Morgunblaðið - 26.01.2018, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2018
✝ Stefán NíelsStefánsson
(Númi) fæddist á
Hóli á Stöðvarfirði
20. júní 1935. Hann
lést á Krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 13.
janúar 2018.
Foreldrar hans
voru Stefán Andr-
eas Guðmundur
Carlsson, kaupmað-
ur, f. 15. september 1895 á Fá-
skrúðsfirði, d. 28. janúar 1974, og
Nanna Guðbjörg Guðmunds-
dóttir, húsfreyja, f. 28. júlí 1897 á
Þinganesi við Hornafjörð, d. 28.
ágúst 1985.
Systkini Stefáns: Guðmundur
Karl, f. 1919, d. 1996, Arthur
Þór, f. 1922, d. 2014, Carl Pétur,
f. 1924, d. 2003, Hjördís Guð-
björg, f. 1928, Berta Sigríður, f.
1931, d. 1998.
Hinn 20. júní 1957 giftist Stef-
án Ragnheiði Pálsdóttur, f. 18.
Stefánsdóttir, f. 1989, barn
þeirra er Arnór Bjarki, f. 2016,
b) Heiðar Númi, f. 1989, maki
Inga Rut Helgadóttir, f. 1989, 3)
Örn, f. 1959, sambýliskona Ólöf
Stefánsdóttir, f. 1965, börn
hennar eru Petra, f. 1991, Ás-
geir, f. 1993, Birgir Valur, f.
2003, og Helga Vala, f. 2006.
Stefán ólst upp á Stöðvarfirði,
flutti ungur til Reykjavíkur og
vann meðal annars á Kefla-
víkurflugvelli hjá Íslenskum
aðalverktökum. Stefán fór í Iðn-
skólann í Reykjavík og lærði
rafvirkjun, lauk meistaraprófi
og gerðist rafverktaki á Breið-
dalsvík þegar þau hjónin fluttu
austur árið 1963. Stefán var
virkur í félagsmálum, sat í
hreppsnefnd, var bygginga-
fulltrúi, formaður skólanefndar
og einn af stofnendum Lions-
klúbbsins Svans og sinnti þar
mörgum trúnaðarstörfum.
Einnig var hann í kirkjukór
Heydalakirkju og Samkór Suð-
urfjarða. Þau hjónin fluttu suð-
ur til Reykjavíkur árið 2000 og
vann Stefán lengst af hjá Orku-
virki í Reykjavík.
Útför Stefáns fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 26. janúar
2018, og hefst athöfnin kl. 13.
ágúst 1933, d. 8.
febrúar 2014. For-
eldrar hennar
voru Páll Jónsson
frá Ægissíðu og
Sigríður Guðjóns-
dóttir frá Stóru-
völlum.
Börn Stefáns og
Ragnheiðar eru: 1)
Guðríður, f. 1957,
maki Guðmundur
Ágúst Ingvarsson,
f. 1950, börn þeirra eru a) Stef-
án Níels, f. 1981, maki Alma
Bjarnadóttir, f. 1983, börn
þeirra eru Alexander Þór, f.
2006, og Aníta Þyrí, f. 2012. b)
Ingvar Júlíus, f. 1983, c) Sigríð-
ur, f. 1983, maki Sigurbjörn
Guðjónsson, f. 1982, börn þeirra
eru Sara Ágústa, f. 2006, Katla
María, f. 2010, og Tómas Númi,
f. 2013. 2) Hrafn, f. 1959, maki
Sonja Ingibjörg Einarsdóttir, f.
1961, börn þeirra eru a) Einar
Ingi, f. 1984, maki Þórey Rósa
Í dag kveð ég elskulegan
pabba minn. Það var mikið áfall
þegar hann greindist með
krabbamein fyrir rúmum þremur
mánuðum og er nú farinn. Við
héldum að við hefðum meiri tíma.
Það kemur margt upp í hugann.
Við pabbi vorum meira en bara
feðgar, við vorum vinir og vinnu-
félagar til margra ára.
