Morgunblaðið - 27.02.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. FEBRÚAR 2018
✝ Kristín Jóns-dóttir fæddist í
Guðnabæ á Akra-
nesi 17. nóvember
1939. Hún lést á
hjúkrunar- og dval-
arheimilinu Höfða,
Akranesi, 16. febr-
úar 2018.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jón
Guðmundsson frá
Guðnabæ, Akranesi, húsasmíða-
meistari, f. á Akranesi 24. des-
ember 1906, d. 27. júlí 1965, og
Sigurrós Guðmundsdóttir frá
Sigurstöðum, Akranesi, f. 22.
júní 1912, d. 27. september 1990.
Systkini Kristínar eru: a) Guð-
ríður Guðmunda, f. 1934, d.
1935, b) Guðríður Guðmunda, f.
1936, maki Pétur Elísson, f.
1936, c) Guðmundur, f. 1938, d.
2008, maki Ingunn Ívarsdóttir,
f. 1942, d) Hildur, f. 1940, maki
Valmundur Eggertsson, f. 1939,
e) Valur, f. 1943, maki Elín
Geirsdóttir, f. 1951, og f) Guð-
rún, f. 1946, maki Davíð Að-
alsteinsson, f. 1946.
Kristín giftist 24. apríl 1959
Allani Heiðari Sveinbjörnssyni,
húsasmíðameistara, f. á Akra-
nesi 24. apríl 1937.
Foreldrar Allans
voru Friðrik Jón Ás-
geirsson Jóhanns-
son, sjómaður frá
Auðkúlu við Arn-
arfjörð, f. 28. nóv-
ember 1913, d. 9.
september 1998, og
Eva Laufey Eyþórs-
dóttir frá Akranesi,
f. 27. janúar 1918, d.
9. september 1957. Allan ólst
upp hjá langömmu sinni, Sess-
elju Sveinsdóttur, f. 1876, d.
1956, og langafa, Sveinbirni
Oddssyni, f. 1885, d. 1965.
Börn Kristínar og Allans eru:
a) Jón Heiðar, f. 9. desember
1958, deildarstjóri minjavörslu,
maki Heiðrún Janusardóttir
verkefnastjóri, f. 13. desember
1964, börn þeirra: Sigríður
Hrund, f. 10. janúar 1982, Hjalti
Heiðar, f. 23. mars 1987, Harpa,
f. 15.janúar 1990, barnabörn
þeirra eru fjögur. b) Sesselja
Laufey, f. 30. apríl 1961, mat-
ráður, maki Sigurbjörn
Hafsteinsson, f. 8. október 1956,
pípulagningameistari, börn
þeirra: Hafsteinn Mar, f. 10. júní
1981, Villimey Kristín Mist, f. 7.
maí 1987, Hrafnkell Allan, f. 29.
ágúst 1989, barnabarn eitt, c)
Sigurrós, f. 18. maí 1963, verk-
stjóri, maki Steindór Óli Ólason,
f. 6. október 1960, verkstjóri,
börn þeirra: Maren Rós, f. 28.
október 1981, Eva Laufey Kjar-
an, f. 16. maí 1989, Guðmundur
Jóhann, f. 2. júlí 1990, Allan
Gunnberg, f. 11. júlí 1994,
barnabörn þeirra eru átta, d)
Sveinbjörn, f. 8. desember 1968,
innkaupastjóri, maki Lísbet Ein-
arsdóttir, f. 2. maí 1968, fram-
kvæmdastjóri, börn þeirra:
Daði, f. 13. ágúst 1988, Allan, f.
18. nóvember 1996, Andri, f. 15.
nóvember 2003, Dagmar, f. 1.
september 2005, barnabarn eitt.
Kristín gekk hefðbundna
skólagöngu í Barnaskóla Akra-
ness og síðan Gagnfræðaskóla
Akraness og lauk þaðan námi
1955. Eftir nám vann hún í
nokkur ár við símstöð Akraness
og á áttunda áratug 20. aldar
hjá fyrirtækinu Akraprjón á
Akranesi. Rétt fyrir 1990 flytja
hjónin í Kópavog og í framhaldi
byrjar hún að vinna hjá
Borgarspítalanum í Fossvogi
sem læknaritari og seinna meir
Landspítala.
