Morgunblaðið - 25.07.2017, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚLÍ 2017
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Sigríður Jó-hanna
Sigurðardóttir
fæddist 30. desem-
ber 1944 í Reykja-
vík. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 12.
júlí 2017.
Foreldrar Jó-
hönnu, eins og hún
hefur alla tíð verið
kölluð, voru El-
ísabet Stefánsdóttir, ljósmóðir
og húsfreyja í Kópavogi, f. 8.
september 1917, d. 5. nóvember
1972, og Sigurður Ólafsson,
skrifstofustjóri í Kópavogi, f. 8.
janúar 1916, d. 1. júní 1974. Jó-
hanna var næst elst fimm systk-
ina og ólust þau upp í Kópa-
vogi. Elst er 1) Ásthildur, f. 14.
ágúst 1940. Sonur hennar er
Sigurður Viðar Ottesen, hann
er kvæntur Erlu Arnardóttur
og eiga þau tvö börn. 2) Snorri,
f. 26. nóvember 1947, kvæntur
Sjöfn Friðriks-
dóttur, þau eiga
dótturina Sigrúnu
og á hún tvö börn.
3) Jón, f. 19. des-
ember 1949. Hann
á soninn Sigurð
Pétur sem er
kvæntur Helgu
Guðbrandsdóttur
og eiga þau þrjú
börn. 4) Arndís, f.
18. desember 1950,
gift Benóný Benónýssyni. Þau
eiga: a) Jóhann Brimi, kvæntur
Lilju Rut Sæbjörnsdóttur, þau
eiga þrjú börn og þrjú barna-
börn; b) Elísabetu Katrínu í
sambúð með Birni Braga Sverr-
issyni, þau eiga tvö börn og eitt
barnabarn; c) Benóný kvæntur
Þóreyju Friðbjarnardóttur og
eiga þau tvö börn.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 25. júlí
2017, og hefst athöfnin klukkan
13.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Það er dapurt andrúmsloft hér
í Skálahlíð 13 í Mosfellsbæ eftir
að þú kvaddir elsku Jóhanna okk-
ar. Enginn sem tekur hálfsofandi
á móti okkur á morgnana eftir að
hafa vakað fram á rauða nótt yfir
sakamálamyndum á DR 1 og rek-
ur svo söguþráðinn fyrir okkur.
Óteljandi góðar minningar
fylla hug okkar. Við lítum á það
sem sérstakt lán að hafa kynnst
þér, þú nefnilega lifðir lífinu lif-
andi. Það var ekkert sem stopp-
aði þig ef fjör var fram undan,
hvort sem það voru ferðalög til
útlanda, sumarbústaðaferðir,
leikhús, tónleikar eða stuttir bíl-
túrar, allt var þetta dásemd í þín-
um augum. Á leiklistarnámskeið-
unum var stjarna fædd. Það var
mikið sem þú gast hlegið þegar
þú sagðir okkur frá æfingunum,
þar gerðist alltaf eitthvað skond-
ið. Frásagnargleðin þín var mikil,
allt sem þú vissir og staðirnir sem
þú þekktir, já þú fræddir okkur
um margt. Ekki má gleyma hvað
þú varst ánægð með samveru
þína með eldri borgurum, bæði í
Gjábakka og svo Eirhömrum, þar
eignaðist þú marga vini. Mikið
höldum við að Dóri vinur þinn
eigi eftir að sakna samverustund-
anna ykkar. Fátt fannst honum
betra en að setjast inn hjá þér í
spjall og kaffi með prjónana sína,
hlátrasköllin heyrðust um allt
hús frá ykkur.
Dýravinur varstu mikill, hver
man ekki eftir Bigga páfagauk
eða Tóta gullfiski sem þú áttir, og
hvernig þú talaðir við skógar-
þrestina sem gerðu sig heima-
komna við gluggann þinn.
Fjölskyldan var ætíð efst í
huga þér. Þú talaðir um hana
með stjörnur í augum og öll litlu
börnin, það varð að prjóna eitt-
hvað handa þeim og það gerðir
þú svo vel. Helst áttu allir að fá
jólagjafir og það gat nú tekið
tíma að ganga frá því fjöldinn var
mikill. Nú sjá þau á eftir systur,
mágkonu og frænku og missir
þeirra er mikill, engin Jóhanna
sem hringir, segir fréttir dagsins
og spyr hvernig aðrir hafi það.
