Stjarnan - 01.01.1932, Blaðsíða 10

IO
STJARNAN
sátur árið 1153. Svona var borgin vold-
ug 15 öldum eftir aÖ spáÖ var um eyÖi-
leggingu hennar. Saga þessarar borgar
í næstu 100 árin var endalaust stríÖ og
blóðsúthellingar, þar til að lokum árið
1270 Sultan Beibars eyðilag'Si víggirðing-
ar hennar, og fylti lendinguna með grjóti.
Þannig hafa hinir tignarlegu turnar
Askalons legið í rústum í 660 ár. Svo
algjör var eyðileggingin, að enginn mann-
leg vera hefir skýli í rústum hennar.
“Setjum nú svo að Askalon eins og
Sídon væri blómleg borg, hve fegnir
mundu ekki vantrúarmennirnir nota sér
þá sönnun, og það væri ekkert nema rétt.
Biblían segir: “Fyrirlitið ekki spádóma,
en prófið þá alla.” Þess. 5:20,21;
(Moffats þýðing).
“Þér fyrirlítið spádómana en prófið þá
ekki. Hér höfum vér bent á þrjár borg-
ir. Spámennirnir hafa nákvæmlega sagt
fyrir um ástand þeirra eins og það er í
dag. Hvernig sem þér viljið skýra það,
þá er sannleikurinn sá, að spádómarnir
hafa reynst áreiðanlegir.”
Nú stóð hr. Einarsson upp og sagði:
“Þú hefir aðeins nefnt þrjár borgir, en
ef Guð er höfundur spádómanna, þá
mundi hann vissulega einnig segja fyrir
forlög heilla þjóða og ríkja. Slikir spá-
dómar hefðu átt að vera gefnir, meðan
ekkert úlit var fyrir að þeir mundu koma
fram, og þeir ættu að ná fram til vorra
tíma.”
“Þetta. er sanngjörn krafa,” svaraði hr.
Djarfur. “Meðal hinna mörgu ríkja og
þjóða, sem mætt geta kröfu þinni, skul-
um vér velja hið elzta söguland heimsins
—Egyptaland.”
(Næst: Spádómur og saga Egypta-
lands).
Fús hlýðni
“Frænka, má eg ekki líka fara upp á
þakið með pappirs drekann minn, það er
svo gaman að þvi. Allir hinir drengirnir
eru þar.”
Frænka hans hefði gjarnan viljað láta
þetta eftir honum, en hún var hrædd um
að það væri hættulegt svo hún sagði:
“Elskan mín, eg er hrædd um að það sé
ekki óhætt, svo þér er betra að fara ekki.”
“Jæja, frænka, eg fer þá út á engið,”
svaraði drengurinn rólega.
Frænkan gladdist yfir hlýðni drengsins.
Daginn eftir kallaði móðir hans til hans
og sagði: -“Verner, hvað ertu að gjöra?”
“Eg er að leika mér að nýju skoppara-
kringlunni minni, mamma.”
“Getur þú ekki keyrt hana litlu systur
þína í barnavagninum dálitla stund ?
Sæktu vagninn og eg skal strax koma
með hana.”
“Eg skal koma,” svaraði Verner, stakk
skopparakringlunni í vasa sinn og gjörði
það sem móðir hans bað hann.
“Má eg ekki koma ofan á verkstæðið
þitt, frændi, og sjá fallegu körfurnar,
sem héngu þar í gær?” spurði Verner
einu sinni þegar hann var búinn að borða
morgunmatinn.
“Það er hjartanlega velkomið, drengur
minn,” svaraði frændi hans.
“Þú getur ekki farið strax,” greip móð-
ir hans fram í, “þú verður fyrst að gjöra
fáeina snúninga fyrir mig. Þú getur far-
ið og heimsótt frænda þinn einhvern tíina
seinna.”
“Eg skal gjöra það,” svaraði Verner.
Þessi drengur haföi lært að hlýða.
Hann var glaður og viljugur að gjöra
alt, sem hann var beðinn, án þess að mót-
mæla, mögla eða spyrja með gremju:
“hvers vegna.”