Fjölskyldan flutti austur á
Breiðdalsvík 1963 og gerðist
hann rafverktaki á Breiðdalsví-
kog sinnti einnig sveitinni, Beru-
firði og allt suður í Hamarsfjörð.
Þetta hefur verið mikil ábyrgð
fyrir 28 ára gamlan mann að sjá
til þess að fyrirtæki og íbúar
hefðu rafmagn og allt væri í lagi.
Hans fyrsta verkefni fyrir austan
var að leggja rafmagn í fiski-
mjölsverksmiðjuna og starta
henni upp.
Fjallaferðir voru hans líf og
yndi og fórum við fjölskyldan með
í margar slíkar. Það var farið inn í
Herðubreiðarlindir, Kverkfjöll og
keyrt þvers og kruss um landið
og ávallt sofið í fimm manna tjaldi
við einhvern læk.
Eftir að hann fékk sér snjó-
sleða fór hann ennþá fleiri fjalla-
ferðir m.a. inn í Lónsöræfi,
Kverkfjöll, Öskju, Vatnajökul,
Langjökul og Kerlingarfjöll. Það
voru ekki margir staðir sem voru
eftir á hálendinu.
Pabbi var einn þeirra sem
settu upp skíðalyftu á Breiðdals-
vík og nutum við krakkarnir góðs
af því. Sennilega var þetta fyrsta
upplýsta skíðabrekkan á Íslandi
og var farið alla virka daga eftir
vinnu og allar helgar, það var nú
meira fjörið.
Þegar pabbi og mamma voru
flutt til Reykjavíkur og heim-
sóknir til þeirra tíðari, var alltaf
gott að koma í kaffi og létt spjall.
Mikið á ég á eftir að sakna þess að
geta ekki hringt í hann og heyrt í
honum hljóðið.
Bíladellan læknaðist aldrei, yf-
irleitt á nýjasta bílnum og var
hann farinn að spá í að kaupa nýj-
an bíl í desember sl. Að eignast
um ævina um 100 bíla segir allt
sem segja þarf.
Pabbi var félagslyndur, léttur í
skapi, góður afi, söngmaður góð-
ur og á ég eftir að sakna að heyra
ekki flautið sem ómaði iðulega í
návist hans.
Að lokum, elsku pabbi, takk
fyrir allt og allt, minningin lifir.
Við hittumst síðar.
Hrafn.
Eitt erfiðasta símatal sem ég
hef átt tók ég laugardaginn 13.
janúar síðastliðinn, það var stutt
og það sem pabbi sagði mér var
að afi nafni væri látinn. Það hafði
legið fyrir í hvað stefndi í nokkra
daga þar sam afi hafði dvalið á
krabbameinsdeild Landspítalans
þar sem við fjölskyldan áttum
góðar stundir saman en ómögu-
legt reynist manni að búa sig und-
ir þvílíkar fréttir.
Þegar ég skrifa þessa stuttu
grein sit ég innanlandsflugi í
Kanada á leið til Íslands og reyni
að halda aftur af tárunum, með
misgóðum árangri. Afa fannst
það nefnilega alveg afleit hug-
mynd að ég færi ekki í þessa ferð
sem ég þurfti að fara í vegna
vinnu. Þannig var afi alltaf, vildi
alls ekkert vesen sín vegna, ósér-
hlífnari mann og betri fyrirmynd
var ekki hægt að finna.
Ég var svo heppinn að eyða
mörgum sumrum austur á Breið-
dalsvík í faðmi ömmu og afa. Ófá-
ar ferðirnar fórum við afi um
sveitir, firði eða upp á hérað.
Hvort sem hann var að fara í ein-
hverja viðgerð, kíkja í vita eða af-
henda rúlluplast var hann alltaf
til í að hafa mig með og ég sóttist
eftir að fara með honum, ómet-
anlegar minningar sem ég á úr
þessum ferðum með honum. Það
sem mér er svo minnisstætt er að
alls staðar sem við komum var
honum mjög vel tekið, alltaf boðið
í kaffi og með því og afi gaf sér
tíma til að spjalla við alla.
Afi nafni var mikill þúsund-
þjalasmiður, gríðarlegur fagmað-
ur og þótti gaman að aðstoða vini
og fjölskyldu. Fyrsta skjólpallinn
sem ég gerði við fyrstu íbúðina
okkar smíðaði ég auðvitað með
honum. Við eignuðumst svo ný-
lega hús í Langagerði þar sem afi
og fleiri í fjölskyldunni áttu góðar
stundir á árum áður hjá Mumma
frænda sem bjó í sömu götu. Afa
þótti gaman að við ættum hús í
götunni og sagði reglulega sögur
um hvernig þetta hefði verið á ár-
um áður, en hann gaf mér einnig
mörg góð ráð þegar við gerðum
upp húsið og bjuggum til það
heimili sem okkur dreymdi um.
Það var alltaf hægt að leita til
hans þegar mann vantaði ein-
hverja aðstoð. Til að mynda þeg-
ar við Alma keyptum okkur felli-
hýsi í fyrrasumar þá var hann
meira en tilbúinn að koma með
mér að kaupa það þó ég hafi
hringt með aðeins nokkurra mín-
útna fyrirvara. Hann benti mér á
hvað mætti betur fara, leiðbeindi
mér hvernig væri best að gera
það og hjálpaði mér að fá hýsið á
góðu verði. Alltaf til og alltaf á
ferðinni.
Börnin okkar eiga góðar minn-
ingar af langafa sínum sem tók
alltaf vel á móti þeim og var alltaf
til í eitthvað bras. Alexander bjó
til að mynda til vindrellu með
langa við hjólhýsið í Lynghólum
eða Votuvöllum eins og við köll-
um það alltaf og Aníta gat gengið
að því vísu að hún kæmist í kex-
skápinn hjá honum og legóið var
undir stól til að leika sér með.
Ég efast ekki um að þú sért á
betri stað afi, kominn flautandi í
faðm ömmu Rögnu aftur. Njóttu
vel hins eilífa lífs og mikið hlakka
ég til að hitta þig þegar minn tími
kemur.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Þinn vinur,
Stefán Níels.
Afi Númi er farinn. Þetta tók
alltof stuttan tíma. Þetta er
skrýtið og mun taka tíma að átta
sig á.
Afi Númi var einn af þessum
mönnum sem í raun og veru verða
aldrei gamlir, hvorki í aldri né
anda. Hann var alltaf tilbúinn til
að hjálpa í einu og öllu en kunni
svo ekki að þiggja hjálpina sjálf-
ur. Ég veit ekki hversu mörg sím-
tölin byrjuðu á því hversu gamall
hann væri og ég þyrfti nú að fara
að kíkja í heimsókn til hans til að
reyna að koma því inn í hans
gamla haus enn og aftur hvernig
hann ætti að millifæra í heima-
bankanum – en akkúrat þær
minningar sem og allar hinar eru
þær dýrmætustu í dag og þær
getur engin tekið frá okkur, aldr-
ei.
Talandi um minningar með afa
þá eru þær óteljandi – ég gæti
fyllt heila bók. Ein af þeim sem er
og hefur alltaf verið mér ofarlega
í huga var þegar hann spurði okk-
ur systkinin hvort við værum bú-
in að þvo okkur um hendurnar og
í framan fyrir kvöldmat austur á
Breiðdalsvík og öll svöruðum við
játandi. Þá heyrðist í hvert ein-
asta skipti: „Systa, ertu búin að
þvo þér í framan?“ – „Já afi“, „Af
hverju eru þá augabrúnirnar á
þér svona skítugar?“ Það var allt-
af stutt í húmorinn og glensið, allt
fram til síðasta dags.
Á stundu sem þessari er þakk-
læti manni efst í huga. Og það er
nákvæmlega þannig hjá mér.
