Morgunblaðið - 27.02.2018, Blaðsíða 22

Morgunblaðið - 27.02.2018, Blaðsíða 22
22 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. FEBRÚAR 2018 ✝ Sigurjón I. Hil-aríusson, lekt- or í atferlis- og sér- kennslufræðum, cand. paed. spes., fæddist á Hesteyri, N-Ís., 26. maí 1931. Hann lést á hjúkr- unarheimilinu Sunnuhlíð í Kópa- vogi 15. febrúar 2018. Foreldrar hans voru Hilaríus Haraldsson, f. 24. júní 1900, d. 9. ág. 1968, og kona hans Elísabet Albertsdóttir, f. 12. feb. 1906, d. 8. ág. 1991. Bræður hans: Gunnar Albert Hannes, f. 24. ág. 1928, d. 7. okt. 1950, og Hans Guðmundur, f. 27. feb. 1935. Sigurjón kvæntist 12. apríl 1956 Kristínu Þorsteinsdóttur, f. 28. des. 1933, d. 15. júlí 2004. Þau eiga átta börn: 1) Elísabet Ólöf, f. 4.2. 1957, 2) Erla Mjöll, f. 15.5. 1958, synir hennar Mikael Ýmir, f. 4.9. 1983, og Stig Al- bert, f. 24.8. 1986, 3) Hilmar Jó- hannes, f. 24.12. 1959, sambýlis- kona Sólveig Anne Gustavsen, börn þeirra Björn Gunnar, f. 20.5. 1990, og Guðrún Helena, f. 2.7. 1991, 4) Kristinn, f. 28.10. 1961, d. 18.11. 1962, 5) Kristinn, f. 22.10. 1963, sambýliskona hverfa o.fl. 1975-86. Sigurjón sótti ýmis námskeið í ráðgjafa- og sálfræðiþjónustu og kynnti sér skóla og æskulýðsmál í Þýskalandi, Danmörku, Noregi, Svíþjóð, Skotlandi og Sovétríkj- unum. Sigurjón var kennari við barna- og unglingaskóla; í Keflavík 1953-54, í Kópavogi 1954-59, Gagnfræðaskóla Kópa- vogs, síðar Víghólaskóla, 1959- 76. Skólafulltrúi í Kópavogi 1977-78, skólastjóri Þjálfunar- skóla ríkisins í Kópavogi 1981- 82. Sérkennari við Emma Hjorth skóla, Bærum í Noregi 1982-84. Forstöðumaður Þjálf- unar- og þjónustumiðstöðvar fatlaðra á Ísafirði, Bræðratungu 1. feb. 1984 til 1. jan. 1985, og 1. nóv. 1985 til 1. ágúst 1986. Lekt- or við Rud fjölbrautaskóla, Bær- um, Noregi frá 1. ágúst 1986. Jafnframt kennslufræðilegur leiðbeinandi við ráðgjafarsál- fræðiþjónustu fyrir framhalds- skóla í Akershusfylki. Starfaði að kennslufræðilegum rann- sóknum varðandi fullorðna ein- staklinga með Fölling-sjúk- dóma. Prófdómari við Statens Spesiallærerhøgskole frá 1980. Hann vann síðustu árin sem lektor í atferlis- og sérkennslu- fræðum með sérstaka áherslu á heilabilaða unglinga. Sálumessa fyrir Sigurjón verður flutt í Kristskirkju Landakoti í dag, 27. febrúar 2018, og hefst athöfnin klukkan 15. Meira: mbl.is/minningar. Irene Røn, dætur hans Alexandra, f. 31.12. 1993, og Isel- in, f. 30.4. 1994, 6) Þorsteinn Jósef, f. 3.12. 1964, eigin- kona Trine Bjerva, synir þeirra Stiven, f. 4.6. 2000, og Jeis- son, f. 7.4. 2005, 7) Frida Guðrún, f. 17.11. 1968, sonur Adrian, f. 16.1. 1996, 8) Sigrún Agnes, f. 17.11. 1968, d. 24.5. 1975. Sigurjón lauk kennaraprófi 1953, sérkennslu við framhalds- deild KHÍ 1976 og embættis- prófi í uppeldis- og kennslu- fræðum við Statens Spesial- lærerhøgskole í Bærum, Noregi, 1980. Hann var leiðbeinandi tóm- stundaiðju á vegum æskulýðs- ráðs Kópavogs 1964-71. Umsjón með unglingavinnu í Kópavogi 1958-71. Varabæjarfulltrúi Kópavogs 1970-74. Bæjarfull- trúi 1974-79. Í Fræðsluráði Kópavogs 1970-78, formaður í tvö ár. Formaður Þjóðhátíðar- nefndar Kópavogs í fimm ár. Fulltrúi Allsherjarþings Sam- einuðu þjóðanna 1973. Formað- ur nefndar sem gerði tillögur að skólaþörf og skipulagi skóla- Með þakklæti og söknuði skrifum við kveðjuorð til föður okkar. Minningar sem við systk- inin eigum um föður okkar eru margar og góðar. Pabbi var sterkur, vinnusamur, vel