Morgunblaðið - 11.07.2017, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JÚLÍ 2017
✝ Ólafur Ingv-arsson fæddist
23. maí 1933 að
Laxárnesi í Kjós.
Hann lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund þann
24. júní 2017. For-
eldrar hans voru
Bjarni Ingvar Jóns-
son f. 1.4 1901 d.
1981 og Úrsúla
Þorkelsdóttir f.
23.12. 1899 d. 1994. Systkini
hans Fjóla Svandís Ingvars-
dóttir f. 6.6. 1930 d. 1970, Jó-
hannes Ingvarsson f. 17.3. 1932,
d. 1947, Auður Helga Ingvars-
dóttir f. 10.6. 1935, d. 2012 og
Þrúður S. Ingvarsdóttir f. 11.11.
1943.
Börn Ólafs fyrir hjónaband
eru Margrét Helga f. 21.5. 1955,
Steina f. 11.4. 1957, Leifur Krist-
um land til að setja upp búnað í
hinum ýmsu frystihúsum. Hann
keppti í frjálsíþóttum fyrir UMF
Dreng og þótti liðtækur íþrótta-
maður. Hann var gleðimaður,
mikill, dansmaður og var dans-
stjóri m.a. í Þórskaffi og Breið-
firðingabúð. Hans góða nærvera
gerði hann eftirsóttan og hlátur-
inn hans ómaði skemmtilega í
góðra manna hópi. Hann spilaði
hið göfuga spil brids af krafti og
áhuga. Stundum allt að 5 sinnum
í viku. Þegar árin færðust yfir
spilaði hann með eldri borgur-
um og fór með strætó allra sinna
ferða. En svo fór Elli kerling að
nálgast og þau hjónin fengu vist
að Grund árið 2016.
Útför Ólafs fór fram frá Bú-
staðakirkju í gær, 10. júlí 2017.
Við úrvinnslu minningar-
greina urðu þau leiðu mistök að
vitlaus mynd birtist með minn-
ingargreinum um Ólaf. Rétt
mynd af honum er birt hér að of-
an og eru hlutaðeigandi beðnir
afsökunar á þessum mistökum.
inn f. 25.03. 1958,
Grétar f. 31.12.
1960, Linda Björk f.
9.11. 1961, Guð-
mundur Ragnar f.
17.11. 1960 d. apríl
2017. Eiginkona
Ólafs er Artha Rut
Eymundsdóttir f.
2.1. 1941 í Fær-
eyjum. Þau giftust
árið 1963 og áttu
saman þrjú börn.
Rakel Eddu f. 24.4. 1963, Björg
f. 11.1. 1965 og Ólafur f. 2.2.
1966. Barnabörnin eru 16 og
barnabarnabörnin 7.
Ólafur hleypti heimdragan-
um um 14 ára aldur. Vann fyrst í
stað við verkamannastörf en hóf
svo nám í járnsmíði og vann
lengst af í Stálsmiðjunni og
Hamri. Hann var góður verk-
maður og var iðulega sendur út
Ég náði ekki að kveðja pabba
minn áður en hann dó og langar
að kveðja hann með nokkrum
orðum í hans minningu.
Hann var glaður og góður
maður og ávallt tilbúinn til hjálp-
ar. Ómældar stundir höfum við
rætt heimsmál og íslenska póli-
tík sem og persónuleg mál. Ekki
vorum við alltaf sammála en það
kryddaði viðræðurnar bara.
Hann var næturhrafn og gat ég
því alltaf hringt í hann seint til
að ræða málin. Í barnæsku man
ég eftir honum syngjandi og
trallandi og alltaf var hann tilbú-
inn að hafa okkur systkinin sem
hjá honum bjuggum með í alls
konar heimsóknir hjá hinu og
þessu frændfólki, bíóferðir og
útilegur þar sem kræklingur var
borðaður í fjörunni. Við systk-
inin gátum alltaf komið í vinnuna
hjá honum í ýmsum smiðjum og
verkstæðum þar sem hann vann.
