Morgunblaðið - 12.07.2018, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. JÚLÍ 2018
✝ Hannes Snæ-björn Sigur-
jónsson fæddist í
Reykjavík 16.
ágúst 1954. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 22. júní
2018.
Foreldrar hans
eru Svava Sigur-
jónsdóttir hús-
móðir, f. 1933 og
Sigurjón Sigurðsson rafvirki, f.
1931. Systir hans er Sigrún Sig-
urjónsdóttir, f. 1957.
Fyrri barnsmóðir Hannesar
er Rósa Hilmarsdóttir, f. 1959.
Sonur þeirra er Trausti, f.
1983. Eiginkona Trausta er
tæknifræði og flutti 1979 til
Danmerkur og lauk því námi
við Háskólann í Óðinsvéum.
Hann snéri aftur til Íslands árið
1982 og eftir að hafa starfað
hjá Hitaveitunni og sem sjálf-
stæður rafmagnstæknifræð-
ingur gerðist hann kennari við
Iðnskólann í Reykjavík. Þar
kenndi hann við góðan orðstír
svo lengi sem heilsan leyfði.
Íþróttir og útivist voru hon-
um ávallt hugleikin og þá sér-
staklega skautaíþróttin. Hann
stundaði íshokkí frá unga aldri
og spilaði með úrvalsliði
Reykjavíkur, ásamt föður sín-
um, aðeins 14 ára gamall. Hann
var virkur meðlimur í Skauta-
félagi Reykjavíkur og gegndi
formennsku um tíma, þjálfaði
yngri flokka í íshokkí og
kenndi yngstu krökkunum í
skautaskólanum.
Útför Hannesar fer fram frá
Neskirkju í dag, 12. júlí 2018,
klukkan 13.
Guðrún Fönn Tóm-
asdóttir, f. 1982.
Börn þeirra eru
Tómas Jökull, Ar-
on Frosti og Dagný
Hanna. Seinni
barnsmóðir Hann-
esar er Guðrún
Ragna Guðjóns-
dóttir, f. 1965. Son-
ur þeirra er Sig-
urjón Davíð, f.
1998.
Hannes ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur og gekk í Ísaks-,
Mela- og Hagaskóla áður en
leiðin lá í Iðnskólann þar sem
hann lærði rafvirkjun. Síðar
hóf hann nám í Tækniskólanum
þar sem hann nam rafmagns-
Við vorum þrír vinirnir; Hann-
es, undirritaður og Þorgeir. Ferð-
uðumst saman gegnum barns- og
unglingsárin. Gerðum allt sem
börn og unglingar gera, upplifðum
gleði og sorgir saman. Við sótt-
umst eftir því að vera heima hjá
Hannesi. Ástæðan var einföld,
mamma Hannesar, Svava, var
heima og þar var alltaf hægt að fá
gott að borða. Hjá okkur hinum
var brauðið alltaf frá í gær og við
höfðum undantekningarlaust
gleymt að setja það í plastpokann
um morguninn. Við vorum í E-
bekk hjá Magneu Hjálmarsdótt-
ur. Þá var kennt sex daga vikunn-
ar, til hádegis á laugardögum. Á
föstudögum sátum við vinirnir og
lærðum ljóð sem við áttum að fara
með utanbókar, samtímis sem
Magnea grúfði sig yfir skólabæk-
urnar okkar til að vera viss um að
allt hefði verið gert. Við vorum 26 í
bekknum og laugardaga mátti
heyra saumnál detta milli ljóða-
lestursins og ískaldra athuga-
semdanna sem Magnea lét dynja
á þeim sem ekki fylgdust að. Fyrir
henni var það mikilvægt að allir
fylgdust að. Það var í lagi að fara
fram úr ef sá aðstoðaði aðra. Ég
held að það hafi kennt okkur mik-
ilvægi þess að hjálpa öðrum.
Utan skólalóðarinnar biðu okk-
ar ævintýri æskunnar og við héld-
um ótrauðir út í hinn framandi
heim þroska byggðan á sigrum og
ósigrum. Sigurjón, faðir Hannes-
ar, var mikill áhugamaður um ís-
hokkí og áður en ég vissi af var
Hannes búinn að hnýta á mig
skauta eldri bróður míns ásamt
eldgömlum legghlífum og ég varð
markvörður í barna og unglinga-
deild Skautafélags Reykjavíkur.