Þakklæti fyrir allar minningarn-
ar. Þakklæti fyrir allar stundirn-
ar með afa og ömmu í víkinni
fögru austur á fjörðum. Þakklæti
fyrir Lions súkkulaðidagatölin
ásamt heimabökuðu lagtertubit-
unum sem komu ávallt í bæjar-
ferðunum fyrir jólin. Þakklæti
fyrir það að hafa kennt mér að
baka lagtertuna en manstu afi,
við skiptum kreminu bara í tvo
hluta en ekki þrjá ;). Þakklæti
fyrir þá fyrirmynd sem ég hafði í
þér, afi. Allra mest er það þakk-
lætið fyrir þær ómetanlegu
stundir sem börnin mín áttu með
þér og þeirra minningar sem við
munum rifja upp með þeim í tíma
og ótíma.
Sara Ágústa minnist þín sem
skemmtilegs, hjálpsams, glaðs og
trausts langafa. Kötlu Maríu
fannst gott að borða hjá þér, allt-
af glaður og tilbúinn í leik. Og
Tómas Númi segir að þú hafir
verið góður, skemmtilegur að
leika við og duglegur að draga sig
á traktornum í sveitinni. Öll tala
þau um flautið sem ómaði svo fal-
lega. Og hversu hress og jákvæð-
ur þú varst alla tíð.
Þín er og verður sárt saknað.
Elsku afi, takk fyrir allt. Ég
elska þig, hvíl þú í friði – þín
Sigríður (Systa).
Elsku afi.
Það er með söknuði sem ég
kveð þig nú en við að hugsa til
baka yfir farinn veg fyllist ég af
þakklæti fyrir allar þær minning-
ar sem þú hefur gefið mér og fjöl-
skyldu minni. Allar stundirnar
sem við áttum saman í sveitinni
eða á ferðalagi, hvort sem það var
við spilaborðið, í bíltúrum, með
börnunum mínum í leik eða minn-
andi þig á heyrnartækin, þá ein-
kennast þær allar af gleði, söng
og þínu margrómaða flauti. Ávallt
hreinskilinn, hress og handlaginn
varstu mér hin fullkomna fyrir-
mynd.
Hvíldu í friði.
Sigurbjörn.
Elsku afi Númi.
Sárt er að kveðja þig, elsku
vinur.
Krakkarnir okkar eiga góðar
minningar um flottasta langafann
sem var alltaf til í allt. Þú varst
góður við þau og kenndir þeim
margt. Hún Aníta okkar spurði
okkur hvort við gætum fengið
nýjan langafa, alveg eins og þig,
það segir allt sem segja þarf.
Samband ykkar Stefáns var
einstakt, ég vissi alltaf við hvern
hann var að tala við í símann því
þið voruð eins og bestu vinir.
Leitandi ráða hvor hjá öðrum eða
biðja hvor annan um aðstoð, hann
Stefán minn saknar þín mikið.
Ég ætla að leggja mig alla
fram við að hafa þig sem fyrir-
mynd, alltaf hress, brosandi og
stutt í grínið. Fram á seinasta dag
varstu að láta okkur hlæja og
brosa, mér er minnistætt þar sem
þú lást á Landspítalanum og ég
kem inn á stofu til þín og þú segir
„Jæja, elskan, ertu kominn, það
er gott, það var kominn tími á
nýja uppvartara“.
Nú ertu kominn til Rögnu
þinnar, ég veit að hún er glöð að
fá þig til sín. Takk fyrir allt sam-
an, elsku Númi, og fyrir að leyfa
mér að kalla þig afa, þið Ragna
voruð dásamleg hjón sem tókuð
mér eins og ég væri eitt af ykkar
barnabörnum og eigum við ynd-
islegar minningar með ykkur.
Hér set ég með lag sem minnir
mig svo mikið á þig og þú söngst
mikið.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængjavíddir,
vorsins yl og sólarljós.
Ég hel ég skynji hug þinn allan,
hjartasláttinn, rósin mín.
Er kristalstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað.
Krjúpa niður, kyssa blómið,
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Friðrik Jónsson/Guðmundur Hall-
dórsson)
Þangað til næst, þín
Alma.
Í dag kveð ég með söknuði
kæran vin og föðurbróður minn,
hann Núma eins og hann var allt-
af kallaður af ættingjum og vin-
um.
