Morgunblaðið - 26.01.2018, Side 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2018
✝ Eyrún Guð-mundsdóttir
fæddist á Urriða-
fossi í Villinga-
holtshreppi 5. mars
1921. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Lundi 10. janúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Gíslason
frá Urriðafossi, f. 9. desember
1890, d. 20. október 1954, og
Þuríður Árnadóttir frá Hurðar-
baki, f. 4. ágúst 1894, d. 15. maí
1985, bændur á Hurðarbaki.
Systkini Eyrúnar: Guðrún
Árný, f. 27. febrúar 1920, d. 23.
nóvember 1965. Sigurbjörg, f.
18. febrúar 1922, d. 13. desem-
ber 2008. Sigríður, f. 12. febr-
úar 1923, d. 4. mars 2016. Jó-
hanna, f. 14. apríl 1924, d. 6.
september 2003. Guðmunda, f.
4. júní 1925, d. 1. janúar 1990.
Gísli, f. 6. júni 1926. Rúnar, f.
14. október 1927, d. 13. ágúst
2015. Drengur, f. andvana 5.
maí 1931. Ingibjörg Helga, f. 3.
október 1933.
Hinn 9. janúar 1942 giftist
son, f. 17. desember 1950, d. 29.
mars 1989. 7) Ingibjörg Einars-
dóttir, f. 18. maí 1955. Eigin-
maður hennar er Hjálmar
Ágústsson. Þau eiga fimm syni
og 18 barnabörn, þar af tveir
drengir látnir. 8) Þuríður
Einarsdóttir, f. 14. desember
1958. Eiginmaður hennar er
Steinþór Guðmundsson. Þau
eiga fjögur börn og tvö barna-
börn. 9) Svava Einarsdóttir, f.
29. mars 1965. Börn hennar eru
fjögur. Sambýlismaður hennar
er Halldór Guðmundur Hall-
dórsson.
Eyrún og Einar stofnuðu ný-
býlið Dalsmynni og hófu þar
búskap 1942 og bjuggu þar
meðan heilsan leyfði. Eyrún
gekk í barnaskóla í Hróarsholti
og lauk þar barnaskólaprófi.
Hún fór til Reykjavíkur í vist
hjá frændfólki og lærði þar
fatasaum sem nýttist henni vel
á lífsleiðinni. Eyrún tók virkan
þátt í félagsstarfi sveitarinnar
og var einn af stofnendum Ung-
mennafélagsins Vöku ung að
árum og vann með öðrum að
velferð þess. Hún gerðist félagi
í Kvenfélagi Villingaholts-
hrepps, sat í stjórn þess og sem
formaður um tíma og síðustu
árin sem heiðursfélagi.
Útför Eyrúnar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 26. janúar
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.30. Jarðsett verður í Vill-
ingaholtskirkjugarði.
Eyrún Einari Ein-
arssyni frá Egils-
stöðum í Villinga-
holtshreppi, f. 6.
mars 1911, d. 3.
júlí 2011.
Börn þeirra eru:
1) Guðríður Alda
Einarsdóttir, f. 10.
júlí 1941. Eigin-
maður hennar er
Magnús Gíslason.
Þau eiga tvo syni
og níu barnabörn og eitt barna-
barnabarn. 2) Helga Erna Ein-
arsdóttir, f. 9. apríl 1943, d. 21.
júní 1994. Eftirlifandi eigin-
maður hennar er Sigurður
Ólafsson. Þau eiga þrjá syni,
fimm barnabörn, þar af einn
drengur látinn og fjögur barna-
barnabörn. 3) Einar Ólafur Ein-
arsson, f. 19. september 1945.
Eiginkona hans er Kristín Stef-
ánsdóttir. Þau eiga fjögur börn
og 12 barnabörn. 4) Stúlka, f.
17. október 1946, d. 13. nóvem-
ber 1946. 5) Jóhanna Júlía
Einarsdóttir, f. 22. október
1947. Sambýlismaður hennar
var Halldór Sigurðsson, f. 26.
maí 1942, d. 14. október 1993.
