Morgunblaðið - 17.04.2018, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. APRÍL 2018
✝ Ívar Árnasonfæddist í Skóg-
arseli í Reykjadal í
S-Þing. 8. október
1929. Hann lést á
Skógarbrekku á
Húsavík 5. apríl
2018. Foreldrar
hans voru hjónin í
Skógarseli, Árni
Jakobsson, f. 1885,
d. 1964, og Elín
Jónsdóttir, f. 1893,
d. 1973. Systkini Ívars voru
Sólveig, f. 1925, húsfreyja á
Uppsölum í Skagafirði, og
Ragnar, f. 1926, mælingaverk-
fræðingur í Reykjavík.
Sólveig giftist Árna Bjarna-
syni frá Uppsölum í Skagafirði.
Börn þeirra eru: 1) Eyþór,
sviðsstjóri í Reykjavík, f. 1954.
Maki Sigríður H. Gunnars-
dóttir prófarkalesari, f. 1960.
Börn þeirra eru: Ragnheiður
Vala, f. 1985, maki Unnsteinn
Veigar Unnsteinsson, f. 1981.
Dætur þeirra eru: Elísabet
Mía, f. 2015, og stúlka, f. 2018.
Árni Gunnar, f. 1990, sambýlis-
kona Hildur Kristín Stef-
ánsdóttir, f. 1988. Sólveig
Vaka, f. 1994. 2) Elín Sigur-
laug, skrifstofumaður hjá
sýslumannsembættinu á Akur-
eyri, f. 1956. Maki Rúnar Jóns-
son, eftirlitsmaður hjá Vega-
gerðinni á Akureyri, f. 1956.
Börn þeirra eru: Svana Ósk, f.
1983, maki Ástþór Örn Árna-
son, f. 1984. Börn þeirra eru:
Lilja Dóra, f. 2011, d. 2013,
manni, f. 1940. Þau skildu.
Dóttir þeirra er Guðný Ragn-
arsdóttir, leikkona og bóka-
safnsfræðingur, f. 1963. Sonur
hennar og Ólafs Rögnvalds-
sonar kvikmyndagerðarmanns,
f. 1958, er Ragnar Árni, f.
1991.
Ívar ólst upp í Skógarseli
við almenn sveitastörf og eftir
hefðbundna barnaskólagöngu
þess tíma í Reykjadal var hann
við nám í Héraðsskólanum á
Reykjum veturinn 1948-1949.
Hann bjó með foreldrum sínum
og sinnti búskap í Skógarseli
fram til 1964. Ívar bjó síðan á
Laugum og stundaði ýmsa til-
fallandi vinnu innan sveitar.
Hann var meðal annars í bygg-
ingarvinnu og vetrarmaður á
ýmsum bæjum í Reykjadal og
var oft leitað til hans með ýmis
viðvik í sveitinni. Þá fór Ívar á
vertíð á Tálknafirði og Ólafs-
vík á árunum 1968-1977.
Lengst starfaði hann hjá
Stokkfiski og Laugafiski á
Laugum. Árið 1980 flutti Ívar í
hús sitt á Hólavegi 1 á Laugum
og bjó þar alla tíð þar til hann
flutti á Dvalarheimilið Hvamm
á Húsavík og síðar Skógar-
brekku.
Ívar var ættfróður og
frændrækinn. Hann sat í
hreppsnefnd Reykdælahrepps í
tvö kjörtímabil. Ívar naut þess
að ferðast og var víða kunn-
ugur.
Hann var ókvæntur og barn-
laus.
Útförin fer fram frá Einars-
staðakirkju í Reykjadal í dag,
17. apríl 2018, kl. 14.
Meira: mbl.is/minningar
Viktor Árni, f.
2014, og Sóldís
Tinna, f. 2017.
Katrín, f. 1987,
maki Birgir Örn
Smárason, f.
1984. Stefán
Fannar, f. 1993,
sambýliskona Ás-
dís Hrefna
Laufeyjardóttir,
f. 1997. 3) Drífa,
sauðfjárbóndi á
Uppsölum, f. 1959. Maki Vig-
fús Þorsteinsson sauðfjár-
bóndi, f. 1957. Börn þeirra
eru: Harpa, f. 1978, maki Sig-
urður Berndsen, f. 1978. Börn
þeirra eru: Embla Björt, f.
