Morgunblaðið - 17.04.2018, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. APRÍL 2018
✝ Sigurlína JódísHannesdóttir
fæddist á Melbreið,
Fljótum í Skaga-
firði 22. mars 1933.
Hún lést á Land-
spítalanum Foss-
vogi 8. apríl 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Hannes Hannesson,
kennari og skóla-
stjóri, f. 25 mars
1888, d. 20. júlí 1963, og Sigríð-
ur Jónsdóttir húsmóðir, f. 30.
júlí 1900, d. 1. ágúst 1995.
Systkini Sigurlínu: Valberg, f.
1922, d. 1993, Aðalheiður, f.
1924, d. 2006, Pálína, f. 1927, d.
2012, Guðfinna, f. 1930, d. 2012,
Erla, f. 1935, Snorri, f. 1937, og
Haukur, f. 1938.
Sigurlína giftist 19. júní 1954
Úlfari Kristni Þorsteinssyni frá
Tjarnarkoti, Þykkvabæ, Rang-
árvallasýslu, f. 12. febrúar
1924, d. 15. júní 1991. For-
eldrar hans voru Þorsteinn
Þorsteinsson bóndi og Jóhanna
Felixdóttir húsmóðir.
Börn Sigurlínu og Úlfars
eru: 1) Aðalbjörg, f. 10. mars
1954, sambýlismaður Arnór
Hannesson. Sonur hennar og
Óla, f. 4. mars 1986, maki Bryn-
hildur Hafsteinsdóttir. Börn
þeirra Hrólfur Karl og Birta
María; og Davíð, f. 7. nóvember
1987, maki Rebekka Bjarna-
dóttir. Sonur þeirra er Aron
Logi. 4) Þórdís, f. 12. júní 1962,
maki Guðni Ingvar Guðnason.
Dóttir Þórdísar er Sigrún Lína,
f. 19. júní 1986, maki Kolbeinn
Karl Kristinsson. Börn þeirra
Sóley María og Benedikt Kári.
Börn Guðna eru Halldór Ingi, f.
19. júlí 1986, maki Sigrún Arna
Gunnarsdóttir, synir þeirra
Guðni Þór og Breki Þór; Haf-
dís, f. 21. mars 1990, sambýlis-
maður Guðmundur Geir Jóns-
son.
Sigurlína ólst upp á Melbreið
til 16 ára aldurs þegar hún
flutti til Reykjavíkur og var í
vist fyrstu árin. Samfara hús-
móðurstörfum og barnauppeldi
starfaði hún við saumaskap,
smurbrauðsgerð og matreiðslu.
Lengst af, í um 20 ár, starfaði
hún sem matráðskona í mötu-
neyti ÁTVR á Stuðlahálsi, eða
til 2003 er hún lét af störfum
sökum aldurs. Þau Úlfar
bjuggu fyrstu sambýlisár sín á
Seltjarnarnesi og síðan um 10
ára skeið í Faxaskjóli. Árið
1972 fluttu þau í Árbæjar-
hverfið þar sem þau bjuggu til
dauðadags. Síðustu árin bjó
Sigurlína í Hraunbæ 103.
Útför Sigurlínu fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 17. apríl
2018, og hefst athöfnin kl. 13.
Guðmundar Þórs
Jónssonar er Sæv-
ar Þór, f. 20. júní
1975. Sambýlis-
kona hans er
Krystyna Kordek.
Börn þeirra; Jó-
hann Þór og Re-
bekka. Börn Arn-
órs eru Guðlaug, f.
25. febrúar 1977,
maki Kristján Jóns-
son, synir þeirra
Guðmundur Atli og Jón Arnór,
Hannes f. 24. nóvember 1982,
maki Kristjana Þrastardóttir. 2)
Jóhanna, f. 7. desember 1957,
maki Gísli Hafþór Jónsson.
Börn þeirra Úlfar Kristinn, f.