6) Guðmundur Siggeir Einars-
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Þessi fallega bæn var eitt af því
fyrsta sem kom í hugann þegar
fréttin af andláti móður minnar
barst að morgni 10. janúar, hún
hafði látist í svefni þá um nóttina.
Hún hafði dvalið á hjúkrunar-
heimilinu Lundi og er þeim þökk-
uð hlýja og umhyggja í hennar
garð.
Mamma var alin upp í sveitinni
sinni fögru að Hurðarbaki í
stórum systkinahópi, lærði
snemma að vinna og bjarga sér.
Mamma bjó nær alla tíð í sveitinni,
þó fór hún á saumanámskeið og í
vinnumennsku hjá ættingjum í
Reykjavík. Þegar þau pabbi hófu
búskap byggðu þau nýbýlið Dals-
mynni úr Hurðarbakslandi og þá
skorti ekki verkefnin þar sem allt
var byggt frá grunni. Í kjallara
hússins var miðstöðvarketill kynt-
ur með kolum og þurfti að bæta í
eldhólfið reglulega svo ekki kóln-
aði. Á morgnana fór mamma að
kveikja upp og man ég hvað ískalt
var oft þegar hún fór niður að
sinna þessu. Aðstaðan sem hún ól
börnin sín upp í var með allt öðr-
um hætti en tíðkast í dag. Í eld-
húsinu var kolaeldavél sem þurfti
að moka kolum í og fjarlægja
öskuna þegar kolin voru brunnin.
Auðvitað sótaði eldavélin stundum
svo ekki þurfti að efast um hvað
var ógert við jólahreingerninguna.
Svo voru baðdagarnir, mamma
hitaði vatn, hellti í bala og svo var
okkur krökkunum dýft ofan í. Eft-
ir baðið fengu allir hrein föt sem
hún þvoði á bretti, engin var
þvottavélin. Baka varð öll brauð
og kökur, allt hrært í höndum, þar
sem engin var hrærivélin. Stund-
um fengum við krakkarnir skál
með efni í dýrindis jólaköku og
máttum hræra vel og lengi og
fannst bara gaman en auðvitað
hlaut þetta allt saman að vera
ótrúlega mikil vinna. Alltaf fannst
mér mamma samt ljúf og ánægð,
þetta þótti víst sjálfsagt á þessum
árum. Við þessar aðstæður
bjuggu þau pabbi í langan tíma en
byggðu síðan stærra hús með nú-
tímaþægindum en rafmagn kom
þó ekki fyrr en 1968. Þau eign-
uðust níu börn á 24 árum.
Ég minnist þess að mér fannst
mamma geta allt varðandi handa-
vinnu, hún prjónaði og saumaði
allan fatnað á fjölskylduna yst sem
innst af mikilli útsjónarsemi og oft
uppúr gömlu. Úlpur, kápur, jakk-
ar, buxur og sparikjólar urðu til og
allt var saumað á fótstignu sauma-
vélina hennar, því ekkert var raf-
magnið á þessum tíma. Ekki má
gleyma lopapeysum, sokkum og
vettlingum í hundraðatali sem hún
prjónaði og allt var handverkið
mjög vandað og fallegt.
Eitt er það sem einkenndi
mömmu öðru fremur, hún var sér-
staklega barngóð og elskaði börn.
Hún hafði gaman af að kenna
þeim að prjóna á bangsa og dúkk-
ur og svo að leika við þau á allan
hátt enda hændust barnabörnin
að henni. Það var eftir því tekið
hvað hún ljómaði þegar komið var
með börn til hennar að Lundi.
Að leiðarlokum kveð ég móður
mína með virðingu og einlægu
þakklæti fyrir þá miklu hlýju og
elskulegheit sem hún sýndi okkur
börnunum sínum og fjölskyldu
alla tíð. Hennar verður sárt sakn-
að og tómlegt í ömmubæ.
Alda Einarsdóttir.
