Ný Dögun - 01.11.1997, Blaðsíða 30

=NÝ DÖGUN =
15. febrúar 1989, skírnardagur, Eyrúnar Hörpu. Hin unga
ekkja, Ingibjörg, með bömin tvö aðeins rúmum þremur
múnuðum eftir fráfall eiginmannsins.

upp úr þessu. Ég fékk vinnu við
grunnskóla hér í Reykjavík strax
haustið eftir að ég útskrifaðist úr
Kennaraháskólanum vorið 1992,
þótt á þeim tíma hafi það verið
mjög erfitt fyrir nútútskrifaðan
kennara að fá starf í Reykjavík. Ég
hóf þá að kenna sex ára börnum og
er enn við störf í þessum sama
skóla.
Ég var áfram í Nýrri dögun, eftir
að ég sættist við sjálfa mig og
umhverfi mitt. Eftir að líf mitt fór
að komast í fastari skorður og ég
varð sáttari við hlutskipti mitt, þá
1—IWII——
vini mína sem hjálpuðu mér í Nýrri
dögun - vil ekki að þau hverfi al-
gjörlega. Við höfum deilt svo
mörgu í okkar samskiptum, að þau
tengsl verða ævinlega til staðar,
þótt þörfin fyrir að hittast vikulega
og ræða okkar sameiginlegu erfiðu
reynslu sé ekki lengur fyrir hendi.
ANNAÐ
VERÐMÆTAMAT
Börnin mín sakna pabba síns.
Sumir segja að það sé skrýtið að
Pað eru átta og hálft ár frá því
Eyjólfur kvaddi þetta líf. Þegar ég
lít til baka, þá hygg ég að ég hafi
verið í sífelldri leit að sjálfri mér
þennan tíma. Fann mig ekki. Var
einhvern veginn alltaf að bíða eftir
því að ég yrði aftur „gamla“ ég. En
nú veit ég að ég verð aldrei aftur
söm. Ég er orðin önnur manneskja.
Hef þroskast og elst; er alvörugefn-
ari, verðmætamatið allt annað en
áður. Einbýlishús, peningar, bílar,
sem velflestir hugsa um þegar þeir
komast í fullorðinna manna tölu,
skipta mig engu máli lengur. Ég vil
auðvitað öryggi og skjól fyrir mig
og fjölskylduna, en efnisleg verð-
mæti umfram það eru ekki megin-
atriði í mínum huga.
í dag er ég í sambúð með góðum
manni, Thor Olafi Hallgrímssyni.
Við kynntumst fyrir þremur árum.
Það voru talsverð viðbrigði fyrir
mig. Ég hafði vanist því að vera
ekkja með mín tvö börn og klára að
langmestu leyti mín mál sjálf innan
sem utan heimilis. En ég kann því
vel að fá þessa daglegu hjálp, njóta
ástúðar frá manni. Og börnunum
semur vel við Thor. Við höfum líka
eignast yndislegt barn saman, hann
Thor Andra, sem verður eins árs
núna í maí.
LIFIÐ ALDREI
AFTUR EINS
kom að því að ég gat farið að gefa
meira af sjálfri mér en áður - verið
stuðningur öðru fólki. Gat orðið
hlustað og skilið og komið á fram-
færi minni reynslu til hjálpar öðr-
um. Var sjálfboðaliði í “opnum
húsum”og tók á móti syrgjendum
og öðrum þeim er þangað leituðu.
En það var með það eins og allt
annað; sá tími kom að ég gat ekki
meir, ég varð að fá fjarlægð og
hvíld frá því líka. Ég hafði notið
hjálpar, hafði getað veitt hjálp, en
þarna var ég komin að enn öðrum
tímapunkti. Lífið þróaðist áfram-
ég var loksins farin að sjá “venju-
lega” framtíð í mínu lífi. Það voru
hamingja, gleði, hlátur og tilhlökk-
un í þessu lífi. Enn og aftur var
komið að kaflaskiptum.
Ég held samt alltaf tengslum við
sakna einhvers sem maður hefur
aldrei kynnst. Og börnin mín
kynntust aldrei pabba sínum. Jó-
hann var svo lítill að hann man ekki
eftir honum og Eyrún Harpa var
ekki fædd, þegar Eyjólfur féll frá.
Ég held hins vegar að söknuður
þeirra sé ef til vill meiri vegna þess
að þau fengu aldrei að kynnast
honum. Þau eiga engar minningar,
aðrar en þær sem ég og afar þeirra
og ömmur og önnur skyldmenni
hafa lýst fyrir þeim. En þau spyrja
annað slagið um atvik í fortíðinni
sem tengjast föður þeirra. Eyrún
Harpa grætur stundum vegna þessa
og Jóhann gerði það líka. Þau hafa
farið á mis við svo margt með því
að þekkja aldrei föður sinn. Og fá
aldrei tækifæri til þess. Ekki þá,
ekki nú og ekki í allri framtíð.
Eyjólfur heitinn á alltaf stað í
mínu hjarta. Ég á orðastað við
hann í bænum mínum og bið hann
að líta eftir og gæta barna okkar.
Samband mitt við föður hans og
móður, Þór Jóhannsson og Elínu
Eyfells, er og hefur alltaf verið ná-
ið. Þau eru hreint yndislegt fólk og
ævinlega reynst mér vel. Þau hafa
líka tekið núverandi maka mínum
með opnum örmum og samfögn-
uðu okkur hjartanlega þegar barn-
ið okkar fæddist.
Það er erfitt að ráðleggja fólki
sem missir maka sinn. Þetta er sárt
og ekkert kemur í veg fyrir þann
sársauka. Þeir dagar komu að mig
langaði ekki að lifa lengur. En þrátt
fyrir allt og allt þá rennur upp sá
dagur, að þú áttar þig á því, að það
er hægt að lifa með sorginni. Lífið
verður aldrei aftur eins - en það
verður hins vegar aftur hamingju-
ríkt og þess virði að lifa því.
t
30