Æðruleysi þitt var mikið, sér-
staklega þegar þú veiktist og lást
inni á sjúkrahúsi, þakklát öllu
starfsfólkinu sem annaðist þig
svo vel þar til yfir lauk.
Við í Skálahlíð 13 Mosfellsbæ
kveðjum þig með þakklæti í huga
fyrir allt sem þú veittir okkur.
Hvíl þú í friði, kæra vinkona.
Fjölskyldu Jóhönnu sendum
við samúðarkveðjur.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Halldór, Guðlaug (Gulla),
Margrét (Magga), Anna
Kristín (Anna Stína), María
Kristín, (Maja Stína), Guð-
laug Ósk (Gulla), Kristín
(Stína), Fjóla og Friðmey.
Sigríður Jóhanna
Sigurðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Jóhanna mín,
það var gaman að kynn-
ast þér í Auðarstræti 5, við
borðuðum oft saman þar.
Ég ætlaði ekki að trúa
þessu að þú sért farin. Það
var gaman að hitta þig í
Skálatúni, þú varst alltaf
svo ánægð og skemmtileg
kona.
Innilegar samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu og ætt-
ingja.
Guð veri með henni.
Konráð Stefán
Konráðsson, sendill.
Þegar Kolla
frænka hringdi til
mín og sagði mér að
Þóra, móðursystir
mín, væri dáin, varð
ég í fyrstu sorgmædd. En núna
finnst mér svo miklu meira að
gleðjast yfir en syrgja. Þóra var
orðin níræð og hafði lifað góðu lífi
alla tíð. Vissulega hrjáðu bólgnir
fætur hana mjög undanfarin ár en
góða skapið yfirvann þann heilsu-
brest. Stebbi frændi, húmoristi af
guðs náð, sagði: „Það er ekkert að
henni mömmu, það eru bara ónýt-
ir á henni fæturnir...“. Þóra brosti
að þessu eins og öðru og tókst á
við afar mikil óþægindi af sínu al-
kunna æðruleysi og með húmor-
inn að vopni eins og öll hennar
börn. Þau unnu móður sinni mjög
og umhyggja þeirra fyrir Þóru var
alla tíð alveg einstök og samheldni
fjölskyldunnar mikil.
Þóra bjó á Laugalæk 46 stærst-
an hluta ævi sinnar ásamt Óla og
dætrunum Öddu, Kollu, Sigrúnu,
Sollu og syninum, Stebba frænda.
Þessi fjölskylda var samofin minni
sem bjó á Laugalæk 44. Það var
hrein tilviljun að móðir mín Ás-
laug og Þóra völdust hlið við hlið
þegar dregið var um búsetu. En
þannig var það og þannig átti það
að vera. Alla tíð var samgangur
mikill á milli þeirra systra og fjöl-
skyldna. Skotist var út sunnan í
móti, dyrnar alltaf opnar fram á
kvöld. Þóra sat við að sauma,
prjóna, hekla, hanna eða taka upp
snið úr Burda. Mamma var að ves-
enast í kringum okkur systur og
frænkur, að baka og stússa,
stundum að prjóna. Oft varð hún
þó að skjótast yfir til Þóru t.d. með
úrtöku á peysu, hún reddaði öllu
sem óx mömmu í augum. Mamma
bakaði svampbotna eða skonsur í
staðinn og skutlaði yfir til Þóru.
Magga og Bergur, Dúna og Dóri,
Dúna og Gunnar, Inga og Bóbó
ætluðu jafnvel að líta við síðdegis
eða að kvöldi til Þóru og Óla og þá
varð að vera til bakkelsi. En Þóra
var reyndar líka flink í bakstri og
matargerð en saumaskapurinn
átti hug hennar allan ef friður var.
Svona gekk lífið sinn vanagang
og oft var ég að kvöldi til hinu-
megin hjá Sigrúnu frænku og
hlátrasköllin ómuðu. Í minning-
unni var alltaf líf og fjör á Lauga-
læknum. Svo voru það síðar Adda
Þóra Guðrún
Stefánsdóttir
✝ Þóra GuðrúnStefánsdóttir
fæddist 27. nóv-
ember 1927. Þóra
lést 14. júlí 2017.
