Dagblaðið Vísir - DV - 03.08.2018, Blaðsíða 8

8 3. ágúst 2018FRÉTTIR
Jóhann keyrði aftan á bíl og
tognaði á hálsi.
Hann fékk 3,7 m.kr. í bætur.
Lifðu lífinu - Við sækjum bæturnar.
HVERNIG GAT 22 ÁRA MAÐUR HORFIÐ
GJÖRSAMLEGA Í VESTMANNAEYJUM?
S
érstök auglýsing birtist í
Lögbirtingablaðinu vorið
1990 og vakti að vonum
töluverða athygli. Í aug-
lýsingunni var lýst eftir Bernard
Journet sem var búsettur í
Reykjavík en ekkert hafði heyrst
frá honum eða spurst til hans
síðan þann 12. maí 1969. Auglýs-
ingin var svohljóðandi:
„Tilkynning um mannshvarf.
Samkvæmt beiðni dagsettri 21.
desember 1989 áritaðri af sak-
sóknara franska lýðveldisins, er
þess farið á leit við yfir rétt Lyon-
borgar (Tribunal de Grande
Instance de Lyon) að hann lýsi
hvarfi Bernard Journet, sem
fæddur er 9. júní 1946 í Am-
berieu en Bugey (Ain). Síðast
var Bernard Journet búsettur í
Reykjavík á Íslandi og hefur ekki
birst á heimili sínu né látið frá sér
heyra síðan 12. maí 1969.“
Auglýsingin var birt í Lög-
birtingablaðinu af lagalegum
ástæðum. Fjölskylda Bernards,
sem bjó í smábænum St. Didier
de Formans í Ardennafjöllunum
í norðurhluta Frakklands, hafði
óskað eftir að saksóknari lýsti yfir
hvarfi hans og í framhaldi yrði
hann lýstur „löglega látinn“ að
því er segir í umfjöllun Pressunn-
ar frá því í lok júlí 1990. Ástæðan
fyrir þessari beiðni var að yngri
systir hans vildi fá greiddan arf
eftir Bernard en honum hafði
áskotnast arfur og þar sem hann
var ekki til staðar áttu nánustu
ættingjar hans rétt á arfinum en
fyrst varð að lýsa hann látinn.
Eins og jörðin hefði gleypt
hann
Á árunum 1968 til 1972 komu þrír
ungir Frakkar hingað til lands
og létust hér, að því að talið er.
Bernard var fyrstur þessara ungu
manna til að koma til landsins en
það er eins og jörðin hafi gleypt
hann og þegar Pressan fjallaði
um málið 1990 mundi enginn
eftir honum. Hjá lögreglunni í
Reykjavík og í Vestmannaeyjum
kannaðist enginn við málið.
Samlandar hans, búsettir í
Reykjavík, könnuðust ekki við
hann og í franska sendiráðinu
hafði enginn heyrt um Bernard
eða auglýsinguna í Lögbirtinga-
blaðinu.
Lögfræðingur fjölskyldu hans
sagði að franska utanríkisráðu-
neytið og sendiráðið á Íslandi
hafi á sínum tíma látið rannsaka
hvarf hans en án árangurs. Í um-
fjöllun Pressunnar segir að svo
hafi virst sem lítill áhugi væri á
málinu hjá íslenskum yfirvöld-
um miðað við viðbrögðin þegar
spurst var fyrir um það.
Kom hann hingað til lands til
að deyja?
Eldri systir hans, Madeleine, virt-
ist að sögn blaðamanns vera eina
manneskjan sem hafði áhuga á
að komast að hver örlög Bernard
urðu. Hún sagði að hann hafi ver-
ið ævintýramaður í eðli sínu og
hafi haldið að heiman skömmu
eftir maíuppreisnina 1968. Í júní
hafi hann yfirgefið heimili þeirra
í hinsta sinn. Hún sagði hann
hafa ætlað í hnattferð og hafi
Kanada átt að vera upphafsstað-
ur ferðarinnar. Af einhverjum
ástæðum fór hann hins vegar til
Íslands og ílentist hér á landi þar
sem honum gekk illa að fá leyfi til
að ferðast til Kanada. Hann sendi
Madeleine þrjú bréf frá Íslandi. Í
því síðasta sagðist hann ætla að
reyna að fá skipspláss en þá var
hann í Vestmannaeyjum og vann
í frystihúsi. Madeleine sagðist
hafa sent honum pakka um jólin
1968 en hann hafi aldrei látið
hana vita hvort hann fékk hann.