Mig langar til að skrifa nokkrar
línur til móður minnar og þakka
fyrir góð ár í sveitinni minni, þar
var oft mikið að gera þegar við
vorum við heyskapinn til að ná
heyinu þurru áður en fór að rigna.
Svo var unnið við ýmislegt innan
dyra og þá var gott að fá tilsögn
frá mömmu og þá urðu til sokkar
og vettlingar sem var gott að fara í
þegar kalt var. Minningarnar eru
fallegar í hugskoti mínu um fal-
legu sveitina mína. Hafðu hjartans
þökk fyrir liðnar stundir.
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín.
Tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
(Sigurður Júlíus Jóhannesson)
Við vorum saman í sveitinni okkar
og leið vel saman með búskapinn
og þar urðu bæði til vettlingar og
sokkar
og góði líka maturinn þinn.
Mig langar til að þakka þér
fyrir allt sem þú kenndir mér.
Ég reyndi að vera fljót að læra,
elsku besta mamma mín kæra.
(JJE)
Guð geymi þig, mamma mín.
Þín dóttir,
Jóhanna Júlía Einarsdóttir.
Í dag komum við saman í Sel-
fosskirkju til að kveðja Eyrúnu í
Dalsmynni. Hún Eyrún tengda-
móðir mín var ljúf og góð kona
sem lét ekki hátt yfir hlutunum.
Okkar kynni voru mjög farsæl alla
tíð. Við Óli, með elsta barnið
okkar, hana Eyrúnu, bjuggum
inni á heimili tengdaforeldra
minna á meðan við byggðum
íbúðarhúsið okkar á Hurðarbaki
og var þá oft þröng á þingi.
Við Rúna áttum mörg sam-
eiginleg áhugamál. Við unnum
saman í kvenfélaginu að hinum
ýmsu málum sem við konurnar
tókum okkur fyrir hendur. Fram
til þess tíma að ég gekk í kven-
félagið hafði Einar alltaf keyrt
Rúnu á fundina en nú tók ég hana
með mér og fannst okkur mjög
gaman að ferðast saman og ræða
það sem fyrir augu bar. Rúna
gekk í kvenfélagið ung að árum,
rétt tæplega 23 ára og starfaði í
því alla tíð af mikilli alúð. Hún
starfaði í stjórn félagsins um ára-
bil, lengst sem ritari. Rúna var
heiðursfélagi Kvenfélags Villinga-
holtshrepps.
Rúna var mikil handverkskona.
Það var gaman að koma til hennar
og sjá það sem hún var að vinna í
höndunum. Oft voru það ullar-
sokkar og vettlingar sem voru á
prjónunum því það tíðkaðist ekki
að kaupa slíkan fatnað. Margar
lopapeysurnar prjónaði hún,
hverja annarri fallegri, og var þá
ekki endilega farið eftir uppskrift-
inni heldur lagað til eftir eigin
hugmyndum. Prjónavél eignaðist
Rúna í seinni tíð og prjónaði hún
þá aðallega ullarnærboli, sokka og
annað hlýlegt sem hún gaf sínum
afkomendum.
Ekki er hægt að segja að Rúna
og Einar hafi ferðast mikið um
landið en ég ætla að minnast á
tvær ferðir sem þau fóru með okk-
ur Óla fyrir margt löngu. Fljót-
lega eftir að hringvegurinn var
opnaður fórum við öll akandi aust-
ur með suðurströndinni og tjöld-
uðum í Skaftafelli. Daginn eftir
var ekið á Hornafjörð og til baka í
Skaftafell. Margt var að sjá, jökl-
arnir skörtuðu sínu fegursta og
bæirnir kúrðu undir fjallshlíðun-
um, svo ekki sé nú talað um öll
brúarmannvirkin yfir árnar á
Skeiðarársandi. Hin ferðin var
farin til Akureyrar til að vera við
útskrift Eyrúnar okkar frá
Menntaskólanum á Akureyri.
Þessar ferðir eru okkur eftir-
minnilegar og voru Einar og Rúna
góðir ferðafélagar sem nutu þess
sem fyrir augu bar.