Útför Þóru fór
fram 24. júlí 2017.
og Halli sem kíktu
við með strákana,
Kolla og Maggi með
sína stráka og koll af
kolli, allir voru vel-
komnir til Þóru og
Óla. Endalaust var
hellt upp á kaffi og
bætt á borðið, alltaf
pláss fyrir alla og við
nutum góðs af fjör-
inu, systurnar þrjár
á Laugalæk 44.
Það sem einkenndi Þóru alla tíð
var umhyggja fyrir allri fjölskyld-
unni, ættingjum og vinum ásamt
hjálpsemi, reglusemi, staðfestu og
óbilandi dugnaði. Þóra hafði
ástríðu fyrir öllu sem viðkom
handverki og var með á prjónun-
um fram undir nírætt og saumaði
líka af miklum móð. Ég man hve
glöð hún varð í fyrra þegar ég
færði henni bútasaumslöber úr
Ljósinu, hún sat með hann í fang-
inu í Lazy boy stólnum sínum og
dáðist að litavalinu og hve vel
hann væri saumaður. Áður hafði
hún sjálf gert fjölmarga fallega
bútasaumsmuni sem hafa varð-
veist. Í fyrra gaf Þóra mér litla
efnisbúta og ég fór að spreyta
mig, það fannst henni svo gaman
og fylgdist með framvindu en
myndarskapur minn var fremur
lítill. Svona var Þóra hugfangin af
handverki alla tíð.
Síðustu árin bjó Þóra á Dal-
brautinni, ég kom þar ansi oft og
líka ásamt dóttur minni og barna-
barni og alltaf jafn hlýjar mót-
tökur. Þóra var einstök kona, ég
ásamt Sóleyju dóttur minni og
hennar fjölskyldu, minnumst
hennar með mikilli hlýju og sökn-
uði. En lífið heldur áfram og Þóra
hefði ekki viljað að neinn dveldi
við sorg og sút. Blessuð sé minn-
ing yndislegrar móðursystur
minnar, Þóru Stefánsdóttur.
Meira: mbl.is/minningar
Þórdís Leifsdóttir.
Elsku Þóra Stefánsdóttir, móð-
ursystir mín, er borin til grafar í
dag. Með örfáum fátæklegum orð-
um reyni ég að minnast hennar.
Hægt er að rifja svo fjölmargt upp
að fingur þvælast fyrir á litlu
lyklaborði, þá er margt að þakka,
allmargt bæði skemmtilegt og
ljúft.
Ég minnist atorkukonu sem
átti farsæla ævi, viðburðaríka með
stóran barnahóp og síðar fjöl-
skyldur þeirra. Ég minnist móður
sem ekki féll verk úr hendi þó hún
ynni líka „úti“. Þóra var alla tíð
mikil hannyrðakona. Hún sem átti
svo fátt eitt sé nefnt bæði prjóna-
og saumavél, og það fyrir 40 árum
síðan. Enda allt saumað á krakka-
skarana (báða). Síðar þegar börn-
in uxu úr grasi tóku við önnur
áhugamál, sundferðir, siglingar,
veiðar, sumarbústaðaferðir og
ferðalög, hún var með „punga-
próf“.
Fjölskylda mín og Þóra og Óli
með sín börn bjuggu hlið við hlið í
„raðhúsinu“ í áratugi. Var stutt
fyrir systurnar (allar) að skjótast
á milli, skreppa yfir með köku,
ber, blóm, buxur eða krakka.
Jafnvel setja í rúllur eða setjast í
hárþurrkuna svo fátt eitt sé nefnt.
Stundum var slegið á létta, hlegið
og rabbað.
Samfélagið í raðhúsinu á
Laugalæk 36-48 samanstóð af
hópi vina sem byggðu lengjuna
saman upphaflega, hefur vináttan
við frumbyggja og afkomendur
þeirra haldist fram á þennan dag.
