Morgunblaðið - 12.07.2018, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. JÚLÍ 2018
✝ Guðbjörg Sig-rún Björns-
dóttir fæddist á
Kleppustöðum í
Strandasýslu 22.
október 1927. Hún
lést að Hrafnistu í
Hafnarfirði 3. júlí
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Björn Sig-
urðsson frá Græna-
nesi í Strandasýslu,
f. 21. júní 1894, d. 5. september
1980, og Elín Sigurðardóttir
frá Geirmundarstöðum í Sel-
árdal í Strandasýslu, f. 26.
febrúar 1898, d. 24. ágúst
1974. Þau eignuðust 12 börn
og þau eru í aldursröð; Sigríð-
ur, Ingólfur, Sigurmundur,
Óðinn Rafn Einarsson og synir
Guðjóns eru Benedikt og Pat-
rekur. Valdís Ösp, í sambúð
með Stefáni Hrafni Sigfússyni
og eiga þau eina dóttur, Áróru
Björk.
Halla er gift Magnúsi Helga
Guðmundssyni og eiga þau fjög-
ur börn. Brynjar Þór, sambýlis-
kona hans er Sigurlaug Björk
Jensdóttir og synir þeirra eru
Baldur Logi, Hafþór Ingvi og
Jökull Freyr. Guðmundur
Ragnar, eiginkona hans er
Kristjana Björg Vilhjálmsdóttir
og börn þeirra eru Magnús
Máni, Katla Dröfn og nýfæddur
drengur. Kristín, eiginmaður
hennar er Gústav Adolf Berg-
mann Sigurbjörnsson og dætur
þeirra eru Hugrún Lilja og Ið-
unn Sóley. Sigrún Guðbjörg,
sambýlismaður hennar er
Guðni Páll Guðnason. Þau eiga
eina dóttur, Hafdísi Júlíu.
Guðbjörg verður jarðsungin
frá Keflavíkurkirkju í dag, 12.
júlí, klukkan 13.
Þórdís, Guðbjörg
Sigrún, Sigur-
laug, Sigurður
Kristján, Guð-
mundur, Ólöf
Sesselja, Arndís,
Þuríður og Skúli.
Guðbjörg gift-
ist þann 26. sept-
ember 1956 Þór-
halli Kristni
Árnasyni skip-
stjóra, f. 14. júní
1921, d. 4. febrúar 2008, og
þau eignuðust tvö börn, Árna
Ólaf, f. 1956, og Höllu, f. 1957.
Árni Ólafur er kvæntur
Önnu Mörtu Valtýsdóttur og
eiga þau tvær dætur. Sigrún
Ýr, í sambúð með Guðjóni Em-
ilssyni, sonur Sigrúnar Ýrar er
Móðir mín ólst upp í hópi 12
systkina. Henni var oft tíðrætt
um æskuheimili sitt og æsku-
minningarnar voru henni mjög
kærar. Systkinahópurinn var
mjög samrýndur í uppvextinum
og oft fjörugt á heimilinu. Þar
var mikið sungið og spilað á
hljóðfæri og hafði móðir mín
mjög fallega söngrödd eins og
mörg af systkinum hennar. Afi
minn söng líka mjög vel og
stjórnaði söngnum, las sögur
og kvað vísur fyrir fjölskyld-
una. Hann var mjög vel lesinn
og sagði hún mér að hann hefði
verið búin að lesa allt sem var
til á bókasafninu í sveitinni.
Mikill gestagangur var á heim-
ilinu þar sem Kleppustaðir
voru fremsti bærinn í Staðar-
dal og síðasti áningarstaður áð-
ur en lagt er á Steingrímsfjarð-
arheiði og sá fyrsti þegar niður
er komið. Amma mín var þekkt
fyrir mikla gestrisni og þeir
voru margir sem fengu þar
bæði fæði og gistingu. Farand-
kennarar voru fengnir að
Kleppustöðum til að kenna
börnunum og móðir mín sem
þótti mjög vel að sér var fengin
til að kenna systkinum sínum
einn vetur. Hún talaði oft um
að hún hefði viljað mennta sig,
verða kennari en aðstæður hafi
verið þannig að hún hafi þurft
að hjálpa til heima við bústörf-
in.
Henni þótti alltaf best að
vinna útistörfin og síður líkaði
henni að vera inni og gæta
yngri systkina. Mamma var
snillingur í höndunum, saumaði
og prjónaði mjög fallegar flíkur
m.a. á okkur systkinin, einnig
var hún oft fengin til að sauma
á aðra. Hún var bæði þrautseig
og úrræðagóð og hamhleypa til
verka þar sem þess þurfti við.