Í þau sjö sumur sem ég var í
sveit brást aldrei að félagarnir
komu heim til mín sama dag og ég
sneri aftur og þá tóku við unaðs-
legir haustdagar þar sem við lág-
um í leyni í rifsberjavænum görð-
um á Ægisíðunni og á Högunum,
slógumst við aðra stráka frá Sel-
tjarnarnesi eða Austurbænum, við
urðum ástfangnir af skólasystrum
okkar án þess að þær hefðu hug-
mynd um.
Fimmtán ára skildi leiðir okkar
félaganna, eins og gengur. Þessi
ár kenndu mér margt gott og mik-
ið af því á ég Hannesi og fjöl-
skyldu að þakka.
Ég hitti Hannes einu sinni eftir
grunnskóla. Hann var þá í Iðn-
skólanum og átti bíl, sem á þeim
tímum þótti sérstakt.
Ég sá mynd frá endurfundum
54 árgangsins í Melaskóla og hann
var sá eini sem ég þekkti strax,
hnarreistur og spengilegur.
Svo bárust fréttirnar að Hann-
es væri með ólæknandi krabba-
mein. Hannes sem í mínum huga
var samnefnari hreysti og heil-
brigðs lífernis!
Ég talaði við hann í síma,
skömmu fyrir andlátið og spurði
fyrirvaralaust:
„Ertu að deyja vinur?“ Hann
svaraði að bragði: „Á það ekki fyr-
ir okkur öllum að liggja Gunnar?“
Þú hægir á ferðinni og hugsar
þig um tvisvar ef ekki þrisvar um
lífshorf, stefnu og framtíð. Kunn-
ingjahópur minn er stór en vin-
irnir, þessir sem lífið skilur að um
tíma, þeir eru fáir.
Nú hef ég misst einn.
Hannes er allur en minning
hans lifir.
Foreldrum Hannesar, Sigrúnu,
Trausta og Sigurjóni sendi ég
innilegustu samúðarkveðjur.
Gunnar Kári Magnússon.
Ég kynntist Hannesi þegar ég
fór að kenna hjá Tækniskólanum
haustið 2009, þá var Hannes í árs
námsleyfi og var að bæta við sig
lýsingarfræði. Þótt hann væri í
leyfi frá kennslu kom hann samt
oft við og fylgdist með sínum nem-
endum í tækniteiknun – og okkur
kennurum til að kanna hvort við
gerðum þetta ekki nægjanlega
vel. Hannes hafði metnað í starfi
sínu sem kennari og fyrir hönd
skólans. Þegar Hannes kom svo
aftur til starfa eftir námsleyfið
myndaðist vinskapur okkar á milli
sem hefur haldið alla tíð síðan.
Hannes hafði sterkar skoðanir
á náminu sem hann kenndi og
hvernig best væri að kenna það og
höfum við átt ófáar umræður um
það síðustu níu árin. Varðandi
kennslu og viðhorf til hennar leit
ég upp til Hannesar. Ég nefndi
það oft við hann sem og aðra að ef
ég myndi kenna eitthvað áfram þá
þyrfti ég alltaf að hugsa til Hann-
esar því þótt hann hafi kennt í öll
þessi ár brann hann enn fyrir fag-
inu og nemendum sínum. Það
skipti ekki máli þótt hann hefði
kennt sama áfangann í tugi ára –
alltaf mætti hann nemendum á
þeirra forsendum.
Það nám sem Hannes kenndi
hefur þróast mikið síðustu árin.
Það þýddi stöðuga endurmennt-
un. Hannes var fljótur að tileinka
sér þær breytingar hvort sem það
voru eðlisbreytingar eins og að
fara frá teikniborði yfir í tölvu eða
þróun á tölvuforritunum við árleg-
ar uppfærslur. Hann var alltaf já-
kvæður gagnvart nýjungum,
fannst þær spennandi þó það hefði
áhrif á hans vinnu og kennslu-
hætti.
Það má segja að Hannes hafi
verið frumkvöðull í kennsluað-
ferðum. Á undan öðrum tileinkaði
hann sér að útbúa myndbönd og
nota þau við kennslu. Hann þróaði
það í fjarnámi en nýtti það einnig í
dagskólanum og hentar það sér-
staklega vel til kennslu í þeim
greinum sem hann kenndi og hef-
ur sú aðferð einkennt kennslu í
tækniteiknun æ síðan.
