Morgunblaðið - 12.07.2018, Síða 25

síður stoltur af fjölskyldunni,
eiginkonu, börnum og barna-
börnum. Af lífi þeirra og afrek-
um fréttum við reglulega.
Fyrir nokkrum dögum yfirgaf
Jón Mar sitt fasta sæti á kenn-
arastofunni, kvaddi samstarfs-
fólkið, skilaði lyklunum og hugð-
ist njóta lífsins sem fram undan
væri. Raunin varð önnur. Stórt
skarð er höggvið í hóp okkar sem
höfum starfað við Fellaskóla og
það verður vandfyllt. Hann var
gleðigjafi í bestu mynd þess
orðs. Við þökkum honum ára-
tuga samstarf og vináttu.
Við sendum fjölskyldunni og
öðrum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Jóns Mars.
Margrét Jónsdóttir,
Kristín Böðvarsdóttir,
Ólöf Ingimundardóttir,
Ólöf Sigurðardóttir,
Valgerður Eiríksdóttir.
Í dag kveðjum við kæran vin.
Jón vinur okkar hefur kvatt
þennan heim mjög sviplega.
Hann sem var vel á sig kominn,
hraustur og hress fram til síð-
asta dags. Fregnin af andláti
Jóns var óvænt og þungbær fyrir
okkur öll í golfhópnum. Öll
syrgjum við ótímabært fráfall
góðs vinar. Efst í huga okkar nú
er þakklæti fyrir sanna vináttu,
gleðilegar samverustundir og
ljúfar minningar.
Jón var mörgum kostum
gæddur og af honum geislaði
gleði og orka. Hann var einstak-
lega góður maður, hjálpsamur,
duglegur, söngelskur, skemmti-
legur og töff. Alltaf töff.
Jón var mikill fjölskyldumað-
ur og á samhenta og góða fjöl-
skyldu. Hann var stoltur af sínu
fólki. Það var alltaf notalegt og
skemmtilegt að heimsækja þau
hjónin enda höfðingjar heim að
sækja. Jóna var kletturinn hans
Jóns. Þau voru dugleg að ferðast
saman og njóta lífsins og sögðu
oft „Lífið er núna“ og „Við vitum
ekki hvað gerist næst“. Það eru
svo sannarlega orð að sönnu.
Jón var forfallinn golfari og
reyndi að komast út á golfvöll
eins oft og tækifæri gafst. Þetta
áhugamál áttum við sameigin-
legt og um árabil höfum við notið
þess að hittast og spila golf sam-
an.
Þegar golfhópurinn ræddi um
nafn fyrir hópinn sagði Jón án
þess að hugsa: „HGH: Hópur
glaðlyndra hjóna“ og þar með
þurfti ekki að ræða það frekar.
Frábært nafn sem lýsir Jóni vel
og er sannarlega bæði í anda
hans og hópsins.
Golfhópurinn hefur farið í
ótalmargar ógleymanlegar golf-
ferðir bæði innanlands og utan.
Á hverju ári höfum við haldið
árshátíð, borðað góðan mat,
sungið og dansað. Þar var Jón
alltaf hrókur alls fagnaðar, söng
hæst og dansaði mest. Jón setti
svo sannarlega svip sinn á vina-
hópinn okkar.
Enn og aftur erum við minnt á
hverfulleika tilverunnar því það
hefur verið skammt stórra högga
á milli í golfhópnum okkar og það
minnir okkur á að hver stund
skiptir máli. Lífið er núna.
En nú skilja leiðir um stund.
Fyrir allar ljúfu minningarnar
þökkum við og kveðjum Jón með
djúpum söknuði og þakkæti fyrir
vináttu um áraraðir.
Elsku Jóna okkar og fjöl-
skylda. Við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Jóns.
Golfhópurinn: Anna, Bjarni,
Dóra, Emil, Gunnar,
Guðríður (Gurrý), Halla,
Ingibjörg, Kjartan, Októ,
Sólveig, Svanhvít,
Sæmundur, Tryggvi.
