Ný Dögun - 01.11.1997, Blaðsíða 9

=NÝ DÖGUN =
eða mánuði. Móðursystir mín bar
okkur á höndum sér í þá 10 daga
sem við vorum hjá henni, og allt
var gert til að okkur liði sem best.
En hugurinn var öllum stundum
bundinn við Fiffó, sorgin og sárs-
aukinn voru að yfirbuga mig.
Einnig fann ég líka að ég hafði gert
rangt með því að skilja Ingvar og
Sverri Pór eftir heima á íslandi. Ég
saknaði þeirra. Ég get ekki ráðlagt
fólki að fara til útlanda svona
skömmu eftir missi, fyrst
verðum við að ná betra
valdi á tilfinningunum áð-
ur en við getum farið að
njóta slíkra ferða, eigi þœr
að koma að gagni.
Mér fannst reiðin í raun
halda mér gangandi til að
byrja með. Ég vildi engan
hitta eða sjá á þeim tíma
sem fór í hönd. Þegar
heimsóknum vina og œtt-
ingja fór fœkkandi lokaði
ég mig af. Lífið var í einu
orði sagt ömurlegt. Ekk-
ert að hlakka til, ekkert
framundan. Ég var aðeins
33 ára gömul og fannst líf-
ið búið.
Ég fann ekki einu sinni
huggun í því að að sinna
hinum sonum mínum,
Ingvari og Sverri Þór. Ég
átti fullt í fangi með að
halda sjálfri mér gangandi
og hafði ekkert að gefa.
Eftir á fannst mér ég hafa
brugðist strákunum og
hef barist við sektarkennd
vegna þess. Ingvar hefur
hins vegar sagt mér að
unglingsárin hafi ekki ver-
ið svo slœm, hann hafi
fengið visst frelsi og fund-
ið að ég treysti honum.
Sem betur fer er hann sú
manngerð að hafa þolað
þetta afskiptaleysi mitt vel. Aftur á
móti horfði Sverrir Þór upp á allar
þessar hörmungar niður við á og
það er erfitt að gera sér í hugarlund
hvernig hann geymir þessa minn-
ingu. En í dag er hann ákaflega
glaður og líflegur ungur maður og
ekki að sjá að hann hafi beðið tjón
á sálu sinni.
Ég brást sem sé ekki við eins og
margar mœður gera eftir svona
áfall. Ég varð ekki hrœdd um þá og
ofverndaði þá ekki eins og gjarnan
vill verða. Sennilega hefur hugur-
inn verið of dofinn þetta fyrsta ár
til að slíkar hugsanir kœmust að.
Það er aftur á móti nú síðustu árin
sem ég hef fundið fyrir þessari
venjulegu hrœðslu móður, að eitt-
hvað hendi syni mína. En ekki svo
að það trufli mig verulega. Þeir eru
nú orðnir 19 og 26 ára og Ingvar
kominn með fjölskyldu og lítinn
ömmustrák.
Ég minnist þess ekki að hafa
fundist erfitt að umgangast vini
Friðþjófs Inga. Sverrir Þór og Fiffó
umgengust að mestu sama vina-
hópinn og þessir vinir héldu því
áfram að koma inn á heimilið.
EFTIRKÖST OG
SORGARFERLIÐ
Á 10 ára afmœlisdegi Friðþjófs
Inga, í mars árið eftir, komubekkj-
arfélagar hans í heimsókn til okkar.
Þeir fœrðu okkur blómvönd og
sátu hjá okkur í marga klukkutíma.
Krakkarnir sýndu mikinn áhuga á
að vita allt um slysið. Og við sögð-
um þeim allt sem þau vildu vita.
Þessi heimsókn þeirra er mér mjög
minnisstœð og okkur þótti ákaf-
lega vœnt um hana.
Friðþjófur hafði verið iðinn við
að vinna sér inn peninga og leggja
þá fyrir þó ungur vœri. Fyrir þessa
aura keyptum við hnattlíkan, lét-
um setja á það plötu með nafninu
hans á. Þetta hnattlíkan fórum við
með í skólann og gáfum
bekknum. Þarna töluð-
um við til þeirra og
þetta var ljúf stund.
Það var ekki fyrr en
eftir um það bil ár að
aftur fór að komast
regla á hlutina á heim-
ilinu. Þetta ár var ólýs-
anlega erfitt. Margir
höfðu reynt að styrkja
mig, en ég var erfið
eins og syrgjendur eru
gjarnan. Mér var mikill
styrkur að Sverri mann-
inum mínum. Hann
var mín stoð og stytta.
Hann var svo lánsamur
að finna ekki til þess-
arar miklu reiði og var
í mun betra jafnvœgi
en ég, náði einhvern
veginn að vinna betur
úr sorginni. Við grét-
um saman og töluðum
oft um Fiffó og slysið.
Það var gott og ég held
að hjónaband okkar
hafi frekar styrkst eftir
missinn.
Valgerður Hjartar-
dóttir (Bíbí) vinkona
mín reyndist mér betri
en enginn. Hún kom
iðulega heim og drösl-
aði mér fram úr rúm-
inu og dreif mig jafnvel
út með sér. Á þeim tíma átti ég
erfitt með að þola það en hún gafst
ekki upp á mér. Þegar mér leið
hvað verst, birtist hún. I dag er ég
henni ákaflega þakklát fyrir þetta.
Eftir nokkrar vikur fann ég að ég
treysti mér til að fara aftur til
vinnu. Mér þótti ekki svo erfitt að
vera innan um viðskiptavinina, en
að öðru leyti leið mér mjög illa
innan um fólk. Ég sem hafði verið
þessi mikla félagsvera. Ég forð-
aðist t.d. að fara í bœinn, fannst
allir horfa á mig. Allir hlytu að vita
Líf ogfjör hjá fjöhkyldunni í fríi á Spáni
sumarið 1982. Elísabet segir í viðtalinu.
,,....ég ylja mér við allar góðu minningarnar
sem ég á uni hann. “
9