Morgunblaðið - 26.01.2018, Page 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2018
✝ Friðjón Skarp-héðinsson
fæddist í Reykjavík
2. september 1936 í
Sjávarborg við Lág-
holtsveg. Hann lést
á hjúkrunarheimil-
inu Sóltúni 19. jan-
úar 2018.
Foreldrar hans
voru Skarphéðinn
Friðjón Jónsson, f.
25.4. 1904 á Hlíðar-
enda við Sauðárkrók, d. 17.9.
1948, og Hólmfríður Jónasdóttir,
f. 9.6. 1892 á Kistu, Vatnsnesi, d.
28.8. 1976. Systur Friðjóns eru
Inga, f. 18.5. 1933, og Ósk, f. 1.4.
1935.
Friðjón kvæntist hinn 22.12.
1962 Jónínu Garðarsdóttur. For-
eldrar hennar voru Garðar Hann-
es Guðmundsson, f. 13.8. 1917, d.
28.7. 1971, og Sigríður Sóley
Sveinsdóttir, f. 26.5. 1918, d. 17.6.
2006. Börn Jónínu og Friðjóns
eru: Sigríður Sóley,
gift Víði Þorsteins-
syni, barn þeirra er
Friðjón Víðisson.
Hólmfríður, sem á
þrjár dætur, þær
Lilju Margréti, Jón-
ínu og Sóleyju
Riedel. Magnús
Garðar kvæntur
Olgu Maríu Ólafs-
dóttur, þau eiga
þrjá syni, Ólaf Bær-
ing, Stefán Smára og Magnús
Andra. Garðar Hannes, hans
börn eru Agnes Anna, Alexandra
og Ríkharður. Friðjón átti eitt
barnabarnabarn, Lóu Bóel, sem
Jónína Riedel á.
Friðjón var rafvirkjameistari
og löggiltur rafverktaki. Alla
sína starfsævi, yfir 50 ár, starfaði
hann hjá Heklu hf. við Laugaveg.
Útför Friðjóns fer fram frá
Neskirkju í dag, 26. janúar 2018,
klukkan 15.
Ég man pallbílinn, gráu
bjölluna og ljósu bjölluna sem
við sóttum Garðar bróður í á
Fæðingarheimilið. Ég man litla
eldhúsið í Ljósheimum 20. Ég
man rauðköflótta sængurpok-
ann sem amma Fríða kom með
þegar hún gisti hjá okkur. Ég
man bíltúrana með pabba á
sunnudagsmorgnum, alltaf nið-
ur á bryggju og út í Örfirisey.
Ég man þegar hann keypti eina
appelsín handa okkur og við
skiptumst á að súpa. Best að fá
síðasta sopann. Ég man heim-
sóknir á sunnudögum á Hofs-
vallagötuna. Ég man hvað
pabbi varð fúll þegar mamma
sykraði ekki þeytta rjómann
eins og amma Fríða hafði alltaf
gert. Ég man þegar ég eldaði
hafragraut handa pabba á
morgnana og hann gaf mér bók
fyrir, Gunna og dularfulla hús-
ið. Ég man þegar pabbi spilaði
við okkur systurnar, öll spilin
lögð á hvolf, svo var leitað að
samstæðum. Ég man þegar
hann kenndi mér spilakapla. Ég
man þegar pabbi keypti rautt
reiðhjól handa okkur Siggu og
við skiptumst á að hjóla sama
hringinn í kringum bílastæðið
við Ljósheimana. Ég man hvað
var gaman að sitja í fanginu á
pabba og fá að keyra í Lækjar-
botnum, sérstaklega yfir læk-
inn, það gusaðist! Ég man
„Pabbi, má ég fá bílinn í
kvöld?“, einhverjum árum síð-
ar. Ég man köflóttu vinnu-
skyrtuna og sandalana. Ég man
hvað ég bar mikla virðingu fyr-
ir viðgerðartöskunni, græju á
mörgum hæðum. Ég man verk-
stæðið í Brautarholtinu, hvað
mig langaði alltaf að snúa sveif-
inni á peningakassanum. Ég
man hvað var smart að fá kaffi
úr bollunum á verkstæðinu sem
voru grábrúnir að innan af
notkun. Ég man þegar pabbi
skrapp norður í viðgerðartúra.
