Morgunblaðið - 21.07.2017, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JÚLÍ 2017
✝ HalldórTryggvi Ólafs-
son fæddist á Bakka
í Bjarnarfirði á
Ströndum 20. jan-
úar 1932. Hann lést
á Heilbrigðisstofn-
un Hólmavíkur 12.
júlí 2017.
Foreldrar hans
voru Ólafur Jó-
hannsson, f. 15.
október 1908, d. 10.
október 1964, og Kristjana Hall-
dórsdóttir, f. 24. október 1905, d.
9. febrúar 1982. Systkini Hall-
dórs eru Benjamín, f. 13 janúar
1934, d. 13. ágúst 1989, Lúðvík, f.
31. október 1937, Magndís Guð-
rún, f. 7. maí 1939, Jóhann Karl,
f. 2. september 1940, Guðrún, f.
27. október 1941, Guðlaug, f. 19.
október 1943. Systkini Halldórs
sammæðra eru Matthildur, f. 19.
ágúst 1929, d. 22. apríl 2009,
Halldór, f. 19. ágúst 1929, d.
1930. Systkini Halldórs samfeðra
eru Snjólfur Fanndal, f. 4. maí
1940, Halldóra, f. 28.apríl 1948,
Alda Jóna Ósk, f. 29. ágúst 1952,
Ragnheiður, f. 15. febrúar 1955.
Halldór ólst upp hjá ömmu
þeirra eru Halldór, f. 4. sept-
ember 1978, kvæntur Evu Maríu
Hallgrímsdóttur, f. 1981, barn
þeirra er Hilmir Freyr, f. 2009,
dóttir Halldórs og Kristjönu Ey-
steinsdóttur er Eyrún Björt, f.
1998. Aðalheiður, f. 26. júlí 1981,
sambýlismaður Snorri Snorra-
son, f. 1977, barn þeirra Snorri, f.
2015.
Fyrir átti Fanney Dagnýju
Svövu Júlíusdóttur, f. 11. desem-
ber 1951. Dagný giftist Jóni Vil-
hjálmssyni, f. 1949, þau slitu sam-
vistum. Börn þeirra Hafdís, f. 11.
desember 1969, dætur hennar
eru Fanney Viktoría, f. 1988,
Dagný, f. 1995. Sigurbjörn, f. 12.
nóvember 1972, sambýliskona
Bjarnrún Jónsdóttir, f. 1981.
Barn þeirra Dagur Snær, f. 2014.
Fyrir átti Sigurbjörn Jóhann
Gunnar, f. 1991, sonur hans er
Patrekur Dofri, f. 2016, Emil, f.
1995, Andreu, f. 2002. Snorri, f.
11. október 1977, sambýliskona
María Mjöll Guðmundsdóttir, f.
1980. Börn þeirra eru Fannar
Freyr, f. 1997, Guðmundur Ragn-
ar, f. 2003, Arna Maren, f. 2009.
Sonur Dagnýjar og Gunnars
Jónssonar, f. 1964, er Jón Þór, f.
17. janúar 1988, sambýliskona
Hjördís Inga Hjörleifsdóttir, f.
1989, börn þeirra Heiðrún Arna,
f. 2014, Hilmar Gauti, f. 2017.
Útför Halldórs fer fram frá
Hólmavíkurkirkju í dag, 21. júlí
2017, og hefst athöfnin kl. 14.
sinni Ragnheiði
Benjamínsdóttur á
Bakka í Bjarnar-
firði. Hann byrjaði
ungur að vinna á
jarðýtu og á vörubíl
sem hann átti. Hall-
dór var góður
gönguskíðamaður
og stundaði skíðin
langt fram á efri ár.
Hann hafði gaman
af hvers konar veiði
og var grenjaskytta í mörg ár í
Bjarnarfirði. Síðustu árin vann
Halldór við Fiskvinnslu á Hólma-
vík, fyrst hjá Kaupfélagi Stein-
grímsfjarðar og síðan við Rækju-
vinnslu Hólmadrangs. Árið 1956
kvæntist Halldór eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Fanneyju Björns-
dóttur, f. 2. ágúst 1930, frá
Göngustaðakoti í Svarfaðardal.