mennt- aður og ósérhlífinn maður og einstaklega gjafmildur og hjálp- legur. Hann hefur líka alltaf verið talsmaður þeirra sem minna máttu sín og áttu undir höggi að sækja. Pabbi ólst upp á Hesteyri. Það voru margar ferðirnar sem hann fór þangað, bæði með fjöl- skyldu sína og vini, til að sýna þeim sinn dýrðarstað. Kópavog- ur var pabba líka alltaf kær staður, en þar starfaði hann til fjölda ára við m.a. kennslu, bæj- ar-, félags- og tómstundamál og pólitík Pabbi og mamma fluttu til Noregs með fjölskyldu sína eftir að systir okkar dó, þá höfðu þau misst tvö ung börn. Bæði fóru þau í sérnám í sínu fagi. Ætl- unin var alltaf að snúa heim aft- ur, en því seinkaði og það varð til þess að öll börnin þeirra eru nú búsett í Noregi. Pabbi og mamma ákváðu að flytja heim aftur þegar mamma veiktist, eftir ráðleggingum frá fagfólki. Pabbi studdi og hjálpaði mömmu eins og hetja, sem fáir munu leika eftir honum. Pabbi hélt fyrirlestra fyrir starfsfólk í heilbrigðisþjónustu þar sem hann fjallaði um umönnun Alzheimers-sjúklinga og þjónustu við aldraða og sjúka í heimahúsum. Honum fannst viðhorf í garð Alzheimers-sjúk- linga oft vera neikvætt. Pabbi vildi búa áfram á Ís- landi eftir að mamma dó, en hann var duglegur að heim- sækja okkur til Noregs. Pabbi og mamma bjuggu þar í 22 ár. Sundið var honum dýrmætt, hann stundaði það daglega, þangað til hann varð að hætta því vegna veikinda. Það voru þung örlög þegar pabbi fékk svipaðan sjúkdóm og mamma. Pabbi var mjög trúað- ur maður, hann sagði að á sár- ustu stundum lífsins getum við alltaf leitað okkur huggunar í trú okkar og þeirri vissu að guð er góður. Pabbi hafði gaman af að hlusta á tónlist, sérstaklega harmonikku og spilaði stundum á harmonikku pabba síns fyrir okkur og síðar fyrir barnabörn- in. Pabbi og mamma spiluðu mikið klassíska tónlist og höfðu unun af. Þegar mamma dó spilaði pabbi disk sem ber nafnið Ly- den af lys, sem norskur tónlist- armaður hefur sérstaklega sam- ið með fólk sem þjáist af Alzheimers-sjúkdómi í huga. Þegar pabbi dó, hljómuðu tónar frá sama diski úr herberginu hans. Jarðvist pabba er lokið, en minning um mætan mann mun lifa. Elísabet (Lísa), Erla, Hilmar, Kristinn (Kiddi), Þorsteinn, og Frida. Í dag fer fram útför Sigur- jóns Inga Hilaríussonar. Það er margt sem kemur í hugann eftir rúmlega 60 ára kynni, en við kynntumst þegar systir mín og hann fóru að draga sig sama og við Sverrir. Öll vorum við á svipuðum aldri og kom það strax í ljós að þar fór góður drengur. Við giftum okkur með hálfs mánaðar millibili því þau voru kaþólsk en við lúterstrúar og fyrstu börnin fæddust með tíu daga millibili ári seinna. Byggðum okkur hús um svip- að leyti í Kópavogi, það var svo margt sem við áttum sameig- inlegt og vorum samferða með í lífinu. Kristín og Sigurjón eignuðust átta börn en misstu tvö, Kristin 1 árs og Sigrúnu 7 ára, var það mjög erfiður tími fyrir alla, lífs- sýn þeirra breyttist og Sigurjón fór aftur í Kennaraskólann og varð sérkennari því honum fannst vöntun á kennslu fyrir börn sem áttu í erfileikum með nám. Þegar skólanum lauk fór hann með alla fjölskylduna til Noregs í framhaldsnám og átti sú dvöl að standa í tvö ár en varð tuttugu og tvö ár. Kristín var hjúkrunarfræð- ingur og fékk húsnæði og vinnu Osló sem kom sér vel meðan Sigurjón var í námi en fljótlega keyptu þau sér hús og Kristín fór í sérnám í geðhjúkrun. Á þessum árum langaði þau oft heim og prófaði