10. janúar 1979, sambýliskona
Birna Óskarsdóttir, dóttir
þeirra er Saga. Heiðrún Björk,
f. 2. mars 1986, sambýlismaður
Grétar Dór Sigurðsson. Dætur
þeirra Hanna Sólveig og Harpa
Margrét. Harpa Sif, f. 4. janúar
1990, sambýlismaður Elfar
Freyr Helgason. 3) Jón Smári,
f. 21. júní 1959, maki Hjördís
Hendriksdóttir. Synir þeirra
Hendrik Daði, f. 9. janúar 1996,
og Úlfar Smári, f. 27. janúar
2001. Fyrir á Jón, með Ólöfu
Gerði Ragnarsdóttur, Kristján
Á þeim rúmu tveimur áratug-
um sem liðin eru frá því að ég
kynntist Línu tengdamóður
minni er margs að minnast. Hún
fæddist og ólst upp á Melbreið í
Stíflu í Fljótum. Þykir mörgum
það vera með fegurstu stöðum á
landinu að öðrum stöðum ólöst-
uðum. Oft ræddum við saman um
þann tíma þegar hún var að alast
upp og varð henni tíðrætt um
snjóþyngslin á vetrum.
Snjórinn kom að hausti og
grasið kom grænt undan honum
á vorin.
Á veturna sást hvergi í dökkan
díl og jafnvel skorsteinarnir voru
komnir á kaf í snjó. Má segja að
hún hafi fengið sig fullsadda fyrir
lífstíð af snjóþyngslunum í æsku.
Lína var hreinskiptin og fljót
til svars.
Hún var minnug og vel að sér
um menn og málefni og fylgdist
vel með fréttum. Hafði ég mikla
ánægju af að ræða við hana hvort
sem var um málefni líðandi
stundar eða gamla tíma. Hún var
félagslynd með afbrigðum og
hvers manns hugljúfi og tók virk-
an þátt í félagslífinu.
Einnig hafði hún gaman af að
ferðast um landið og tók vel eftir
smáatriðunum og var fróð um
landið sitt.
Þegar Lína og Úlfar byrjuðu
að byggja sumarbústað var hún
ósérhlífin í trjáræktinni. Var hún
útsjónarsöm að fá græðlinga hér
og þar og fékk hvert tré sitt nafn.
Einnig hafði hún mörg orð um
allan áburðinn sem hún bar á
landið, því bera þurfti hann upp
mikla brekku.
Nú má sjá ávöxt erfiðis henn-
ar í þéttum gróðri þar sem áður
voru melar.
Eftir því sem barnabarna-
börnunum fjölgaði ákvað hún að
fá sér spjaldtölvu til að fylgjast
betur með afkomendum sínum á
Facebook, og þá sérstaklega
yngstu börnunum. Var hún
áhugasöm um þá tækni og fljót
að tileinka sér hana.
Nú þegar Lína er horfin úr
þessu lífi verður eftir ákveðið
tómarúm sem erfitt er að fylla en
minning hennar mun lifa. Ég
votta aðstandendum hennar og
vinum samúð mína.
Ég fann á þínum dánardegi,
hve djúpt er staðfest lífs vors ráð. –
Ég sá allrar sorgar vegi
er sólskin til með von og náð. –
Og út yfir þitt ævikvöld
skal andinn lifa á nýrri öld
(Einar Benediktsson)
Arnór.
Elsku Lína.
Þú ert farin frá okkur og við
finnum sterkt fyrir tómleika í líf-
inu, tómi sem þú, þessi fíngerða
kona, fylltir út í með stórum per-
sónuleika þínum. Undanfarna
daga höfum við rifjað upp sam-
verustundir með þér og þrátt
fyrir söknuð okkar getum við
ekki varist því að brosa þegar við
tölum um þig. Það var bara alltaf
svo gaman að vera í kringum þig.
Ég var dálítið stressuð þegar
ég fór að hitta þig í fyrsta sinn.
Þú mættir mér, þessi glæsilega
kona, uppáklædd með nýlagt
hárið og skreytt skartgripum.
Það hvarflaði að mér að þú hefðir
kannski klætt þig upp og haft þig
svona vel til af því að þú værir að
fara að hitta mig. En svo komst
ég auðvitað að því að svona
varstu alltaf, sama hvaða dagur
var eða tími dags, ávallt óaðfinn-
anleg.
Sama átti við um heimilið þar
sem allt var ávallt á sínum stað.