Hún var líka mikil keppniskona
og þegar hún var komin á
Hrafnistu í Hafnarfirði fór hún
að keppa í pútti og vann til
margra verðlauna. Hún vann
líka þrívegis verðlaun í jóla-
kortasamkeppni Hrafnistu og
gefin voru út kort með mynd-
um hennar. Hún málaði mjög
fallegar myndir og var það
hennar helsta tómstundaiðja
síðustu árin og sýndi hún
myndir sínar tvívegis í menn-
ingarsal Hrafnistu. Mamma
kynntist föður mínum, Þórhalli
K. Árnasyni skipstjóra frá Kol-
beinsvík, þegar hún bjó að
Stakkanesi, þau hófu búskap á
Skagaströnd og þar fæddumst
við systkinin. Árið 1964 fluttum
við suður að Guðlaugsstöðum í
Garði. Við systkinin vorum
heppin að hafa móðir okkar
heima alla okkar barnæsku,
enda var það svo að faðir okkar
var mikið á sjó og ekki oft
heima við. Það var ekki fyrr en
við fluttum suður að hún fór
eitthvað að ráði út á vinnu-
markaðinn.
Hin síðari ár hófu foreldrar
mínir nýjan starfsvettvang og
voru húsverðir í Reykjavík þar
til þau hættu að vinna. Þau
ferðuðust mikið um landið og
voru æskuslóðirnar á Ströndum
mest heimsóttar, þar sem þau
áttu lítið afdrep á fallegum stað
á Grænanesi. Hún var mjög
stolt af fjölskyldu sinni og af-
komendum. Hún fylgdist vel
með þeim og sérstaklega var
hún ánægð með hversu vel þau
hafa menntað sig og hún sá allt-
af til þess að litlu börnin hefðu
nóg af hlýjum sokkum og vett-
lingum.
Við kveðjum þig nú, elsku
mamma mín, og þökkum þér
fyrir allt það sem þú hefur
kennt okkur í lífinu.
Halla, Magnús
og fjölskylda.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Elsku amma okkar hefur nú
kvatt þennan heim.
Amma var ótrúlega klár kona
sem var margt til lista lagt.
Hún átti einstaklega auðvelt
með að skapa. Í gegnum tíðina
prjónaði hún alveg óhemju mik-
ið og á seinni árum tók hún sér
pensil í hönd og fékk margar
viðurkenningar fyrir frábær
verk. Málverkin hennar voru
einstök líkt og hún og hennar
líf. Amma var dugleg að segja
okkur sögur af barnæsku sinni
og talaði ávallt vel um móður
sína og föður. Amma var ein-
stök kona sem mun lifa í hjört-
um okkar.
Hvíl í friði, elsku amma.
Valdís Ösp og Sigrún Ýr.
Guðbjörg Sigrún
Björnsdóttir
Amma Didda tók
sér ekki mikið
pláss, ekki frekar
en margar konur af hennar
kynslóð. Hún vildi allt fyrir
aðra gera. Á sama tíma ein-
kenndi hana aðdáunarverð
seigla. Hún gekk mánuð fram
yfir með pabba og fæddi hann
ein á Siglufirði um hávetur á
meðan afi var á sjónum. Hún
vann lengi utan heimilis en kom
heim í hádeginu til að elda fyrir
fjölskylduna. Á efri árum fór
hún daglega í strætó og gekk
bæinn þveran og endilangan til
að sinna erindum, hvernig sem
viðraði.
Annað aðalsmerki ömmu var
einlæg gleði hennar yfir börn-
um. Þegar ég var barn var
amma Didda eina fullorðna
manneskjan sem hægt var að fá
til að taka þátt í endalausum
búðarleik. Á seinni árum var
hún alltaf til í að koma í heim-
sókn til okkar Magga og krakk-
anna – alveg sama hversu mikil
óreiðan og hamagangurinn var
á heimilinu. Ef ég afsakaði læt-
in í systkinunum var svarið allt-
af á sama veg „Þau eru ynd-
isleg“.
Amma var sjálfri sér lík þar
til yfir lauk. Þrátt fyrir erfið
✝ SigurveigGarðarsdóttir
Mýrdal fæddist 15.
júlí 1924. Hún lést
27. júní 2018.