Kristín það einu sinni í nokkra mánuði en líkaði ekki starfsumhverfið. Sigurjón kom líka til Íslands og var skólafulltrúi í Kópavogi um tíma, fyrsti forstöðumaður Bræðratungu á Ísafirði sem var heimili fyrir fatlað fólk, en hann var Vestfirðingur að ætt og upp- runa, forstöðumaður Þjálfunar- skóla ríkisins sem var í Kópa- vogi og starfaði lengi að tómstundarmálum með ungu fólki. Við höfðum það þannig að hittast á hverju ári til skiptis ýmist á Íslandi eða í Noregi. Var það yndislegur tími. Þau fluttu heim þegar Kristín veikt- ist og var það einsdæmi hversu vel hann hugsaði um hana, fyrst keyptu þau íbúð í vesturbæ Reykjavíkur en urðu að flytja þegar Kristín fór að nota hjóla- stól. Það var ekki fyrr en í síðustu lög sem hún var lögð inn í Sunnuhlíð og var hann hjá henni alla daga, skrapp í sund þegar hún lagði sig eftir hádegi, kom aftur og var henni til aðstoðar við daglegar þarfir, var dugleg- ur að keyra hana úti þegar veð- ur gaf og fór ekki frá sinni konu fyrr en hún var komin í ró. Þegar Sigurjón var um átt- rætt fékk hann slæmt áfall svo tvísýnt var um hann en það komu nokkur góð ár eftir það. Börnin sem öll eru búsett í Nor- egi voru mjög dugleg að koma til hans í fríum og eftir að hon- um hrakaði voru það einnig ólaunuð frí. Án þess að halla á nokkurn þá voru Fríða og Lísa alveg einstakar. Hann var sáttur að kveðja þetta líf og trúði á líf eftir dauð- ann því trúin var hans hjálp alla tíð og var fullviss að hitta ást- vini sína. Lifðu sæll á lífsins vegi ljúfi drottinn fylgi þér frelsarinn þig faðma megi fögnum því sem liðið er (Ólöf Kristjánsdóttir) Að endingu þökkum við fyrir alla elskusemi í okkar garð og biðjum góðan guð að fylgja börnum þínum í lífinu. Í guðs friði, Sigríður og Sverrir. Ég kynntist Sigurjóni Inga Hilaríussyni í stjórnmálastarfi snemma á áttunda tug síðustu aldar, en vinátta tókst með okk- ur og tíð samskipti um miðjan níunda áratuginn þegar við bjuggum báðir í Noregi með fjölskyldum okkar. Því sam- bandi héldum við áfram eftir að við fluttumst heim. Sigurjón var maður stór og kraftalegur, en hann var líka sterkur maður í óeiginlegri merkingu, hugsjónamaður sem óhræddur og ótrauður fylgdi sannfæringu sinni. Snar þáttur í skapgerð hans og ævistarfi var löngun til að styðja þá sem áttu undir högg að sækja, hvort sem var af félagslegum eða heilsu- farslegum ástæðum. Það kom fram í kennslu hans og æsku- lýðsstarfi í Kópavogi framan af ævi, í starfi hans með einhverf- um unglingum í Noregi og í brautryðjandastarfi fyrir þroskahefta fyrir vestan. Hann óttaðist hvorki né dæmdi þá sem voru öðruvísi en fólk er flest eða áttu við erfiðleika að stríða, og það hygg ég að skjól- stæðingar hans hafi fundið og metið. Samkenndin og réttlætis- kenndin voru undirrót að lifandi áhuga Sigurjóns á þjóðmálum. Hann fylgdist vel með stjórn- málum bæði á Íslandi og í Nor- egi, í hvoru landinu sem hann var staddur, og hafði ákveðnar skoðanir á mönnum og málefn- um. Alltaf var áhugavert og skemmtilegt að ræða þau mál við hann, en ekki síður margt frá fyrri tíð. Þótt örlögin höguðu því svo að vist Sigurjóns og fjölskyldu hans í Noregi yrði miklu lengri en til stóð í upphafi og börnin settust öll að þar ytra, unni hann ættjörð sinni heitt og vildi hag hennar og heiður sem mest- an. Öll þjóðremba var honum þó mjög fjarri skapi, og hann kunni að greina kosti og lesti á sam- félagi og menningu, hvort held- ur var í Noregi eða á