Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.06.2018, Blaðsíða 17

T
ónlist Atla Örvarssonar verður í fjór-
um þáttaröðum í bandarísku sjón-
varpi næsta vetur og hún hljómar í
fjölda nýlegra kvikmynda. Atli hef-
ur mikið að gera og umfang vinnu
hans í raun orðið mun meira en hann ráðgerði;
honum gekk mjög vel sem kvikmyndatónskáldi
í Los Angeles en renndi nokkuð blint í sjóinn
þegar fjölskyldan ákvað að flytja til Akureyrar
fyrir þremur árum; Atli hélt að síminn myndi
jafnvel ekki hringja framar, eins og hann tekur
til orða! Nú er hann hins vegar með fjölda fólks í
vinnu vestur í Bandaríkjunum.
Atli er giftur bandarískri konu, Önnu Örv-
arsson og eiga þau tvö börn, Óðin og Sóleyju.
Atli kom, sá og sigraði á árlegri uppskeruhá-
tíð BMI, höfundarréttarsamtaka fyrir kvik-
myndir og sjónvarpsefni í Los Angeles nýverið.
Verðlaun voru veitt í mörgum flokkum, Atla
hafa áskotnast verðlaun áður á þessum vett-
vangi en hlaut fern að þessu sinni, fleiri en áður
og var sá eini sem hrósaði slíkum árangri.
Tónlist Atla er í öllum þremur Chicago-
þáttaröðunum, sem íslenskir sjónvarpsáhorf-
endum þekkja vel; Fire, Med og PD og hlaut
hann verðlaun fyrir þær allar. Fjórðu verðlaun-
in voru fyrir tónlist í kvikmyndinni The Hit-
mans Bodyguard, þar sem Ryan Reynolds og
Samuel L. Jackson fara með aðalhlutverkin.
Atli segir vissulega hafa verið gaman að taka
við fernum verðlaunum „en aðalviðurkenningin
finnst mér þó að vera í þessum hópi sem þarna
kemur saman. Það eru ákveðin verðlaun þegar
sjö milljónir manna horfa í hverri viku á þátt
sem maður hefur gert, en svo er þetta einhvers
konar árshátíð og bæði mjög gaman og þýðing-
armikið að hitta kollegana,“ segir hann í samtali
við Sunnudagsblað Morgunblaðsins.
Það bar til tíðinda á hátíðinni að þessu sinni
að heiðursverðlaun BMI voru öðru sinni veitt
gömlu kempunni John Williams, og nafni þeirra
breytt; eru nú kennd við hann; John Williams
tók fyrstur á móti John Williams verðlaun-
unum, fyrir ómetanlegt framlag til kvikmynda-
tónlistar. „John er lifandi goðsögn og alveg á sér
stalli af amerískum kvikmyndatónskáldum.
Fyrir mér eru hann og [Ítalinn] Ennio Morri-
cone í sérflokki.“
Tónlist Atla hefur hljómað í Chicago þátt-
unum í nokkur ár. „Þetta er helvíti harður
bransi, þættir koma gjarnan og fara en Chicago
þættirnir hafa náð að festa sig í sessi. Við vorum
að klára sjötta árið af Fire og það fimmta af PD
og nú er búið að tilkynna að allir Chicago þætt-
irnir verði áfram á dagskrá næsta vetur. „Þeir
eru á NBC og næsta vetur verð ég líka með tón-
list í nýrri þáttaröð, FBI, sem verður á CBS
stöðinni. Ég verð því með tónlist í fjórum serí-
um næsta vetur,“ segir Atli. „Þetta er reyndar
of mikið til að einn maður komist yfir það, þann-
ig að ég er með teymi í vinnu úti sem hjálpar
mér að gera þetta.“
Atli semur grunninn og leggur línurnar,
starfsmenn hans útfæra og klára verkið. „Það
má segja að ég búi til stefnu og sjái um gæða-
stjórnun. Þetta er öðruvísi staða en ég ímyndaði
mér nokkurn tíma að ég yrði í; ég ætlaði mér að
vera með litla operasjón og einbeita mér að
færri verkefnum en ég passa mig bara á að vera
með nóg af fólki í vinnu svo ég geti sinnt öðru
líka.“
Hann segir það ákveðna gestaþraut að semja
tónlist fyrir kvikmyndir og sjónvarp. „Þú þarft
að leysa það verkefni að finna út dramað og tón-
inn sem passar við; það er aðalmálið, svo er að
ákveða hljóðfæraskipan og semja stefin.
Þegar maður semur tónlist í bíómynd er búið
að leysa þrautina þegar myndin er tilbúin og
maður snýr sér að næstu mynd. En þegar um er
að ræða sjónvarpsþáttaröð þá leysir maður
þrautina og heldur svo áfram að leysa hana; ég
held ég sé kominn með næstum því 150 þætti af
Chicago Fire. Munurinn er ekki svo mikill á
milli þátta en það þarf samt að klæðskerasauma
tónlistina í hvern og einn. Það er nánast engin
endurnýting,“ segir Atli en bætir við að þegar
þættirnir séu orðnir svona margir sé vitaskuld
unnið eftir ákveðinni formúlu. „Það er list að
búa til kvikmyndatónlist en þegar þættirnir eru
orðnir svona margir má segja að þetta sé frekar
orðið úrvinnsla. Það fyndna er að stundum þeg-
ar mér fer að leiðast prófa ég eitthvað nýtt og þá
er strax hringt frá framleiðendunum.“
Spurt er: Hvað er þetta?