Hann Jón granni vinur minn
er fallinn frá eftir stutt veikindi,
þessi frétt kom okkur öllum
mjög á óvart og tók fljótt af eins
og þruma úr heiðskíru lofti og
höggið var mjög þungt. Okkar
leiðir lágu saman þegar Jón og
Jóna fluttu í Krókamýrina fyrir
rúmum þrjátíu árum, þá kynnt-
ust börnin okkar og myndaðist
vinátta hjá okkur sem hefur
staðið alla tíð síðan. Margs er að
minnast, má þar nefna t.d. ferða-
lög bæði innanlands og utan-
lands, boltaspark, golf, kartöflu-
rækt, rjúpnaveiði, jóga,
pöbbarölt og að ógleymdum
dyngjufundunum okkar þar sem
margt var rifjað upp og rætt, það
verður allt geymt í dyngjunni um
ókomna framtíð. Jón kom með þá
hugmynd að kalla okkur
„granna“ þó að ekkert hafi verið
sparað í mat og drykk.
Öll þessi ár hef ég verið svo
lánsamur að hafa átt þig fyrir
minn besta vin og er ég þakk-
látur fyrir það, enginn veit hvað
átt hefur fyrr en misst hefur.
Granni og ég spiluðum golf sam-
an og þá var nú gaman, golfregl-
ur samdar og holukeppni spiluð
og ekkert gefið eftir, holukeppn-
in 2018 var ekki byrjuð hjá okkur
því miður. Þannig að ég skora á
granna að finna góðan og sólrík-
an golfvöll og góða dyngju fyrir
okkur, þegar við hittumst aftur
þó að seinna verði. Takk fyrir að
vera alltaf þú sjálfur og allar
samverustundirnar í gegnum öll
árin, þú gerðir mig að betri
manni. Að leiðarlokum kveðjum
við Jón Mar Þórarinsson með
virðingu og þakklæti og færum
Jónu og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Gunnar Bruun Bjarnason
(Gunni granni) og Bára Ein-
arsdóttir.
Kæri Jón.
Veit ekki hvar ég á að byrja en
byrjum hér. Við erum sveitungar
úr Garðabænum og svo lá leið
mín upp á Fellið, ég vissi af þér
þar og því sé ég ekki eftir, aldrei.
Fellaskóli var vinnustaðurinn og
þar varst þú hrókur alls fagnað-
ar, frábær kennari, gleðigjafi og
vinnufélagi.
Allir elskuðu þig, það sá ég
strax. Þessi litríki flotti maður,
alltaf svo flottur í tauinu, valdir
réttu fatamerkin, alltaf nýklippt-
ur, ekki með eitt grátt hár, sagð-
ir þú sjálfur, stíliseraður og fórst
ekki fram hjá neinum. Krakk-
arnir virtu þig; já þeir elskuðu
þig og báru ómælda virðingu fyr-
ir þér enda ekki annað hægt.
Tókst öllum opnum örmum í
þessum litríka fjölmenningar-
skóla.
Svo var það okkar vinátta,
sem var einstök frá fyrsta degi;
alltaf. Samstarfsfólkið sagði okk-
ur eins og systkini þar sem oft
var tekist á en meira í gamni en
alvöru; ætli stríðnin hafi ekki
verið þar stór þáttur. Það sem ég
gat atast í þér, elsku Jón, en ég
veit að þú hafðir lúmskt gaman
af því; ef eitthvað hvarf frá þér
eða þú látinn hlaupa fyrsta apríl
varst þú fljótur að hlaupa mig
uppi.
Við skulum ekki gleyma
appelsínugula sófanum á skóla-
safninu, þar mættir þú gjarnan í
pásu lagðist og dottaðir stund-
um.
Svo var farið til Póllands í júní
síðastliðnum og þar varstu han-
inn í hópnum með flottustu fjaðr-
irnar. Þar vorum við líka alltaf
saman, sannir vinir. Þar kom
vináttan enn og aftur í ljós, vin-
áttan sem aldrei bar skugga á.
Ég ylja mér við myndirnar og
gleðina í þeirri ferð; myndinni
sem þú baðst mig um að taka af
þér á ströndinni í Sopot, þar sem
maginn var dreginn inn og kass-
inn fylltist af lofti. Jóna var ekki
lengi að senda skilaboð og spyrja
hvort þú hafir grennst svona í
ferðinni. Já, þú ert töffari af
Guðs náð.
Ég á eftir að sakna þess að
hitta þig í lauginni heima í
Garðabænum, heita og kalda
pottinum. Ég á eftir að sakna þín
á göngunum í Fellaskóla, spjalls-
ins, hlátursins og fallega við-
mótsins þín, kæri vinur.
Kæra fjölskylda; ég sendi
ykkur samúðarkveðju frá Spáni,
mikill meistari er farinn.
Hvíldu í friði elsku vinur minn.