Við vorum alltaf velkomin og
aldrei fyrir, alveg sama hvert til-
efnið var, meira að segja á verk-
fallsvakt haldandi í jakkafaldinn.
Það voru góðir tímar. Hann var
hrókur alls fagnaðar hvar sem
hann var og hafði áhuga á ljóð-
um og var mikill vísnasmiður.
Pabbi minn var góður karl
og átti margt að gefa.
Glaður söngur og nætursnarl
var það besta án efa.
Kveðja til þín, elsku pabbi, og
blessuð sé minning þín.
Björg.
Nú er víst komið að því að
skrifa grein um þig, bróðir. Það
er í sjálfu sér ekki svo erfitt
enda er af mörgu að taka. Mikið
svakalega varstu nú búinn að
segja mér oft frá fæðingu minni.
Þið systkinin fjögur sátuð með
bílstjóranum sem var með lækn-
inn með sér og sá gerði spila-
galdra meðan litla var að koma í
heiminn. Reyndar voru nú oftast
komin nokkur glös inn fyrir
vestið þegar sagan hófst. En
þetta var ágætissaga.
Svo er líka að minnast þegar
þú sagðir frá ykkur Jóa. Þið vor-
uð oftast staddir í fjörunni fyrir
neðan Laxárnes búnir að tína
fullt af kræklingi og suðuð hann
í pottgarmi sem var við hendina.
Þetta var gaman að hlusta á. En
þar sem það voru tíu ár milli
okkar þá vissi maður ekki af
sorg þinni þegar Jói féll frá fyrr
en löngu seinna. Þú varst í raun-
inni viðkvæmur innst inni en það
var falið og frekar kíkt djúpt í
glasið.
En ég minnist líka þegar þú
komst heim og þegar slátturinn
hófst. Klárarnir voru spenntir
fyrir sláttuvélina og þú stjórn-
aðir þeim af natni. Það var líf og
fjör. En svo fór ég í bæinn og þá
varstu nú ekki síðri við að taka
okkur stelpurnar með þér á
gömlu dansana í Þórskaffi sem
var nú eiginlega bara ævintýri.
Þegar kallað var dömufrí þá
tóku dömurnar beinlínis undir
sig stökk, renndu sér fótskriðu
eftir gólfinu samkvæmt lögmál-
inu „fyrstur kemur, fyrstur fær“.
Árin liðu og þú kíktir enn þá
djúpt í glasið, það var ekki
óvanalegt um helgar að það var
hringt klukkan 7 á föstudags-
eða laugardagsmorgni og sagt
glöðum rómi „var ég að vekja
þig?“ og já þú varst nú reyndar
að því en það var ekki hægt að
skammast í þér svona grútsyfjuð
sem maður var.
Margt var brallað. Farið í úti-
legur. Helst upp að Laxárnesi,
kveikt bál í fjörunni, sungið og
trallað og farið í sjóinn. Síðan
var farið á þorrablót í Fé-
lagsgarð eða við héldum okkar
þorrablót. En það fór nú að halla
undan fæti í drykkjunni. Þú
varst farinn að drekka ótæpi-
lega. Fannst það að lokum sjálf-
ur, var líka sagt að dauðinn væri
nærri ef ekki yrði stoppað. Svo
fór að þú hættir alveg upp á þitt
einsdæmi en þá var ekki lengur
hringt um helgar. Þú fórst mikið
í heimsókn til Auju sys.
En það slitnaði upp úr þeim
heimsóknum og þá fórstu að
koma til mín, helst á laugardags-
morgnum. Það þurfti mikið að
ræða og heimsóknin byrjaði á að
þú settist í stólinn, fékkst kaffi
og svo var spekúlerað oftast um
Kjósverja og þá kom sér vel að
eiga Kjósarbókina. Seinni árin
höfum við reynt að fara á Kjós-
ardaginn.
Börnin þín voru dugleg að
fara með þig. Reyndar fórstu
síðustu ferðina í Kjósina með
Rakel og Kalla í maí þegar af-
mælið þitt var. Þú varst bara
hress. Skoðaðir fornar slóðir við
Laxá þar sem stundum var
laumast í skjóli nætur með veiði-
stöng.