Ja og þó! Ég man eftir einni und-
antekningu. Nýlega sátum við
saman í eldhúsinu þínu og þú
starðir á hillu fyrir ofan ísskáp-
inn. Ég spurði þig hvað væri að
og þú svaraðir: „Æi Hjördís mín,
krúsirnar þrjár þarna uppi, þær
eru ekki beinni röð, getur þú
ekki lagað þetta?“ Og svo skelltir
þú upp úr yfir þessari nákvæmni
þinni og við hlógum saman að því
hver afkomenda þinna hefði erft
þessa áráttu þína.
Þessi góðlátlegi húmor þinn,
lífsgleðin og jákvæðnin gerði
nærveru þína eftirsóknaverða
sem sjá mátti á eilífum gesta-
gangi hjá þér. Jákvæðni þín og
áhugi á öllu mögulegu gerði þig
að virkum og eftirsóttum félaga í
alls konar formlegum og óform-
legum hópum. Þín skýring var:
„Ég segi bara já við öllu sem mér
er boðið“ og svo hlóstu.
Orð að sönnu því þú varst
ávallt til í ævintýri. Þú varst
tilbúin að koma með okkur til
Parísar og í sumarbústaðaferð til
Danmerkur og koma til okkar í
fjölmargar heimsóknir til Belgíu.
En þú varst ekki alltaf ein-
tómt logn, Lína mín. Þú gast ver-
ið mjög föst fyrir, vissir hvað þú
vildir og vílaðir ekki fyrir þér að
segja þína skoðun ef brýna nauð-
syn bar til. En þú varst líka með
þín mottó á hreinu: „fólki má
finnast það sem því finnst“ og
„fólk á ekki að vera að skipta sér
af því sem því kemur ekki við“.
Þessi einföldu sannindi hef ég
reynt að gera að mínum.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt þess kost að vera þér innan
handar þegar áföllin dundu á þér
sl. 15 mánuði. Ekki að það hafi
verið skortur á aðstoð; það var
hópur af ættingjum í kringum
þig sem vildi gera allt fyrir þig,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Þú hafðir svo þínar skoðanir á
því hverjum hæfði best að taka
að sér hvaða verkefni og því urð-
um við bara að hlíta.
Eitt af mínum hlutverkum var
að skutlast með þig. Alltaf tókst
þér að smygla inn smá gleði í
ferðirnar okkar. Á heimleið var
komið við á kaffihúsi þar sem við
fengum okkur eitthvert góðgæti
í gogginn og spjölluðum.
Elsku Lína. Ég á eftir að
sakna mjög samverustundanna
okkar, svo ég tali nú ekki um
þegar við fengum okkur koníak á
tyllidögum, sem við vorum sam-
mála um að væri einn besti
drykkur sem til væri.
Þakka þér samferðina í lífinu,
elsku tengdamamma og vinkona.
Þín
Hjördís.
Í dag kveð ég ástkæra tengda-
mömmu mína Sigurlínu Hannes-
dóttur. Það fyrsta sem kom upp í
hugann við andlát Línu var
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þessari konu. Við kynnt-
umst í kringum 1975 í Hraunbæ
6, þegar ég féll fyrir Jóhönnu
dóttur hennar, og urðum við
fljótlega mestu mátar.
Lína var hrókur alls fagnaðar
hvenær sem fjölskyldan eða vinir
hittust. Oft var setið lengi að
spjalli, nú eða söng og varð þá yf-
irleitt eitthvað skagfirskt fyrir
valinu. Lög eins og Undir blá-
himni og Rósin voru í miklu
uppáhaldi hjá Línu.
Lína var æðrulaus og tók öllu
sínu mótlæti með miklu jafnaðar-
geði. Mér er sérstaklega minn-
isstætt kvöldið eftir að Úlfar dó,
þá fór ég með Línu austur í bú-
stað, það var fátt sagt en því
meira hugsað. Hún sat í blóma-
breiðunni í tvær klukkustundir
og hugsaði.
Lína var með mjög beittan en
skemmtilegan húmor. Í veikind-
um sínum síðustu mánuði missti
hún aldrei húmorinn og lífsgleð-
ina. Nokkrum kvöldum fyrir
andlát Línu fórum við Harpa til
hennar þar sem hún sló um sig
með bröndurum og glettnin
skein úr augum hennar.
Þetta eru aðeins örfá orð um
hana Línu en sannarlega væri
hægt að skrifa heila bók með
gamansögum. Hafðu þökk fyrir
allt og allt elsku Lína.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Þinn
Gísli.