Það var gott að búa í nágrenni
við Rúnu tengdamóður mína og
margan kaffibollann og tebollann
hef ég drukkið með henni. Það
voru forréttindi að hafa ömmu
barnanna sinna svona nálægt sér
og geta beðið um pössun fyrir þau
þegar á þurfti að halda. Þegar árin
færðust yfir og Rúna var orðin ein
talaði hún um hvað það væri gott
að hafa okkur svona nálægt sér og
vita af okkur heima. Blessuð sé
minning Eyrúnar í Dalsmynni.
Kristín Stefánsdóttir.
„Verið þið öll blessuð og sæl,“
var amma í Dalsmynni vön að
segja þegar hún kvaddi fólk. Hún
sagði að þessi kveðja væri sú fal-
legasta sem maður gæti óskað
öðru fólki. Við amma í Dalsmynni
vorum nágrannar alla tíð. Þegar
ég var barn gekk ég eða hjólaði til
hennar og afa flesta daga, og þó ég
yxi úr grasi, yrði unglingur, full-
orðin og færi svo að leiða með mér
mín eigin börn þá var alltaf jafn
gott að koma í Dalsmynni.
Amma var kurteis manneskja,
hæglát og nægjusöm. Hún vildi
hafa snyrtilegt í kringum sig og í
Dalsmynni hafði hver hlutur sinn
stað. Hún var dugmikil húsfreyja
sem vann sín daglegu störf af mik-
illi natni alla tíð. Ég held að hvergi
hafi verið búið um rúmin af eins
mikilli nákvæmni, og þær voru
margar ferðirnar sem hún bar
mat og kaffibrauð á borðið í hinu
langa eldhúsi í Dalsmynni. Allt
brauð smurði hún við eldhúsbekk-
inn og bar fram á ílöngum diskum.
Hún settist sjaldan sjálf við borð-
ið, stóð frekar í horninu við vask-
inn og fékk sér kaffi, aldrei nema
hálfan bolla í einu. Hún var bæði
afkastamikil og sérlega vandvirk
handavinnumanneskja, hvort sem
það var prjónaskapur, útsaumur
eða saumur á saumavél. Hún hafði
þann hæfileika að geta prjónað
blindandi á meðan hún horfði á
sjónvarpið og voru allar flíkur sem
hún bjó til jafn fallegar og vel
gerðar.
Amma hafði dálæti á litlum
börnum, og einstakt lag á krökk-
um. Það var sama þó þau vildu
hvorki heilsa, kveðja eða ganga
frá eftir sig. Hvaða héralátum sem
þau tóku upp á, alltaf náði amma
að snúa þeim í rétta átt. „Hver á
þessa hendi?“ sagði hún þegar ein-
hver vildi ekki kveðja með handa-
bandi. „Lof mér að sjá hana.“ Ein-
hvern veginn var amma búin að
láta krakkann kveðja og þakka
fyrir sig án þess að hann áttaði sig
á því. „Eitt barn sem ekkert, tvö
sem tíu,“ sagði hún stundum.
Og amma kenndi mér sitthvað
sem ekki er kennt í bókum. Hún
kenndi mér að hafa gólftuskuna
ekki of blauta, og að láta kartöflu-
mjölið í kakósúpunni aldrei sjóða.
Og hún kenndi mér að drekka
kaffi með molasykrinum og að
borða ekki of mikið: „Ég hætti
alltaf að borða þó að mig langi
samt í örlítið meira,“ sagði hún eitt
sinn. „Þá er ég búin að borða nóg.“
Svona var hún nægjusöm á alla
hluti, og passaði í sömu fötin svo
áratugum skipti.
Þó að amma yrði gömul og færi
á Dvalarheimilið Lund á Hellu var
næstum eins að koma til hennar
þangað og í Dalsmynni. Alltaf var
manni jafn vel tekið af hæglæti og
gleði. Skemmtilegast fannst
ömmu ef einhverjir krakkar voru
með í för, og oft sá ég að það nægði
henni að fylgjast með þeim leika
sér. Það var henni mikil skemmt-
un og tilbreyting.