En nú ertu farinn, kannski að
tína krækling í fjörunni, athuga
með veiðibjölluegg í Eyrarfjalli,
spila brids með pabba, mömmu
og öllum hinum. Hvað veit mað-
ur svo sem. Þakka þér, besti
bróðir minn, fyrir samveruna.
Þín litla systir
Þrúður (Þrúða).
Ólafur Ingvarsson
✝ María Einars-dóttir fæddist í
Lambhól í Reykja-
vík 4. október
1927. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 29. júní
2017.
Foreldrar henn-
ar voru Valgerður
Eyjólfsdóttir, f. 16.
júlí 1898, d. 17. júní
1969, og Einar
Steinþór Jónsson, f. 16. október
1898, d. 13. ágúst 1993.
María „Mæja í Lambhól“ var
elst fjögurra systkina, þau eru;
Jón Ragnar, f. 1928, Steinþór, f.
1930, d. 2014, og Hrefna, f. 1937.
Þann 3. maí 1947 giftist María
Ólafi Gunnari Jónssyni, f. 2. júní
1926, d. 30. september 2012.
dóttir, þau eiga tvo syni. 5)
Ólafía Jóna, f. 1956, maki Þór
Ingvarsson þau eiga fjögur
börn. Mæja og Óli hófu búskap í
Lambhól við Skerjafjörð og
bjuggu þar til ársins 1967 er þau
fluttu í nýbyggt hús að Reyni-
hvammi 1 í Kópavogi og bjuggu
þar ætíð síðan. Mæja vann
heima við, sinnti húsmóðurstörf-
um og tók að sér saumaskap.
Eftir að fjölskyldan flutti í
Kópavog fór Mæja að vinna á
sauma- og prjónastofunni Tinnu
í Kópavogi og vann þar þar til
að hún hætti fyrir aldurssakir.
Mæja var virk í Kvenfélagi
Kópavogs þar sem hún sat í
stjórnum árabil, hún stundaði
hestamennsku ásamt fjölskyld-
unni í hestamannafélaginu Gusti
í Glaðheimum og þá var hún
virk í Rauðakrossstarfi.
Útför Maríu fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 11. júlí
2017, klukkan 11.
Foreldrar hans
voru Ólafía Guðrún
Sumarliðadóttir, f.
15. janúar 1905, d.
6. júlí 1984, og Jón
Ársæll Jónsson, f. 3.
janúar 1897, d. 9.
ágúst 1994. Maja og
Óli eignuðust fimm
börn, þau eru: 1)
Sigrún Valgerður,
f. 1947, d. 2012, eft-
irlifandi maki er
Hreinn Hlíðar Erlendsson, þau
eignuðust þrjá syni. 2) Einar, f.
1951, maki Anna Sigríður Sig-
mundsdóttir, þau eiga þrjú
börn. 3) Ingvar Sigurður, f.
1954, d. 1981, var kvæntur Mar-
gréti Reynisdóttur, þau eign-
uðust tvær dætur. 4) Viðar, f.
1955, maki Rannveig Tómas-
Það verður skrítið að koma til
Reykjavíkur og geta ekki komið
við á Reynihvamminum. Þaðan á
ég margar góðar minningar og
þar var svo gott að vera, hjá ömmu
og afa. Heima hjá þeim var svo
góður andi að alltaf þegar ég kom í
heimsókn þá færðist mikil værð
yfir mig. Og stundum lagði ég mig
bara í sófann og sofnaði. Svo nota-
legt. Þegar ég hugsa til baka þá
get ég enn þá heyrt raulið í ömmu
og saumavélasuðið innan úr
saumaherberginu hennar.
Amma var hafsjór af upplýsing-
um um saumaskap og allt sem því
fylgir. Hún fylgdist alltaf vel með
tískunni og gátum við eytt heilu
dögunum í að ræða um tísku og
tískustrauma. Oftar en ekki fór ég
heim með flíkur sem ekki höfðu
passað ömmu en ég var svo heppin
að pössuðu mér. Einu sinni þegar
ég var ca. tvítug saumaði amma á
mig peysu. Ég sagði vinkonunum
frá að amma væri að sauma á mig
peysu og þeim fannst það ekkert
mjög töff. En svo mætti ég í peys-
unni og ég man enn þá svipinn á
þeim þegar þær bara „vá okey,
þetta er bara mjög flott peysa“ og
öfunduðu mig ekkert smá af þess-
ari flottu flík. Auðvitað var þetta
flott peysa því amma var sko með
puttana á púlsinum.
