Stjarnan - 01.01.1932, Blaðsíða 13

STJARNAN
13
á borðinu meÖan presturinn var inni, en
til allrar lukku þekti hann hana ekki,
annars hefÖi kennarinn, aÖ líkindum
mátt viÖ illu búast.
Gorelic opnaÖi Biblíuna og las í henni
orð, sem mótmæltu því, er presturinn
hafði talaÖ í kirkjunni. Menn þeir, sern
með honum voru virtust hissa yfir þvi,
að hann skyldi vera svo djarfur að mót-
mæla prestinum þeirra.
Þegar faðir Alexanders fann son sinn
sagði hann honurn að við hefðum sent
cftir Nýja Testamentinu. Hann hefði
aldrei fengið það með öðru móti. Þótt
honum sárnaði mjög jað við skyldum
afturkalla þessa dýrmætu gjöf,þá afhenti
hann föður sínum það. Hann frétti þeg-
ar heim kom hvernig hefði verið leikið
á hann.
Faðirinn hefir ef til vill haldið að eina
sáluhjálpar vonin fyrir son sinn, væri
nndir því komin, að hann gæfi upp það
sem hann hafði lært í Biblíunni.
Tengdabróðir Alexanders, Páll að
nafni, mentaður maður, var á heimilinu
þenna tíma. Hann las með okkur í Biblí-
unni og sannfærðist um að margar kenn-
ingar grísk-katólsku kirkjunnar væru
falskar. Hann breytti til með guðrækn-
is iðkanir sínar í samræmi við Guðs orð,
og misti þar með hylli ættingja sinna og
ýmsra annara, en þeir gengu ekki eins
hart að honum eins og þeir höfðu gjört
við Alexander.
Páll var formaSur fyrir smíðafélagi,
sem ferðaðist víðsvegar og leit hann eftir
verkinu. Hvert sem þeir fóru það sumar
sagði hann frá hinum einkennilegu út-
lögum og trúarbrögðum þeirra. Seinna,
þegar leið vor lá gegn um hin sömu
þorp, þá fundum vér að þekkingin á trú
vorri hafði flust til allra bygðanna, þrátt
fyrir ónógar samgöngur.
Foreldrar Alexanders vildu okkur
burtu, svo við leituðumst fyrir um annað
húsnæði, en fáir þorpsbúar þorðu svo
mikið sem láta okkur koma inn fyrir hús-
dyr hjá sér.
Toks fundum vér mann, sem lofaði að
láta okkur hafa herbergi með öðrum út-
laga, sém í húsinu var, ef hann gæfi sam-
þykki sitt. Seinna er vér komum til að
spyrja hvort útlaginn vildi leyfa okkur
herbergið með sér, þá hafði húseigandinn
breytt ákvörðun sinni, og vildi ekki ljá
okkur húsnæði.
Meðal útlaganna í þorpinu var auð-
ugur verksmið j ueigandi, hann hafði
fengið leyfi til að fá konuna sína þangað.
Við vorum kunnugir honum, og er hann
heyrði að við hefðum reynt að fá her-
bergi með útlaga þeim, er eg mintist á,
sagði hann okkur eftirfylgjandi sögu:
Aður en konan hans kom hafði hann
verið í sama húsi og þessi útlagi ásamt
tveimur eða þremur öðrum, og eina nótt
höfðu þeir með valdi og hótunum heimt-
að af honum mikla peninga upphæð, og
kváðust þeir mundu hefna sín grimmi-
lega, ef hann segði frá hvað þeir hefðu
gjört. ViS vorum þakklátir að við höfð-
um ekki lent í herbergi með slíkum fé-
lögum.
Það leit illa út fyrir okkur með að
geta fengið herbergi, en ekki leið á löngu
þar til okkar himneski Faðir leiðbeindi
okkur hvert halda skyldi. Við heimsótt-
urn mann, sem var mjög bilaður á heilsu
og einnig félaus. Þegar við stungum upp
á að leigja part af húsi hans, og lögðum
á borðið fáeinar rúblur, sem við gátum
borgað fyrir fram, þá samþykti hann með
gleði að við flyttum þangað, það var
hjálp fyrir hann í fjárkröggunum.
Meðan vér vorum að flytja í hið nýja
heimkynni okkar varð öllum þorpsbúum
hverft við að heyra kirkjuklukkunum
hringt. Eldur hafði kviknað í húsi einu
í útjaðri bæjarins. Vindurinn stóð úr
þeirri átt, sem eldurinn var, svo alt þorp-
ið var í veði, því húsin stóðu þétt. Engin
tæki voru til að slökkva eldinn og flestir
karlmennirnir voru fjarverandi á fiski-
veiðum. Kvenfólkið æpti og grátbændi
dýrðlinga myndirnar um varðveizlu, þaS
tók myndastyttur út þangað sem eldur-