Útför Kristínar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 27. febrúar
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
Elsku amma mín. Ég vissi að
það yrði erfitt að kveðja þig en
mig óraði ekki fyrir því að ég
yrði buguð af sorg og söknuði.
Þú ólst mig að mörgu leyti upp
með henni mömmu og ég hugsa
að litla skottan, sem ég var, hafi
sótt ansi mikið í ömmufang.
Hefði ég fengið að velja mér
ömmu þá hefði ég valið þig. Þú
ert mín helsta fyrirmynd í lífinu.
Þakklæti er mér efst í huga,
þakklæti fyrir allt sem þú
kenndir mér og fyrir að vera
alltaf minn helsti bandamaður í
einu og öllu.
Þakklæti fyrir allt sem þið afi
hafið gert fyrir mig og börnin
mín. Þú kenndir mér svo margt
og þú gafst mér svo mikið, öll
ástin, hlýjan og vináttan sem þið
afi umvöfðuð mig og okkur öll
með er mér ómetanleg.
Veistu amma, þú hefur alltaf
átt helminginn í hjartanu mínu.
Ætli það sé ekki ástæðan fyrir
því að mér finnist ég vera hálf
tóm og síðustu dagar hafa bara
liðið hjá, sársaukinn er nístandi
en minningarnar eru svo ótal
margar, svo hlýjar góðar og
skemmtilegar. Öll leyndarmálin
okkar verða ávallt geymd og
varðveitt í hjarta mínu því í þér
átti ég ekki bara ömmu heldur
einnig bestu vinkonu.
Ég á ekki mörg orðin yfir það
hversu mikils virði þú varst mér
því það er erfitt að koma því í
orð hversu mikill gimsteinn þú
varst. Þegar ég lít til baka eru
minningarnar svo ótal margar af
okkur saman með Hadda og afa
– við fjögur að gera eitthvað
skemmtilegt. Þið voruð svo dug-
leg og natin við okkur, svo komu
fleiri barnabörn og þið tókuð
upp á því að fá öll börnin til ykk-
ar í fallega sumarbústaðinn ykk-
ar, þið kunnuð sannarlega að
skapa minningar og það er eitt-
hvað sem ég ætla að temja mér
að gera meira af.
Þegar ég var unglingur átti
ég það til að koma til ykkar afa
yfir helgi og naut þess í botn að
vakna við sykruð jarðarber í
rjómabaði, dekur frá morgni til
kvölds, göngutúr með ykkur
Hildi niður Laugaveginn sem
endaði yfirleitt á því að þið syst-
urnar fóruð með mig í búðir þar
sem litla frekjudósin var komin í
nýjustu tískufötin og dagurinn
endaði á góðri rjómatertu á
kaffihúsi. Öll skiptin sem mér
varð á í lífinu og þú sagðir þína
skoðun á því þegar þér misbauð
vitleysan, en alltaf hvattirðu mig
áfram, þú komst þínu bara pent
að og ég tók því.
Það er erfitt að geta ekki leit-
að ráða hjá þér því þú áttir alltaf
ráð við öllu, ef ekki þá sagðirðu
mér að fylgja hjartanu. Þú
kenndir mér líka þá góðu reglu
að stundum er betra að segja
ekkert og skammast í hljóði. Þú
varst ekki amman sem sat og
prjónaðir á kvöldin né kennd-
irðu mér að prjóna, þú bentir
mér þá bara pent á Guggu syst-
ur þína. Þú varst amman sem
kenndi mér frekar að meta góða
tónlist og svo horfðum við held-
ur á góða mynd, fengum okkur
popp, vöktum lengur og sváfum
út.
Þú gerðir æfingar fram eftir
öllu og áttir þín fínu handlóð
sem áttu að laga handleggina
sem þér líkaði ekki við. Alveg
eins og Jane Fonda teygðirðu
þig og beygðir, liðugri en marg-
ur annar. Þú varst svo glæsileg,
svo falleg og tignarleg, ávallt vel
til höfð, glæsileikinn varði til
síðasta dags.
