Þróttur - 17.06.1919, Blaðsíða 20

42
Þruttu.r
»Að hanga á ristunum« mun margur
geta, ef reynir. En ílestir munu verða
að gripa höndunum um hnésbætur sér
og kálfa tii þess að ná aftur fingra-
tökunum á bitanum. En þeir munu
verða teljandi, sem geta óæfðir »hangið
á ristunum og gengiða, hvað þá gert
það með einhvern þunga í höndunum.
En þetta gátu ýmsir hér áður fyrri.
Og flesta get eg að bresta mundi flm-
leika og ganga illa að halda jafnvæginu,
ef þeir ættu y>að vaða .báh og liðlegrir
rnenn kyntu, hvað þá ef þeir ættu y>að
troða bál«. Eða hvernig mundi höfuðið
okkar flestra verða, ef við reyndum »að
steypa stömpunuf. niður brekku, er væri
svo löng, að stampurinn fengi 8—12
veltur? Eg byðist ekki til að gera það
eða halda stefnunni á eftir fyrstu mín-
úturnar. Meira að segja hefi eg horft á,
að liðlegum mönnum hefir veitt sæmi-
lega erfitt »að reisa horgemling« og er
það þó ein af allra léttustu listunum.
Ein af æfingunum, sem mikið var
viðhöfð, voru andþrautirnar. Þær æfðu
menn í að geta tekið mjög mikið loft í
lungun og spara það svo og svo lengi. En
jafn-framt voru þær málþrauiir, því
þreytandinn á'tti að fara með viss orð
svo eða svo oft og skýrt á meðan hann
andaði frá sér. Meðal þessara þrauta
var »að binda geiture. og »að vinna
hringinn rauða, rauða«. Einnig má
nefna: »Stebbi stóð á ströndu«, en það
er þó en meira málþráut og nógu erfið
þótt andraun fylgi ekki með.
Alt þetta var mikið æft hér áður fyrri
svo og ýmsar aflraunir, svo sem að taka
upp þunga og togast á, á einn eð annan
veg. Er eg ekki í nokkrum vafa um,
að þegar öll áhrif þessara æfinga komu
saman, þá hafi þau haft stórkostlega
hreystandi áhrif á einstaklingana og svo
þjóðina í heild sinni.
Sá þófii ekki maður með mönnum,
er á mót kom eða mannfundi, sem
ekki gat einhverja list leikið og var vel
fær í henni, helzt framarlega eða um-
fram aðra menn. Hefir þessi skoðun
lengi haldist. Verður hennar vart þegar
i fornöld eins og sjá má af sögum í
Snorra-Eddu og víðar, þótt þar sé sum-
staðar kallaðar listir ýmislegt það, er
nú mundi óhæfa kölluð, svo sem kapp-
át og kapp-drykkja.
Jafnvel nú fyrir örfáum áratugum
þóttu þeir menn vart liðgengir til sjó-
róðra eða í fjallgöngur, sem ekki kunnu
að glíma eða gátu fylgst með í einhverj-
um þeim listum eða leikum, sein þá
voru algengastir.
Svona var almenningsálitið strangt og
fyrir því beygðu menn sig. Þess vegna
æfðu menn þessar íþróttir frá blautu
barnsbeini, og þessi sífelda íþróltaiðkun
og æfing átti auðvitað á eftir sinn góða
þátt í því, að fólkið var áreiðanlega
braustara en nú gerist alment.
Sögurnar sem gamla fólkið sagði eru
því ekki eintómt »karlagrobb«. Þær eru
flestar raunverulega réttar í höfuðatrið-
unum. En þær, sem eru tilbúnar, eru
skáldsögur, bygðar á sönnum grund-
velli. (Frh.) S.
Heilsa ög hjáverk.
Hagskýrslur vorra tíma sýna að
mannsæfin hefir lengst hina síðustu ára-
lugi og hafa margir orðið til að trúa
því, að þar með sé fengin sönnun fyrir
að fólk verði langlífara en áður. Þessu
er þó eigi svo farið í raun og veru,
heldur stafar lenging með^læfinnar af
því, að barnadauði liefði minkað. Hver
ráð verði fundin til þess að gera menn
langlífari, og að þeir fái að njóta sín
sem lengst, er nú mikið áliugamál
merkra manna.
Um þella efni er mjög merk grein í