1999, Marín Björt, f. 2004,
Bjartþór Daði, f. 2006, Dag-
björt Drífa, f. 2008, og Bjartey
Hjördís, f. 2015. Þorsteinn
Lárus, f. 1981, maki Sunna
Ingimundardóttir, f. 1983.
Börn þeirra eru Almar Árni, f.
2012, og Svala, f. 2015. Árni, f.
1981, maki María Hrönn
Björgvinsdóttir, f. 1984. Dætur
þeirra eru Katrín Lind, f.
2010, og Emilíana María, f.
2011. 4) Anna Sólveig, grunn-
skólakennari í Reykjavík, f.
1962. Maki Steinarr Magnús-
son tollvörður, f. 1962. Börn
þeirra eru: Rósa Sólveig, f.
1991, sambýlismaður Snæbjörn
Örvar Gunnarsson, f. 1988.
Magnús Ívar, f. 1992. Aríanna,
f. 2003.
Ragnar var kvæntur Björgu
Þorsteinsdóttur myndlistar-
Hann rennir í hlað á
Bronkónum, kominn í sauðburð-
inn í Skagafirði, mættur með
gráköflóttu ferðatöskuna og
andblæ austan úr Þingeyjar-
sýslu og móðir mín fagnar bróð-
ur sínum. Skellir sér í bláa sam-
festinginn, setur á sig hvítu
derhúfuna og röltir örlítið álút-
ur með hendur fyrir aftan bak í
húsin og helsingjarnir reisa háls
uppi á sléttunum. Það er norð-
ansteytingur og mér finnst
frændi frekar glænepjulegur
með opið niður á bringu, en þeir
sögðu vestur í Ólafsvík: „Ívari
verður ekki kalt, hann er í sam-
fellu.“
Í húsunum brynnir hann tví-
lembum í spilum, grípur hamar-
inn, dyttar að brotnu grindverki
og gefur á garðann. Eftir kvöld-
mat sitja þau mamma og hverfa
austur í lyngheiðina, Skútu-
staðaættin laus í bandinu á
borðinu og gamlir sveitungar
mættir í kaffi. Man hvað
mamma skemmti sér, frændi
kominn í stuð, fór bæ frá bæ;
umbreyttist og hermdi eftir öll-
um Reykjadal.
Og þegar þú ferð um Fljóts-
heiðina og horfir nógu djúpt inn
í heiðina sérðu móta fyrir bæ.
Skógarseli. Þar bjuggu afi minn
og amma og þar ólust upp
systkinin Sólveig, Ragnar og Ív-
ar. Og nú fyrir nokkrum dögum
var ég að grúska í bókaskáp-
unum hjá mér. Dreg út bók,
Níu lykla eftir Ólaf Jóhann.
Fremst stendur: Jólin 1986, frá
Ívari. Níu lyklar. Það kveikti
minningaljós. Mér fannst und-
arlegt á Hólaveginum að lykill-
inn stóð alltaf í skránni á úti-
dyrahurðinni. Hver sem var á
ferð gat gengið inn í hlýjuna og
gripið sér rúgbrauðssneið með
saltreyð og miklu smjöri.
Frændi minn vantreysti ekki
fólki. Enda var gott fólk í kring-
um hann og hann ætíð boðinn
og búinn að hjálpa öðrum.
Hann var sérstakur maður,
ekki margtalaður, víðlesinn,
mætti á alla mannfagnaði og
það var messufært þegar hann
settist á aftasta bekkinn í Ein-
arsstaðakirkju. Hann tók á móti
manni af höfðingsskap, ræddi
ekki drauma sína, sagði þegar
minnst var á ættarmót: „Þetta
fólk hefur ekkert gaman af að
hittast!“ Skrásetti í dagbókina á
aðfangadagskvöld 2015: „Fór í
nýju skyrtuna.“ Leit aldrei í
myndavélina þegar ég tók
mynd, horfði á ská út í fjarsk-
ann, sagðist þekkja einn kvik-
myndaleikara, Alec Guinness,
var jarðtenging við ræturnar í
Reykjadal og ég man jólagjaf-
irnar sem komu að austan.