Stunduðu þau búskap á Bakka til
ársins 1971 er þau fluttu til
Hólmavíkur og keyptu húsið að
Kópnesbraut 11, þar sem þau
bjuggu síðan alla tíð. Sonur Hall-
dórs og Fanneyjar er Ólafur
Björn, f. 18. desember 1957, sam-
býliskona Elsa Björk Sigurð-
ardóttir, f. 9. júní 1958, börn
Elsku besti afi minn. Mér þykir
það afskaplega sárt að skrifa þessi
orð þar sem ég er að kveðja þann
mann sem hefur verið mér allra
kærastur í þau ár sem ég hef lifað.
Frá því að ég fæddist sást þú ekki
sólina fyrir mér. Og það máttu vita
að ég sá heldur ekki sólina fyrir
þér. Til þín gat ég alltaf leitað og
fátt fannst mér betra en að kúra í
faðmi þínum í litla sófanum í stof-
unni á Kópnesbrautinni. Um-
hyggja þín fyrir mér átti sér engin
takmörk sem ég vona að ég hafi
endurgoldið þér. Því þakklæti
mitt til þín er ólýsanlega mikið. Þú
hefur alltaf staðið með mér í öllu
sem ég hef tekið mér fyrir hendur,
og sá stuðningur hefur verið mér
ómetanlegur. Núna undanfarnar
vikur hef ég mikið verið að hugsa
um þig og hversu margar og góðar
stundir við höfum átt saman. Al-
veg frá barnæsku minni á Hólma-
vík til síðustu stundanna sem við
áttum saman á Landspítalanum í
Reykjavík og á Sjúkrahúsinu á
Hólmavík. Mér finnst það ómet-
anlegt að hafa verið með þér þess-
ar síðustu vikur og hafa átt góðar
stundir með þér alveg til enda.
Þegar ég hugsa til þín koma
upp æði margar og góðar stundir
sem við áttum saman. Allar stund-
irnar á Kópnesbrautinni þegar ég
var í pössun hjá þér og ömmu. Þú
að koma labbandi heim í hádeg-
ismat úr frystihúsinu og ég beið
eftir þér í glugganum uppi á lofti
og horfði á þig koma. Svo settumst
við niður og borðuðum soðinn fisk
og lögðum okkur eftir matinn.
Stundirnar með ykkur ömmu eru
nokkuð sem ég mun búa að alla
ævi. Svo má nefna veiðiferðir í
Staðará, allar ferðirnar í bústað-
inn í Bjarnafirði á gula Volvoinum
og ég gæti talið endalaust upp.
Þú varst alltaf einstaklega hlýr.
Alla tíð kysstir þú mig þegar við
hittumst eða þegar þú kvaddir
mig þegar ég var að fara aftur til
Reykjavíkur eftir að hafa stoppað
á Hólmavík í heimsókn. Ást þín á
mér og mínum hafði aldrei nein
takmörk. T.d. fyrir börnunum
mínum tveimur, þeim Eyrúnu og
Hilmi, þú elskaðir þau út í hið
óendanlega. Þú varst alltaf að
spyrja um þau og hvernig þau
hefðu það og hrósa þeim fyrir
hversu dugleg og klár þau væru.
Einnig áttir þú einstaklega gott og
ástríkt samband við Evu sem ég
veit að hún kunni svo sannarlega
að meta og elskaði þig rétt eins og
þú værir hennar eigin afi.
Elsku afi, það mun taka tíma að
átta sig á því að þú sért farinn frá
okkur. Það verður allt annað að
koma til Hólmavíkur núna og
kíkja í heimsókn á Kópnesbraut-
ina og sjá þig ekki þar. Einnig
verður skrýtið að vera hjá
mömmu og pabba á Borgar-
brautinni og sjá þig ekki koma í
heimsókn og heilsa upp á okkur
rétt eins og þú gerðir alltaf þegar
við komum norður. Það tekur mig
afskaplega sárt að kveðja þig í
hinsta sinn. Minning þín mun allt-
af lifa með mér og ég hugsa til
allra góðu stundanna sem við átt-
um saman með bros á vör. Ef mér
tekst að vera helmingur af þeim
manni sem þú varst tel ég að mér
hafi tekist vel upp í lífinu. Ég mun
ávallt elska þig elsku besti afi
minn!
Þinn elskandi nafni,
Halldór Ólafsson.