Er móðir mín, Áslaug Sólveig,
lést 2001 var Þóra orðin ein eftir af
sínum systrum en þær voru upp-
haflega þrjár. Er mér það ógleym-
anlegt og dýrmætt, þegar Þóra
sagði við okkur systurnar eftir
andlát systur sinnar að nú yrði
hún að vera móðir okkar líka. Við
vorum sjálfar þarna fullorðnar,
orðnar mæður, en þetta er lýsandi
hvað hún var stórhuga og sköru-
leg. Þóra varð okkur ákveðin
miðja, stoð og stytta sem alltaf var
gott að leita til, kíkja í kaffi og
heyra fréttir af fjölskyldunni, og
jafnvel hitta aðra fjölskyldumeð-
limi, verður hennar og þessara
stunda sárt saknað.
Þóra bjó við góða heilsu fram
yfir nírætt, hún var með stálminni
og gott skaplyndi og voru börnin
og barnabörnin henni allt hin síð-
ari ár, enda sinntu þau henni vel.
Þreyttist hún ekki á að segja
margvíslegar sögur af þeim enda
af nægu af taka. Síðustu vikur
hrakaði heilsu hennar og lést hún
eftir stutta legu á Vífilsstöðum.
Ég votta Öddu, Stebba, Kollu,
Sigrúnu og Sollu og barnabörnum
mína dýpstu samúð og þakka sam-
fylgdina.
Gerður Leifsdóttir.
Það sem ég tók fyrst eftir við
Þóru voru augu hennar. Stór og
falleg, leiftrandi af kátínu og
bjuggu yfir djúpri visku. Þeirri
visku fékk ég að kynnast í mörg-
um og löngum samtölum okkar.
Okkur fannst báðum gaman að
tala og þökk sé símanum þegar
veikindi hömluðu för milli heimila
okkar.
Þegar ég kynntist Þóru fyrir
um 14 árum var yndislegur eig-
inmaður hennar enn á lífi. Ólafur
Bergsson var vandaður maður,
glæsilegur á velli, bráðskemmti-
legur og fróður. Engin furða að
þau féllu hvort fyrir öðru. Ólafur
og Þóra eiga fimm mannvænleg
börn, fjórar dætur og einn son,
sem þau komu vel til manns. Þetta
eru gáfaðir og glaðir „krakkar“
sem þau eiga. Ólafur lést árið 2008
og saknaði Þóra hans alla daga.
Þóru áskotnuðust af og til
glæsilegar flíkur sem hún var beð-
in að koma til einhverra sem
þurftu fatnað. Tvisvar hringdi hún
í mig mjög laumuleg og bað mig
að koma sem fyrst, hún væri með
ítalska kápu á mig. Kápan var eins
og sérsniðin á mig og hana hef ég
notað mikið. Hitt símtalið var enn
laumulegra, Þóra hvíslaði í sím-
ann að ég yrði að koma strax. Þá
hafði hún verið beðin að gefa leik-
húskápu úr flaueli, einhverja fal-
legustu flík sem ég hef séð og
Þóru fannst endilega að ég ætti að
eignast hana.
Þóru og Elínu móður minni
kom líka mjög vel saman og þær
notuðu símann óspart. Fyrir
nokkrum mánuðum dvöldu þær á
sömu legudeild á Landspítalanum
og eitt kvöldið fundust þær
frammi á gangi, búnar að koma
sér vel fyrir og voru að spjalla um
heima og geima. Klukkan var þá
að ganga eitt að nóttu! Þær voru
líkar um margt og mér finnst
sorglegt að hafa ekki getað verið
viðstödd brúðkaup Ingu systur
minnar og Stefáns þar sem mæð-
ur okkar voru svaramenn. Ein
krúttlegasta hugmynd sem ég hef
heyrt.
Þóra var mikil hannyrðakona
og nokkra fallega trefla frá henni
á ég, fyrir utan öll fötin sem hún
lagaði á augabragði. Það var Þóru
líkt að þegar ég dvaldi á Grens-
ásdeildinni á aðventunni 2014
sendi hún mér heklaðar jólabjöll-
ur með ljósaperum í og gerðu þær
stofuna mína að einni jólalegustu
stofunni á Grensás.
Börnum, tengdabörnum og
barnabörnum Þóru vottum við
mamma djúpa samúð. Þau geta
alltaf huggað sig við að betur um
eina móður hefur sjálfsagt enginn
hugsað þar sem alltaf einhver af-
komendanna var hjá henni.
Ég er viss um að ég hitti Þóru
aftur, það getur bara ekki verið að
svona gáfuð og góð kona sé tekin
og maður eigi aldrei aftur eftir að
eiga samtal við hana. Ég þakka
þér, Þóra mín, fyrir að hafa eign-
ast hann Stebba okkar. Þvílíkur
gleðigjafi og gullmoli. Ég kveð þig
í bili, elsku Þóra, með fallegu ljóði:
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér
gáðu - ég dó ei - ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Anna Kristine.
Guðríður Ólafía
Vestmann Nikulás-
dóttir, eða Gurrý eins
og hún var alltaf kölluð, kvaddi
þessa tilveru þann 1. júlí, en hún
hafði átt við veikindi að stríða um
nokkurt skeið. Alltaf er maður
óundirbúinn að fá andlátsfréttir af
þeim sem eiga sess í hjarta okkar,
jafnvel þótt búast hefði mátt við
því. Þegar Guðný dóttir Gurrýjar
hringdi á laugardagsmorgninum
með þær fregnir að móðir hennar
hefði andast fyrr um nóttina þá
var erfitt að meðtaka það.
Guðríður Ólafía Vestmann
Nikulásdóttir
✝ Guðríður ÓlafíaVestmann
Nikulásdóttir fædd-
ist 26. september
1946. Hún lést 1. júlí
2017.
Guðríður var
jarðsungin 15. júlí
2017.
Kynni mín af
Gurrýju hófust fyrir
tæpum 17 árum í
gegnum dóttur
hennar sem er ein af
mínum bestu vin-
konum. Þegar hug-
urinn reikar til þess
sem liðið er þá koma
helst upp í kollinn
fjögur orð sem ein-
kenndu Gurrýju en
það var hugulsemi,
gjafmildi, búðarferðir og knúsið.
Í erli lífsins verða stundirnar
stundum ekki eins margar og
maður vildi en þeim mun dýrmæt-
ari eru þær og fara í minninga-
bankann sem lagt var í eins og við
varð komið. Þegar Gurrý var fyrir
sunnan í heimsókn hjá Guðnýju þá
var kíkt til þeirra mæðgna til að
treysta böndin enn meir og auðvit-
að að ræða um landsins gagn og
nauðsynjar og oft var mikið hleg-
ið. Minnisstæðar eru verslunar-
ferðir þar sem margir fallegir
hlutir hlutu náð fyrir augum okk-
ar og út var gengið með fullar
hendur poka og gert grín að því að
nú væru kaupmennirnir heldur
betur kátir. Einnig man ég eftir
samtölunum okkar í símanum þar
sem spjallað var um allt á milli
himins og jarðar.
Gurrý var með fallegt hjarta og
vildi öllum vel og ef eitthvað bját-
aði á hjá öðrum sýndi hún þeim
mikla hluttekningu. Hún var ótrú-
lega gjafmild manneskja og vildi
helst gefa allan heiminn og það öll-
um og einnig bar hún hag fólks
fyrir brjósti og hafði áhuga á vel-
ferð þess. Ætíð verður munað eft-
ir hlýja knúsinu sem fólk fékk frá
henni þegar það hitti hana eða
kvaddi, sem sagði svo margt um
hana. Þegar mæðgurnar komu í
heimsókn til mömmu síðastliðið
haust reyndist það vera síðasta
skiptið sem við sáum Gurrý í lif-
anda lífi. Það verður skrýtið að fá
ekki aftur svona Gurrýjarknús.
Nokkrir ættingja minna kynnt-
ust Gurrýju í tímans rás og þegar
því varð við komið var komið á
hittingi annaðhvort hjá mér,
mömmu eða Imbu frænku og
þökkum við fyrir heimsóknirnar
til okkar sem alltaf voru mjög
ánægjulegar.
Með þessum fáu orðum er ekki
allt sagt, en við munum ætíð minn-
ast Gurrýjar með þakklæti og
söknuði. Guð blessi minningu
hennar.
Margt er í minninga heimi
mun þar ljósið þitt skína,
englar hjá guði þig geymi
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Elsku Guðný og Einar og aðrir
ættingjar. Guð styrki ykkur í sorg
ykkar.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Sigrún, Kristín og Ingibjörg.