Ég fékk ekki lánuð föt af vin-
konum mínum, ég fór heldur til
þín, þú áttir alltaf eitthvað flott
enda ávörpuð með nafni í öllum
helstu tískubúðum landsins.
Amma, þú munt lifa með mér
að eilífu, ég veit ekki hvernig líf-
ið virkar án þín en ég ætla gera
allt til að muna öll gildin sem þú
kenndir mér. Ég ætla líka að
draga lærdóm af síðustu árum
og láta litlu hlutina skipta meira
máli því lífið snýst um að njóta.
Það er sárt að fá ekki fleiri
stundir með þér en ég hugga
mig við það að þér líði betur
núna. Ég veit að þú vakir yfir
okkur öllum, þú ert fegursti
engillinn og skærasta stjarnan
sem eflaust dansar á himnum.
Elsku amma mín, takk fyrir
allt.
Við sjáumst síðar. Ég elska
þig.
Maren Rós (Mæsa).
Mamma okkar elskuleg er
fallin frá. Okkur er orða vant.
Við vorum haldin þeirri barns-
legu trú að hún yrði alltaf hjá
okkur. Við minnumst hennar
með kærleika og ást, konunnar
sem hélt yfir okkur verndar-
hendi og elskaði af öllu sínu
hjarta. Okkar söknuður er sár.
Minningarnar eru margar.
Með fjögur börn, okkur systk-
inin, hafði mamma alltaf í nógu
að snúast og féll henni aldrei
verk úr hendi. Það var alltaf
gott að leita til hennar og faðm-
ur hennar var hlýr.
Við minnumst mömmu sem
glæsilegrar konu sem alltaf var
glöð, umhyggjusöm en ákveðin
og viljasterk. Hún var smart
hún mamma, hún var skvísa.
Við minnumst hennar frá
æskuheimilinu, Sunnubraut 20,
og síðar frá húsinu við Reyni-
grund, sem þau pabbi byggðu.
Þar var oft gestkvæmt og glatt á
hjalla. Gripið var í spil eða
spjallað og mamma bauð gestum
kaffi og með því af sinni alkunnu
gestrisni. Þá var sumarbústað-
urinn, Guðnabær í Ölveri, þeirra
griðastaður en bústaðinn
byggðu þau og ræktuðu upp lóð-
ina af mikilli natni. Þangað var
gott að heimsækja þau og aldrei
var neinum ofaukið. Helst vildi
mamma hafa alla hjá sér, alltaf.
Mamma hafði yndi af dansi og
tónlist, gömlu góðu rokki í anda
Elvis Presley og annarra rokk-
ara frá þeim tíma. Þau pabbi
höfðu alla tíð mjög gaman af því
að dansa og á sínum yngri árum
sýndi mamma dans.
Það var gott að koma til
mömmu og leita ráða og þó mað-
ur færi kannski ekki alltaf eftir
því sem hún sagði þá kom það
seinna í ljós að hún hafði oftar
en ekki rétt fyrir sér. Hún hafði
alltaf hag okkar barnanna að
leiðarljósi og vildi allt fyrir okk-
ur gera.
Ekkert var mömmu kærara
en fjölskyldan og leið henni best
þegar hún hafði barnabörnin og
seinna barnabarnabörnin hjá
sér til að snúast um og passa.
Hún var sannarlega meira en
amma í augum barnabarnanna
sinna enda voru þau flest með
annan fótinn hjá henni og
pabba. Þar kom enginn að lok-
uðum dyrum; hún var amma,
vinkona og trúnaðarvinur.
Þeirra söknuður er mikill.
Síðastliðinn áratug glímdi
mamma við illvígan sjúkdóm
sem hafði að lokum sigur. Aldrei
var það svo að hún kvartaði,
heldur ljómaði hún í hvert sinn
er hún sá kunnuglegt andlit og
þegar hún sá pabba þá skein af
henni ástin til hans. Allan, hvísl-
aði hún og ljómaði. Pabbi var
hennar stoð og stytta, saman
hafa þau ferðast í gegnum lífið,
gegnum gleði og sorgir, og sár
er hans söknuður.