Íslandi. Sigurjón og Kristín voru höfðingjar heim að sækja, og ekki þótti Sigurjóni leiðinlegt að bera á borð vestfirskan mat á heimili þeirra í Lierskogen, kæsta skötu, rikling, hangikjöt og annað góðgæti með viðeig- andi drykkjum. Börnin voru að mestu flutt að heiman þegar samskipti okkar tókust, en í af- komendunum var auður og yndi þeirra hjóna. Alltaf mun lifa í minningu okkar Unnar ferð á Hornstrand- ir sumarið 1994 með Sigurjóni og nokkrum af fjölskyldu hans og frændum. Þá var gengið úr Hornvík yfir í Veiðileysufjörð, þar sem Sig- urjón og ætt hans átti óðal í óbyggð, og síðan dvalist á Hest- eyri nokkra daga. Hesteyri var oft í huga Sigurjóns, og minn- ingar þaðan voru honum kærar. Sigurjón og Kristín fóru ekki varhluta af erfiðleikum, misstu ástkæra dóttur unga og áttu sjálf við heilsubrest að stríða nær ævilokum. Allt báru þau það með þol- gæði, og er ekki að efa að ein- læg trú þeirra á boðskap róm- versk-kaþólskrar kirkju og samfélag hennar var þeim styrkur. Sigurjón sagði vinum sínum gjarnan frá kirkjunni og trú sinni en lét þá ekki gjalda þess þótt þeir aðhylltust önnur lífs- viðhorf. Við Unnur sendum börnum Sigurjóns, barnabörnum og öðr- um aðstandendum einlægar samúðarkveðjur. Vésteinn Ólason. Sigurjón I. Hilaríusson  Fleiri minningargreinar um Sigurjón I. Hilaríusson bíða birtingar og munu birt- ast í blaðinu næstu daga. ✝ Þórhallur Frið-björnsson fæddist í Vík við Fáskrúðsfjörð 5. ágúst 1925. Hann lést á hjúkrunar- heimilinu Ási í Hveragerði 13. febrúar 2018. Þórhallur var sonur hjónanna Guðnýjar Guðjóns- dóttur, f. í Kambs- nesi í Stöðvarfirði 7. desember 1891, d. 26. desember 1973, og Friðbjörns Þorsteinssonar, f. á Flögu í Breiðdal 8. ágúst 1891, d. 8. febrúar 1977. Guðný og Friðbjörn voru bændur og út- gerðarmenn í Vík við Fáskrúðs- fjörð. Systkini Þórhalls, sem öll eru látin, voru Áslaug, f. 1. október 1913, d. 23. desember 1991, gift Guðmundi Ó. Magnússyni, f. 1908, d. 1999, þau eignuðust þrjár dætur. Aðalsteinn, f. 5. október 1915, d. 19. febrúar 1987, kvæntur Klöru Ó. Jóns- dóttur, f. 1918, d. 1971, þau eignuðust einn son. Geir, f. 31. mars 1917, d. 13. nóvember 1981, ógiftur og barnlaus. Sig- urpáll, f. 19. júlí 1918, d. 9. októ- ber 1989, kvæntur Jónu Mortensen, f. 1925, d. 2015, þau eignuðust tvo syni. Jón, f. 5. mars 1922, d. 2. júlí 1995, kvæntur Sveinu P. Lárusdóttur, f. 1918, d. 1995, þau eignuðust einn son. Björn, f. 5. júlí 1923, d. 16. júlí 2005, kvæntur Ólafíu Jónsdóttur, f. 1925, d. 2017, þau eignuðust þrjú börn. Björn og Ólafía slitu samvistum. Egill, f. 13. ágúst 1932, d. 14. nóvember 2016, kvæntur Guð- laugu Þórðardóttur, f. 1936, og eignuðust þau fjögur börn. Yngstur var Guðmundur Sævar, f. 25. ágúst 1937, hann lést þriggja mánaða gamall. Þórhallur sem var ókvæntur og barnlaus bjó lengst af í Vík á Fáskrúðsfirði, stundaði þar bú- skap og útgerð í samvinnu við foreldra sína og bróður. Sein- ustu árin bjó hann að Ási í Hveragerði. Útför Þórhalls fer fram frá Víðistaðakirkju í dag, 27. febr- úar 2018, og hefst athöfnin kl. 13. Í dag kveðjum við kæran móð- urbróður okkar, Þórhall Frið- björnsson. Halli frændi, eins og við syst- urnar kölluðum hann, var hæg- látur, ljúfur og góður maður. Nærvera hans einkenndist af hlýju og væntumþykju. Á kveðju- stundu sem þessari rifjast upp ótal minningar um ferðir okkar systra austur í Vík við Fáskrúðs- fjörð þar sem við fengum að dvelja nokkur sumur hjá afa og