Það er merkilegt hverju mað-
ur leyfir sér að trúa, gegn betri
vitund, að sumar manneskjur
verði alltaf til. Amma var orðin
85 ára þegar hún lést sunnudag-
inn 8. apríl og hafði fylgt okkur
alla ævi. Hún hafði átt erfitt ár
en við vorum þó farin að halda að
hún ætti, líkt og kettir, níu líf.
Hún horfði alltaf fram á veginn
og var einstaklega lífsglöð.
Amma var ein skemmtilegasta
kona sem hægt var að ræða við.
Hún var svo dásamlega fyndin
og á sama tíma skoðanaglöð.
Hún sagði hlutina umbúðalaust.
„Af hverju ertu með þetta fallega
barn í svona ljótri peysu?“ Orð-
um hennar var aldrei tekið illa
heldur hlógum við að öllu saman,
hún með sína glettni í augunum.
Við hlógum síðast saman á
páskadag þegar við heimsóttum
hana á spítalann. Þá rann upp
fyrir okkur að líklega yrði húm-
orinn það síðasta sem hún amma
myndi glata. Það er sannarlega
til eftirbreytni.
Amma hafði gaman af því að
ferðast og yfirleitt var skemmti-
legast í fjölskylduferðum ef hún
var með. Það var svo gaman að
hlusta á hana, enda orðheppin
með eindæmum. Hún hafði sér-
lega gaman af því að kenna okk-
ur ný orð, eða öllu heldur æva-
forn orð sem hún vissi að við
þekktum ekki. Hvort sem það
var „raffínerað“ eða „stykkjótt“
fannst henni best ef við stóðum
alveg á gati, þá gat hún hlegið og
býsnast yfir fákunnáttunni.
Ömmu þótti alltaf gaman að
hafa sig til og leiddist ekki að
kaupa nýjar dulur. Verst þótti
henni tískan með rifnum galla-
buxum, henni varð hreinlega
orða vant. Hún var manna dug-
legust að hrósa fyrir ný kaup,
átti það jafnvel til að líkja manni
við greifa, en lét líka vita ef henni
líkaði ekki valið.
Hún var félagsvera og það átti
vel við hana að búa í Hraunbæ
103, þar sem mikið félagslíf er
fyrir eldra fólk í hverfinu. Amma
var mjög sigursæl í bingó og kom
oftar en ekki heim hlaðin mat-
arvinningum. Henni þótti hræði-
leg tilhugsun að henda mat og
þar sem hún bjó ein var innihaldi
vinningskörfunnar oftar en ekki
dreift til ættmenna. Gular og
grænar baunir voru þá á mat-
seðlinum næstu vikur. Amma
sótti í félagsstarf eldri borgara í
Árbæjarkirkju og gott ef hún var
ekki líka í jóga. Hún lét sér sann-
arlega aldrei leiðast. Enginn var
heldur svikinn af hennar fé-
lagsskap.
Það er erfið tilhugsun að eiga
ekki eftir að kíkja í kaffi til
ömmu, þar sem undirskálar voru
ávallt óþarfar, og spjalla við hana
um heima og geima. Öll höfðum
við líka okkar hlutverk og skyld-
ur hjá ömmu, þrífa bíla og kaupa
inneign í gsm-símann svo eitt-
hvað sé nefnt. Hún hafði mikinn
áhuga á fólkinu sínu og spurði
mikið, þrátt fyrir kynslóðabilið.
Spurði meira að segja alltaf um
æskuvinina, þrátt fyrir að þeir
væru komnir hátt á fertugsaldur,
alltaf hafði hún áhuga. Minning-
arnar munu lifa með okkur um
ókomin ár.
Elsku amma, hvíl í friði. End-
um þetta á þínum orðum … hér
sé friður!
Þín
Úlfar, Heiðrún og Harpa.
Þau eru vandfundin orðin sem
gefa heildstæða mynd af þeirri
manneskju sem amma var. Hún
var merkileg kona í alla staði og
persónuleiki sem erfitt er að lýsa
fyrir þeim sem ekki þekktu hana.
Hún var iðin félagsvera, líkaði
best að vera umkringd fólki í
hinu ýmsa félagsstarfi sem hún
sótti. Hún bjó yfir ríkulegri
kímnigáfu og umbúðalausum og
hreinskilnum framburði sem
skreytti frásagnir hennar. Hún
var líka mikil fjölskyldukona sem
hélt sterkum tengslum við flest
ættmenni sín.