„Þá er maður farinn út fyrir rammann! Það
er búið að ákveða hann og maður verður að
mestu leyti að halda sig innan rammans. Þess
vegna er gott, þegar maður er löngu búinn að
leysa þrautina, að passa sig á því að hafa nóg af
fólki til að sjá um vikulegu úrvinnsluna, svo ég
geti unnið við að gera nýjar kvikmyndir. Annars
koðnar maður niður og hættir að nenna þessu.“
Honum finnst gott að sinna fjölbreyttum
verkefnum. „Nú er ég að gera sálfræðitrylli og
nýbúinn að gera barnamyndina Lóa. Ég er
kamelljón í tónlist og er glaður með það; finnst
mjög gaman að prófa að gera eitthvað nýtt, æða
úr einu í annað því þannig heldur maður metn-
aðinum og kraftinum gagnandi. Á milli geri ég
svo mína eigin tónlist; eitthvað persónulegt, tón-
list tónlistarinnar vegna, en sem kvikmynda-
tónskáld finnst mér mjög gaman að fara um víð-
an völl.“
Og Atli hefur sem sagt yfrið nóg að gera.
„Það er brjálað að gera, já,“ segir hann. „Ég var
svolítið smeykur við að flytja til Íslands upp á
verkefnastöðuna, en þær áhyggjur reyndust
óþarfar. Það hefur aldrei verið meira að gera en
núna. Mörg verkefni í gangi úti, þar sem áhug-
inn hefur vaxið, og þau íslensku er hrein við-
bót.“
Atli segir að sig hafi einmitt lengi langað að
vinna að verkefnum á Íslandi og því sé ánægju-
legt að sú sé orðin raunin og það í töluverðum
mæli. Hann gerði tónlist við Hrúta, þá frábæru
kvikmynd Gríms Hákonarsonar, við sjónvarps-
þættina Hraunið, kvikmyndirnar Fyrir framan
annað fólk og Blóðberg, að ógleymdri barna-
myndinni Lóa sem nýlega var frumsýnd. Senn
hefst svo vinna við tónlist í næstu kvikmynd
Gríms sem heitir Héraðið.
„Það sem er hressandi við að vinna við íslensk
verkefni, og reyndar öll verkefni í Evrópu, er að
þar er stjórnunarstrúktúrinn allt öðru vísi en í
Bandaríkjunum. Í Evrópu má segja að listræn
stjórnun sé á hendi eins manns, leikstjórans. Í
Ameríku er það nefnd sem stjórnar; þar eru
margir kokkar í eldhúsinu, sem stundum getur
gefið góða útkomu en mér finnst voðalega
skemmtilegt að vinna á Íslandi því yfirleitt þarf
bara að hlusta á eina rödd. Manni er gefið meira
frelsi til að skapa en í Ameríku hef ég lent í
verkefnum þar sem eru þrjár fylkingar sem
þarf að fá að samningaborðinu til að vinna sam-
an; þá er maður hálfgerður sáttasemjari. Mér
fannst það erfitt í byrjun en nú orðið er það bara
gaman.“
Þegar spurt er hvað amerískum kollegum
Atla hafi fundist um þá ákvörðun fjölskyldunnar
að flytja til Íslands, hlær hann.
„Þeim fannst það ábyggilega frábært. Losn-
uðu við mig!“
Hann segir að mörgum hafi án efa fundist það
raunverulegt brjálæði „en þegar ég hitti þá
núna á hátíðinni, og tók flest verðlaun af öllum,
fannst mér ég skynja að þeir beri gríðarlega
virðingu fyrir því að maður fylgi sannfæringu
sinni. Flestir nefndu að þeir bæru virðingu fyrir
því að ég hefði flutt heim og gæti látið það virka.
Þegar við tókum ákvörðun um að flytja hélt ég
Hélt að síminn myndi
jafnvel ekki hringja framar
Kvikmyndatónskáldið Atli Örvarsson hlaut fern verðlaun á árlegri uppskeruhátíð höfundarréttarsamtaka í Los Angeles fyrir
skemmstu. Eftir tvo áratugi vestra fluttu Atli og fjölskylda heim til Akureyrar 2015 og hann hefur aldrei haft meira að gera.
Skapti Hallgrímsson skapti@mbl.is
Morgunblaðið/Skapti Hallgrímsson
Atli Örvarsson í hljóðveri
sínu heima á Akureyri.
Atli ásamt þremur forkólfum BMI, Mike Steinberg, Doreen Ringer Ross og Ray Yee, eftir að hann
tók við verðlaunum sínum á hátíðinni árlegu á Beverly Wilshire hótelinu í Kaliforníu á dögunum.
BMI/Lester Cohen
17.6. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17