Hannes var mikil prinsippmað-
ur og var með alla kjarasamninga
á hreinu. Hann lét stjórnendur
iðulega heyra það þegar túlkunum
bar ekki saman og fylgdi því fast
eftir. En hann var ávallt málefna-
legur og færði rök fyrir sínu án há-
vaða og láta. Þannig var Hannes.
Eftir að Hannes veiktist var
hann nokkuð frá kennslu. Þrátt
fyrir það kom hann ávallt reglu-
lega í heimsókn, heilsaði upp á
nemendur sína og afleysinga-
kennara. Alltaf kom hann við hjá
mér og við áttum þá langt og gott
spjall, meðal annars um skólamál,
nemendur, áfanga, ný forrit og
skólann. Þegar við áttum erfið
samtöl um veikindin gátum við
alltaf endað þau á þessum sameig-
inlegu málum sem tengdu okkur
saman.
Ég heimsótti Hannes síðast í
júní þar sem hann dvaldi í hvíld-
arinnlögn á dvalarheimilinu
Grund. Þrátt fyrir að veikindin
væru búin að taka sinn toll af þess-
um hrausta manni þá var Hannes
æðrulaus og tók veikindum sínum
af yfirvegun. Ég er þakklátur fyr-
ir þessa síðustu stund okkar sam-
an, við töluðum um skólann, nem-
endur, námið og fjölskylduna.
Þannig vil ég minnast samstarfs-
félaga míns, vinar og fyrirmyndar
í kennarastarfi.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til fjölskyldu Hannesar.
Hvíl í friði.
Samkennari og skólastjóri
Byggingatækniskólans,
Gunnar Kjartansson.
Við kveðjum Hannes Snæbjörn
Sigurjónsson kennara við Tækni-
skólann sem lést föstudaginn 29.
júní eftir erfiða baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Hannes starfaði sem kennari
við Byggingatækniskóla Tækni-
skólans frá stofnun hans 2008 og
þar áður hjá fyrirrennara Tækni-
skólans, Iðnskólanum í Reykjavík,
í áratugi. Hann var mikill fagmað-
ur sem gerði ríkar kröfur til sjálfs
síns og samstarfsfólks og fylgdi
þeirri þróun sem varð í hans fagi
vel eftir. Hannes var góður félagi
og farsæll kennari sem naut virð-
ingar jafnt meðal samstarfs-
manna sinna og nemenda og verð-
ur hans sárt saknað.
Við þökkum Hannesi áralangt
farsælt samstarf og vel unnin
störf í þágu skólans og vottum að-
standendum Hannesar okkar
dýpstu samúð.
F.h. Tækniskólans,
Hildur Ingvarsdóttir skóla-
meistari og Jón B. Stefánsson
fyrrverandi skólameistari.
Kveðja frá fyrrverandi
samstarfsmönnum við
Iðnskólann í Reykjavík
Fyrstu kynni iðnskólakennara
af Hannesi Sigurjónssyni voru
haustið 1972 þegar hann hóf raf-
iðnanám við skólann. Átján ára
glaðbeittur og hress strákur.
Fljótlega kom í ljós að þarna fór
bráðgreindur, áhugasamur og
duglegur nemandi sem spurði oft
spurninga sem erfitt var að svara.
Á næstu árum fór hann upp þá-
verandi bekkjakerfi með ágætum
árangri og lauk burtfararprófi frá
skólanum vorið 1975. Hann var á
námssamning hjá ÍSAL, fyrirtæki
sem undirbjó sína iðnnema sér-
staklega vel undir störf í rafiðnaði.
Það voru svo ánægjulegir end-
urfundir þegar Hannes leitaði eft-
ir kennslustarfi við skólann rúm-
um áratug eftir að hann hafði lokið
þaðan námi. Tímann hafði hann
notað vel. Aflað sér víðtækrar
þekkingar og reynslu á rafiðna-
sviðinu og lokið prófi í rafmagns-
tæknifræði í Danmörku. Starfað
að loknu námi hjá Hitaveitunni og
síðar Rafteikningu. Hann var því
kærkomin viðbót í kennaraliðið.