Nína Björk.
Elsku Jón granni.
Undir þessu nafni hef ég
þekkt Jón, sem bjó tveimur hús-
um frá æskuheimili mínu, frá því
ég man eftir mér. Dóttur hans,
Ernu Heiðrúnu, kynntist ég fyr-
ir hartnær 30 árum og hefur hún
verið besti vinur minn frá þeim
tíma. Ekki leið á löngu þar til
samgangur okkar Ernu smitaði
út frá sér og mikill og náinn vin-
skapur tókst með foreldrum
okkar. Í gegnum tíðina hefur
mér alltaf þótt merkilegt hvað
vinskapur okkar Ernu náði að
tengja þau saman og oft velt fyr-
ir mér hvað hefði orðið ef við
Erna hefðum ekki kynnst.
Ég man mjög vel þegar Jón
fór með mig og Ernu til foreldra
sinna suður í Grindavík. Þar
man ég eftir agúrkunum þeirra
í gróðurhúsinu sem mér þóttu
ægilega spennandi. Einnig man
ég vel eftir því að hafa fengið að
fara með Ernu í rútu sem Jón
keyrði á Þingvelli á sumrin.
Þegar þangað var komið og eft-
ir stutta göngu var bátur dreg-
inn úr runna og neta vitjað á
vatninu. Allt saman með leyfi
geri ég ráð fyrir. Árlega dauð-
öfundaði ég svo Ernu á músa-
stigunum sem skiluðu sér úr
Fellaskóla og skreyttu herberg-
ið hennar. Ég man líka vel eftir
því að hendast yfir til að fljóta
með í skólann. Iðulega stökk
Jón til dyra á brókunum einum
saman þegar allir á heimilinu
voru meira og minna tilbúnir út
í daginn og rekandi á eftir hon-
um. Seinna meir skaust ég yfir
og fékk Jón til að hjálpa mér
með fyrstu bindishnútana en
pabbi minn náði þessu ekki eins
vel og hann.
Á sorgarstundum sem þessum
reikar hugurinn og gamlir tímar
birtast manni ljóslifandi eins og
þeir gerðust í gær. Ég hef verið
að hugsa mikið um Jón síðustu
daga og óhjákvæmilega meira og
minna farið í gegnum alla barn-
æsku mína þar sem Jón granni
og Jóna granna voru aldrei langt
undan en mér hefur alltaf fundist
ég eiga aðeins í þeim. Í öllu þessu
hugarbrölti hefur runnið upp
fyrir mér að vinskapur minn og
Ernu í gegnum árin, sem ég vildi
meina að hafi tengt foreldra okk-
ar saman, sé í raun vináttu for-
eldra okkar að þakka.
Elsku Jón, þú verður „forever
young“ í mínum bókum. Takk
fyrir allt gamalt og gott og hvíl í
friði.
Andri Gunnarsson.
Jón Mar var í hópi þeirra far-
sælu kennara sem skipað hafa
framvarðarsveit Fellaskóla ára-
tugum saman, einn þeirra sem
hafði ríkan skilning á mikilvægi
þess að starfsfólk skóla hugsaði í
lausnum og temdi sér sveigjan-
leg vinnubrögð sem einkenndust
af víðsýni, umburðarlyndi og
hlýju. Hann var góður kennari,
fjölhæfur, laghentur og listrænn.
Kunni hvað best við sig í stærð-
fræðikennslu á miðstigi og jafn-
vel yngsta stigi en kenndi einnig
hönnun og smíði ef þörf krafði.
Jón Mar var metnaðarfullur fyr-
ir hönd nemenda sinna, hafði trú
á getu þeirra enda voru framfar-
ir þeirra í stærðfræði góðar.
Góður árangur nemenda hans
fyllti hann stolti og ánægju með
sitt fólk.
Hjálpsemi og greiðvikni voru
Jóni Mar í brjóst borin og var
hann ávallt boðinn og búinn að
verða að liði í skólastarfinu þeg-
ar á þurfti að halda. Viðfangs-
efnin voru margvísleg og virtist
fátt vefjast fyrir honum. Eitt
þeirra verkefna sem hann hafði
gjarnan umsjón með var helgi-
leikur sem fluttur er af nemend-
um 7. bekkja ár hvert á jóla-
skemmtun. Æfingar hófust
jafnan í lok nóvember og var un-
un að fylgjast með því hvernig
honum tókst ár eftir ár í sam-
starfi við umsjónarkennara að
galdra fram sýningu með nem-
endum. Allir fengu hlutverk. All-
ir voru jafnmikilvægir.