Við munum alltaf sakna hlýju
þinnar en minningin um þig
mun ylja okkur um ókomna tíð.
Við erum innantóm og hol að
innan og dagarnir eru ögn lit-
lausari og grárri þegar þín nýt-
ur ekki við.
Blessuð sé minning þín, elsku
mamma okkar.
Ó, mamma mín hve sárt ég sakna þín
sál mín fyllist angurværum trega.
Öll þú bættir bernskuárin mín
blessuð sé þín minning ævinlega.
Oft ég lá við mjúka móðurkinn
þá mildar hendur struku tár af
hvarmi.
Oft sofnaði ég sætt við vanga þinn
þá svaf ég vært á hlýjum móður armi.
Ó, móðir kær, ég man þig enn svo vel
mikill var þinn hlýi trúarkraftur.
Þig blessun Guðs í bæninni ég fel
á bak við lífið kem ég til þín aftur.
(Jón Gunnlaugsson)
Ástarkveðja,
Jón Heiðar (Nonni),
Sesselja Laufey (Silja),
Sigurrós (Rósa) og
Sveinbjörn (Svenni).
Í dag verður borin til grafar
elskuleg tengdamóðir mín,
Kristín Jónsdóttir. Andlát henn-
ar hafði legið í loftinu dögum
saman en samt reyndist það
okkur öllum svo ofursárt og tár-
in streymdu fram endalaust.
Söknuðurinn braust fram mis-
kunnarlaus og öll misstum við
svo mikið.
Eikin okkar hafði á nokkrum
árum visnað upp og hætti að
lokum að laufgast.
Í lífi okkar birtist alls konar
fólk, af öllum gerðum og teg-
undum, aðeins örfáir standa upp
úr og reynast okkur svo vel og
gera tilveru okkar ríkari og
gleðilegri og einfalda lífsins
göngu. Eins og Guðríður systir
Kristínar sagði svo fallega eftir
andlát systur sinnar: „Það bar
aldrei skugga á okkar samband
öll árin okkar saman.“ Tel ég
það einsdæmi í hrokafullum
græðgisheimi okkar og lýsir vel
þeim systrum.
Kristín var elskuleg kona,
barngóð með eindæmum og
vissulega höfuð fjölskyldunnar
áður en hún veiktist. Bar hún
hag okkar allra fyrir brjósti og
vildi okkur öllum svo vel. Við
áttum það sameiginlegt ég og
hún að líka skyr með rjóma.
Bauð hún mér ávallt skyr er ég
var í hennar húsi. Börnin mín
elskuðu hana og báru skilyrð-
islausa virðingu fyrir góð-
mennsku hennar. Hún kenndi
þeim öllum barnabænirnar og
faðirvorið og kunna þau öll utan
að þær bænir. Okkur Kristínu
sárnaði báðum umræðan um að
úthýsa Guði úr skólum og helst
banna sunnudaga.
Fátækleg orð um merka konu
en samt fannst mér ég verða að
tjá mig þó ég viti eins og skáldið
sagði að hún var mun fallegra
ljóð en ég var skáld.
Elsku Allan Heiðar, sem
stóðst þína plikt eins og enginn
annar, mikill er missir þinn og
söknuður og megi algóður Guð
veita þér styrk í framhaldinu.
Steindór Óli Ólason.
Mig langar að minnast systur
minnar Kristínar Jónsdóttur
sem lést í faðmi fjölskyldunnar
16. febrúar sl. Góð vinátta og
samgangur hefur ávallt ríkt
milli okkar Stínu í gegnum tíð-
ina, fyrst á Skaganum, síðan
þegar Stína flutti í Kópavoginn
og loks eftir að Stína flutti aftur
á Skagann þar sem hún ætlaði
að njóta efri áranna. Þegar
Stína bjó í Kópavogi fórum við
reglulega saman á Laugaveginn
til að kíkja í búðir og það var
líka alltaf gott að kíkja í kaffi til
Stínu eða ef hún kom í kaffi til
mín.