Eigur Bernards fundust í her-
bergi hans og því er ólíklegt að
hann hafi ráðið sig á skip sem
hafi síðan farist með manni og
mús að mati Madeleine. Hún
sagðist ætla að hann hefði tek-
ið eigur sínar með enda hafi
þær ekki verið miklar. Lögreglan
færði föður þeirra þessa muni
síðar. Lögreglumaðurinn, sem
fór í herbergið, sagði að það hefði
verið eins og Bernard hefði bara
skroppið út í búð.
„Lögreglan kom til pabba með
þetta dót, úrið hans og fleiri smá-
hluti. Bernard á víst enn banka-
bók í Reykjavík en við höfum
aldrei óskað eftir að fá féð greitt.
Ég held að hann hafi átt íslenska
kærustu en hún hefur aldrei
reynt að hafa samband við okkur.
Pabbi náði sér aldrei eftir þetta.
Hann lést þremur árum síðar.“
Bernard var meðalmaður á
hæð með dökkt hrokkið hár og
brún augu. Hann gekk í augun á
kvenfólki en var ekki mikið upp
á kvenhöndina og er sagður hafa
átt eina vinkonu á Íslandi, þá
sem er nefnd hér að framan.
Trúði ekki að hann hefði svipt
sig lífi
Madeleine sagði að niðurstaða
rannsóknar lögreglunnar hefði
verið að Bernard hafi verið þung-
lyndur og hefði svipt sig lífi. Hún
sagði að fjölskylda hans hefði
aldrei trúað þeirri niðurstöðu.
„Ég er sjálf alveg viss um að
bróðir minn hefur ekki framið
sjálfsmorð. Hann var alls ekki
þunglyndur. Þvert á móti var
hann bjartsýnn og dugmikill
ungur maður og mikill náttúru-
unnandi. Hann hafði mikið yndi
af náttúruskoðun og mér skilst
að hann hafi sökkt sér niður í
hana á Íslandi. Hann var frem-
ur hlédrægur og talaði lítið um
sjálfan sig, en hann var ekki þar
fyrir óhamingjusamur.“
Hann var reglumaður, reykti
ekki og drakk ekki áfengi.
Ættingjar Bernards komu
aldrei til Íslands en ferðalög
voru öllu meira mál 1969 en nú
á dögum. Madeleine sagði að
fjölskyldan ætti ekki von á að
Bernard hefði látið eitthvert fé
að ráði eftir sig en það hefði verið
kominn tími til að ganga frá mál-
inu og lýsa hann formlega látinn.
Marokkómennirnir tveir
Fyrst eftir að Bernard kom til
Vestmannaeyja bjó hann í tjaldi
nærri stað þar sem Þórsheimil-
ið er núna. Hann var með mjög
fullkominn útilegubúnað með
sér og var vanur ferðalögum.
Hann gaf sig lítið að öðru fólki
og virtist vera sjálfum sér nóg-
ur segir í umfjöllun Helgarpósts-
ins í byrjun júlí 1995. Hann sást
oft á göngu um eyjarnar. Krakkar
fóru fljótlega að gefa sig að hon-
um og tveir ungir bræður urðu
fljótt kunningjar hans. Foreldrar
þeirra buðu honum heim og var
hann ávallt velkominn á heimili
þeirra. Hann talaði litla ensku og
átti erfitt með samskipti við fólk
fyrst eftir að hann kom til lands-
ins. Hann náði aldrei neinum
tökum á íslensku en bætti sig í
ensku sem auðveldaði samskipti
hans við heimamenn.
Þegar leið að hausti fékk
Bernard herbergi í verbúðinni
Dagsbrún sem var í eigu Hrað-
frystistöðvarinnar. Hann vann af
og til í fiski og lifði nægjusömu
lífi. Hann lagði fyrir inn á banka-
bók eins og hann gat. Tveir far-
andverkamenn frá Marokkó voru
við störf í Vestmannaeyjum á
vertíðinni 1969. Þeir gerðu sér
dælt við Bernard og hafði hann
á orði við vini sína að þeir væru
sníkjugjarnir en hann hefði ekki
áhuga á að lána þeim peninga.
n Vissu Marokkómennirnir eitthvað um afdrif hans?
Kristján Kristjánsson
ritstjorn@dv.is