Þegar ég hugsa um ömmu þá
koma ull og ullarflíkur upp í huga
mér og lyktin af ullarefni mun allt-
af minna mig á ömmu. Amma elsk-
aði ull, var mikill talsmaður ís-
lensku ullarinnar og gat saumað úr
ullarefni allt milli himins og jarðar.
Þegar ég var lítil fannst mér svona
hitt og þetta um alla þessa ull sem
mig klæjaði undan en í dag er ég
farin að elska ullina líka. Ég hrein-
lega veit ekki hvernig ég á að kom-
ast af án ullarsokkanna sem hún
saumaði og hafa svo oft reddað
mér í kulda og snjó.
Amma hafði alveg einstaklega
góða nærveru og góða sál. Hún
vildi alltaf vera til staðar fyrir alla
og mátti ekkert aumt sjá. Börn
elskuðu hana og var hún algjör
barnagæla. Amma brallaði mikið
með okkur barnabörnin þegar við
vorum lítil. Nennti endalaust að
stússast fyrir mig í kringum hest-
ana. Þó að hún hafi verið hætt að
fara á bak þegar ég man eftir mér
þá var hún alltaf þátttakandi í
sportinu. Mætti á sýningar og mót
og tók þátt í æskulýðsstarfinu af
fullum krafti. Saumaði búninga og
bakaði og hvatti mann áfram. Ég
er henni afar þakklát fyrir.
Elsku amma, ég á margar
minningar og gæti ég haldið hér
áfram endalaust. Læt þetta duga í
bili en ég held í vonina að við hitt-
umst aftur. Ég er sannfærð um að
afi hefur tekið á móti þér og nú
getið þið loksins haldist í hendur
aftur og tekið nokkur dansspor á
kvöldin.
Ég kveð þig með söknuði,
amma mín, og takk fyrir allt. Fæ
kveðjuna þína að láni:
Guð geymi þig.
Þín
María.
Mig langar að kveðja þig, systir
mín, með nokkrum minningabrot-
um frá þeim tíma þegar heimur-
inn blasti við okkur einfaldur, eng-
in voru vandræðin og ekkert var
vesenið. Maja var frumburður for-
eldra okkar. Á móti henni tók
Helga Níelsdóttir ljósmóðir, sem
seinna átti eftir að taka á móti öll-
um börnum Maju og Óla. Skírð
var hún í höfuðið á einni Maríu og
eftir annarri Maríu. Báðar voru
þær fósturmæður móður okkar
Valgerðar. Maja gekk í Skildinga-
nesskóla, sem var til húsa að
Baugsvegi 7. Í Skildinganesskól-
anum voru kennarar, sem Maja
minntist alla tíð með mikilli hlýju.
Á þessum árum þótti sjálfsagt að
öll börn færu í sveit og lærðu að
“vinna“. Og við systkinin frá
Lambhól, þessum kyrrláta stað
við Skerjafjörðinn, fórum ekki
varhluta af því. Það var friðsælt og
gott að alast upp við Skerjafjörð-
inn á þessum árum. Engin var
Ægisíðan og engir voru Hagarnir,
nema þeir grænu þar sem búfé
gekk á beit.
Foreldrar okkar áttu alltaf
tvær kýr í fjósi. Hænsnin komu
seinna. Alla tíð átti faðir okkar
trillu, lagði hrognkelsanet á vorin
og réri til fiskjar. Svona gekk lífið
fyrir sig og svona komumst við af.
Á fyrri árum fjölskyldunnar var
pabbi starfandi sjómaður og oft
langdvölum að heiman. Þá mæddi
mikið á móður okkar að halda ut-
anum hópinn. Þegar Maja hafði
aldur til lærði hun það sem hugur
hennar stóð til. Það var sauma-
skapur. Hún vann lengst af hjá
saumastofunni Gullfoss.