Aðfaranótt 10. janúar sl. lagði
amma frá sér prjónana. Hún
smeygði sér í svörtu úlpuna og
betri skóna og tyllti sér upp í Land
Roverinn hjá afa sem beið á
hlaðinu í Dalsmynni, og saman
keyrðu þau rólega fram veg. Og
mér er sem ég sjái bílinn taka á
loft á móts við Smalaþúfuna, og
svífa mót hádegissólinni inn í ei-
lífðina. Og í loftinu hljómar þessi
góða kveðja: „Verið þið öll blessuð
og sæl.“
Fanney Ólafsdóttir.
Nú er hún elsku amma búin að
kveðja þennan heim. Margar
minningar rifjast upp. Ljóslifandi
sér maður hana í gamla bænum í
Dalsmynni. Hversu oft kom mað-
ur ekki í ömmu- og afabæ og hún
sat við borðsendann og lagði
kapal, leit upp frá iðju sinni og
spurði: Ertu ekki svangur?
Komdu og fáðu þér bita, þú mátt
ekki fara svangur heim. Eruð þið
hafðir kaldir og svangir hjá henni
mömmu ykkar? sagði hún svo oft.
Hún amma mátti aldrei til þess
vita að við værum svangir og lagði
hún mikla áherslu á að við borð-
uðum vel hjá henni. Ein ferð í
grautinn var aldrei nóg og ef
maður fór ekki aðra ferð hafði hún
oft orð á því að nú væri maður
veikur.
Hún amma var afskaplega hlý
og góð, með sterka réttlætiskennd
og vildi að börn væru kurteis og
bæru virðingu fyrir fullorðnu
fólki. Og það kenndi hún okkur
svo vel. Hlátur hennar ómar í hug-
um okkar á þessari stundu og
hversu mikið hún geislaði þegar
hún var kát og hress. En þær eru
líka sterkar minningarnar þegar
hún reiddist en það gerðist nú
ekki oft. Einu sinni reiddist hún
Ingvari og Einari vegna þess að
þeir krúnurökuðu sig en henni
fannst alls ekki við hæfi að ungir
menn gerðu svona bölvaða vit-
leysu.
Ömmu fannst gott að hafa fólk-
ið sitt hjá sér og naut þess að leika
við barnabörnin. Hún var dugleg
kona og hæfileikarík í höndunum
en það var hennar tómstundaiðja
að prjóna og sauma út myndir og
við þá iðju undi hún sér vel.
Við erum heppnir að hafa feng-
ið öll þessi góðu ár með henni
ömmu, hún kenndi okkur svo vel á
lífið. Hún hafði lag á að gera sér
gott úr litlu og ræddi það oft við
okkur að vera þakklátir fyrir alla
litlu og jákvæðu hlutina í lífinu.
Elsku amma, þú sem hélst utan
um okkur og tókst svo vel á móti
börnum okkur þegar þau komu í
heiminn og glöddu þig svo mikið í
hverri heimsókn. Við viljum þakka
þér fyrir allt og allt og þó þú sért
farin þá lifir minningin um ömmu í
Dalsmynni um ókomin ár.
Ingvar, Einar,
Trausti, Ágúst, Rúnar
og fölskyldur.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir
ömmu í Dalsmynni. Amma var
einn af föstu punktunum í tilver-
unni og það var alltaf hægt að gera
ráð fyrir því að hún væri heima
þegar ég kom í heimsókn. Það er
ótrúlega einstakt í ljósi þess að ég
fór yfirleitt í heimsókn til hennar á
hverjum degi. Á tímabili heimsótti
ég hana meira að segja tvisvar á
dag en það var upphaflega gert í
tilraunaskyni. Amma gaf mér
nefnilega nammi í hvert skipti sem
ég kom í heimsókn svo ég ákvað að
athuga hvort hún myndi líka gera
það ef ég kæmi tvisvar á dag. Í
stuttu máli sagt virkaði tilraunin
afskaplega vel og í framhaldi af
því ákvað ég að hér eftir skyldi ég
alltaf heimsækja ömmu tvisvar á
dag. Allt gekk eins og í sögu þang-
að til mamma kom upp um mig og
tók fyrir þessar nýtilkomnu við-
bótarheimsóknir.