Það var svo fyrir nokkrum ár-
um að Stína veiktist af illvígum
sjúkdómi, sem varð henni mjög
erfiður. Það var aðdáunarvert
að sjá hvað Allan hugsaði vel um
Stínu og var vakinn og sofinn yf-
ir henni alla hennar sjúkdóms-
göngu. Þegar Stína þurfti að
flytjast á hjúkrunarheimili þá
var Allan áfram til staðar og sat
hjá Stínu á hverjum degi. Einn-
ig stóðu dæturnar og fjölskyld-
an sig ótrúlega vel í erfiðum að-
stæðum.
Ég vil þakka elsku Stínu fyrir
hennar vináttu í gegnum árin og
ég mun geyma minningu hennar
í hjarta mínu alla tíð. Ég sendi
Allani, börnunum og barnabörn-
unum innilegar samúðarkveðjur
vegna fráfalls góðrar eiginkonu,
móður og ömmu. Guð geymi
ykkur öll.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hildur, Valmundur
og fjölskylda.
Elsku hjartans systir, nú ertu
laus úr viðjum líkamans og við
allar kvalir. Nú ertu komin inn í
ljósið til Guðs. Þú ert búin að
vera lengi veik, en við erum
samt aldrei tilbúin að kveðja. Þú
settir þarfir ástvina þinna ofar
þínum, þannig varst þú. Fyrir
mér varstu yndislega og káta
systirin.
Við áttum börnin okkar á
svipuðum tíma og bjuggum í ná-
grenni hvor við aðra. Börnin
okkar ólust upp eins og systkin.
Þetta eru minningar sem aldrei
fölna. Dætur þínar og fjölskylda
hafa vakað yfir þér og annast
eins og þau gátu. Allan, elsku
maðurinn þinn, hefur stutt þig
og verið hjá þér öllum stundum,
enda hjónaband ykkar ástríkt.
Að leiðarlokum, Guð geymi
þig, elsku systir, með þökk fyrir
allt sem þú gafst mér og við átt-
um saman. Góður Guð, viltu um-
vefja Allan, börnin, tengdabörn-
in, barnabörnin og fjölskylduna
alla með kærleika og ást. Guð
geymi þig. Þín
Guðríður (Gugga).
Kristín Jónsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Kristínu Jónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Soffía Sigur-jónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík hinn 7. sept-
ember 1925. Hún
lést á Borgarspít-
alanum 12. febr-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sólveig
Róshildur Ólafs-
dóttir, f. í Reykja-
vík 13. júlí 1900,
d. 26. mars 1984, og Sigurjón
Jónsson, f. í Vík á Akranesi 5.
apríl 1894, d. 29. janúar 1947.
Soffía var tvígift og var
fyrri maður hennar Eiður Ottó
Bjarnason verkstjóri, f. á Eski-
firði 24. mars 1923, d. 25. júní
1982. Soffía og Eiður eign-
uðust níu börn sem eru Hafdís
Bára, f. 1943, eiginmaður Jak-
ob Friðþórsson. Hörður Eiðs-
son, f. 1944, d. 2015, eiginkona
Þórarinsdóttir, f. 4. nóvember
1923, d. 29. janúar 1986. Börn
Björns og Guðrúnar eru Þór-
arinn, f. 1960, eiginkona Gyða
Karlsdóttir, og Reynir, f. 1967,
eiginkona Ólöf Ásgeirsdóttir.
