri fjöl-
skyldu að sjá.
Svo liðu árin. Þá sagði hún mér
fréttir af starfi sínu hjá Rauða
krossinum og hvernig þar gengi
og seinna hvernig það hefði endað.
Allt bar hún vel, að því er best ég
veit. Hún lét sér ekkert fyrir
brjósti brenna.
Enn síðar hittumst við af og til
á tónleikum og óperusýningum,
en tónlistaráhugi hennar hélst alla
tíð.
Þá var félagsstarf okkar sam-
stúdenta MR-1949 að aukast og
var stundum farið saman til út-
landa. Í ferðalögum tók hún þátt,
þá er hún kom því við. Enn síðar
fórum við að hittast í fjölgandi
jarðarförum bekkjarsystkinanna,
svo sem fara gerir. Einnig á
bekkjar hátíðum.
Þá var það undir lokin að við
hittumst á biðstofu. Kom hún út
frá lækninum sínum, döpur í
bragði, því þar hafði hún fengið
úrskurð um sjúkdóm sem gæti
dregið dilk á eftir sér. Raunin varð
sú að hún slapp vel úr þeim hild-
arleik og lifði góðu lífi í mörg ár
uns að kveðjudegi kom. En við töl-
uðum lengi saman og innilega.
Fundum ýmislegt úr sameigin-
legu lífi og reynslu til að ræða um.
Við bekkjarsystkinin, MR-49,
eigum á bak góðri bekkjarsystur
að sjá, sem stóð sig vel í öldusjó
lífsins. Færum við hennar stóru
fjölskyldu góðar samúðarkveðjur.
Eggert Ásgeirsson.
Í dag er jarðsett Jakobína
Þórðardóttir, fyrrverandi deildar-
stjóri alþjóðasviðs Rauða krossins
á Íslandi.
Jakobína Þórðardóttir hóf störf
hjá Rauða krossinum á Íslandi ár-
ið 1983. Hún varð deildarstjóri al-
þjóðasviðs félagsins og sinnti því
starfi í tæp 20 ár. Eftir að hún lét
af því starfi bar hún ábyrgð á þátt-
töku Rauða krossins í ýmsum al-
þjóðlegum verkefnum, svo sem
samvinnu við sænska Rauða
krossinn.
Hún vann einnig með Alþjóða
Rauða krossinum að breytingum
til hækkunar aldursmarka vegna
þátttöku í hernaði. Henni var
mjög umhugað um öryggi og
vernd barna. Það varð því með
þrautsegju hennar og margra
annarra að mikilvægir áfangar
náðust í þessum málum, t.d. voru í
þessu samhengi gerðar breyting-
ar á Barnasáttmála Sameinuðu
þjóðanna.
Eftir að Rauði krossinn á Ís-
landi flutti starfsemi sína í Efsta-
leiti 9 varð hún skrifstofustjóri, en
sinnti jafnframt áfram alþjóða-
tengslum og ýmsum verkefnum
þeim tengdum. Hún kom að marg-
víslegum öðrum verkefnum fé-
lagsins, s.s. landssöfnun varðandi
verndun vatnsbóla í Eþíópíu 1988,
en það var verkefni félagsins til
þriggja ára.
Jakobína átti stóran þátt í að
koma á stað langtíma þróunar-
samstarfi Rauða krossins á Ís-
landi við önnur landsfélög, fyrsta
samstarfið var við Rauða krossinn
í Gambíu. Þá átti hún þátt í að
fyrstu sendifulltrúar Rauða kross-
ins fóru til hjálparstarfa erlendis.
Öllum störfum sínum í þágu
Rauða krossins sinnti Jakobína af
alúð og dugnaði. Henni eru að
leiðarlokum þökkuð störf í þágu
mannúðar, hugsjónar sem átti
hug hennar og hjarta.
Blessuð sé minning Jakobínu
Þórðardóttur.
Sveinn Kristinsson, formað-
ur Rauða krossins á Íslandi.
Hún var glæsileg og greind
kona hún Jakobína Þórðardóttir,
fyrrverandi tengdamóðir mín og
mikil vinkona, sem kvaddi án fyr-
irvara fyrir rúmri viku. Hún var á
87. aldursári en vel ern, bjó ein án
aðstoðar svo að brotthvarf hennar
úr þessu lífi kom á óvart. Við
kynntumst fyrir margt löngu í
gegnum vináttu við Helgu dóttur
hennar þegar Jagga, eins og hún
var ævinlega kölluð, var ennþá
útivinnandi einstæð móðir. Nokk-
uð mörgum árum síðar varð hún
tengdamóðir mín, og þótt leiðir
sonar hennar og mín skildust að á
sínum tíma, styrktist vinátta okk-
ar frekar en hitt með árunum.
Hún heimsótti mig reglulega eftir
að ég flutti til Lundúna og heim-
sóknir og matarboð voru fastur
liður í Íslandsferðum mínum. Hún
hafði áhuga á að skoða heiminn og
við fórum meðal annars saman í
ferð til Costa Rica að hennar
frumkvæði og upplifðum þar ýmis
ævintýri, allt frá snörpum jarð-
skjálfta á elleftu hæð með tilheyr-
andi sveiflum á hótelturninum til
spriklandi risakrókódíla rétt
handan við borðstokkinn á bát
sem við sigldum á til að skoða
öskurapa. Í heimsókn hennar til
mín til Lundúna á árinu 2005 var
hún rétt við hornið á neðanjarð-
arlestarsprengingunum. „Ég soga
ævinlega að mér alls kyns uppá-
komur á ferðum mínum,“ sagði
hún.