Ég man fyrst eftir honum sem
lítill drengur þegar ég kom í
heimsókn til hans og Rögnu eig-
inkonu hans í Langagerði en þau
bjuggu þar um tíma meðan hann
stundaði nám í rafvirkjun. Númi
var yngstur sex systkina frá Hóli
í Stöðvarfirði. Eftir rafvirkj-
anámið fluttu þau Ragna austur á
Breiðdalsvík þar sem þau unnu
bæði framan af, hann sem raf-
verktaki og hún ásamt heimilis-
störfum í fiski. Þau fluttu síðar til
Reykjavíkur þar sem heilsu
Rögnu var farið að hraka og
bjuggu í raðhúsi í Grafarvogi.
Síðustu ár Rögnu voru Núma erf-
ið, hann hjúkraði henni heima og
fór með hana á blóðskilunardeild
Landspítala tvisvar í viku, hún
lést síðan 2014 og var það Núma
mikill missir.
Númi var afar hjálpsamur og
glaðlyndur maður, ef maður
þurfti að leita til hans brást hann
fljótt við. Er við fluttum í Funa-
foldina endurnýjaði hann raf-
magnslagnir í húsinu fyrir okkur.
Hann leit oft inn hjá okkur hjón-
um og var alltaf gaman að hitta
hann og spjalla. Númi var mjög
virkur í starfi eldri borgara í
Grafarvogi, þar stundaði hann út-
skurð, fór í gönguferðir, sundleik-
fimi og söng með kór. Það var
skemmtileg stund á áttræðis-
afmæli hans sem haldið var í
Borgum hve margir Korpúlfar,
en það kallast félagsskapur
þeirra, mættu og glöddust með
honum á þessum tímamótum.
Númi greindist með mein í
lunga núna í haust og fór í erfiða
lyfjameðferð. Um áramótin veikt-
ist hann svo hastarlega og var
lagður inn á Landspítala þar sem
hann lést síðan 20. janúar. Ég
frétti af veikindum hans og náði
að heimsækja hann á sjúkrahúsið
þremur dögum fyrir andlátið, það
var þá mikið af honum dregið.
Við Ransý sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til barna
og barnabarna. Blessuð sé minn-
ing góðs vinar.
Stefán Carlsson.
Stefáni kynntumst við bæði í
gegnum félagsstarf Korpúlfa, fé-
lags eldri borgara í Grafarvogi og
áttum þar samleið, þó á ólíkan
máta væri.
Það var ávallt gaman að spjalla
við Stefán og þær voru ófáar góðu
stundirnar þegar Stefán kom í
kaffi í Dalhúsin.
Stefán var góður félagi í dag-
legu lífi og starfi, bæði á gleði-
stundum og ekki síður á sorgar-
stundum. Hann reyndist traustur
og góður vinur, sérstaklega við
fráfall Hrannar, þar sem hann
sýndi einstaka vinsemd og stuðn-
ing.
Stefán var hlýr persónuleiki,
ávallt glaður og hress og hans
verður sárt saknað.
Fjölskyldu Stefáns sendum við
innilegar samúðarkveðjur og
þökkum Stefáni samferðina.
Halldór Jóhannsson,
Þóra Halldórsdóttir.
Stefán Níels
Stefánsson
Á kveðjustund,
stóri bróðir minn,
hugsa ég með gleði,
ást, virðingu og
þakklæti fyrir að
hafa átt þig fyrir bróður.
Þegar einn úr stórum systkina-
hópi fellur frá fer allur tilfinninga-
skalinn á flug og hugsanir fara á
kreik. Margar gleði- og ánægju-
stundir áttum við saman þó svo ég
væri 11 árum yngri. Þú áttir þinn
þátt í uppeldi okkar systkina, sem
er vel því margar hendur þurfti til
á stóru heimili. Minnisstætt er
mér hvað þið bræður voruð hjálp-
samir í að sinna okkur yngri
systkinum, einkum okkur Sirrý.
Þú kenndir mér að teikna dúkku-
Einar Tjörvi
Elíasson
✝ Einar TjörviElíasson fædd-
ist 7. janúar 1930.
Hann lést 9. janúar
2018.
Útförin fór fram
15. janúar 2018.
lísur, klæðnað og
annað „fínerí“ á
þær. Ekki var
hlaupið til í þá daga
og leikföng keypt í
stórum stíl handa
börnum. Við áttum
að búa þau til sjálf.
Einnig man ég vel
eftir þér þar sem þú
hreiðraðir um þig í
besta hægindastóln-
um í stássstofunni
með tærnar upp í loft og sögubók í
hendi. Svo hristir þú ætíð annan
fótinn og þá mátti enginn trufla
stóra bróður. Þessi mynd er
greypt í huga minn. Svo var það
einn sólskinsdag að lítið korna-
barn var komið í heimsókn og allt
snerist um þetta litla sveinbarn
sem var sonur þinn. Gullfallegur
drengur sem heitir Halldór
Tjörvi. Ég veit að öll fjölskylda
okkar tengdist kærleiksböndum.
Þú fórst ungur að heiman til
náms og ætla ég mér ekki að rekja
þá sögu hér. Við systkinin misst-
um því af tengingu og samveru við
þig og fjölskyldu þína um langa
hríð. Ég var svo lánsöm að geta
heimsótt þig tvívegis til Glasgow.
Í fyrra skiptið varst þú þar við
nám. Ég man að þú kallaðir dokt-
orsverkefnið þitt Marilyn Monroe
því það væri svo dyntótt rétt eins
og hún. Þú sýndir mér borgina;
söfn, kastala, kirkjur, torg og
garða og ekki má gleyma skólan-
um þínum. Svo sigldum við Clyde-
fljótið og heimsóttum vini þína og
margt fleira.
Hjónin sem þú bjóst hjá voru
mér afar góð og fróðlegt að sjá
hvernig þau bjuggu og unnu fyrir
sér. Við fórum til Írlands og skoð-
uðum Dublin. Þar sáum við veð-
reiðar, hindrunarhlaup og margt
fleira. Afar minnisstæð er mér
ferðin okkar til Killarney. Það
landsvæði var einstaklega fagurt.
Þetta var algjör ævintýraferð fyr-
ir 18 ára ungling frá Akranesi sem
varla hafði komið út fyrir bæjar-
mörkin, ef svo má segja. Þegar
heim var komið varð ég þekkt fyr-
ir að vera „sigld“.
Eiginleikar þínir nutu sín vel,
elsku bróðir, því þú varst sögu-
fróður með eindæmum og kunnir
svo einstaklega vel að segja frá.
Aðrir hrifust af frásagnargáfum
þínum og þú laðaðir fólk að þér.
Síðar, er ég heimsótti þig til Glas-
gow, varstu kvæntur maður og
þið Inger búin að stofna fallegt
heimili og áttuð nýfæddan son.
Þar sá ég fyrst Inga, son ykkar,
en síðar komu svo Þórr og Rán.
Öll vel gefin og mannvænleg börn.
Ég stoppaði ekki lengi í það sinn
enda á heimleið eftir vinnu við
mitt fag í Noregi.
Við skrifuðumst líka lengi á og
allan tímann sem ég var í Hjúkr-
unarskóla Íslands varstu mér
mikil hvatning. Það var gott að
skrifa þér línu um það sem ég var
að fást við. Mér þótti einstaklega
vænt um bréfin þín.
Þér var margt til lista lagt,
elsku bróðir. Vinmargur varstu
og þið hjón unnuð vel saman að
ykkar áhugamálum enda áttu
glæstan feril hvar sem þú hefur
beitt þér. Þetta eru fátækleg
minningabrot af langri ævi en
dýrmæt þeim sem þau eiga. Þakk-
lát er ég fyrir að hafa átt með þér
kyrrláta kveðjustund rétt fyrir
andlát þitt þar sem hugur þinn og
meðvitund var vakandi og skýr að
vanda.
Þín systir
Guðrún (Gúrra).