Dúkkuhús handa systrum mín-
um en ég fékk flugvél; rauða
flugvél smíðaða úr fínum kross-
viði, listasmíð. Þessari flugvél
var flogið til óbóta, það töp-
uðust af henni stél og vængir og
síðan brotnaði út úr búknum,
hann tærðist upp og hvarf, en
lífið flýgur áfram.
Nú bíður enginn Ívar á Hóla-
veginum þegar ég kem úr Laxá
í Mývargi! Stundum laumaði ég
að honum bröndu og hann vildi
skella henni strax í pottinn, vildi
ekki skemma þessa dásemd.
Hann skröltir ekki framar
með okkur upp Mýraröxlina á
Bronkónum með mjólk í flösku
og kex í nesti. Elsku Ívar sem
vorið 1949 gekk á einum degi
frá Svalbarðsströnd og austur í
Skógarsel og náði háttum. „Gat
ekki Siggi Lúther skutlað þér?“
spurði ég. „Nei, hann hafði eng-
in ráð,“ sagði Ívar. Og ég spyr í
jólasímtalinu: „Fékkstu jóla-
bréfið frá mér?“ „Já, það var
ágætt, bara allt of langt. Bið að
heilsa þínu fólki og vertu bless-
aður!“
Eyþór Árnason.
Ein af mörgum minningum
barnæskunnar er að oftar en
ekki var mannmargt í eldhúsinu
heima á Uppsölum. Kvöldsólin
var komin á norðurgluggann.
Þar var fólk í hrókasamræðum
og hlátrasköllin glumdu þótt
hurðinni væri hallað. Líklega
voru margir gestir.
En þegar betur var að gáð
voru þar einungis mamma,
pabbi og Ívar frændi. Á slíkum
stundum tóku við töfrar. Móðir
mín spurði frétta úr
Reykjadalnum, eins og henni
einni var lagið, og Ívar tók við
og lék á als oddi og setti sig í
hlutverk sveitunga sinna af fá-
gætri kostgæfni og hermdi eftir
svo enginn var honum fremri í
því. Hann einfaldlega setti sig í
hlutverk með svo mikilli ná-
kvæmni að unun var að. Aldrei
styggðaryrði eða háð. Bara varð
sá sem spurt var eftir. Frændi
var frá unga aldri gæddur þess-
ari náðargáfu og sem barn þeg-
ar hann fór í sendiferðir frá
Skógarseli einhverra erinda nið-
ur í Reykjadal, þá lék hann æv-
inlega samtölin og heimsóknina
þegar heim var komið. „Já,“
sagði Ragnar bróðir hans oft,
„hann var leikarinn.“ En það
var ekki staldrað lengi við leik-
þáttinn í eldhúsinu enda var
frændi mættur í sauðburðinn.
Ívar var ekki í rónni fyrr en
farið var út til einhverra verka
því það var ekki hans siður að
tefja.
Og þegar markað var þá var
byrjað á hrútlambinu, þannig
var það alltaf í Skógarseli.
En þrátt fyrir snilligáfu hans
að ná einkennum annarra var
Ívar ekki alltaf margmáll. En
minnugur var hann. „Það er
best að spyrja Ívar, hann man
þetta,“ sagði mamma oft ef ver-
ið var að rifja upp gamla tíma.
Hann gat gleymt sér í ættfræði-
spjalli við mömmu sem í raun
var listgrein þeirra systkinanna
þriggja, þar sem þau allt fram á
síðustu ár flettu hvert upp í
öðru og héldu sér þannig við að
muna skyldleika og tengsl.
„Ertu viss um það?“ heyrðist
oft þegar ártöl og annað ætt-
fræðitengt átti hug þeirra allan
og þá var vísast flett upp í ætt-
fræðibókum til að skera úr.