Ég man þegar pabbi sneri
ljósavélinni í gang í Þverdal.
Ég man þegar pabbi kenndi
mér á hjólið á veiðistönginni.
Ég man hvað þrestirnir sem
pabbi fóðraði voru feitir. Ég
man hvað pabbi var hjálpsam-
ur. Ég man hvað pabbi var
traustur maður. Ég man hvað
hann Fíi naut mikillar virðingar
í vinnunni. Ég man hvað hann
hjálpaði mér oft. En ég man
ekki hvað hann sagði mér oft að
setja ekki svona mikið í þvotta-
vélina, kolin eyddust þá svo
fljótt. Ég man heldur ekki hve
oft stelpurnar mínar voru vel-
komnar í gistingu í Lækjar-
botnum. Og ég man heldur ekki
hvað hann setti upp fyrir mig
mörg ljós eða málaði marga
veggi. Þegar ég var komin vest-
ur var ég einu sinni spurð hvort
fólkið mitt saknaði mín ekki?
Ég vissi það ekki. En pabbi
sendi mér þvottavél. Svo sendi
hann þurrkara. Þar með var
það sagt. Ég er þakklát fyrir
minningar. Ég er þakklát fyrir
styrk og stuðning. Ég er þakk-
lát fyrir stöðugleikann í kring-
um pabba. Ég er þakklát fyrir
hans hljóðu ást sem hann sýndi
í verki. Ég kveð föður minn,
Friðjón Skarphéðinsson, með
miklu þakklæti, ást og virðingu.
Hólmfríður Friðjónsdóttir.
Traustur, heiðarlegur, bón-
góður, sælkeri, vinnusamur,
dýravinur, þrautseigur og vand-
virkur. Þessi orð eru þau fyrstu
sem mér dettur í hug þegar ég
hugsa um pabba. Hann var ekki
maður margra orða, en lét svo
sannarlega verkin tala. Ég man
þegar skíra átti fyrsta barna-
barn hans, sem er hann Friðjón
minn, var verðandi nafn hans
leyndarmál. Pabbi gat ekki beð-
ið að heyra nafnið í skírninni
svo hann dró mig afsíðis og bað
mig um að hvísla því að sér
hvað strákurinn ætti að heita.
Ég hvíslaði því að honum og
hann faðmaði mig fast að sér.
Hann var svo stoltur af því að
fyrsta barnabarnið bæri nafnið
hans. Þegar við systkinin vor-
um börn voru sunnudagabíl-
túrarnir fastir liðir. Það var
farið í sjoppur og ísbúðir og oft
rúntað niður á höfn. Þegar
hringvegurinn var opnaður
1974 var að sjálfsögðu farið
hringinn. Kassetta með Ríó
Tríó var keypt fyrir ferðina, á
hana var hlustað alla leiðina.
Pabbi hafði gaman af tónlist.
Ég man að við fengum
glampandi sólskin og hita fyrir
norðan, þá var gist í Vaglaskógi
í tvær nætur. Gengið um
svæðið, skoðað sig um og notið
þess að vera saman.
Fyrir tæpum tveimur árum
varð pabbi áttræður. Við fjöl-
skyldan og nánir vinir héldum
honum veislu á hótel Holti,
mikið sungið og hlegið, það var
svo gaman.
Ég ætla ekki að hafa þessi
minningabrot fleiri.
Að lokum langar mig að
þakka hjúkrunarheimilinu Sól-
túni fyrir þá yndislegu um-
mönnun sem pabbi fékk þar.
Mér fannst ég aldrei vera að
heimsækja hann á stofnun,
heldur notalegt heimili þar sem
umhyggja og virðing eru í há-
vegum höfð.
Elsku pabbi, hjartans þakkir
fyrir allt sem þú hefur gert fyr-
ir mig og mína.