Jakobína var sterk kona, bar
höfuðið hátt og hafði góða líkams-
burði.
Hún var smekkleg bæði á
klæðnað og innanstokksmuni.
Fyrir utan góðar gáfur var henni
margt til lista lagt og liggja eftir
hana ýmsir munir sem hún hann-
aði og bjó til, svo sem glerverk og
leirmunir, sumir þeirra rötuðu til
mín og sonar míns.
Um leið og ég sendi börnum
hennar, afkomendum öðrum og
tengdabörnum innilegustu sam-
úðarkveðjur vil ég þakka Jöggu
fyrir fjölda góðra samverustunda
og samfylgd í lífinu í meira en
fjóra áratugi, hennar verður sakn-
að.
Sigurlaug Sveinbjörnsdóttir.
Jakobína
Þórðardóttir
✝ Jón BenediktRafnkelsson
fæddist 19. ágúst
1940 á Dýhól í A-
Skaftafellssýslu.
Hann lést á heimili
sínu að Árnanes-
hóli á Hornafirði
23. febrúar 2017.
Foreldrar hans
voru Rafnkell Jóns-
son rafvirki og
bóndi, kallaður
Keli á Dýhól, fæddur í Árnanesi
Nesjum, A-Skaftafellssýslu, 22.
apríl 1901. Móðir Jóns var Arn-
björg Sveinsdóttir bóndi, fædd á
Dallandi í Desjamýrasókn, N-
Múlasýslu, 6. desember 1911,
látin 4. apríl 1998. Eftirlifandi
nkels, eða Kela eins og hann er
kallaður, er Nína Rún búsett í
Bandaríkjum. 2) Lilja Berglind
Jónsdóttir, f. 1969, búsett í Dan-
mörku og börn hennar eru
Brynja Hólm, f. 1993, Bára
Hólm, f. 1995, Baldvin Hólm, f.
2000. 3) Þórir Björn Benedikts-
son, f. 1971, og maki hans er
Stefanía Weaber, þau eru búsett
í Palmeyra USA. Barnabörnin
eru sjö og eitt barnabarnabarn.
Jón stundaði sjó um tíma og
lærði vélsmíði, hann var talinn
sá besti logsuðumaður, vand-
virkur og þolinmóður. Síðan
starfaði hann hjá Vélsmiðju
Hornafjarðar og Vélsmiðju Foss
þar til hann hætti störfum og
sneri sér að andlegum málum.
Hann hafði miðilshæfileika til
lækninga og hefur hjálpað
mörgum hérlendis og erlendis.
Það var mikið leitað til hans.
Útför Jóns Benedikts hefur
farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
eiginkona Jóns er
Ásrún Svava Jóns-
dóttir, f. 22. apríl
1954. Jón ólst upp á
Dýhól ásamt systk-
inum sínum sem
eru: Guðrún, f.
1934, d. 2016,
Sveinn, f. 1944,
Rafn Arnar, f. 1945,
Guttormur, f. 1949,
og Birna Helga, f.
1952. Börn Jóns
Benedikts eru: 1) Rafnkell Jóns-
son, f. 1964, kvæntur Pálínu
Hildi Sigurðardóttur og eiga
þau eina dóttur Karítas Láru, f.
1997, fyrir átti Rafnkell tvo syni
þá Matthías Þór, f. 1983, og Sæ-
þór, f. 1987. Stjúpdóttir Raf-
Elsku hjartans Jón, Gúgi,
minn, þetta eru erfiðustu skref
sem ég hef stígið í lífinu að þurfa
að kveðja þig á svona snögglegan
hátt. Söknuðurinn ómar enn
innra með mér á meðan ég berst
við að halda mér gangandi.
Að missa þig er sárt. Samband
okkar var yndislegt, kærleiks-
ríkt, hlýtt og traust. Við vorum
eitt. Þú varst mikill dýravinur,
hestamaður, veiðimaður, útivist-
armaður, glettinn og stríðinn al-
gjört náttúrubarn.
Æskuárin voru fjörug og góð
og margt brallað. Steinka og
Bjartmar reyndust þér vel í æsku
og þér þótti mikið vænt um þau.
Ferðin okkar til Bjössa sonar
þíns í nóvember síðastliðnum til
Bandaríkjanna var stórkostleg
og þú naust þín innilega. Þú
fékkst medalíu frá skotveiðifélagi
og varst gerður strax að meðlimi
og heiðursfélaga. Mæltu fé-
lagsmenn með því að við færum
ekki aftur til Íslands heldur
myndum setjast að og rækta
klúbbstarfsemina. Vinur þinn
hafði á orði þegar hann heyrði um
andlátið: „Jón, þú varst stórkost-
lega góður vinur, farewell, com-
rade, see you down the road.
Blessuð sé minning þín.“ Við eig-
um svo góðar og skemmtilegar
minningar. Minningin um þig lifir
með mér alla tíð, elsku Gúgi
minn. Hvíl í friði.
Þín eiginkona,
Ásrún Svava Jónsdóttir.
Jón Benedikt
Rafnkelsson