Litli Bergþór - 01.12.2015, Blaðsíða 32

32 Litli-Bergþór
sérstöku uppáhaldi hjá mér. Ég man eftir því fyrsta haustið okkar, að ég fór út í fjós að sækja mjólk og Bragi
bað mig um að gefa hrútunum. Ég hafði aldrei kynnst hrútum. Það þurfti að fara upp í króna til þeirra til að
gefa þeim og mér leist ekkert á þá, svo ég kastaði tuggunum upp í jötuna til þeirra. Þeir voru örugglega alveg
steinhissa á þessu háttalagi. En seinna urðu þeir bestu vinir mínir. Sérstaklega hrúturinn Habakkuk (hann
hét eftir spámanni í biblíunni). Ég var að vinna í sláturhúsinu í Laugarási seinna, þegar Bragi kom með fé til
slátrunar og þar á meðal var vinur minn Habakkuk. Þegar hann sá mig við réttina, kom hann til mín blessaður
og þar kvaddi ég hann.
Lífið í sveitinni var auðvitað talsvert öðruvísi en ég var vön. Þessi einangrun, að geta ekki haft samband við
vinina í bænum. það var sveitasími og ekki hægt að segja neitt sem máli skipti í símann og það voru fá tækifæri
til að komast að heiman. Mér finnst það hafa verið meira mál að flytja austur þá, en það er nú að flytja til
útlanda. Ég var vön hrærivél og kæliskáp, sem mamma og pabbi höfðu útvegað sér frá Bandaríkjunum, en það
voru ekki slík þægindi fyrir austan, enda ekki komið veiturafmagn. Þegar við fluttum var heldur ekki nóg af
góðu vatni, það var svokallaður „hrútur“ fyrir neðan brekkuna, sem dældi vatni upp í ker hér uppi á lofti og
þaðan var sjálfrennandi vatn. Nokkrum árum eftir að við fluttum var svo lögð vatnslögn ofan af Fellsfjalli. -
Nafnið Vatnsleysa þýðir í raun
vatnsengi, eða staður sem losar
vatn. Ekki að það vanti vatn.
Það var ljósavél hér, sem var
sameiginleg fyrir báða bæina svo
við höfðum ljós þar til slökkt var
á kvöldin. En veiturafmagnið
kom ekki fyrr en fyrir jólin 1962.
Eldavélin var Aga-koksvél, sem
var alveg yndisleg, því hún hitaði
svo vel upp húsið. Við böðuðum
oft börnin í ylnum fyrir framan
hana. En það mátti ekki drepast
í henni, því þá var mjög erfitt að
kveikja upp í henni aftur. Síðasta
verk á kvöldin var alltaf að hræra
í brauð fyrir morgundaginn og það
var gott að fá nýbakað brauð að
morgni.
Í fyrsta sinn sem Ágústa fór í frí, gleymdi ég að bæta á vélina um kvöldið svo það var dautt í henni morguninn
eftir. Ég skil ekki enn hvernig mér tókst að koma upp glóð í henni, en það tókst að lokum. Einfalt hefði verið að
fara til Stínu í Vesturbænum og fá glóð hjá henni, en ég var of þrjósk til þess. En þetta kom ekki fyrir aftur!
Þarna var líka kola þvottapottur og þegar ég ætlaði að þvo fyrir mig í fyrsta sinn, ætlaði tengdapabbi að
hjálpa mér að kveikja upp, en þá var ég búin að því, því ég hafði reynslu af því að kveikja upp frá því í
sumarbústaðnum hjá mömmu og pabba.
Maturinn var mikið saltkjöt og saltfiskur, það var bundinn spotti í sporðinn á saltfiskinum og svo var farið með
hann niður í gil í afvötnun. Daginn eftir var hann soðinn. Hér var ekkert sem hét nýr fiskur, hann var fluttur
uppeftir með mjólkurbílnum á opnum palli og lá þá oft í sólinni.
En við vorum með frystihólf í sláturhúsinu á Selfossi, þar sem var geymt kjöt, hálfsoðið slátur o.fl. Þessar vörur
var svo hægt að fá sendar með mjólkurbílnum uppeftir.
Súrmatur var ekki notaður því Þorsteinn var ekki hrifinn af honum.
Kökubaksturinn var eitt. Ég hafði ekki áður kynnst þessari óskaplegu kökuneyslu sem tíðkaðist í sveitinni og
fannst hún skrítin. Þessi eilífi bakstur og nauðsyn þess að hafa allt til alls þegar gestir komu.
Þinghúsið var enn notað fyrsta árið mitt fyrir austan og þá voru allir, sem mættu þar á fundi, í mat og kaffi hjá
okkur. Þegar böll voru komu líka hljómsveitirnar inn í kaffi eftir böllin, sem var spennandi þó það kostaði
vökur! Það var rafstrengur frá díselstöðinni í þinghúsið til ljósa.
Við byrjuðum á því að búa inni á foreldrum Braga með Ingu Birnu, en árið 1963 innréttuðum við risið og
fluttum þar upp þegar Ragnheiður fæddist. Þorsteinn fæddist svo 1967 og Kristrún 1976. Það var mikill
Ágústa bætir koksi í Aga-eldavélina.