„Eru þær enn að?“ spurði Ívar
eitt sinn er honum fannst
mamma hafa spjallað óþarflega
lengi við Sigrúnu frænku þeirra
í símann. Og þegar ekkert lát
varð á skrafinu varð Ívari að
orði: „Um hvað eru þær eig-
inlega að tala allan þennan
tíma?“ Þetta er nú oft viðhaft
hér á bæ.
Svo liðu árin. Höfðinglegar
móttökur á Hólaveginum því
ekki var annað tekið í mál en að
fólk væri hressingarþurfi kom-
andi yfir nokkra fjallvegi. Ferð-
irnar með honum fram í Skóg-
arsel urðu alltof fáar en eftir-
minnilegar. Þangað var best að
komast síðsumars þegar lítið
var í Grjótánni og slóðin þurr.
Þar var rölt um gamlar götur
og Ívar færði okkur nær upp-
runanum.
Það ilmar af vori og kvöldin
lengjast. Nú rölta Skógarsels-
systkinin fram Seljadalinn,
skima yfir Engivatnsásinn og
leita sposk að vörðunni sem
aldrei var hlaðin.
Með þökk fyrir allt.
Anna Sólveig Árnadóttir
og fjölskylda.
Nú er Ívar frá Skógarseli lát-
inn, hjálparhellan fallin frá. Ívar
hefur verið eins og hluti af
minni fjölskyldu, kær gestur og
tryggur vinur. Amma kallaði
hann hjálparhelluna og það eru
orð að sönnu. Hann hjálpaði
mjög víða í Reykjadal. Hann
kom að byggingu allra húsa sem
hér hafa verið byggð og gekk í
öll verk sem þurfti. Hann mok-
aði skít um helgar. Stundum var
hann slæmur í baki en hann
sagði að það væri bara verra að
liggja í rúminu, það mýkti bakið
að nota það. Það fannst mér
skrítið þá en eftir að ég eltist
sjálf sá ég að kannski var nokk-
uð til í þessu. Ívar mokaði
reglulega út úr a.m.k. þremur
fjárhúsum. Hjá okkur stakk Ív-
ar hnausana og við systurnar
bárum til dyra. Pabbi stakk
netta konulega hnausa en Ívar
stakk stóra gerðarlega hnausa.
Ég held að hann hafi álitið okk-
ur systur jafnoka karlmanna og
jafnvel fremri sumum. Auðvitað
vildi ég standa undir því og rog-
aðist því með hnausana að dyr-
unum, þótt ég hefði vel getað
fleygað þá niður. Ívar studdi
jafnrétti kynjanna og vantreysti
konum ekki. Ívar tók líka þátt í
heyskapnum.
Hann mokaði í heyblásarann
og bar bagga, en hann tók ekki
þátt í sauðburði í Reykjadal því
þá fór hann í Skagafjörðinn og
hjálpaði systur sinni og hennar
fjölskyldu. Þegar hún var orðin
léleg til heilsunnar hjálpaði
hann henni við matseldina.
Ívar var laghentur og uppi á
vegg hangir falleg hilla sem
hann smíðaði. Hann passaði
börnin á bænum ef þurfti og
þegar ég var lítil hélt ég að Ívar
gæti allt. Eitt verk þótti honum
þó heldur leiðinlegt, það var að
skera laufabrauð. Hann skar
samt með okkur laufabrauð á
hverju ári þangað til hann flutti
til Húsavíkur. Það var eina verk
sem ég hef heyrt Ívar segja um:
Má þetta ekki bíða til morguns?
Þau eru eiginlega samofin í
huga mér Sigga í Máskoti, Addi
á Breiðumýri og Ívar, en þau
voru ófá skiptin sem þeir Addi
fóru í Máskot að hjálpa Siggu.
Stundum skömmuðu þeir hana,
hún vildi hafa hlutina á sinn
hátt en aldrei féll þó á vinskap-
inn og alltaf komu þeir þegar
Sigga þurfti hjálp. Nú eru þau
öll dáin og mannlífið fátæklegra
fyrir vikið.
Ívar var frábær eftirherma
og hermdi bæði eftir konum og
körlum. Körlunum náði hann
betur en hann hermdi þó reglu-
lega eftir merkisfrúm í Reykja-
dal og náði þá vel bæði töktum
þeirra og orðaforða. Það var
mikil skemmtun að hlusta á
hann.