Þar lærði hún saumalistina sem
hún bjó að alla ævi. Þeir voru ófáir
kjólarnir sem hún saumaði á mig.
Maja vann hjá saumastofunni þar
til hún giftist manni sínum honum
Óla. Einstakur öðlingur var hann
og meira prúðmenni fannst ekki.
Ungu hjónin bjuggu því fyrstu ár-
in í einu herbergi hjá okkur og þar
áttu þau tvö fyrstu börnin sín, Sig-
rúnu og Einar. Það var haft að
orðatiltæki heima að “þar sem er
hjartarúm þar er líka húsrúm“.
Byggt var við gamla húsið í
Lambhól og þar bjuggu Maja og
Óli þangað til þau fluttu í nýbyggt
húsið sitt á Reynihvammi 1 í
Kópavogi um fimmtán árum síðar.
Maja flutti aldrei frá Reyni-
hvamminum og bjó þar síðast ein
með góðri aðstoð barna sinna. Það
fór varla framhjá neinum sem til
hennar þekkti að þar fór kona með
mikla réttlætiskennd. Hjálpsöm
var hún og manna fúsust að greiða
götu allra þeirra sem hún gat. Það
var alltaf gott að leita til hennar
þegar á móti blés. Barngóð var
hún og fengu börn mín að njóta
þess og seinna barnabörn. Er ég
henni ævinlega þakklát fyrir það
eins og allt annað. Hún var mikill
dýravinur og um árabil áttu þau
Óli með krökkunum sínum hross.
Sorgin kvaddi dyra hjá fjölskyld-
unni í Reynihvammi. Sigurður,
sonur Maju og Óla, dó af slysför-
um langt um aldur fram sem Maja
mín komst aldrei yfir. Sigrúnu
sína og Óla missti hún bæði á
sama árinu. En upprétt stóð hún
eftir með sína góðu fjölskyldu sér
við hlið. Hún hefur nú yfirgefið
okkur fór þegar sólin skein hæst
og fuglarnir sungu skærast henni
og Guði til dýrðar. Þannig fékk
hún Maja mín að fara fallega í
faðmi fjölskyldunnar sátt við allt
og alla.
Þakka þér samveruna kæra
systir.
Hrefna Einarsdóttir.
Þú varst viðstödd fæðingu mína
undir súðinni í Lambhól við Þor-
móðsstaði og við trúðum því að á
milli okkar lægi sérstakur kær-
leiksþráður.
Uppteknar af lífinu á sitt hvoru
æviskeiðinu kom umvefjandi kær-
leikur þinn til mín aftur þegar ég
sjálf var orðin móðir. Þú umvafðir
mig og börnin hlýju í orðsins
fyllstu merkingu og sást til þess að
okkur yrði aldrei kalt. Þú gleymd-
ir ekki heldur kisunni okkar
Hrímu, sem hvíldist vel á ullar-
mottum frá þér.
Væntumþykja þín birtist líka í
áhuga þínum á starfinu mínu. Þú
mættir reglulega á tónleika, fylgd-
ist með framförum nemendanna
og kunnir að meta leikgleði þeirra.
Kannski bergmálaði þar sam-
hljómur við þína eigin hjartans
hörpustrengi. Það var gott að vita
af þér í Salnum á afmælistónleik-
um Tónstofunnar. Ég veit að þú
naust tónleikanna og nú hefur
nærvera þín þar enn dýpri merk-
ingu fyrir mig.
Faðmur þinn var stór og um-
hyggjusemi þín breiddi værðar-
voðir yfir veikburða börn í öðrum
löndum. Þú ræktaðir málleysingja
og máttir ekkert aumt sjá. Já, það
hefði verið gott að vera fugl í garð-
inum þínum, elsku Maja. Barna-
börnin þín voru stolt þitt og ríki-
dæmi og þú sagðir mér frá þeim
öllum. Við grétum líka saman yfir
óréttlæti heimsins og ég veit að þú
varst tilbúin að hefja för inn í
ljóssins friðarheim.
