Ný Dögun - 01.11.1997, Blaðsíða 6

=NÝ DÖGUN =
Á fermingardegi Ingvars, elsta bróðurins, vorið 1984. Auk þeirra brœðra, Ingvars, Friðþjófs
Inga og Sverris Þórs, er Harpa frœnka þeirra með á myndinni. Fiffó lést fjórum mánuðum
síðar.
með börnin sín, fylgdist með leit-
inni og angist okkar aðstandenda,
eins og það vœri að horfa á spenn-
andi íþróttakappleik. Ég man að
þetta fór illa í mig. Satt að segja hef
ég aldrei skilið þessa knýjandi þörf
hjá fólki að hópast að vettvangi
slysa og hörmulegra atburða að-
eins til að seðja forvitnina. Allt
öðru máli gegnir vitanlega um þá
sem koma til skjalanna til að veita
fyrstu hjálp.
Það varð hreinlega umferðar-
öngþveiti á svœðinu. Nœrliggjandi
götur tepptust, þar á meðal Elliða-
árbrúin, en þar stoppaði fólk og fór
úr bílum sínum til að missa nú ekki
af neinu.
Og þegar leitin hafði staðið all-
nokkurn tíma kom lögreglumaður
til okkar og sagði: „Af hverju farið
þið ekki heim? Hér getið þið ekk-
ert gert. Og kannski er drengurinn
kominn heim. Kannski hefur hann
bara farið á flakk og síðan komið
sér heim.“
Ég man að ég tók þessum orðum
eins og fagnaðarerindi. Sagði við
6
Sverri: „Já, auðvitað. Hvílíkur
fíflagangur er þetta. Auðvitað er
Fiffó heima.“ Afneitunin var svona
sterk - eða vonin um að allt fœri á
besta veg.
En um leið tókum við eftir því að
það var veifað neðar við ána og
einhver kallaði: „Hann er fund-
inn!“
Við hlupum strax af stað. Og í
kjölfarið allur áhorfendaskarinn.
Sverrir varð aðeins á undan mér og
áður en ég var komin alla leið kom
lögreglumaður að mér og tók utan
um mig. Ég fékk ekki að sjá hann.
Björgunarmenn voru þá komnir út
í ána og hófu strax lífgunartilraun-
ir. Við Sverrir vorum á bakkanum
og lögreglan bað okkur að halda
kyrru fyrir. Og loks var ekið að
með sjúkrabíl og Fiffó borinn í
hann, en við Sverrir fórum inn í
lögreglubíl ásamt Sverri Þór og
Steinunni systur. Og það liðu ein-
hverjar mínútur áður en bílnum
var ekið af stað. Fólk var þá loks
farið að koma sér af staðnum, en
svona í leiðinni af vettvangi þá
fannst nrörgum það viðeigandi að
leggja andlitið að rúðum lögreglu-
bílsins til að sjá angist okkar og ör-
vinglan. Agengni margra var úr
hófi fram.
Ég minnist þess síðar, að hafa
lesið leiðara í Skagablaðinu um
þessa atburði, en höfundur hans
hafði þá verið blaðamaður í
Reykjavík þegar slysið varð. Og
hann gagnrýndi í þessum leiðara
framkomu og tillitsleysi fólks á
vettvangi þessa slyss. Sagðist hafa
verið á staðnum og hneykslaðist á
atganginum.
SORGIN KNÝR DYRA
Eftir að Fiffó var fundinn, var
okkur ekið upp á Borgarspítala,
þangað sem hann var þá þegar
kominn. Þar vorum við spurð hvort
við vildum ekki hringja í einhvern.
Okkur datt fyrst í hug að hringja í
séra Olaf Skúlason þáverandi
sóknarprest í Bústaðakirkju. Við
þekktum hann bœði vel enda Olaf-
ur mikill vinur fjölskyldu minnar.