Inni hjá ömmu var ekki asi á
neinu og hún hafði nægan tíma til
að sinna örverpinu af næsta bæ
sem vantaði oft leikfélaga. Á milli
þess sem amma prjónaði og bauk-
aði í eldhúsinu sátum við oft sam-
an og lögðum kapal og þegar hin
árlega jólamyndagáta Dagskrár-
innar kom í hús leystum við hana í
sameiningu. Amma átti mikið af
leikföngum og mjög marga spila-
stokka svo það var hægt að reisa
fleiri og stærri spilaborgir hjá
henni heldur en á venjulegum
heimilum. Þær stóðu líka svo
dæmalaust vel á teppalagða stofu-
gólfinu. Eftir leikinn beið manns
svo smurð brauðsneið með mys-
ingi sem ég borðaði við hliðina á
honum afa. En amma sat aldrei
hjá okkur. Hún stóð alltaf og hall-
aði sér upp að borðinu við hliðina á
vaskinum og drakk kaffið sitt þar.
Þegar mamma og pabbi fóru svo á
þorrablótið fékk ég að gista hjá
ömmu og afa. Þá bjó amma um
mig fyrir innan sig í rúminu og ég
gat kúrt hjá henni í góðu yfirlæti
milli þess sem ég vaknaði við stöð-
ugar hringingar stofuklukkunnar
og umlið í afa úr næsta rúmi.
Amma var ekki kona sem talaði
af sér og það gat kostað heilmikil
átök að fá hana til að segja manni
eitthvað frá fyrri tíð. Ég lagði oft
hart að henni og bað hana um að
segja mér eitthvað skemmtilegt
frá æsku sinni en ég fékk sjaldn-
ast meira en eina setningu út úr
þeim tilraunum. Eiginleiki ömmu
til þagmælsku hefur í nokkrum til-
fellum gengið í erfðir en sjálf er ég
þó langt frá því að tilheyra þeim
hópi ættbogans. Amma bætti svo
sannarlega fyrir þagmælskuna
með notalegri nærveru og umvefj-
andi prjónlesi sem hún framleiddi
í bílförmum á okkur barnabörnin.
Þegar ég varð eldri hætti ég að
fara til ömmu til þess að stytta
mér stundir. Tilgangurinn var
frekar að stytta henni stundir. Ég
fann það út fljótlega eftir að ég
eignaðist börn að besta leiðin til að
stytta ömmu stundir var að fara
með þau til hennar og leyfa henni
að njóta samvista við þau. Nú
verða þær gæðastundir ekki fleiri
og þó svo að börnin mín muni lík-
lega ekki muna eftir ömmu í Dals-
mynni þá mun ég svo sannarlega
minnast hennar með þakklæti um
ókomna tíð.
Guðmunda Ólafsdóttir.
Eyrún
Guðmundsdóttir
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför ástkærrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
DÚU STEFANÍU HALLGRÍMSDÓTTUR
kennara,
Víðimel 67, Reykjavík.
Arnór Eggertsson
Arndís Jóhanna Arnórsdóttir
Jóhanna Arnórsdóttir Helmut Hinrichsen
Valdís Arnórsdóttir Ingólfur Gissurarson
Hrafnhildur, Arnór Tumi, Margeir, Teitur, Kristín Laufey,
Jóhanna María og Eva Þórdís
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SOFFÍU BJARNADÓTTUR,
áður til heimilis að Skúlagötu 20,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fyrir alúðlega umönnun
og nærveru færum við starfsfólki Hjúkrunarheimilisins Sóltúns.
Kjartan Oddur Jóhannsson Björk Jónsdóttir
Jóhann Egill Jóhannsson Sigrún Erla Sigurðardóttir
Anna Sigríður Jóhannsdóttir Richard Ólafur Briem
Þórir Gunnarsson
barnabörn og barnabarnabörn