Jón Mar var mikill stemnings-
og keppnismaður. Fyrir jólin var
stofan hans alltaf mest skreytt,
þar voru langflestu músastigarn-
ir og alltaf sagði hann mér með
blik í auga að hann hefði verið
langbestur á „Fella-Open“; ár-
legu golfmóti þeirra Örlygs
Richter og fleiri þáverandi og
fyrrverandi starfsmanna skól-
ans. Jón Mar var glaðlyndur og
gamansamur maður, hafði húm-
or fyrir lífinu og sjálfum sér.
Hann kunni þá list að skapa
notalegt andrúmsloft þar sem
gleðin var höfð að leiðarljósi, var
jákvæður, glaðvær og hlátur-
mildur. Hann hafði næmt eyra
fyrir tónlist, spilaði á gítar og
hafði fallega söngrödd. Hann
fylgdist vel með nýjum straum-
um og stefnum, vildi vera vel til
fara og var áhugasamur um
menn og málefni. Hann lagði sig
fram um að fylgjast vel með sín-
um eigin börnum, talaði oft um
þau, var stoltur af þeim og þeirri
velgengni sem þau nutu.
Með Jóni Mar er fallinn frá
einstakur mannkostamaður sem
brá ljóma á umhverfi sitt og
verður hans sárt saknað. Fjöl-
skyldu hans sendi ég innilega
samúðarkveðju.
Kristín Jóhannesdóttir.
Vorið 2018 var um margt sér-
stakt í sögu Fellaskóla í Reykja-
vík en þá voru kvaddir fjórir
kennarar sem höfðu kennt við
skólann nánast frá upphafi. Allir
höfðu þeir sett svip sinn á starf
skólans, hver með sínum hætti
og milli þeirra var sterk vinátta.
Jón Mar Þórarinsson var einn
þessara kennara en hann kom til
starfa við skólann haustið 1973, á
öðru starfsári hans. Hann kenndi
því við Fellaskóla í alls 45 ár og
starf hans og vera í skólanum er
samofin sögu og menningu skól-
ans. Þótt Jón hafi hlakkað til
starfslokanna var ekki ljóst
hvort sögunni væri alveg lokið
því þegar hann kom í Fellaskóla
þremur dögum fyrir andlát sitt,
kátur og hress að vanda, lét hann
að því liggja að hann vildi leggja
skólanum lið eitt ár í viðbót og
hjálpa okkur við forfallakennslu.
Jóni Mar þótti enda afar vænt
um skólann sinn og það var öllum
ljóst sem þekktu hann. Hann
vildi hag skólans sem bestan og
var ávallt reiðubúinn að leggja
sitt af mörkum svo starfið gengi
vel.
Jón Mar kenndi á starfsæv-
inni nánast allar kennslugreinar
þótt lengst af hafi hann verið um-
sjónarkennari á miðstigi. Hann
sinnti jafnframt fjölmörgum öðr-
um störfum fyrir skólann og sá
til að mynda um helgileik fyrir
jólin í tæplega 40 ár, skipulagði
og lék undir á gítar á samverum
og svona mætti lengi telja. Jón
Mar kenndi fjölmörgum nem-
endum og var bæði farsæll og
vinsæll kennari. Hann bar hag
nemenda ætíð fyrir brjósti og
þegar gamlir nemendur spyrja
út í starfið í Fellaskóla er und-
antekningarlaust spurt af hlýju
hvort Jón Mar sé enn að kenna.
Jón Mar var mikilvægur
hlekkur í starfsmannahópnum.
Hann var alltaf tilbúinn til að
leggja samstarfsfólki sínu lið og
lagði gott til allra mála. Hann var
hrókur alls fagnaðar á kaffistof-
unni og tók ávallt virkan þátt í
viðburðum í starfsmannahópn-
um. Eitt af síðustu verkum Jóns
var að skipuleggja árlegt golf-
mót sem opið er gömlum og nýj-
um starfsmönnum skólans.
Það er erfitt að hugsa sér
skólastarfið án Jóns. Hann var
ljúfur í samskiptum, jákvæður
og umburðarlyndur, vinsæll og
vildi öllum vel. Hann átti sitt
fasta sæti við borðsenda, bros-
mildur og kátur alla jafna. Hann
hlakkaði til þess að komast á eft-
irlaun og geta betur sinnt fjöl-
skyldunni sem hann var svo
stoltur af, golfi og öðrum áhuga-
málum. Hans verður sárt saknað
sem samstarfsmanns og vinar.