Blessuð sé minning þín.
Sigríður Sóley
Friðjónsdóttir (Sigga).
Elsku pabbi þá er komið að
kveðjustund hjá okkur. Það var
margt sem ég lærði af þér, þú
varst mjög traustur maður, ef
þú sagðist ætla að gera eitthvað
þá stóðst það. Það hefur án efa
litað mjög æsku þína og systra
þinna að lesa 12 ára um það í
blöðunum áður en þú fórst að
bera út blöðin að faðir þinn
hefði látist af slysförum, þannig
var blaðamennskan í þá daga.
Það var þröngt í búi og
snemma farið að vinna til að
hjálpa til við að sjá fyrir fjöl-
skyldunni. Þú varst af þeirri
kynslóð sem aldrei kvartaði, og
nánast aldrei missti dag úr
vinnu. Ég man eitt sinn þegar
ég vann sem strákur í Heklu
með þér, kom til þín í hádeginu,
þá lástu á gólfinu með mikla
verki í baki, en það kom ekki til
greina að fara heim, bara að
harka af sér.
Nánast allan þinn tíma starf-
aðir þú í Heklu, fyrst hjá Sig-
fúsi Bjarnasyni sem ég fann að
þú hafðir borið ómælda virð-
ingu fyrir, og síðar hjá hans af-
komendum og var það samstarf
farsælt. Pabbi var vel liðinn af
þeim sem störfuðu með honum.
Sumarbústaðurinn var yndi
ykkar mömmu, þar áttum við
margar góðar stundir, spilað á
spil og sungið. Þú varst KR-
ingur eins og ég alveg inn að
beini, en eitthvað ruglaðist upp-
eldið þar sem ég valdi Liver-
pool í stað United sem þú hafð-
ir alltaf stutt. Við náðum að
ferðast nokkuð saman og þar
stendur ferðin til Kenía uppúr
sem ógleymanleg ferð.
Því miður misstir þó heilsuna
of snemma og seinustu ár voru
þér oft erfið.
Hvíl í friði,
Magnús.
Ég hitti tengdapabba í fyrsta
skipti stuttu eftir að við Sigga,
elsta barnið hans, kynntumst
árið 1989.
Þá komu hann og Jónína
tengdamamma, eða Lillín, eins
og hann kallaði hana alltaf, í
heimsókn á Fálkagötuna þar
sem Sigga leigði á þeim tíma.
Ég var smá kvíðinn fyrir heim-
sókn þeirra heiðurshjóna en
það reyndist algjörlega óþarfur
kvíði því mér var tekið strax
eins og einum í fjölskyldunni og
fékk knús frá þeim báðum.
Eftir þessa heimsókn heilsaði
tengdapabbi mér ætíð með
knúsi og koss á kinn með orð-
unum „Sæll Víddi minn“ og
kvaddi mig með eins knúsi og
sagði „Bless Víddi minn,
sjáumst“. Síðustu árin þegar
hann var kominn í Sóltúnið og
var farinn i að nota hjólastól, þá
gat hann ekki knúsað mig en
tók alltaf utanum hönd mína
með annarri hendi og klappaði
á handarbak mitt með hinni og
kvaddi með orðunum „Bless
Víddi minn og takk fyrir
komuna“. Það voru síðustu orð
sem hann sagði við mig áður en
hann dó.
Það var alltaf gaman að kíkja
í spjall til tengdó, vestur á
Kapló, upp í Sumó, Kringluna
og síðast í dvalarheimilið í Sól-
túni. Friðjóni fannst gaman að
fylgjast með veðri og var með
veðurstöð á náttborðinu sínu í
Sóltúnsheimilinu. Mér fannst
ómissandi hluti af tilverunni að
kíkja í spjall til tengdapabba.
Hann bauð alltaf upp á súkku-
laði sem maður þáði, þrátt fyrir
að maður mætti ekki við því. Ef
ég reyndi að afþakka, þá sagði
hann við Siggu: „Gefðu Vídda
mola og settu nokkra í vasann.“
Hann naut þess að gefa.
