Stjarnan - 01.01.1932, Blaðsíða 11

STJARNAN
ii
8. KAPÍTUU-
Skömmu eftir að við komum til Sí-
beríu, sendum við heim eftir Biblíu, en
vegna samgönguleysis um þann tíma, sem
ísinn er a8 brjóta upp, þá urÖum viS aÖ
bíða lengi eftir henni. ViÖ fréttum aÖ
til væri ein Biblía í þorpinu, hún var und-
ir umsjón skólakennarans. Við beiddum
hana að láta okkur hafa Biblíuna, og
gjörði hún það með því skilyrði að við
létum engan vita það. Við höfðum líka
Nýja Testamentið, sem fangavörðurinn í
Kursk gaf okkur.
Það vakti athygli þorpsbúa, er þeir
heyröu að sumir útlagarnir væru alveg ó-
líkir öðrum að hugsunarhætti. Margir
komu af forvitni til að sjá okkur og sum-
ir fengu löngun til að kynnast Biblíunni.
Meðal þessara var ungur, pólskur stríðs-
fangi. Hann hætti að hafa félagsskap
við glæpamenn þá, er hann hafði áður
umgengist, hann virtist hafa einlæga
löngun til að kynnast Guðs orði.
Við sannfærðumst um að það sem vér
hefðum þolað, var ekki tilgangslaust en
aS Guð mundi hafa eitthvað verk fyrir
okkur að vinna, jafnvel hér á útjaðri
menningarinnar.
Elzti sonur húsráðanda okkar var sá
fyrsti, sem við vonuðum eftir að geta
hjálpað. Hjann var giftur en lifði á
heimili foreldra sinna, eins og siður er
meðal Rússa. Á kvöldin, eftir að allir
voru gengnir til hvílu, læddist hann inn í
herbergi okkar, sem var næst hans eigin,
og hlustaði á með athygli er vér lásum
upphátt. Hann varð hissa er hann heyrði
kenningar Krists, hversu ólíkar þær voru
kenningum prestanna.
Þessi ungi maður, Alexander að nafni,
hafði gleymt því litla, sem hann hafði
lært að lesa, þegar hann var drengur, svo
við buðumst til að kenna honum að lesa.
Við gáfum honum lika Nýja Testamentið
okkar. Það gladdi hann mjög að eign-
ast þennan dýrgrip, og eftir það heyrð-
um við hann snemma á morgnana og
seint á kvöldin, lesa upphátt inni í her-
bergi sínu.
Eoreldrarnir voru þakklátir fyrir hvað
vér hefðum gjört fyrir son þeirra. Þau
voru upp með sér yfir því aS hann gat
lesið, jafnvel þótt það væri ekki reip-
rennandi. Einu sinni buðu þau okkur
inn í þann hluta hússins, þar sem þau
bjuggu, til að lesa í Biblíunni fyrir ná-
grönnum, sem þar voru samankomnir.
Það virtist þannig að trúboðsstarf vort
gengi rólega áfram, en vér vissum af
reynslu fyrri tima, að búast mætti við
mótstöðu frá prestinum, þegar fram í
sækti.
Þessi ungi maður var oft viðstaddur á
guðræknisstundum okkar, hann furðaði
sig á því að við hneigðum okkur ekki
fyrir dýrðlinga myndum né gjörðum
krossmark. Eitt kvöld lásum við Pbst-
ulas. 17,25 að “Guði verður ekki þjón-
að með manna höndum”. Upp frá því
fékst Alexander aldrei til að gjöra kross-
mark.
Við bjuggumst ekki við að hann mundi
vera svo fljótur á sér að ákveða hvað
gjöra skyldi, og óttuðumst fyrir að mót-
spyrna sú, er af því leiddi, mundi draga
úr honum kjarkinn. Nokkrum dögum
seinna sagði hann okkur að‘ konan sín
hefði legið grátandi alla nóttina, vegna
þess hún komst að því að hann var hættur
að brúka krossmarkið, sem hann hafði
áður haft í hálsbandinu.
Þeir, sem eru ókunnugir trúarbrögðum