Amma fæddist inn í samfélag
sem var mjög frábrugðið því sem
hún kveður eftir 85 ára ævi. Í sið-
um og fari hennar mátti gjarnan
sjá glitta í viðhorf liðins tíma. Á
heimili hennar mátti finna síma-
stól þar sem ættmóðirin sat lang-
tímum saman enda hringdi sím-
inn gjarnan jafn óðum og tólinu
hafði verið skellt á. Hún naut
þess líka að kynna fyrir afkom-
endum sínum fornt orðalag sem
hún beitti í lýsingum sínum á líf-
inu og tilverunni. Íbúð ömmu í
Hraunbænum var vinsæll sam-
komustaður okkar sem þekktum
hana. Hvort sem um var að ræða
helgidag eða virkan þá var mikið
um að vera hjá henni. Við dyrnar
gat myndast hringekja þar sem
gestir voru að kveðja um leið og
nýir heilsuðu. Fyrir afkomendur
hennar, sem nú eru í tugum tald-
ir, og stórfjölskylduna almennt
var heimili hennar miðdepillinn.
Amma var fyrst og síðast góð-
ur félagi sem gott var að eiga að
og hennar verður sárt saknað.
Ég varði mörgum stundum
heima hjá henni frá því ég var lít-
ill og fékk að kynnast henni vel í
gegnum árin. Mér er einkum
minnisstætt að hafa setið á þak-
svölunum heima í Brussel með
ömmu á sólbjörtum eftirmiðdegi
þar sem hún svalaði þorstanum
með dökkum belgískum bjór og
kenndi mér orð svo sem eins og
„argintæta.“ Óformlegar
kennslustundir af þessu tagi
voru tíðar í gegnum árin, til
dæmis varði ég glötuðum skóla-
dögum í kennaraverkfallinu 2004
heima hjá henni þegar hún tók
að sér að kenna mér margföld-
unartöfluna. Þegar skólastarfið
krafðist þess að ég kynni kross-
saum þá gat ég leitað til ömmu
sem kenndi mér að þræða nál. Á
síðari árum var hlutverkunum
breytt að vissu leyti, þegar mér
var treyst fyrir því að kenna
henni á samfélagsmiðla hinnar
stafrænu aldar, t.d. á spjaldtölvu.
Ömmu fannst gaman að
spjalla um mál líðandi stundar.
Hún var skemmtilegur sögumað-
ur sem átti litríkar og viðburða-
miklar samræður við þá sem
urðu á vegi hennar. Hún hélt
tengslunum vel eftir að ég flutti
utan með reglulegum samskipt-
um og heimsóknum til okkar til
Brussel. Það verður skrýtið að
koma ekki oftar við hjá henni í
Hraunbænum, en eftir standa
hlýjar minningar sem ég er
þakklátur fyrir.
Myndasöfn hennar og munir
geyma nú ríka sögu ævinnar sem
að baki er. Eftir standa bækur
um fjölbreytileg efni, hannyrðir,
verðlaunapeningar frá fyrstu
kvennahlaupunum, minjagripir
frá ferðalögum víðsvegar um
Evrópu, fjögur börn, níu barna-
börn, og tíu langömmubörn.
Hendrik Daði.
Elsku amma Lína.
Við verðum ævarandi þakklát-
ir fyrir að hafa átt ömmu eins og
þig. Við erum þakklátir fyrir all-
ar stundirnar sem við áttum með
þér og við erum þakklátir fyrir
allar þær yndislegu minningar
sem þú gafst okkur. Allar minn-
ingarnar úr sumarbústaðnum
þegar við vorum litlir, að renna
okkur niður grasbrekkuna, stel-
ast í graslaukinn, huga að trján-
um með þér og alltaf gátum við
treyst á brjóstsykurinn sem þú
varst með í töskunni þinni.
Við munum muna hvað þú
varst góð, við munum muna hvað
þú varst umhyggjusöm og við
munum muna hversu gott það
var að ræða við þig um alla
heimsins hluti.
Við eigum eftir að sakna þín í
öllum kaffiboðum, áramótapartí-
um og hangikjötsveislum.