Ég kveð tengdapabba minn
og góðan vin með söknuði og
segi „Guð geymi þig, bless og
takk fyrir allt“.
Víðir Þorsteinsson.
Ég minnist Friðjóns tengda-
föður míns með þakklæti fyrir
þær ljúfu stundir sem við áttum
saman. Stefán Smári og
Magnús Andri afastrákar minn-
ast sérstaklega stundanna í
Afahúsi og hvað hann var þeim
góður og gaf þeim oft pez. Frið-
jón var rólegur og yfirvegaður
einstaklingur með glettið blik í
auga. Hann reyndist mér vel og
ég gat alltaf leitað til hans en
sérstaklega þótti mér vænt um
þegar hann kíkti óvænt inn í
kaffi og spjall. Við fórum í
nokkur ferðalög saman og
stendur ferðin til Kenía upp úr.
Þar lentum við í mörgum ótrú-
legum ævintýrum sem við nut-
um saman í botn og minnist ég
sérstaklega tjaldútilegunnar á
Maasai Mara-sléttunni þar sem
við sváfum meðal villidýra. Ég
hefði gjarnan viljað fara fleiri
ferðir með þér, elsku tengda-
faðir minn, en kveð þig að sinni
Minning þín er mér ei gleymd,
mína sál þú gladdir,
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín tengdadóttir,
Olga María.
Elsku afi okkar er fallinn frá.
Systurnar þrjár úr Stykkis-
hólmi kveðja kæran afa sinn
með söknuði. Sem börn áttum
við margar ógleymanlegar
stundir í Afahúsi í Lækjarbotn-
um þar sem afafang var traust
og gott. Afi sat á sínum stað við
gluggann þegar veður var vont
og drakk kaffið sitt og sólaði
sig úti á palli þegar veðurguð-
irnir voru aðeins gjafmildari á
sólargeislana. Þrátt fyrir sáran
missi þá vitum við af honum á
betri stað og höldum minningu
hans á lífi með því að halda í
allar þær ánægjustundir sem
við áttum saman. Hvíldu í friði,
elsku afi, við munum aldrei
gleyma þér.
Afi
Í brekkunni bröttu
þú studdir við mig.
Í brekkunni bröttu
þú reistir mig við.
Með hvatningarorðum
við örkuðum áfram,
ég treysti þér.
Í óvissu leiddir,
í reiði þú gladdir,
í sorg þú lyftir,
á hamingjustundum það birti til.
Með sætum bita
og brosi á vör
þú lyftir upp anda
hjá hverjum sem er.
Þótt farinn þú sért
þá situr þú hér
í stólnum við gluggann
og ruggar þér.
Sorgin situr
og fylgist með
en mun þó að lokum
vera ei lengur hér.
Minningin er og verður æ
að eilífu í hjarta mér.
Lilja, Jónína og
Sóley Riedel.
Friðjón
Skarphéðinsson
Hann var svo sannarlega „betri
en enginn“.
Ragnar Önundarson.
Mér eru í minni fyrstu kynni
okkar Steingríms Eiríkssonar.
Það var árið 1976.
Útflutningslánasjóður iðnaðar-
ins hafði verið stofnaður nokkru
áður af Seðlabanka, Landsbanka
og Iðnlánasjóði og annaðist
Landsbankinn daglegan rekstur
sjóðsins. Á fundi einum í stjórn
sjóðsins þetta ár mætti Jónas
Haralz, bankastjóri Landsbank-
ans, með ungan mann úr lög-
fræðideild bankans til þess að rita
fundargerð og annast afgreiðslu
mála. Þar var kominn Steingrím-
ur Eiríksson. Ekki duldist mér að
þar fór maður, sem kunni til
verka. Ári síðar lauk Steingrímur
lögfræðiprófi frá Háskóla Íslands
og réðst þá til starfa í lögfræði-
deild Iðnaðarbankans. Þar starf-
aði hann þar til Iðnaðarbankinn
ásamt þremur öðrum bönkum
varð að Íslandsbanka árið 1990.