Fyrstu ár Soffíu bjó
fjölskyldan þar sem hét Ás og
Langi-Ás við hornið neðan við
gömlu mjólkurstöðina við
Laugaveg 171, rétt austan við
Hlemm. Síðar bjó hún á Hverf-
isgötu 82. Soffía og Eiður
stofnuðu síðar heimili inn við
Laugarnestanga í svokölluðum
Laugarneskampi en árið 1957
fluttu þau að Ásgarði 15 í
Smáíbúðahverfinu. Soffía var
miðlungur í ellefu systkina
hópi. Eldri voru Vilhjálmur
Sverrir, Vilhelmína, Ólafur
Jón, Þórunn Ólafía og Sig-
urður sem dó rétt 12 ára að
aldri. Yngri voru Hörður,
Gunnsteinn, Kristinn, Sigurður
Sævar og Þóranna Erla sú
yngsta í hópnum. Að Soffíu
genginni er hún nú ein eftirlif-
andi.
Útför Soffíu fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 27. febr-
úar 2018, klukkan 13.
Kolbrún Ólafs-
dóttir. Ottó Eiður
Eiðsson, f. 1946,
eiginkona Birna
Theodórsdóttir.
Sigríður Björg
Eiðsdóttir, f. 1948,
eiginmaður Sturla
Birgisson. Sigur-
jón Eiðsson, f.
1949, eiginkona
Jóhanna Magn-
úsdóttir. Bjarni
Eiðsson, f. 1953, eiginkona
Raghildur Árnadóttir. Auður
Eiðsdóttir, f. 1954. Jón Helgi
Eiðsson, f. 1956. Kristinn Eiðs-
son, f. 1957, eiginkona Þórunn
Haraldsdóttir.
Seinni maður Soffíu frá 19.
febrúar 1987 var Björn Krist-
inn Fritzson Berndsen mál-
arameistari, f. í Reykjavík 19.
febrúar 1931, d. 29. apríl 2006.
Fyrri kona Björns var Guðrún
Það eru blendnar tilfinningar
þegar maður sest niður og ætlar
að skrifa nokkur orð um ömmu
sína.
Tilfinningar um að nú sé hún
farin og sorgin sem því fylgir að
merkismanneskja í lífi manns sé
horfin á braut og líka tilfinningar
þakklætis fyrir það hversu lengi
maður fékk að njóta þess að hafa
hana hjá sér.
Amma var í mínum augum
ótrúlega merkilegur einstakling-
ur, ég segi ekki að hún hafi verið
týpíska amman sem flestir hugsa
um sem staðalímynd ömmunnar.
Amma var þessi létta, hressa og
skemmtilega persóna sem gaman
var að umgangast og vera í kring-
um. Það eina sem gerði ömmu
mína „ömmulega“ voru kannski
prjónarnir. Það kom heldur aldr-
ei í hugann að vilja hafa ömmu
eitthvað öðruvísi en hún var. Ég
var stoltur af að kalla hana ömmu
og hafði gaman af að segja
skemmtilegar sögur af henni,
enda hreinskilin, frekar kjaftfor
og hispurslaus. Amma var fork-
ur, þurfti ekki að fara á stofnun
þó aldurinn hafi verið hár enda
töggur í þeirri gömlu. Í minning-
unni voru bestu stundirnar sem
maður átti með ömmu helst einn
eða í litlum hópi þar sem hún
sagði sögur frá því í gamla daga
og áttaði maður sig á því að þessi
hressa og káta amma hafði ekki
alltaf átt sjö dagana sæla. Ég á
eftir að sakna þessara sögu-
stunda og maður hugsar núna við
þessi skrif að maður hefði átt að
gera miklu meira af þessu.
Elsku amma, það var gott að
kíkja til þín áður en þú fórst, það
var líka gott að þú þurftir ekki að
fara á stofnun, því það vildir þú
alls ekki, það var líka gott að sjá
þig opna augun þegar ég nefndi
sveitina og það var líka gott þeg-
ar þú réttir mér vangann í síðasta
sinn. Ég mun alltaf hugsa til þín
með hlýju og kærleika um þá
ömmu sem ég var stoltur af og
stoltur að eiga. Nú ertu komin á
nýjan stað, stað sem þú stundum
hræddist en ég er viss um að afar
mínir og Hörður hafa tekið vel á
móti þér.
Elsku amma, takk fyrir allt og
allt, þú eðaltöffari og snillingur.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Magnús Sigurjónsson.
Soffía
Sigurjónsdóttir