Kennslugreinar hans voru innan
rafiðnabrautar en fljótlega fóru
aðrar brautir að sækjast eftir
þekkingu hans og færni. Lengi
kenndi hann raflagnateikningar í
Teiknaraskólanum og var um
tíma deildarstjóri þar.
Þegar tölvur tóku við af teikni-
borðum komu afburðahæfileikar
Hannesar vel í ljós og þar vann
hann þrekvirki. Útbjó verkefni í
flóknum tölvuforritum og tók upp
vídeóstuttmyndir sem nemendur
gátu skoðað aftur og aftur þar til
fullur skilningur var fenginn. Þeg-
ar skólinn steig fyrstu skrefin í
fjarnámi voru þessi gögn og að-
ferðafræði lykilatriði að góðum ár-
angri. Hannes var óspar á tíma
sinn til að leiðbeina og aðstoða
aðra kennara sem voru að feta í
fótspor hans. Aðalkennslugreinar
hans urðu svo á sviði tölvuteikni-
forrita svo sem AutoCad og ann-
Hannes Snæbjörn
Sigurjónsson
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
Merkigerði 21,
Akranesi,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 3. júlí.
Útför fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn 13. júlí klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Sjúkrahús Akraness.
Magnús E. Theódórsson
Katrín Jóna Theódórsdóttir
Hrönn Theódórsdóttir Matthías Harðarson
Guðjón Theódórsson Ellen Ólafsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
UNNUR ÞÓRÐARDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
föstudaginn 13. júlí klukkan 13.
Steinn Jónsson Jónína B. Jónasdóttir
Jónína G. Jónsdóttir Guðmundur Ragnarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
Sirrý í Gíslholti,
Vestmannaeyjum,
lést á dvalarheimilinu Hraunbúðum
laugardaginn 30. júní.
Útförin fer fram frá Landakirkju, Vestmannaeyjum, laugardaginn
14. júlí klukkan 14. Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hennar er bent á Hollvinasamtök Hraunbúða, r.nr.
582-26-200200 og kt. 420317-0770.
Tryggvi Á. Sigurðsson
Ólafur K. Tryggvason Björg Pétursdóttir
Hallgrímur Tryggvason Ásdís Sævaldsdóttir
Klara Tryggvadóttir
Kristný S. Tryggvadóttir Gretar Þór Sævaldsson
barnabörn og barnabarnabörn
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGMUNDUR GUÐMUNDSSON,
flugumferðarstjóri,
lést sunnudaginn 8. júlí á hjúkrunarheimilinu
Eir. Útförin fer fram frá Háteigskirkju
þriðjudaginn 17. júlí klukkan 13.
Bergþóra Sigmundsdóttir Gunnar V. Johnsen
Egill Þ. Sigmundsson Petra L. Einarsdóttir
Björg Sigmundsdóttir Már Guðmundsson
og fjölskyldur
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
stjúpfaðir, tengdafaðir og afi,
HAUKUR BERGSTEINSSON,
Bræðratungu 4, Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju
mánudaginn 16. júlí klukkan 13.
Ragna Guðvarðardóttir
Agnes Hauksdóttir Þórir Borg
María Sigmundsdóttir Magnús Sigurðsson
Sara, Haukur, Sólveig, Árni, Kjartan
Ástkær móðir okkar, amma og langamma,
HANNA FRÍÐA KRAGH,
Lindargötu 57, Reykjavík,
lést föstudaginn 22. júní.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Garðar Júlíus Hansen
Guðmundur Agnar Erlendsson
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN AÐALSTEINSDÓTTIR,
Kópavogsbraut 1A,
áður 82, Kópavogi,
lést laugardaginn 7. júlí.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju mánudaginn 16. júlí
klukkan 13.
Sverrir Guðmundsson
Guðlaug Sverrisdóttir
Aðalsteinn Sverrisson Rannveig Ragnarsdóttir
Guðmundur Sverrisson Björk Berglind Arnljótsdóttir
og ömmubörn
Elsku mamma mín, tengdamamma og
amma,
ELÍN HALLDÓRA ÍSLEIFSDÓTTIR,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í
Fossvogi laugardaginn 7. júlí.
Útför hennar fer fram frá Háteigskirkju
mánudaginn 16. júlí klukkan 13.
Gunnhildur H. Georgsdóttir Kristján Óli Sverrisson
Elín Björk Hallsteinsdóttir
Dagur Sverrir Kristjánsson
María Kristjánsdóttir