Frá 1983 var hann forstöðumaður
lögfræðisviðs bankans.
Lengra varð þó samstarf
okkar, því að Steingrímur tók að
sér ýmis sérverkefni fyrir Iðn-
lánasjóð, enda með lögmanns-
stofu í sama húsi og sjóðurinn.
Þetta samstarf varði allt til ára-
móta 1997-1998, þegar Iðnlána-
sjóður sameinaðist tveimur öðr-
um sjóðum í Stofnlánasjóði
atvinnulífsins.
Steingrímur var skemmtilegur
samstarfsmaður, glaðvær, vin-
sæll og hvers manns hugljúfi.
Hann var vinnusamur, vandvirk-
ur og einstaklega farsæll við
lausn erfiðra og flókinna mála.
Lýsir það best mannkostum hans.
Á þessum samstarfsárum tókst
með okkur vinátta, sem aldrei bar
skugga á. Samband okkar rofnaði
aldrei og gaman þótti okkur að
rifja upp liðin atvik. Að leiðar-
lokum sendum við Ragnheiður
dætrum og fjölskyldu Steingríms
okkar samúðarkveðjur.
Steingríms munum við minn-
ast eins og mannkostamönnum
var lýst í fornum sögum, hann var
drengur góður.
Blessuð sé minning Steingríms
Eiríkssonar.
Bragi Hannesson.
Það voru forréttindi að kynn-
ast þeim lögfræðingum Árna Ein-
arssyni og Steingrími Eiríkssyni.
Þeir komu á fót lögfræðistofu
með dr. juris Gunnlaugi Þórðar-
syni undir lok 8. áratugarins við
Suðurlandsbraut í Reykjavík.
Mannréttindi og lýðræði voru
ætíð grundvallaratriði á þessari
ágætu lögfræðistofu. Þar var lögð
áhersla á að gæta orða sinna og
fara hvorki með spott né spé að
þarflausu nema það ætti þess bet-
ur við. Leið mín lá öðru hverju til
þessara heiðursmanna í um fjóra
áratugi. Yfir kaffibolla voru
dægurmálin krufin til mergjar og
rædd fram og til baka meðan tími
entist og rólegt var yfir öllu. Af
nægu var að taka enda þessi ár
mjög viðburðarík, innanlands
sem erlendis. Um leið og síminn
hringdi og júrídísk erindi komu
upp á kontórnum var kvatt í
skyndi og ákveðið að hittast síðar
– oft eftir dúk og disk, kannski
liðu allmargir mánuðir milli þess-
ara góðu spjallfunda.
Í vikunni áður en Steingrímur
varð bráðkvaddur hringdi hann
einn góðan veðurdag í mig í Mos-
fellsbæ, innti mig eftir heilsufari
mínu, en ég greindist með alvar-
legan sjúkdóm fyrir nokkrum ár-
um. Eftir að hafa fengið svör mín
greindi Steingrímur frá sínum
hremmingum. Hann hefði upplif-
að að lífshættuleg meiðsl hefðu
komið í ljós eftir mjög alvarlegt
slys sem hann hefði orðið fyrir.
Hann kvaðst þrátt fyrir allt vera
bjartsýnn og læknar hans sem
önnuðust hann hefðu gefið hon-
um góðar vonir um bata. Þá tjáði
hann mér að gaman væri að ég
liti inn til þeirra félaganna við
fyrstu hentugleika en nokkuð
hafði liðið frá síðasta spjalli okk-
ar síðastliðið haust.
Nokkrum dögum síðar varð af
því og þá eg inn kom og hitti
Árna, þá var hann óvenjulega al-
varlegur að sjá og kvaðst ekki
hafa neinar góðar fréttir að færa:
Skólafélagi okkar úr MH og síðar
HÍ og samstarfsmaður sinn til
margra ára, hefði orðið bráð-
kvaddur þá örfáum dögum áður,
líkleg afleiðing af slysinu.