Útför Sigur-
veigar fór fram frá
Árbæjarkirkju 9.
júlí klukkan 13.
veikindi var fyrsta
spurning hennar
ætíð hvernig börn-
in og aðrir hefðu
það. Alltaf að
hugsa um velferð
annarra. Amma tók
sjálfri sér ekki
mikið pláss en hún
skipar gríðarstóran
sess í hjarta okkar.
Við kveðjum hana
með söknuði og
þakklæti fyrir þær dýrmætu
stundir sem við höfum átt með
henni.
Sigurveig.
Það er með miklum söknuði
sem við kveðjum hana Diddu
ömmu. Amma elskaði að dekra
við öll börn og það er óhætt að
segja að við bræður höfum ekki
farið varhluta af því. Fyrstu ár-
in okkar áttum við jól í Boga-
hlíðinni hjá ömmu og afa. Þegar
komið var að möndlugrautnum
hafði amma þann sið að hún
laumaði möndlum í skálarnar
hjá okkur öllum barnabörnun-
um, sem svo fylgdi auðvitað
möndlugjöf. Eitt árið gaf þó
sérstaklega vel en þá fékk ann-
ar okkar bræðra ekki eingöngu
sína sér úthlutuðu barna-
möndlu heldur hafði mandlan
sem ætluð var hinum fullorðnu
einnig læðst með til hins
heppna. Ólíkt því sem við vor-
um vanir heima voru amma og
afi með Stöð 2 sem gerði mikla
lukku hjá okkur sérstaklega þá
helgarmorgna þegar við höfðum
gist í Bogahlíðinni. Reyndar
gerði barnatíminn það mikla
lukku að amma byrjaði að
vakna hverja einustu helgi til
þess að taka hann upp fyrir
okkur, því að amma var jú svo
nýjungagjörn að hún hafði
keypt vídeótæki sem ekki var
til á öllum heimilum á þessum
tíma.
Umhyggja ömmu og hjálp-
semi, sérstaklega gagnvart
þeim sem á því þurftu að halda
skein alltaf í gegn. Amma
hjálpaði okkur bræðrum líka
báðum með námið, sérstaklega
í íslensku. Hún hefur sagt okk-
ur ótal sögur, sungið fyrir okk-
ur, auk þess sem að í mörg ár
spiluðum við rommí í hvert
skiptið sem við komum í heim-
sókn. Árin sem við vorum í MH
nýttum við okkur það óspart að
geta stokkið yfir götuna í há-
degismat hjá ömmu sem endaði
vanalega á því að vera þrírétta,
þótt svo að amma segði iðulega
að hún ætti nú bara ekkert til.
Heima hjá okkur vissu líka all-
ir hvað það þýddi ef einhver
sagði „jæja eigum við að at-
huga hvort það sé kaffi á könn-
unni“, í raun og veru þýddi
spurningin hvort við ættum að
fara í heimsókn til Diddu
ömmu og Jóns afa. Í raun var
það óvanalegt ef það liðu mikið
meira en tveir til þrír dagar á
milli heimsókna.
Við eigum margar góðar
minningar af ferðalögum með
ömmu og afa eins og í Mun-
aðarnes eða norður á land á
æskuslóðir ömmu. Didda amma
var fædd á Strandgötunni á Ak-
ureyri, flutti suður til Reykja-
víkur 8 ára gömul og ólst upp í
samheldnum hópi fimm systra.
Það var alltaf fjör þegar þær
systur komu saman og það var
gaman að hlusta á þær rifja upp
gamlar sögur og sumar voru
jafnvel þannig að þær komu
föður okkar í opna skjöldu þeg-
ar við bárum þær undir hann
seinna.
Hún Didda amma er mikil
fyrirmynd í okkar lífi, í kring-
um hana upplifðum við hlátur
og gleði og svo var amma líka
bara svo klár og einstaklega
minnug. Við urðum oft vitni að
því að systur hennar hringdu í
hana til þess að forvitnast um
afmælisdaga afkomenda sinna
sem amma var með alla á
hreinu. Og já svo eru það
pönnukökurnar, því amma bak-
aði bestu pönnukökur í heimi og
það var mikil hamingjan ef
maður fékk að sitja á eldhús-
bekknum hjá ömmu þegar hún
bakaði pönnukökur og fékk sinn
skerf beint af pönnunni. Takk
fyrir allt, elsku Didda amma
okkar!
Jón Steinar og
Kjartan Kári.