Takk fyrir allar samveru-
stundirnar, allar samræðurnar
yfir kaffibolla og að vera alltaf til
staðar fyrir okkur. Umfram allt
þökkum við þér fyrir vináttu þína
og hlýju.
Kristján Óli, Davíð, Úlfar
Smári og fjölskyldur.
Amma Lína var besta amma
mín. Hún var viðstödd fæðingu
mína sem bar upp á brúðkaups-
afmælisdag hennar og afa og tók
virkan þátt í uppeldi mínu. Við
bjuggum fyrstu árin mín í sömu
blokk og eyddum öllum jólunum
saman. Ég, mamma og amma
brölluðum ýmislegt saman. Við
fórum oft í sumarbústaðinn,
amma tók mars (eða mats eins
og hún kaus að kalla það) og
bauð upp á það á leiðinni. Ég
reyndi að stytta okkur stundir og
spurði hvort við ættum ekki að
syngja saman á leiðinni í bílnum.
Þær sögðu bara „syngdu“ og ég
tók alltaf sama lagið, Litlu flug-
una.
Amma var frekar (nei, reynd-
ar mjög) hreinskilin manneskja
og blótaði frekar mikið fyrir
minn smekk þegar ég var lítil. Á
tímabili í minni barnæsku reyndi
ég að siða hana og skammaði
hana fyrir að blóta, það virkaði
ekki. Ég bannaði henni að kaupa
Lottó því það leiddi til mikils
blóts þegar hún tapaði, einnig
reyndi ég að fá hana til að hætta
að reykja en það gekk nú aldrei.
Þegar við fluttum í hærra
númer í Hraunbænum flutti
amma líka stuttu síðar nær okk-
ur. Ég hljóp oft yfir bílastæðið til
hennar í heimsókn og tók tím-
ann, 27 sek. á tölvuúrinu. Þegar
ég gisti hjá ömmu fékk ég alltaf
Swiss Miss og ristað brauð eða
corn flakes í morgunmat og flýtti
mér svo heim, sama hvað amma
hvatti mig til að vera aðeins leng-
ur.
Amma passaði mig stundum í
vinnunni, í Ríkinu, og otaði þá
stundum að mér smá nammi og
bað mig að segja engum frá.
Stuttu seinna kom kokkurinn og
gerði það sama, ég græddi ald-
eilis á þessu. Ég talaði alltaf svo-
lítið öðruvísi við ömmu en við
aðra.
„Blessuð!“ þegar við hittumst
og sagði „éttu“, sem mér líkaði
ekkert sérlega við að segja nema
við ömmu. Hún kallaði mig líka
alltaf Sissu, sem ég hef aldrei fíl-
að neitt sérlega vel en ekki
breytti maður ömmu.
Ömmu þótti mjög gaman þeg-
ar ég hringdi og lét vita að ég
væri á lífi og mér að heyra að
hún væri lifandi líka. Hún hafði
unun af því að fylgjast með öllu
sem var að gerast í fjölskyldunni
og var fyrst með fréttirnar. Hún
ljómaði öll þegar langömmu-
börnin komu í heimsókn. Hún
sagði, „láttu nú sjá þig“ þegar við
kvöddumst í síma og þakkaði
alltaf mjög vel fyrir símtalið.
Amma hafði sterkar skoðanir
sem hún viðraði en var alltaf geð-
góð, hógvær, brosmild og vina-
mörg.
Amma naut þess mjög að
ferðast hvort sem var innanlands
eða utan.
Alltaf þótti mér gaman að
heyra sögurnar af ferðunum
hennar. Ef ömmu þótti eitthvað
skemmtilegt þá var það að kaupa
sér ný föt, fá ný föt að gjöf og
opna pakka. Ég gaf henni einu
sinni pínulitla gjöf sem var marg-
innpökkuð. Önnur eins barnsleg
eftirvænting og áfergja í að rífa
upp einn pakka hefur ekki sést
fyrr né síðar.
Amma var frábær manneskja,
undir það síðasta var heilsunni
farið að hraka en hugurinn var í
lagi sem var henni afar mikil-
vægt.
Ég kveð þig nú, amma mín, nú
ertu með Úlla afa aftur og laus
við veikindin. Sjáumst síðar.
Þín
Sigrún Lína.
Sigurlína Jódís
Hannesdóttir