Síðustu árin dvaldi hann á
Húsavík. Þar var hugsað um
hann af alúð. Hafið þökk fyrir
góðu konur. Ívar týndi orðunum
og átti erfitt með mál en ég
spurði hann bara einu sinni
hvort hann þekkti mig því hann
svaraði móðgaður að bragði:
„Auðvitað þekki ég þig. Þú ert
Gunna í Lyngbrekku.“ Ég kom
til hans stuttu áður en hann dó.
Ég bað hjúkrunarfræðinginn að
hjálpa honum með heyrnartæk-
in sem hún gerði og sagði svo
að nú gæti hann talað við mig.
„Nei,“ svaraði hann, „hún tal-
ar.“ Hann þekkti mig greinilega
vel.
Laun Ívars voru ekki alltaf
há en það er til máltæki sem
segir: „Guð launar fyrir hrafn-
inn.“ Við hrafnarnir treystum á
að það reynist rétt. Hvíl þú í
friði Ívar og hafðu þökk fyrir
allt.
Hildigunnur Jónsdóttir.
Ívar Árnason
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
HEIÐBJÖRT BJÖRNSDÓTTIR,
Vopnafirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Sundabúð
þriðjudaginn 10. apríl. Útför hennar fer fram
frá Vopnfjarðarkirkju miðvikudaginn
18. apríl klukkan 14.
Þeir sem vilja minnast hennar láti Slysavarnadeildina
Sjöfn - Landsbjörg njóta þess.
Fyrir hönd afkomenda hennar.
Þorgerður Tryggvadóttir Gylfi Ingimundarson
Hulda Tryggvadóttir Jóhann Jakobsson
Gunnar Björn Tryggvason Birna Einarsdóttir
Emma Tryggvadóttir Steindór Sveinsson
Aðalbjörn Björnsson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
stjúpfaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
RÓBERT ÖRN ÓLAFSSON,
símsmiður og fyrrverandi
slökkviliðsmaður,
Lóulandi 6, Garði,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja laugardaginn 7. apríl.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 20. apríl
klukkan 13.
Guðbjörg Þrúður Gísladóttir
Dagmar Róbertsdóttir
Ólafur Rikharð Róbertsson Halldóra Jóna Sigurðardóttir
Ellen Dóra Guðbjargardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg móðir okkar,
SIGURLAUG VILMUNDARDÓTTIR,
Sólhlíð 19,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsungin frá Landakirkju
laugardaginn 21. apríl klukkan 14.
Marta Bergþórsdóttir Ásgeir Sverrisson
Böðvar V. Bergþórsson Bryndís Guðjónsdóttir
Ólafía Bergþórsdóttir
Vildís Bergþórsdóttir Birgir Tómas Arnar
Okkar ástkæri
MAGNÚS ÞÓR GUNNARSSON
byggingartæknifræðingur
lést að morgni 14. apríl í Bergen Noregi eftir
erfið veikindi.
Jarðarför á Íslandi verður auglýst síðar.
Marín Kristjánsdóttir,
Karl Víðir, Daði Hrafn og Linda,
Jóhanna og Gunnar
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSLAUG ZOËGA,
Sólheimum 23,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum föstudaginn
13. apríl.
Geir Gunnlaugsson Jónína Einarsdóttir
Páll Gunnlaugsson Hrafnhildur Óttarsdóttir
Helgi Gunnlaugsson Kristín Hildur Ólafsdóttir
Hólmfríður Gunnlaugsdóttir Pálmar Hallgrímsson
og fjölskyldur
Ástkær faðir, tengdafaðir, afi og langafi
okkar,
REYNIR BERGVINSSON
frá Gufudal,
andaðist föstudaginn 6. apríl á
Sjúkrahúsinu á Akranesi. Útför hans fer
fram frá
Gufudalskirkju laugardaginn 21. apríl klukkan 14.
Þröstur, Svandís, Erla, Hrafnhildur,
Bergsveinn, Sævar, Herdís,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn