Feykir - 23.11.2016, Qupperneq 19

1 92 01 6
SÚKKULAÐIBITAKÖKUR
Þar sem jólin eru að nálgast er
tilvalið að fá Pálu Kristínu til að
ljóstra upp hvernig uppáhalds
jólasmákökurnar eru gerðar og
almennt hvernig jólastússið lítur
út hjá fjölskydunni.
„Við erum öll skelfilega íhalds-
söm þegar kemur að jólunum.
Jólaskrautið er yfirleitt hengt upp
á sama stað og það var árið áður.
Við erum alltaf með sama matinn,
þ.e. hamborgarhrygg og síðan
rjómalagaðan hrísgrjónagraut
með möndlu í eftirrétt. Jólin í
fyrra voru frekar eftirminnileg
en þá fór rafmagnið af stofunni
á Þorláksmessukvöld og ekki var
hægt að fá rafmagn á stofuna fyrr
en milli jóla og nýárs. Við sátum
því með kertaljós og lampaljós
á aðfangadagskvöld bæði yfir
matnum og líka við að taka upp
pakkana. Á jóladag er síðan hið
árlega hangikjötsjólaboð tengda-
foreldra minna. Bestu jólin eru
nú líka þegar mamma er ekki að
vinna á aðfangadagskvöld og við
förum til hennar eða hún kemur til
okkar.“
Uppáhalds jólasmákökurnar
okkar eru súkkulaðibitakökur og
hér er uppskrift af þeim:
300 gr hveiti
150 gr sykur
125 gr púðursykur
150 gr smjörlíki
120 gr súkkulaði (brytjað smátt)
1 til 2 egg
½ tsk matarsódi
1-2 vanilludropar
½ matskeið volgt vatn
smá salt
Smjör og sykur hrært saman,
eggjum bætt út í. Öllu hnoðað
saman. Sett í rúllur. Geymist í
kæli. Gott að undirbúa kvöldinu
áður en síðan er kökurnar skornar
niður og settur er súkkulaðidropi á
hverja köku. Bakist við 200 °C í 10
mínútur.

Verði ykkur að góðu.
Uppáhaldið hjá Pálus
Pála Kristín Bergsveinsdóttir
er lífsglöð 42 ára eiginkona,
móðir tveggja drengja, sem
er að klára meistaranám
við Háskóla Íslands í
fötlunarfræði. Samfara námi
vinnur hún í hlutastarfi í
búsetukjarna fyrir geðfatlað
fólk í Reykjavík. Pála
segist stolt af því að vera
Skagfirðingur en hún ólst upp
á Sauðárkróki við gott atlæti
áður en slæmur vágestur
barði að dyrum sem enn
minnir á sig. Áður en 19.
afmælisdagurinn rann upp
veiktist Pála Kristín alvarlega
af Wilson-sjúkdómnum, sem
er sjaldgæfur taugasjúkdómur
og liggur í erfðum. Svo
rammur var hann að Pála
Kristín endaði í rúminu nær
dauða en lífi. Með harðfylgi
kom hún sér á lappir og að
gefast upp er ekki til í hennar
orðabók. Mættu margir taka
hana sér til fyrirmyndar í þeim
málum. Pála Kristín féllst á
að segja lesendum Feykis
sögu sína og við byrjum á því
að spyrja hvernig Wilson-
sjúkdómurinn hagar sér.
„Hann lýsir sér þannig að kopar
safnast upp í líkamanum og í
mínu tilfelli var það í heilanum.
Undanfari veikindanna var ekki
mjög langur en það tók sér-
fræðingana hálft ár að finna hvað
var að hrjá mig. Það var þó versti
tími sem ég hef upplifað því að
ég fann að það var eitthvað að
hrjá mig en þeir fundu ekkert.
Ég fékk þó nokkuð margar grein-
ingar sem pössuðu ekki alveg
við veikindi mín sumarið 1993.
Koparinn hafði reyndar verið að
safnast fyrir í heilanum á mér síðan
ég var tveggja ára.“ Ferlið til betri
heilsu var bæði langt og erfitt fyrir
Lætur ekki lífsins þrautir buga sig
Pála Kristín Bergsveinsdóttir
Pálu Kristínu en hún greinist með
Wilson-sjúkdóminn 9. september
1993. Henni versnaði mjög mikið
þegar hún var sett á lyfin sem áttu
að bæta líðan hennar. „Þegar ég
var sem veikust þá var ég 34 kg
og gat ekki gert mikið. Ég þurfti
að læra bókstaflega allt aftur sem
maður tekur sem sjálfsögðum
hlut, eins og til dæmis að ganga, að
borða, að tala og að klæða mig. Ég
útskrifaði mig sjálf af Reykjalundi
í febrúar 1995 og fór norður, enda
var ég komin með yfir mig nóg
af allri endurhæfingu. Ég hélt
nú samt áfram í sjúkraþjálfun
nokkrum sinnum í viku hjá
uppáhalds liðinu mínu þ.e. Fann-
eyju, Sveini og Árnýju,“ segir
Pála Kristín en upp úr því byrjaði
hún aftur í Fjölbrautaskólanum
á Króknum, haustið 1995, og
lauk stúdentsprófi vorið 1997.
Um haustið flutti hún suður til
að komast í talþjálfun sem ekki
varí boði á Króknum á þessum
tíma. „Ég byrjaði í Háskóla Íslands
ári seinna. Árið 2001 greindist
ég síðan með geðhvarfasýki. Sá
sjúkdómur
h e f u r
frekar hrjáð
mig en
taugasjúk-
dómurinn.
Um haust-
ið 2001
þurfti ég
á þremur
innlögnum á geðdeild að halda,
fyrst á Akureyri og þá þurfti að
svipta mig sjálfræðinu til að koma
mér inn á deild. Eftir að ég byrj-
aði að taka inn geðlyf minnkuðu
sveiflurnar hjá mér og hef ég verið
góð af þessum sjúkdómi mjög
lengi. Ég lagðist í fyrsta sinn inn
núna í september 2016 síðan árið
2001. Það var það besta sem ég gat
gert í stöðunni sem ég var komin
í,“ segir Pála Kristín.
Ekki í boði að gefast upp
Pála Kristín segist alltaf hafa átt
mjög gott stuðningslið í kringum
sig. Mamma hennar og allar
uppáhalds kerlingarnar hennar,
eins og hún orðar það, sem bjuggu
á Freyjugötunni, komu í veg
fyrir að hún myndi gefast upp og
hafa þær alltaf staðið við bakið á
henni. „Stórfjölskyldan, vinir og
kunningjar hafa staðið með mér
í gegnum allt. Þegar það fréttist
að ég væri svona mikið veik þá
fengum við mikinn stuðning frá
bæjarfélaginu. Ég hef auk þess
verið nokkuð heppin með lækna
og ég elti Björn Blöndal uppi þegar
ég frétti að hann væri að hætta á
Króknum og flytja suður, þannig
að ég er búin að vera hjá sama
heimilislækninum í meira en 20
ár. Nýjasta stuðningsliðið mitt eru
stelpurnar sem eru með mér í Tabú
sem er femínísk hreyfing þar sem
sjónum er beint að margþættri
mismunun gagnvart fötluðu fólki.

Árið 2002 verða straumhvörf í lífi
Pálu Kristínar þegar hún kynnist
Lúlla, eða Lúðvík Lúðvíkssyni
eins og hann heitir fullu nafni.
Þau fella hugi saman og þann 1.
maí 2003 eignuðust þau soninn
Ívar Örn sem verður fermdur
næsta vor. Tveimur árum síðar,
eða árið 2005, gengu þau svo
í hjónaband í Dómkirkjunni
hjá Hjálmari Jónssyni sem hún
þekkti vel frá Sauðárkróki. Árið
2007, eftir góða hveitibrauðsdaga,
útskrifaðist hún úr félagsráðgjöf
með starfsleyfi og byrjaði að
vinna á áfangaheimilinu í Dreka-
vogi sem deildarstjóri. „Við
eignuðumst annan son í apríl
2008 sem heitir Kristófer Páll og
á það til að krútta yfir sig. Lúlli
er menntaður lögfræðingur og
starfaði við það í mörg ár. Við
fluttum árið 2011 til Lundar í
Svíþjóð þar sem við fórum bæði
í framhaldsnám. Við ferðuðumst
mjög mikið á þessum tveimur
árum sem við bjuggum í Svíþjóð.
Það var mjög gott að búa þar og
kynntumst við mörgu frábæru
fólki þarna úti sem við höldum
enn sambandi við,“ segir Pála
Kristín.
Ekki voru allar hrakfarir að
baki því enn og aftur bankaði
vágestur upp á. Sumarið 2014
veikist Lúlli alvarlega er hann
fékk heilablóðfall, 42 ára að aldri.
Hann lamaðist hægra megin
í líkamanum og missti málið.
„Fóturinn á honum kom til baka
þannig að hann gat gengið á ný.
Hann komst loksins í einhverja
markvissa endurhæfingu tæpu
ári eftir útskrift á Grensás þegar
hann komst að á taugasviðinu á
Reykjalundi. Hann var útskrif-
aður þaðan um miðjan október.
Þá fór honum að fara gríðarlega
mikið fram í talinu. Síðustu tvö
ár hafa verið mjög erfið eftir að
kletturinn í lífi mínu veiktist
svona mikið því að honum var
varla hugað líf á tímabili, en
við sem búum í Strandaseli 11
þekkjum ekki hugtakið að gefast
upp. Það er bara ekki í boði,“
segir Pála Kristín að lokum og
bætir við: „Mig langar að nota
tækifærið og þakka fyrir allan
þann stuðning sem Skagfirðingar,
vinir og vandamenn hafa sýnt
okkur síðastliðin ár.“
Feyki finnst ljúft og skylt í lokin að
minnast á að á Facebook er að finna
síðuna „Styrktarsíða fyrir Lúðvík, Pálu
Stínu og drengina þeirra“.
Pála Kristín er baráttujaxl sem hefur ýmislegt mátt reyna. MYNDIR: ÚR EINKASAFNI
JÓ
LA
FE
YK
IR
2
01
6
JÓ
LA
FE
YK
IR
2
01
6 JÓ
LA
FE
YK
IR
2
01
6
VIÐTAL
Páll Friðriksson