Að leiðarlokum kveð ég þig,
elsku Maja, auðmjúk og þakklát
fyrir þína kærleiksríku elskusemi.
Guð geymi alla afkomendur þína.
Blessi þig blómjörð,
blessi þig útsær,
blessi þig heiður himinn!
Elski þig alheimur,
eilífð þig geymi,
signi þig sjálfur Guð!
(Jóhannes úr Kötlum)
Valgerður Jónsdóttir.
Við bjuggum við sitt hvort
hornið skáhallt á móti Maríu og
Ólafi við Lindarhvamminn. Oft
komu þau með hesta í taumi,
gangandi Hlíðargarðsstíginn.
Stundum með hrossatað í poka
sem þau gaukuðu að okkur Herði.
Þau voru miklir mátar, augsýni-
lega hlýtt á milli þeirra hjóna. Þau
voru að koma úr hesthúsunum.
Ólafur var hæglátur maður, orð-
var og blíðlyndur. Smám saman
kynntumst við þessum grönnum
okkar, sem voru talsvert eldri en
við. Við fylgdumst með hvernig
María annaðist Ólaf þegar veik-
indi tóku yfir heilsu hans og hann
smá hvarf úr vitundarheimi
þeirra. Öllu tók María af einstöku
æðruleysi þó að hún fylltist sorg.
Ég kynntist Maríu betur eftir
að göngugeta mín minnkaði og
endurhæfing varð helsta viðfangs-
efnið í fimm ár. Þá klöngraðist ég
stundum upp háu tröppurnar
hennar og bauð henni út í göngu-
túra um stígana í Hlíðargarði. Ég
með báðar hendur á göngugrind-
inni og María mér við hlið með
aðra hendi á grindinni minni, hún
gleymdi stundum stafnum heima.
Við vorum „tvær úr Hvömmun-
um“ sem sátum oft á bekkjunum
við vatnsþróna og skröfuðum.
María var skemmtileg kona, alltaf
með hnyttin tilsvör á takteinum.
Spurð um líðan sína kom svarið
„ekki yngist maður“ sem lýsir vel
ágengni gigtar á efstu árum.
Þessu fylgdi glettnislegt bros. Ég
fékk ótrúlegar ferðasögur frá
fyrstu hendi: þau fóru árlega ríð-
andi yfir Hellisheiði með marga til
reiðar á hestamannamót.
Á yngri árum stundaði hún
daglega sjóböð í Skerjafirði eftir
vinnu. Stelpurnar, afkomendur
hennar, drifu hana með sér, 87 ára
gamla, til Skotlands í innkaupa-
ferð, þær óku henni um göturnar
og á pöbbarölt í hjólastól.
Hún kunni að gleðjast með af-
komendunum og lifði lengi á ferð-
unum. Ungan einkavin átti hún í
Borgarfirði, langömmustrákinn
Ólaf. Þegar drenginn vantaði
markmann fór María umsvifa-
laust í markið og naut þess að hafa
hlutverk.
María hafði tröllatrú á íslensku
ullinni og var gjafmild á flíkurnar
sem hún saumaði úr ullarvoðum,
nokkrar þeirra eigum við hér í
húsi sem munu ylja okkur um
hjartarætur svo lengi sem stætt
er. Við gleðjumst yfir að hafa
kynnst þessum öðlingum Maríu
og Ólafi.
Kæru afkomendur Ólafs og
Maríu, við sendum ykkur innileg-
ar samúðarkveðjur. Þið eruð rík-
ari en margur að hafa átt til þeirra
að telja.
Kristín Þorkelsdóttir og
Hörður Daníelsson.
María Einarsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
HRAFNHILDUR ÞORGRÍMSDÓTTIR
kennari,
Lækjarseli 2, Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
6. júlí. Útförin verður auglýst síðar.
Rafn Kristjánsson
Ásdís Margrét Rafnsdóttir Njáll Líndal Marteinsson
Ólafur Þór Rafnsson Dögg Guðmundsdóttir
og barnabörn