Við skyndilegt fráfall Jóns er
okkur samstarfsfólki hans efst í
huga þakklæti fyrir samstarfið,
vináttuna og þá tryggð sem Jón
sýndi Fellaskóla, samstarfsfólki
sínu og nemendum.
Fyrir hönd starfsfólks Fella-
skóla flyt ég fjölskyldu hans
samúðarkveðju.
Sigurlaug Hrund
Svavarsdóttir skólastjóri.
Um síðustu aldamót urðum
við nágrannar Jóns og Jónu í
Krókamýrinni. Helga Sigríður
og Jóna eru vinnufélagar í Flata-
skóla og þekktust því vel en ég
þekkti Jón hins vegar lítið. Það
tók ekki langan tíma að kynnast
honum, svo opinn og einlægur
sem hann var. Við nálægðina
myndaðist mikil vinátta okkar í
milli. Við höfðum svipuð áhuga-
mál sem voru tónlist, bolti, ferða-
lög og golf.
Á þessum árum vorum við
Helga Sigríður í ferðaklúbbi sem
ferðaðist á sumrin um ýmsa
landshluta. Jón og Jóna gengu í
klúbbinn og eru margar góðar
minningar frá þessu tímabili. Jón
alltaf til í að aðstoða og hrókur
alls fagnaðar. Á kvöldin tók hann
fram gítarinn, enda góður gítar-
leikari og söngvari. Eyjalögin
voru honum mjög kær, Jón
kunni alla texta og hreif hópinn
með sér í söng og gleði. Uppá-
haldslagið okkar sem við sung-
um oft saman var Rolling Ston-
es-lagið You Better Move On.
Jón og Gunni „granni“ voru
miklir golffélagar og vinir, fór ég
stundum með þeim á völlinn en
gaman var að fylgjast með þeim
félögum, enda báðir með mikið
keppnisskap.
Undir bílskúr Jóns var stórt
herbergi sem kallað var Dyngj-
an. Þar hafði hann komið fyrir
sínu uppáhalds-„dóti“ svo sem
myndum af fyrrverandi nemend-
um, plötuspilara og gömlum
munum. Þetta var hans sælureit-
ur sem hann bauð okkur Gunna
að njóta með sér. Við ræddum
málin, spiluðum okkar upp-
áhaldsplötur, sungum og skáluð-
um.
Elsku Jóna, dætur, sonur og
barnabörn. Vottum ykkur inni-
lega samúð. Minning um góðan
dreng mun lifa með okkur.
Megi hinn hæsti höfuðsmiður
vera með ykkur.
Thomas Kaaber og Helga
Sigríður Guðjónsdóttir.
6. október haustið 1966 tín-
umst við feimin og óörugg inn í
stofu 202 í Kennaraskóla Ís-
lands. Hér á C-bekkurinn að
vera. Allir hafa fundið sér sæti
og hlusta með athygli á kennar-
ann þegar hurðinni er svipt upp.
Inn kemur hávaxinn piltur,
dökkhærður með Bítlaklippingu,
framúrstefnulegur í fjólubláum
fötum, með fölgræna stólsessu í
hendinni og skimar eftir sæti.
Þetta voru fyrstu kynni okkar af
Vestmannaeyingnum Jóni Mar.
Það voru skarpir drættir hjá
Jóni í fleiru en klæðaburði. Hann
var síkátur og smitaði út frá sér,
gerði óspart grín að sjálfum sér
og öðrum, var hlýr og traustur
vinum sínum og óhræddur við að
ræða um tilfinningar. Þetta er sá
Jón sem við í C-bekknum höfum
þekkt í meira en hálfa öld. Jón
Mar gaf sig allan í það sem hann
tók sér fyrir hendur eða hafði
áhuga á. Síðustu árin var það
golfið. Elli kerling náði ekki að
setja mark sitt á Jonna svo
nokkru næmi, enda barðist hann
hatrammlega gegn henni, hélt
sér í góðu formi, var kátur og
hress og alltaf maður nútímans í
klæðaburði. Skyndilegt brott-
hvarf hans kom því öllum á
óvart. Við vottum Jónu, börnun-
um hans fjórum og öllum barna-
börnunum samúð og minnumst
þess hversu stoltur og ánægður
hann var með fjölskyldu sína.
