Ljósmæðrablaðið - 01.06.2013, Blaðsíða 25

25Ljósmæðrablaðið - júní 2013
oftar í sængurlegu. Ég var ekki alveg
laus við hræðsluna og var sífellt að rifja
upp HELPERR því ég var viss um að
ég myndi örugglega lenda í einhverju
svakalegu. Svo kom að því að ég mætti á
vakt og fjölbyrja var á leiðinni í hús. Ég
hljóp inn á fæðingarstofuna, sem ég hafði
reyndar gert oft áður, til að átta mig á því
hvar allt var geymt. Jú hlutirnir voru enn
allir á sínum stað en ég þurfti nú stundum
að leita á fleiri en einum. Þetta kvöld tók
ég á móti sextugasta og fyrsta barninu
mínu og var alein. Ég tók þátt í dásam-
legri fæðingu þar sem allt gekk eins og
í lygasögu ÞAR TIL tími var kominn á
að fylgjan kæmi en þá fór að blæða. Á
Selfossi getur maður kallað eftir aðstoð
hjúkrunarfræðings af annarri deild í
fæðingu utan dagvinnutíma og á þessari
stundu var hjá mér ein sú dásamlegasta
sem jafnframt átti von á sínu fyrsta barni
og fylgdist með öllu, full aðdáunar og
áhuga. Hún var fyrsta flokks aðstoð í
þessum aðstæðum.
Ég kom sjálfri mér svo endalaust á óvart
þetta kvöld því ég vissi ekki í raun hvað
ég kunni mikið og var fær um að gera.
Ég vissi nákvæmlega hvar allt var þegar
ég þurfti á því að halda. Ég hafði strax
samband við deildarlækni á LSH enda
kann ég símann hjá þeim utanbókar eins
og sannur starfsmaður kvennadeildar-
innar. Ég fékk fyrsta flokks aðstoð gegnum
símann en varð svo að lokum að játa mig
sigraða og flytja konuna til Reykjavíkur
þar sem pikkföst fylgja var sótt í svæf-
ingu. En sátt var ég og konan alsæl þrátt
fyrir allt. Í þessum aðstæðum kallaði ég til
lækni sem var á vakt á slysadeildinni. Það
var kandídat sem vildi svo skemmtilega
til að var sonur vinkonu minnar svo við
þekktumst ágætlega. Það sem mér fannst
skrýtið eftir að hafa unnið á LSH þar sem
læknarnir gjarnan taka yfir ef þeir eru
kallaðir til, var það að þarna var ég með
stjórnina allan tímann. Læknirinn kom
inn og spurði hvað ég vildi að hann gerði
og fengu þá verkstjórnarhæfileikar mínir
að njóta sín. Síðan þá hef ég tekið á móti
hjá fleiri konum sem hafa lokið fæðingu
án fylgikvilla, farið með konur í sjúkrabíl
á forgangi í bæinn á brjálaðri ferð með
hótandi fyrirburafæðingu og í fæðingu,
sinnt konum í sængurlegu og hvíldarinn-
lögnum á meðgöngu. Ég hef komist að
því að það tekur rétt um þrjátíu mínútur að
fara með konu úr rúmi í rúm frá Selfossi til
Reykjavíkur ef þörf krefur og telst það nú
varla verra en Hafnafjörður ‒ Landspítali í
morgunumferðinni!
Hér á Selfossi hef ég gott aðgengi að
þeim átta ljósmæðrum sem hér starfa
alla jafna en yfirleitt fylgir alltaf á vakta-
skiptum: „Þú hringir bara í mig ef það er
eitthvað.‟ Læknar og ljósmæður kvenna-
deildar LSH veita ráðgjöf ef þess þarf
og hef ég nokkrum sinnum haft samband
og fengið þar góðan stuðning og ráðgjöf
vegna hjartsláttarita og annarra þátta sem
þarfnast frekari ráðgjafar. Oft og tíðum
þarf maður að vega og meta aðstæður,
taka ákvarðanir sem hafa áhrif á útkomu
fæðingarinnar bæði fyrir móður og barn
og upplifun hennar. Það er því yfirleitt
mikil þekkingargagnrýni sem fer fram í
huga mínum þegar ég keyri til baka með
sjúkrabílnum eftir að hafa flutt konu í
bæinn. Gerði ég rétt? Fór ég of snemma?
Var þörf á að fara? En já, ég þekki takmörk
mín og takmörk aðstæðna og stend og fell
með þeim ákvörðunum sem ég tek.
Þegar þetta er skrifað er ég einmitt á
vakt á fallegu aprílkvöldi og á von á
frumbyrju ofan úr sveit með farið vatn.
Ég er spennt fyrir kvöldinu og því sem
koma skal. Ég er ekki alveg laus við
kvíða eða óöryggi en ég veit að ég kann
miklu meira en ég geri mér sjálf grein
fyrir og hef aðgang að öllum þeim stuðn-
ingi sem ég þarf fyrir farsæla þjónustu
við barnshafandi konur í sinni heima-
byggð, Selfossi.
Með þessum skrifum mínum vonast
ég til að hvetja ungar eða nýlega útskrif-
aðar ljósmæður til að stinga sér út í djúpu
laugina og ráða sig til starfa utan höfuð-
borgarsvæðisins. Það er einstakt tækifæri
og frábær leið til að þroskast og öðlast
öryggi í starfi.