Litli Bergþór - 01.12.2015, Blaðsíða 14

14 Litli-Bergþór
Við hjónin höfðum oft hugsað um að það gæti verið sniðugt að fá svín til gagns og gamans á garðyrkjustöðina
okkar. Við höfðum heyrt að þau væru mjög góð til að vinna land sem væri komið í órækt. Einnig héldum við
að svín væru alætur og myndu því éta alls konar grænmetisafganga og þannig væri hægt að gjörnýta allt sem
til félli. Okkur óx þó alltaf í augum girðingarvinnan sem myndi fylgja þessu, því ekki vildum við eiga á hættu
að svínin færu að valsa um allt í Laugarási. Áhyggjurnar af girðingarmálunum hurfu einn góðan veðurdag
síðastliðið vor, þegar ég áttaði mig á að við ættum mjög gott svæði fyrir svín á milli gróðurhúsanna tveggja;
um 350 fermetra svæði þar sem aðeins þurfti að girða fyrir á einn veg. Þarna mynduðu gróðurhúsin veggi á tvo
vegu og það var skjólgirðing á einn veg.
Ég nefndi þetta við Ingólf, manninn minn og sagði að ég hefði fengið góða hugmynd. Þegar ég fæ hugmynd
þýðir það hjá honum, yfirleitt, að eitthvað hræðilegt sé að fara að gerast og ennþá verra er, ef ég segist hafa
fengið góða hugmynd. Hann hlustaði samt á mig og reyndi að malda eitthvað í móinn, nefndi sem dæmi, að
grísirnir myndu kannski brjóta glerið í gróðurhúsinu. Ég taldi það seinni tíma vandamál og við myndum leysa
það þegar þar að kæmi. Það fór svo að við fengum tvær gyltur, 5 vikna gamlar, frá Laxárdal,10 mínútna langan
kúrs í svínarækt og smá fóður í poka.
Grísirnir þurftu að vera í sæmilegum hita fyrstu vikurnar og við settum þá í lítið plastgróðurhús og reyndum að
hafa þar skyggt svæði til að þeir myndu ekki sólbrenna, en þeir brunnu samt, og þá bárum við á þá aloe vera-
Svínarækt á Engi
Sigrún Elfa Reynisdóttir:
áburð.
Grísirnir reyndust ekki vera alætur. Þeir vildu varla
grænmetið. Tómata átu þeir þó og lífræna ávexti sem
ég fékk á Akri. Í byrjun þurfti að saxa allt smátt fyrir
þá og sjóða grænmetið.
Þegar grísirnir komu fyrst inn í gróðurhúsið byrjuðu
þeir að róta með trýninu í moldinni og eftir daginn
voru þeir búnir að snúa við moldinni í stórum hluta
hússins og voru alveg uppgefnir. Þannig sá maður
hvað það er sterkt í eðli þeirra að róta í jörðina og
hvað það veitti þeim mikla ánægju.
Grísirnir urðu strax eftirlæti alls starfsfólksins á Engi
og það var ákveðið að hafa keppni til að finna á þá
nöfn. Við sögðum stolt frá hamingjusömu grísunum
okkar og nafnakeppninni á Facebook-síðunni okkar
„Lífrænn grænmetismarkaður á Engi“. Þá komu
okkur til mikillar furðu fram margar grænmetisætur sem voru ekki ánægðar með þetta og töluðu um að hætta að
versla við Engi vegna þess að við héldum svín. Þarna komu einnig fram uppástungur um nöfn á svínin á borð
við Hádegismatur og Kvöldmatur eða nr. 1 og nr. 2 eftir þeirri röð sem þau færu í sláturhúsið. Þarna held ég að
fólk hafi aðeins gleymt hringrás lífsins, því þegar grænmeti er ræktað með lífrænni ræktun þarf alltaf að nota
einhvern búfjáráburð og þá þarf að halda einhver dýr til þess. Líðan dýranna á meðan þau lifa skiptir líka miklu
máli.
Margar góðar uppástungur komu að nöfnum, en að endingu voru valin nöfnin Jarðarber og Kirsuber á gylturnar
litlu. Jarðarber var strax miklu frekari en Kirsuber og við urðum því að gefa þeim mat í tvo dalla til að Kirsuber
fengi nóg að éta. Þegar búið var að gera skýli fyrir grísina á milli gróðurhúsanna var ákveðið að færa þá á nýja
staðinn. Planið var að binda band um magann á þeim og síðan átti að teyma þá á nýja svæðið. Það tókst að
binda bandið um svínin, en lengra komumst við ekki með það plan. Grísirnir vildu alls ekki láta teyma sig eitt
eða neitt, öskruðu og hrinu svo ógurlega og hristu sig og stóðu alveg þverir og fastir fyrir og ekki hægt að hnika
þeim. Það var eins og við værum að murka úr þeim líftóruna. Vinnukonan mín, hún Tanja, tók þá til sinna ráða
og greip annan grísinn og bar hann yfir í sælureitinn og svo var hinn grísinn borinn þangað líka, en hljóðin voru
ægileg.