Fyrir hönd C-bekkjarins
Rannveig Lund, Guðjón
Skúlason, Guðrún Þóra
Guðmannsdóttir og Kolbrún
Þórðardóttir.
Fallinn er frá vinur okkar, Jón
Mar Þórarinsson, kennari við
Fellaskóla. Okkur félögunum úr
knattspyrnuhópi Fellaskóla,
Fellaboltanum eins og við köll-
uðum fyrirbærið stundum, var
illa brugðið að frétta óvænt lát
hans enda hafði Jón Mar ekki
kennt sér meins.
Við undirritaðir kynntumst
Jóni Mar í Fellaskóla þar sem við
störfuðum saman um árabil í
stórum og skemmtilegum hópi
samstarfsmanna. Jón Mar var
vel liðinn og í miklum metum
meðal nemenda, kennara og ann-
arra við skólann. Hann var glað-
lyndur og hress, skjallaði sam-
starfskonurnar og uppskar
velvild þeirra og væntumþykju.
Á árshátíðum dansaði hann með
elegans og var hrókur alls fagn-
aðar í partíum þar sem hann lék
á gítar, keyrði áfram hópsöng og
virtist kunna alla texta.
1977-78 byrjuðum við nokkrir
kennarar í Fellaskóla að hittast á
laugardagsmorgnum og leika
knattspyrnu í íþróttahúsi skól-
ans. Með fylgdu vinir og stund-
um börn þátttakendanna. Þessi
hópur var breytilegur í gegnum
árin en alltaf hélst sami kjarni
sem hittist í íþróttahúsinu allt til
ársins 2011 er okkur þótti komið
nóg. Frá þeim tíma hefur hluti
hópsins svo hist nokkrum sinn-
um á hverjum vetri og horft sam-
an á valda leiki í enska boltanum.
Lengi vel átti Jón Mar frekar
erfitt með að festa tryggð við
ákveðið lið og var jafnvel sakað-
ur um hentistefnu í þeim efnum.
Síðustu árin studdi hann sama
liðið þó dyggilega og gladdist
mjög er það hampaði sjálfum
Englandsmeistaratitlinum í vor.
Jón Mar var einn þeirra sem
héldu tryggð við Fellaboltahóp-
inn allan tímann. Hann var kapp-
samur í boltanum, vildi vinna og
dæma – stundum helst til mikið
sér í hag að mati okkar hinna.
Oft hitnaði í kolunum og stóryrði
féllu en alltaf fórum við sáttir
heim. Það segir mikið um Jón
Mar að hann var oftast sá sem
kom og rétti út sáttahönd að
fyrra bragði ef urgur var í klef-
anum að æfingu lokinni. Við
höfðum gríðarlega gaman af
spriklinu en ekki síður af fé-
lagsskapnum og glensinu sem
fylgdi með. Ingvar, sonur Jóns
Mars, fylgdi föður sínum lengst-
um í boltann, allt frá unglings-
árum til þess er skór Fellabolta-
manna enduðu á hillunni
alræmdu. Það gaf Jóni Mar án
efa mikið og átti sinn þátt í kærri
vináttu og samhygð þeirra feðg-
anna.
Jón Mar fann sér aðra íþrótt
sem var golfið. Líkt og fleiri féll
hann algjörlega fyrir golfinu og
náði ágætum tökum á íþróttinni.
Hann var félagi í GKG og spilaði
þar mikið, m.a. með Gunna
Granna, nábúa sínum og vini. Þá
fór hann í golfferðir erlendis með
eiginkonu og vinum. Jón Mar var
stoltur af fjölskyldu sinni og af-
komendum og vildi veg þeirra
sem mestan. Hann var jákvæður
og lífsglaður félagi sem tókst á
við hlutina af bjartsýni og horfði
með tilhlökkun til þess sem
framundan var.
Við félagarnir sjáum nú á bak
góðum dreng sem var burtkall-
aður of fljótt. Jón Mar átti eftir
að gera margt, var hættur að
vinna og búinn að ákveða ferða-
lög og fleira skemmtilegt. Hann
átti allt eftirlaunalífið framund-
an en kallið kom óvænt. Blessuð
sé minning hans.
Hugur okkar er hjá eiginkonu,
börnum og öðrum ættingjum.
Fyrir hönd félaga og vina úr
Fellaboltanum,
Alexander Jóhannesson
og Ólafur Jónsson.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. JÚLÍ 2018