Hér áður fyrr stóð vestast í
Vesturbænum lítið, snoturt,
bárujárnsklætt timburhús, hæð
og ris á háum, stein-steyptum
kjallara. Húsið stóð á lóð númer
58 við Vesturgötu. Þar ólst upp
hópur fimm myndarlegra
systra. Þrjár, þær elstu, voru
fæddar á Akureyri, en fluttu
með foreldrum sínum, Garðari
Jónssyni, sjómanni og síðar
verkstjóra, og konu hans Jónu
Björnsdóttur, til Reykjavíkur
og settust að í litla húsinu við
Vesturgötu. Tvær, þær yngstu,
fæddust svo þar.
Það var mín gæfa að sækja í
þennan föngulega systrahóp,
fyrst eiginkonu, en síðan ritara.
Báðar stóðu þær við hlið mér
traustar sem klettar, önnur sem
eiginkona og lífsförunautur, en
hin sem ritari minn og fulltrúi í
störfum mínum við áfengis-
deildir geðdeildar Landspítal-
ans.
Litla timburhúsið er nú horf-
ið af lóðinni við Vesturgötu, en
upp risið á lóð suður í Skerja-
firði. Systurnar fimm eru líka
horfnar af lóð jarðlífsins til upp-
risu í annarri og æðri veröld.
Sú, er síðast kvaddi jarð-
vistina, var Sigurveig Mýrdal.
Hún var næstelst af systra-
hópnum og giftist prýðis manni,
Jóni Mýrdal, en hann lést árið
2009. Jón var lærður loftskeyta-
maður og starfaði við það um
árabil, bæði til sjós og lands, en
lengst mun hann þó hafa starf-
að hjá tollstjóra og var þar í yf-
irmannsstöðu. Þau eignuðust
þrjá efnilega syni, sem allir lifa
móður sína.
Það var Sigurveig, sem varð
ritari minn og fulltrúi við geð-
deild Landspítalans. Greind
kona, traust og trygglynd.
Sinnti starfi sínu af þeirri alúð
og samviskusemi, sem henni
var í blóð borið. Fyrir það vil ég
sérstaklega þakka henni nú að
leiðarlokum, ásamt allri annarri
vinsemd og hjálpsemi, sem hún
sýndi mér, systur sinni og börn-
um okkar á lífsleiðinni. Þegar
við hjónin ferðuðumst til út-
landa, meðan börn okkar voru
ung og að stálpast, gátum við
verið róleg í þeirri vissu að Sig-
urveig mákona mín myndi gæta
þeirra sem sjáaldurs augna
sinna og liðsinna þeim, ef
þyrfti. Þetta var okkur öllum
ómetanlegt og verður aldrei
fullþakkað. Systurnar fimm
voru kærleiksríkur, samheldinn
og samhentur hópur, ábyrgar,
traustar og fórnfúsar.
Ég og börn okkar Auðar
kveðjum Sigurveigu með sökn-
uði og þakklæti og sendum son-
um hennar, tengdadætrum svo
og afkomendum þeirra, okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að blessa þau og
styðja nú og um alla framtíð.
Jóhannes
Bergsveinsson.
Það er sérstök tilfinning að
hugsa til þess að nú sé síðasta
móðursystir manns fallin frá.
Að alast upp með fjórar slíkar
frábærar konur sem vöfðu alla
þá sem nálægt þeim komu með
svo mikilli ást eru mikil forrétt-
indi. Hver veit nema ég hafi
notið þess sérstaklega sem
yngsti fulltrúi minnar kynslóð-
ar. Það er einstakt að horfa til
baka og rifja upp allar þær
dásamlegu stundir sem ég átti í
kringum þær sem barn.
Didda frænka skipaði ákaf-
lega sérstakan sess í lífi mínu.
Hún átti í djúpu og nánu trún-
aðarsambandi við móður mína.
Mamma þurfti á stóru systur
sinni að halda og naut þess að
hafa hana í nágrenni við sig í
Hlíðunum. Sjálfur naut ég þess
einnig að hafa hana í nágrenn-
inu. Fékk stundum að fara í
pössun sem var alltaf gaman og
stundum rakst ég einfaldlega á
hana í hverfinu og átti þá alltaf
við hana spjall um heima og
geima. Ég veit að systkini mín
geta sagt hið sama. „Didda og
Jón“ voru mikilvægur fasti í til-
veru okkar sem við munum
ávallt hugsa hlýlega til.
Didda var ótrúlega skemmti-
leg og klár kona. Hún var ein
af þessum manneskjum sem
maður man flest samtöl sín við.