Steingrímur var meðalmaður
á hæð, þéttur á velli fyrir með
þykkt og mikið hár. Hann var
ætíð mjög ákveðinn í framgöngu,
mjög rökfastur í máli og vildi
ekki ljá máls á einhverju innan-
tómu rugli sem því miður ýmsum
þykir jafnvel réttlætanlegt að
bera samlöndum sínum á borð.
Steingrímur var mikill áhuga-
maður um að mannlífið mætti
bæta á ýmsan hátt og taldi störf
sín sem júrista vera í því fólgin að
leggja þar hönd á plóg. Sem júr-
isti þótti hann glöggur, vandvirk-
ur og traustur í störfum öllum
þeim sem þau gjörla þekktu.
Fyrir nokkrum árum færði ég
þeim félögum eintak af tímariti
þar sem prentað var allítarlegt
æviágrip Eiríks Magnússonar
bókavarðar og háskólakennara í
Cambridge sem ég hafði tekið
saman.
Steingrímur var mér mjög
þakklátur, kvaðst vera óbeint
skyldur þessum gamla góða Ís-
lendingi sem starfaði lengst af á
erlendri grund og reyndist besta
hjálparhella Jóns Sigurðssonar
forseta, þá hann var í sínum
verstu vandræðum að komast
hjá gjaldþroti. Og ekki nóg með
það, faðir sinn væri alnafni þessa
merka manns.
Við eigum góðar minningar
um Steingrím Eiríksson. Fjöl-
skyldu hans, ættingjum, sam-
starfsfólki og vinum öllum er
vottuð innilegasta samúð.
Guðjón Jensson,
Mosfellsbæ.
Mig langar að
minnast Magnúsar
Stefánssonar barna-
læknis í nokkrum orðum. Í mínum
huga sýndi hann mikið frumkvæði
þegar hann kom á fót greiningar-
teymi við Barnadeild Sjúkrahúss-
ins á Akureyri fyrir nærri 20 árum
síðan. Hann sá hvað þörfin var
mikil hér á Norðurlandi og biðin
Magnús Lyngdal
Stefánsson
✝ Magnús Lyng-dal Stefánsson
fæddist á Akureyri
2. nóvember 1936.
Hann lést 8. janúar
2018.
Útför hans fór
fram 19. janúar
2018.
eftir athugunum á
Greiningarstöð rík-
isins var löng. Hann
fékk því til liðs við
sig talmeinafræðing
(undirritaða),
sjúkraþjálfara, iðju-
þjálfa og félagsráð-
gjafa sem sáu um að
meta þroskastöðu
barna og ráðleggja
foreldrum um næstu
skref. Þetta var erfið
en ákaflega gefandi vinna og ég
verð Magnúsi ávallt þakklát fyrir
hversu vel hann treysti mér í
þessa vinnu og leit á mig sem jafn-
ingja svo að segja frá fyrsta degi.
Það lýsti sér meðal annars í því að
hann treysti mér til að stýra skila-
fundum ef hann var fjarverandi,
sem fyllti mig stolti og auknu
sjálfstrausti. Á milli okkar skap-
aðist gagnkvæm virðing og vænt-
umþykja sem hélst löngu eftir að
teymið var lagt niður um leið og
Magnús hætti störfum fyrir ald-
urs sakir. Ég minnist hans fyrir
hressandi hreinskilni, góða kímni-
gáfu, djúpa ættfræðiþekkingu
sem og mikils tónlistarunnanda.
Ég vona að hann fyrirgefi mér fyr-
ir að hafa ekki komið með geisla-
diskinn sem ég hafði lofað að út-
búa handa honum með laginu
Sigling inn Eyjafjörð sem honum
fannst faðir minn syngja svo vel. Í
staðinn set ég nú lagið á „fóninn“
og hugsa með miklu þakklæti til
Magnúsar barnalæknis og hans
óeigingjörnu vinnu í þágu barna
og ungmenna.
Fjölskyldunni sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur og bið Guð
að blessa minningu Magnúsar
Stefánssonar.
Eyrún Svava Ingvadóttir.