Ný Dögun - 01.11.1997, Blaðsíða 27

=NÝ DÖGUN =
Hér má sjá síðustu myndina af þeim feðgum, Eyjólfi og
Jóhanni, áður en kallið kom. Éyjólfur var aðeins 27 ára
gamall, þegar hann féll frá.
upp símanúmerið okkar heima, en
ekki á heimili foreldra minna. Þeg-
ar ég svo hringdi um morguninn og
spurði um ástandið, þá var mér sagt
að Eyjólfur hefði verið fluttur á
gjörgæsludeild og væri haldið sof-
andi. Ég fór auðvitað rakleiðs upp
á spítala og sat hjá honum. Þá var
mér sagt að nú stefndi í endalokin.
Eyjólfur dó rétt fyrir hádegi dag-
inn eftir, þann 4. nóvember, án þess
að komast til meðvitundar.
Ég var með Eyjólfi þegar hann
skildi við. Pabbi minn var hjá mér
og veitti mér mikinn styrk. Þótt ég
skynjaði og mér hefði verið sagt að
hverju stefndi, þá dró það ekki úr
undruninni og áfallinu þegar ég átt-
aði mig á því að Eyjólfur var farinn.
Ég man eftir því að gjörgæslu-
læknirinn, sem þarna var viðstadd-
ur andlátið, talaði aldrei við mig.
Hann talaði til mín í gegnum hjúkr-
unarfræðinginn. Sagði við hann.
„Viltu gjöra svo vel að biðja hana
(mig) að fara fram fyrir meðan við
göngum frá honum, viltu gjöra svo
vel að segja henni...“ Og læknirinn
rétti mér ekki einu sinni höndina,
þegar allt var yfirstaðið. Það voru
engin bein samskipti rnilli okkar.
Þetta þótti mér óþægilegt og ákaf-
lega undarlegt.
Á hinn bóginn er ég þakklát fyrir
það hvernig frá málum var gengið í
framhaldinu, því nokkrum mínút-
um síðar átti ég þess kost að eiga
mína stund með honum í einrúmi.
Þá var búið að fjarlægja tæki og tól,
en setja upp kertaljós og sálmabók
á borð. Þetta var erfið stund, en
samt stundarkorn sem ég hefði
ekki viljað vera án. Ég man eftir því
að ég bað hjúkrunarfólkið um að
bíða eftir foreldrum Eyjólfs, Elínu
Eyfells og Þór Jóhannssyni. Ég
vildi að þau gætu kvatt hann við
þessar aðstæður. Það gekk eftir.
Það eru aftur á móti sum smá-
atriði sem betur mega fara á sjúkra-
húsum við þessar aðstæður. Éitt er
það sem fór illa í mig, og það var
þegar mér var réttur svartur rusla-
poki með fötununr hans og per-
sónulegum munum, sem hann hafði
haft þegar hann korn á sjúkrahúsið.
Mér fannst þetta svo kalt - rusla-
poki. Bara það eitt að búa með hlý-
legri hætti urn þessa muni getur
skipt máli. Sannleikurinn er sá, að
þegar fólk er eins og opin und til-
finningalega, þá skipta smáatriðin
ekki síður máli. Og festast í hugan-
um.
ÓVISSUNIMI LOKIÐ
Þessi dagur var erfiður. Ég var
dofin, en þó ekki svo að ég gerði
ekki nauðsynlega hluti. Ég hringdi í
vinnuna og sagði frá því sem gerst
hafði og hóf síðan strax undirbún-
ing að jarðarförinni. Mér fannst að
ég yrði að gera þetta allt sjálf. Og
gerði það. Vildi líka ganga frá hlut-
óttinn var ávallt til staðar - ef ekki
efst í huga, þá í undirmeðvitund.
Ég minnist þess, þegar ég kom
heim til pabba og mömmu af
sjúkrahúsinu, þar sem ég dvaldi síð-
an næstu vikurnar, að strákurinn
okkar hann Jóhann, sem þá var var
eins og hálfs árs gamall og dálítið
fyrirferðarmikill, kom til mín ofur
rólega og tók utan unr mig orða-
laust, en lét mig síðan í friði allan
þann dag. Það var mjög óvenjulegt,
en það var ljóst að hann skynjaði
hlutina þótt ungur væri.
unum strax. Óvissunni var lokið.
Hversu sár sem missirinn var, þá
var þetta niðurstaða. Óneitanlega
hafði það verið þannig, að óvissan
og kvíðinn voru nagandi og slít-
andi. Allt þetta ár, sem við
vonuðum að allt gengi upp, vorum
við eins og hengd upp á þráð -
Ég á ekkert nema þakklæti í hug-
anurn yfir þá hjálp og samúð, sem
ég fann frá mínum nánustu í kjölfar
andlátsins. Foreldrar mínir, Jóhann
Eyjólfsson málarameistari og Sig-
ríður Ásgeirsdóttir húsmóðir, voru
mín stoð og stytta. Og fólk var al-
mennt hlýlegt og nærgætið við mig.