Svör hennar og sögur munu
alltaf lifa með mér. Hún sagði
brandara og hló frábærlega
dillandi hlátri. Og þrátt fyrir
hógværð sem olli því að hún
gerði lítið úr öllu því sem hún
hafði fram að færa, fann maður
fyrir greind hennar og næmni.
Sú hugsun hefur oft læðst að
mér að hún hefði getað orðið
hvað sem er hefði hún fæðst að-
eins seinna á síðustu öld og
fengið tækifæri til að velja sér
nám. Ég sé alltaf dálítið eftir
því að hafa aldrei spurt hana
beint hvaða nám það hefði ver-
ið.
Ykkur bræðrum, sem ég veit
að hún var svo óendanlega stolt
af, og fjölskyldum votta ég
mína innilegustu samúð.
Henry Alexander.
Sigurveig
Garðarsdóttir
Mýrdal
Með nokkrum
orðum langar mig
að minnast vinar
míns Bjarna Skarphéðinssonar.
Þau hjón Bjarni og Sigrún Elías-
dóttir voru starfandi hjá Reyk-
hólahreppi árið 1996 þegar ég
flutti í Reykhólasveit þar sem
eiginmaður minn hafði verið ráð-
inn sveitarstjóri. Sigrún sem
matráður í hjúkrunarheimilinu
Barmahlíð og Bjarni sem aðstoð-
armaður sveitarstjóra bæði á
skrifstofu og einnig sá hann um
viðhald ýmissa fasteigna hrepps-
ins. Erfitt ástand fjárhagslega
var hjá hreppnum á þeim tíma og
andrúmsloftið tók mið af því. Þau
hjón komu frá Borgarnesi og
voru því aðkomumenn eins og ég,
sem var að flytja frá Ísafjarð-
arbæ. Við náðum fljótt að kynn-
ast og þau reyndust mér alla tíð
bestu vinir. Bjarni var afar lipur í
allri umgengni og vildi leysa
hvers manns vanda. Hann taldi
ekki eftir sér að vinna lengur en
venjulegan vinnutíma ef þurfti að
ljúka verki. Og allt var unnið af
mikilli natni. Kunnátta hans frá
fyrri störfum nýttist vel við ým-
islegt viðhald húseigna hrepps-
ins. Á þessum tíma vorum við
hjónin með smávegis sauðfjárbú-
skap og þau Bjarni og Sigrún
töldu ekki eftir sér að hjálpa til
við það þegar með þurfti. Mér er
minnisstætt vorið 1997 þegar eig-
Bjarni Kristjón
Skarphéðinsson
✝ Bjarni KristjónSkarphéðins-
son fæddist 1. jan-
úar 1927. Hann lést
22. júní 2018.
Útför Bjarna fór
fram frá Borgar-
neskirkju 5. júlí
2018.
inmaður minn lá
veikur á spítala og
kindurnar nýbornar
með lömbum á
túninu í Mýrar-
tungu 2. Þá gerði á
hvítasunnu í byrjun
júní slíkan þreifandi
snjóbyl að tún og
skurðir fylltust af
snjó og ég þurfti að-
stoð við að draga
skepnurnar upp úr
skurðum þar sem þær leituðu
skjóls og koma þeim í hús. Þau
Sigrún og Bjarni komu þá til
hjálpar og við unnum að því allan
daginn að bjarga skepnunum,
sem tókst með ágætum. Ýmislegt
fleira væri hægt að rifja upp frá
þessum tíma af samstarfi okkar
Bjarna og Sigrúnar. Ekki má
heldur gleyma því að Bjarni átti
mikinn þátt í því að stofna Lions-
klúbb á Reykhólum, sem starfar
enn af miklum krafti. Síðasta
haust komu þau hjónin í hvíld-
arinnlögn á Barmahlíð og þá átt-
um við saman skemmtilegar sam-
verustundir í félagsstarfi eldri
borgara. Ég vil að lokum þakka
Bjarna innilega fyrir alveg frá-
bært samstarf og vináttu alla tíð.
Hann reyndist mér ekki síður
hjálplegur eftir lát eiginmanns
míns og eftir að ég tók við starfi
sveitarstjóra Reykhólahrepps.
Alltaf tilbúinn að gera það sem
hann gat í öllum málum. Kærar
þakkir, góði vinur. Missir Sigrún-
ar er mikill við andlát hans, hann
var henni alla tíð mikill styrkur.
Sigrúnu, börnum hans og barna-
börnum og öðrum ættingjum
votta ég innilega samúð. Guð
blessi minningu hans.
Jóna Valgerður
Kristjánsdóttir.