Elsku afi minn, þegar ég lít til
baka og hugsa um þig fyllist
hjarta mitt svo mikilli hlýju yfir
öllum góðu minningunum. Þín
skilyrðislausa og mikla ást til okk-
ar fólksins þíns var svo stór partur
af þér. Alltaf að hugsa um okkur
og hvort við hefðum það nú ekki
gott, öll gullin þín, tínandi fyrir
okkur ber og setjandi niður kart-
öflur fyrir okkur. Ég man svo
sterkt hvernig ég hljóp í fangið á
þér, dag eftir dag, í brekkunni fyr-
ir neðan litla húsið ykkar ömmu
þegar þú komst heim í hádegismat
úr frystihúsinu. Þá var ég búin að
vera að hafa það gott með elsku
ömmu um morguninn, hún
kannski búin að segja mér nokkr-
ar Grýlusögur á meðan ég borðaði
hafragrautinn, svo leið að hádegi
og ég beið við hurðina, sá þig
koma labbandi og hljóp svo í hlýja
fangið þitt og þú hélst á mér rest-
ina af leiðinni. Svo borðuðum við
soðinn fisk með kartöflum og
miklu smjöri, smá ávaxtagraut og
svo lagðir þú þig eftir matinn, eða
reyndir það því oftar en ekki lá ég
hjá þér og var að fikta í andlitinu á
þér, toga í nefið þitt og augabrún-
irnar. Aldrei kom styggðaryrði frá
þér þó að litla stelpan þín væri að
trufla þig við hádegisblundinn. Þú
varst alltaf svo þolinmóður við
okkur systkinin, eins og til dæmis
þegar þú komst heim til okkar að
passa okkur að kvöldlagi. Þá lastu
bók fyrir okkur og við lágum sitt
hvorum megin við þig þangað til
við sofnuðum örugg og áhyggju-
laus og elskuð.
Þú varst svo glaður þegar
Snorri minn fæddist og varst allt-
af að fylgjast með honum, og auð-
vitað hafa þínar áhyggjur eins og
alltaf og af okkur öllum. Og dugn-
aðurinn í þér alla tíð er heldur bet-
ur til eftirbreytni fyrir okkur hin
og þrátt fyrir að þú værir orðinn
veikur, miklu veikari en við viss-
um þangað til undir lokin, þá
varstu samt hlaupandi upp brekk-
una léttur á fæti og að spila fót-
bolta við elsku Hilmi þinn, langaf-
astrák, alveg þangað til hjartað
þitt sagði stopp. Ég er svo þakklát
fyrir stundirnar okkar á sjúkra-
húsinu fyrir sunnan og að hafa
verið hjá þér síðustu dagana á
sjúkrahúsinu á Hólmavík. Þú
hélst að það væri ómak fyrir mig
að koma til þín á Landspítalann og
hugsa um þig og tala við lækna og
hjúkkur, þú sagðir oft við mig:
hvernig get ég nokkurn tímann
borgað þetta til baka, og ég sagði
við þig: þú ert svo margfalt búinn
að gera það, allt frá því að ég
fæddist.
Elsku afi, ég er svo þakklát fyr-
ir að hafa átt þig og alla þína ást og
umhyggju, þvílíkt og annað eins
ríkidæmi það eru og forréttindi að
fá að eiga svona afa. Þú settir allt-
af okkur fólkið þitt í fyrsta sæti, ég
vildi nú samt að þú hefðir líka sett
þig sjálfan þar, en þannig varst þú
bara, dásamlegi þú. Takk fyrir
allt, elsku afi, ég elska þig alltaf.
Þín afastelpa,
Aðalheiður (Heiða).
Ég hrökk við þegar Svanur
bróðir hringdi og sagði að Halli frá
Bakka væri dáinn. Í síðustu skipti
sem ég hitti þennan frænda minn
fannst mér hann ekkert hafa elst.
Alltaf jafn unglegur. En útlitið
segir ekki allt. Hugurinn leitaði
áratugi aftur til unglingsáranna
og ýmsar minningar koma upp í
Halldór Tryggvi
Ólafsson
✝ Carl Möllerfæddist í
Reykjavík 19. sept-
ember 1942. Hann
lést á Landspít-
alanum af völdum
krabbameins 9. júlí
2017.
Foreldrar Carls
voru Tage Möller, f.
15.1. 1898, d. 20.10.
1987, kaupmaður og
tónlistarmaður í
Reykjavík, og Margrét Jónsdóttir
Möller, f. 6.1. 1911, d. 29.8. 1995,
húsmóðir. Bróðir Carls er Jón
Friðrik Möller tónlistarmaður og
hálfbróðir hans Birgir Möller,
hagfræðingur og forsetaritari, en
hann lést árið 2012.
Carl lætur eftir sig eiginkonu,
Ólöfu Kristínu Magnúsdóttur, f.
24.4. 1943, og fósturdóttur,
Hrafnhildi Jónu Þórisdóttur, f.
14.5. 1967. Eiginmaður hennar er
Magnús Jón Kristófersson og
dætur þeirra þrjár eru Ólöf
Karla, Sólveig Katla og Dagný
Kára. Carl ólst upp í Reykjavík.
Tónlistin átti hug hans alla tíð.
Hann hóf sjö ára að aldri að læra
á píanó hjá Sigursveini Krist-
inssyni sem síðar
stofnaði Tónskóla
Sigursveins. Árið
1978 hóf hann nám í
tónmenntakennara-
deild Tónlistarskól-
ans í Reykjavík og
lauk tónmennta-
kennaraprófi fimm
árum síðar. Hann
stundaði tónlistar-
kennslu við Tónlist-
arskóla FÍH og Tón-
listarskóla Hafnarfjarðar sem og
við Fellaskóla. Í hátt í tíu ár var
hann organisti Fríkirkjunnar í
Reykjavík.
Carl var í hópi þekktustu
djasspíanóleikara þjóðarinnar.
Hann lék með mörgum af þekkt-
ustu danssveitum landsins um
langt árabil, meðal annars
Hljómsveit Hauks Morthens og
Sextett Ólafs Gauks, auk þess
kom hann fram með flestum
þekktustu íslensku djassleik-
urunum. Þá tilheyrði hann hópn-
um sem hélt uppi Sumargleðinni
um allt land um árabil.
Útför Carls fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 21.
júlí 2017, og hefst athöfnin kl. 15.
Afi var engum líkur, einstakt
„undrabarn“ okkar Íslendinga í
tónlist og þá einna helst í jazz-
tónlist. Afi gerði góða tilraun til
þess að ég, nafna hans, myndi
feta í sömu spor og hann. Hann
hvatti mig til að hefja tónlistar-
nám, fyrst í forskóla Tónlistar-
skóla Hafnarfjarðar, þá um fimm
ára gömul, og síðar píanónám,
enda ekki furða þar sem hann
sjálfur lifði fyrir tónlistina, píanó-
ið, hljómborðið og síðar orgelið.
Þið sem þekkið mig ættuð að vera
fljót að fylla í eyðurnar, ég stopp-
aði stutt við, einn vetur eða svo og
valdi heldur kórsöng og að njóta
þess að hlusta á tónlist frekar en
að spila hana. Afi tók mér alltaf
fagnandi, hvort sem það var í
heimsókn í tónlistarskólann, þar
sem ég fékk að sitja ófáa tíma og
hlusta á nemendur hans á æfing-
um, heim á Álftanesið, sumar-
bústaðinn í Grímsnesi eða nú
undir það síðasta á krabbameins-
deild Landspítalans. Þó afi hafi
verið minna fyrir knús og kossa
þá skildi maður aldrei við hann
nema gefa honum koss á kollinn,
líkt og þegar leiðir okkar skildi í
síðasta sinn. Afi hafði gott hjarta-
lag, var algjör húmoristi og var
einstaklega annt um menn og
dýr. Heimili ömmu og afa var allt-
af fullt af lífi enda tók því nú ekki
að eiga hund nema þá a.m.k. þrjú
til fjögur stykki. Mér eru minn-
isstæðar gönguferðir okkar afa í
æsku þar sem við fórum með alla
hundana í göngu á Álftanesinu og
ljúfar stundir í sumarbústaðnum
þar sem prinsessan ég naut þess
að hlúa að gróðrinum með afa og
hundunum í kringum bústaðinn.
Söknuðurinn er sár en minn-
ingarnar ljúfar.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Þangað til næst, þín nafna,
Ólöf Karla Þórisdóttir.
Kær vinur og skólafélagi, jafn-
vel samstarfsfélagi sumra úr
hópnum, Carl Möller, er látinn.
Sá fyrsti úr okkar góða útskrift-
arhópi 1983 frá tónmenntakenn-
aradeild Tónlistarskólans í
Reykjavík sem kveður þessa
jarðvist.
Minningar hrannast upp um
einstakan listamann, gleðigjafa,
húmorista og vin sem létti okkur
svo oft lundina á námsárunum.
Hann var eldri en við og kom inn
sem sá reyndasti úr tónlistar- og
menningarlífinu, þekktur af verk-
um sínum í hljómsveitabransan-
um. Við litum öll upp til hans.
Hann kunni best alla hljóma í öll-
um sínum fjölskrúðugu myndum.
Auðmýkt hans við píanóið var
okkur svo góð fyrirmynd. Það var
unun að sjá þennan smávaxna,
netta mann, sem minnti oft á
Woody Allen, setjast við hljóð-
færið og af varfærni og virðingu
galdra fram fallegar og einhvern
veginn nákvæmlega réttar út-
setningar á fjölbreyttri tónlist frá
ólíkum tímum. Útsetningar á
barnalögum, sem við vorum mest
að fást við í náminu okkar, léku í
höndum hans. Hann skákaði
gjarnan kennurum með tónlistar-
legri kænsku sinni, var snjallari
en allir á hljóðfærið og kunni að
auðga einföldustu laglínur með
hljómsetningu, auðmjúkri nálgun
og glettni, einstakri möller-ísku.
Það var ósjaldan hlegið yfir
verkefnavinnu, þá gjarnan á
heimili Kalla á Nesinu, og það var
auðvelt að taka hlátursköstin með
honum. Hópurinn okkar tengdist
nánum vinaböndum og alla tíð frá
því að við útskrifuðumst árið 1983
höfum við haldið sambandi inn-
byrðis með einhverjum hætti og
nokkrum sinnum á þessu tímabili
höfum við hist og átt dásamlegar
samverustundir. Ógleymanlegur
er dagurinn okkar saman árið
2003 á heimili Ernu í Fossvogin-
um. Þegar myndir eru skoðaðar
frá þeim degi er augljóst hver var
þar hrókur alls fagnaðar, hver var
að segja skemmtilegustu sögurn-
ar og öll munum við hver vildi
leggja mest í kræsingar kvölds-
ins. Það var Kalli. Við veltumst
um af hlátri meira og minna allt
kvöldið og augu allra voru jafnan
á Kalla.
Síðast þegar við hittumst öll til
að fagna 30 ára útskriftarafmæli
árið 2013 komst Kalli ekki. Þá var
hann orðinn veikur.
Elsku besti vinur, takk fyrir
allar góðu samverustundirnar.
Takk fyrir framlag þitt til ís-
lenska tónlistarsviðsins. Takk
fyrir samferðina í náminu. Megi
músík þín lifa í handanheimum
um alla eilífð.
Blessuð sé minning Carls Möll-
er. Hann var sannarlega einstak-
ur. Ólöfu, eftirlifandi eiginkonu
hans, öllum ástvinum og sam-
ferðafólki í leik, starfi og einkalífi
í gegnum tíðina vottum við inni-
legustu samúð.
Bára Grímsdóttir, Erna
Guðmundsdóttir, Geirþrúður
Fanney Bogadóttir, Hafdís
Kristinsdóttir, Hilmar Örn
Agnarsson, Mínerva Haralds-
dóttir, Sigurlaug Margrét
Bragadóttir og Soffía
Vagnsdóttir.
Vinur minn og félagi til margra
ára, Carl Möller, er látinn. Hann
var búinn að berjast við langvar-
andi veikindi og fékk að lokum
krabbamein sem dró hann til
dauða. Kalli, eins og ég kallaði
hann alltaf, var mjög sérstakur
maður ásamt því að vera góður
hljómlistarmaður. Hann talaði oft í
bröndurum og fékk mann ósjaldan
til að hlæja. Öll hans tilsvör voru
þannig að maður gat ekki varist
brosi. Hann spilaði oft undir hjá
mér á skemmtunum og jólasveina-
böllum. Þegar hann var með í ferð-
um skemmti ég mér oft manna
best.
Kalli átti marga hunda og feng-
um við, ég og konan mín, oft góð-
ar ráðleggingar frá Kalla með
okkar hund. Við unnum saman í
Sumargleðinni í nokkur ár og
fékkst hann stundum til að leika
með okkur. Ég man í fyrstu Sum-
argleðinni þá vorum við saman í
gamanþætti; ég, Kalli og Stebbi,
og lékum glasabörn en Stebbi lék
pabbann. Við hlógum allir svo
mikið í hvert skipti að við héldum
vart vatni. Sumargleðin var svo
skemmtilegur tími og húmorinn
sem Raggi Bjarna og félagar
höfðu fylgdi í skemmtiatriðin og
þessi húmor hélt áfram í rútunni
þegar við fórum á milli staða og
átti Kalli mikinn þátt í því.
