Þróttur - 17.06.1919, Blaðsíða 10

38
Þróttúr
— og hann lýsir því ágætlega hversu
lund manns »kætist við fjörgammsins
stoltu og sterku tök«. Og — »í manns-
barminn stýgur sem aðfalls unu, af afli
hestsins og göfugu lund« — um leið og
maður og heslur á sprettinum — »teygja
loftsins laug lífdrykk af morgunsins
gullroðnu skálum«. En góðir hestar eru
nú vandfengnir og má helzt ekki nota
þá til langferða. Og að sitja á mótrunt-
um er ekki upplífgandi. Þá er hollara
og skemtilegra að ganga á eigin fótum
og geta farið ferða sinna einnig þar sem
hesturinn kemst ekki, eins og upp á
fjöll og fyrnindis vegleysur, en hins-
vegar er engin frágangssök að hafa náð
sér áburðarhest í taumi undir farangur.
Til þess að prófa nýtízkuferðalag fór
eg með drengjunum mínum, Raldri og
Braga (11 ára gömlum), þriggja daga
göngutúr í sumar. Við fórum út að
Bægisá til að veiða silung, og lágum í
hlöðu fyrstu nóttina. Síðan förum við
upp Bægisárdal og yfir Bægisárjökul
(sem er partur af Vindheimajökli) og
niður í Glerárdalsbotn. Við höfðum hest
í taumi, á hestinum hnakk og malpoka
bundinn yfir hnakkinn. I malpokanum
höfðum við annarsvegar nesti til nokk-
urra daga, trefla, sokka, vetlinga, yfir-
hafnartreyjur og olíuföt til vara, en í
hinum endanum hvílupoka og brekán.
Malpokinn með öllu viktaði 60 pund.
Hvílupokann lét eg sjálfur útbúa, —
ullarsekk (ullarballa) varinn olíudúk,
og var hann nógu stór að rúma okkur
alla þrjá. Ferðin var eitt óslitið æfin-
lýri. Yfir allar mýrar óðurn við ber-
fættir, stukkum á steinum yfir læki, en
selfluttust á klárnum yfir ár. Hesturinn
reyndist fær urn að komast yfir flest
sem okkur var fært og rendi sér á rass-
inum ásamt okkur niður brattar fannir.
Þó vorum við samt einusinni hálf-
hræddir um að klárinn mundi koll-
stej'past og hálsbrotna. Hann hét Litli-
Brúnn og var fótviss þar sem hann gat
fótað sig. Hann leit á okkur stórum
augum þar sem hann sat á fönninni og
brunaði niður á milli okkar á fleygiferð,
hálfliissa á tíðinni, rétt eins og hann
vildi segja: »Þið skuluð ekki halda,
gárungartiir ykkar, að eg hafi verið
leigður j'kkur með svona skilmálum«-
En alt gekk vel og við lentum á græn-
um bala þar sem hann fór að bíta. Við
týndum fjallagrös uppi í dalbotninum
og vel fór um okkur í hvílupokanum í
grösugri laut með mosaþúfu fyrir kodda.
Eg hlakka ekki til neins eins og að
fara aftur á stjá á sumri komandi i
svipaðan göngutúr til óbygða upp til
fjalla. Og strákarnir hugsa til þess með
óþreyju bæði í vöku og svefni.
Hlauparinn Homer Baker,
Það eru margir, sem álíta, að ekki
sé viljinn einn einhlýtur til þess, að gera
eitthvað, menn þurfi að hafa máttinn,
getuna til þess.
En það er nú margsannað, að ef vilj-
inn er nógu ákveðinn, þá geti menn
aflað sér máttarins eða getunnar til þess
að framkvænra eitthvert verk.
Ljóst dæmi þess, hve langt má kom-
ast í þessum efnutn fyrir frábæra á-
stundun og þrautseigju, jafnvel þó að
skilyrðin til þess virðist ekki mikil, hefir
hlauparinn Homer Baker frá New-York
sýnt.
Homer Baker var í æsku veikbygður
og mjóbeinóttur og auk þess hafði hann
mjög dapra sjón og félögum hans virt-
ist hann vera til annars betur fallinn
en til íþróttaiðkana, enda hafði ekki
borið á því bjá honum, að hugur hans
hneigðist í þá átt. Þegar hann hafði
orð á því við fjelaga sina, að hann
hefði í hyggju að fara að iðka íþróttir,