ömmu. Ávallt beið Halli frændi á bryggjunni og tók á móti okkur með sínum einstaka kærleika. Hann var ákaflega barngóður og ljúfmennska hans leyndi sér ekki. Það var ætíð mikil tilhlökkun að koma austur og aðstoða Halla og annað heimilisfólk við beitningu og önnur störf í Vík. Þetta var ómetanleg reynsla fyrir ungar stelpur úr Reykjavík. Í Vík bjó Halli í rúma sjö ára- tugi en segja má að nýr kafli hafi hafist í lífi hans þegar hann flutt- ist á Ás í Hveragerði. Þar með urðu samverustundirnar fleiri og gaman er að minnast áttræðisaf- mælis hans. Haldin var vegleg veisla á Kaldárhöfða þar sem við áttum góða stund saman. Sömu sögu er að segja um níræðisaf- mælið sem haldið var í sumarbú- stað Egils og Laugu en þar blómstraði Halli. Hann var mað- ur fárra orða en fylgdist vel með öllu því sem ættingjarnir tóku sér fyrir hendur. Með Halla frænda er genginn síðasti ættarhöfðing- inn í Vík við Fáskrúðsfjörð og hans verður sárt saknað. Um leið og við kveðjum þig í hinsta sinn viljum við þakka þér fyrir allar þær samverustundir sem við áttum. Þú munt alltaf eiga sérstakan stað í hjarta okk- ar. Hvíldu í friði, elsku Halli. Yfir liðnum ævidegi, aðalsmerki fagurt skín. Sæmd og drenglund saman flétta, sveig, um mörgu árin þín. Einn af Íslands óska sonum, öll þín störf í kærleik gjörð. Allir hjartans auðinn sanna, unnir þinni frjóu jörð. Innilegar ástarþakkir, áttu nú á kveðjustund. Fyrir allt, sem árin geyma, okkur veitt af kærleiks lund. Drottinn launar lífsins störfin. Leiðir hér þá skilja nú, æðstu von um endurfundi, okkur gefur heilög trú. (Höf. ókunnur.) Þínar frænkur Eygló Fjóla, Maggý og Guðný Björg. Í Vík á Fáskrúðsfirði iðaði allt af lífi og fjöri í stórum systkina- hópi sem naut æskunnar í faðmi foreldra sem ráku býli sitt af áræðni og stórhug. Allir tóku þátt í búskapnum af áhuga og metnaði. Það var unnið á sjó og í landi og aldrei féll verk úr hendi. Þannig upplifði ég sveitalífið hjá ömmu, afa, Halla, Sigurpáli og fjölskyldu í Vík. Dugnaðurinn var einkennandi og þar lærði ég ung- ur drengur að bera mig að verki. Í Vík vorum við systkinabörnin til lengri og skemmri tíma. Halli föðurbróðir minn, sem kvaddur er í dag hinstu kveðju, er sá síðasti sem kveður af stórum samheldnum systkina- hópi. Hann var hægur maður, hann Halli frændi minn, tryggur, góð- ur drengur og hvers manns hug- ljúfi. Það var alltaf gaman að setj- ast niður með honum, rifja upp gamla daga, fara yfir myndir eða ræða hjólamál alltaf var hann með hlutina á hreinu. Hann bjó lengstan tíma ævinnar í Vík. Það voru því viðbrigði fyrir hann þeg- ar hann flutti á fullorðinsárum í Hveragerði. En þar kynntist hann góðu fólki og dagarnir liðu hratt. Ég, Vala og stelpurnar okkar minnumst Halla með hlýju og þakklæti. Blessuð sé minning Þórhalls Friðbjörnssonar. Friðbjörn Björnsson. Þórhallur Friðbjörnsson Morgunblaðið birtir minn- ingargreinar endurgjalds- laust alla útgáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morg- unblaðinu greinar eru vinsam- lega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðs- lógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr felli- glugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/ sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dög- um fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað get- ur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur út. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.