Kalli og Stebbi voru mjög sam-
rýndir og miklir vinir, en Stebbi
lést fyrir nokkrum árum, langt
um aldur fram. Ef ég ætti að
minnast á allt sem við Kalli lent-
um í gæti ég skrifað heila bók. En
ég ætla að leyfa sjálfum mér að
eiga allar þessar minningar um
Kalla vin minn og votta öllum
hans vinum og ættingjum samúð
mína og þá sérstaklega Ólöfu
konu hans. Guð veri með ykkur
öllum.
Magnús Ólafsson.
„Enginn stöðvar tímans þunga
nið …“ segir í ljóðlínum skáldsins
og nú er skammt stórra högga á
milli í röðum þeirra manna, sem á
árum áður fóru um landið í blóma
lífsins til að miðla hljómlist, gríni
og gleði undir nafni Sumargleð-
innar. Með nokkurra daga milli-
bili eru tveir þeirra burtkallaðir
héðan úr jarðlífi, fyrst Jón T.
Ágústsson bílstjóri og síðan Carl
Möller píanó- og hljómborðsleik-
ari. Ekkert venjulegir menn, þótt
þeir hefðu sig ekki mikið í frammi
út á við, heldur óviðjafnanlegir
húmoristar og lífskúnstnerar.
Hugtökin fjör, gleði og húmor
voru efst á lista hjá Sumargleð-
inni og urðu þekkt einkunnarorð
út á við, en hitt vita færri, að inn-
an raða þessa hóps var líka haldið
uppi gleði og húmor, bæði á ferð-
unum og baksviðs, og að í því efni
stóð enginn framar hljómborðs-
leikaranum grannvaxna, Carli
Möller. Þar naut hann þess að
vera af dönskum ættum og hafa
erft hinn þekkta danska húmor,
sem hann ræktaði og miðlaði á
sinn einstaka hátt, svo að ógleym-
anlegt varð. Á ferðunum raðaði
Kalli inn ótal smáum athuga-
semdum og ummælum sem hann
jós af óþrjótandi brunni húmors
síns, svo að hann bókstaflega hélt
uppi fjörinu. Sem lítið dæmi má
nefna, að vikuna fyrir langt al-
þjóðarall hafði móður eins keppi-
nautar okkar bræðra, Jóns og
mín, sem talin var óvenjulega
skyggn og berdreymin og sjá
bæði álfa, vættir og framliðna,
dreymt að baráttan um forystuna
í rallinu yrði á milli okkar og son-
ar hennar, og að báðir bílarnir
myndu lenda í sams konar
hremmingum. Þegar rallinu lauk
og við Jón komum í hóp Sum-
argleðimanna sögðum við fé-
lögum okkar frá því sem stór-
merkilegum hlut að þessi forspá
hinnar skyggnu konu hefði ræst;
fyrstu tveir bílarnir hefðu lent ut-
an í stórum steini sem vegagerð-
armenn höfðu velt inn á leiðina og
skemmdust bílarnir báðir, en
komust þó beyglaðir áfram, – og
Kalli bætti samstundis við: „En
álfkonan, sem stóð í dyrunum á
steininum, liggur nú á gjörgæslu-
deild.“ Það verður aldrei ofmetið
hve stórt hlutverk húmoristar
eins og Kalli leika á sinn hljóðláta
en leiftrandi hátt, í lífi allra í
kringum þá. Þess vegna er sökn-
uðurinn mikill og missirinn sár
þegar þeir kveðja en jafnframt
stór sú þökk, sem færð er á skiln-
aðarstundu, og djúp samúð með
hinum nánustu sem syrgja og
trega.
Ómar Ragnarsson.
Um suma er sagt að hlutirnir
leiki í höndunum á þeim. Um Carl
Möller er örugglega hægt að
segja að píanóið hafi leikið í hönd-
um hans. Þegar Carl Möller sett-
ist við hljóðfærið hafði hann á því
það vald til að töfra fram tónlist-
ina að engum gleymist sem varð
þess aðnjótandi. Carl var kennari
við Tónlistarskóla Hafnarfjarðar
til margra ára. Kalli, eins og við
kölluðum hann alltaf, var natinn
Carl Möller