Litli Bergþór - 01.12.2015, Blaðsíða 15

illa og það endaði með því að Kirsuber slapp út úr rennunni okkar, hún ýtti bara og ýtti og ég gat ekki tekið á
henni á neinn hátt, og hún hljóp bara eitthvað út í buskann. Ég sá fyrir mér að þetta myndi verða sögulegt og
hafði ekki hugmynd um hvernig við ættum að ná henni aftur, hún sýndi matarfötunni engan áhuga og hvarf
bara. Við ákváðum því að einbeita okkur að Jarðarberi og fá hana upp í bílinn. Það tók góða stund og gekk ekki
vel, þótt við værum búin að setja mat í bílinn. En okkur til mikillar furðu kom þá ekki Kirsuber labbandi og fór
beint inn í girðinguna og ég lokaði á eftir henni. Þarna
var síðan gripið til nýrrar tækni; við hættum að reka á
eftir þeim og þá gengu þær hvor á eftir annarri upp í
bílinn og með honum hurfu þær síðan á braut. Sjaldan
hef ég verið jafnfegin og þegar þetta hafði loksins tekist.
Upplifun okkar af svínarækt á Engi er bara nokkuð
jákvæð. Grísirnir brutu reyndar nokkrar rúður í
gróðurhúsinu eins og við höfðum óttast, átu einangrun
af hitaveiturörum og renndu gúmmílistunum af
gróðurhúsinu, en þeir veittu okkur mikla gleði og við
vorum mjög stolt af svínunum okkar sem hlupu
frjáls um, rótuðu í moldinni og sleiktu sólargeislana.
Okkur fannst við vera alvöru bændur með þessa litlu
svínahjörð.
Svínaræktin borgaði sig kannski ekki peningalega því það er hægt að kaupa ódýrt svínakjöt úti í búð, en það
veitir okkur hins vegar ánægju að hafa ræktað sjálf okkar kjöt og að grísirnir okkar lifðu hamingjusamir til
æviloka. Og ekki skemmir það fyrir, að þeir smakkast alveg einstaklega vel.
Litli-Bergþór 15
Svínin undu sér vel þarna á milli gróðurhúsanna, rótuðu öllu um og
eftir sumarið var ekki eftir stingandi strá á svæðinu. Það var gaman
að fylgjast með þeim í gegnum gróðurhúsið, hvernig þau voru alltaf
saman, lágu saman og voru miklir félagar, nema þegar kom að
matnum, þá voru þau engir vinir.
Grísunum fannst gott að vera klappað og klórað og vinnufólkið
okkar sat stundum hjá þeim á kvöldin og klóraði þeim. Þeir elskuðu
að flatmaga í sólinni.
Stundum sýndi ég gestum hvernig við gáfum svínunum og þá gat
ég kallað á gylturnar með nöfnum og þær komu hlaupandi. Eftir
því sem leið á sumarið urðu matarföturnar stærri, oftast gáfum við
þeim 3-4 sinnum á dag og þær voru sísvangar. Ekki voru þær alltaf
ánægðar með matinn, sérstaklega ef ég var að reyna að lauma kúrbít
eða gúrkum út í drukkinn þeirra. Best fannst þeim að fá mjólk
eða mysu og þannig blandaði maður allskonar matarafgöngum frá
Skálholti, grænmeti, svínafóðri og vatni saman og búinn var til
drukkur handa þeim úr því.
Þar sem við Ingólfur vorum byrjendur í svínarækt kom Google sér mjög vel. Þar er hægt að leita svara við mjög
mörgum spurningum, og þó að ég sé búfræðingur þá man ég ekki eftir að hafa lært neitt um svín þegar ég var
á Hvanneyri. Ingólfur fór dýpra í svínapælingarnar og komst að
því að fyrstu svínin sem komu til Íslands með landnámsmönnum
voru oftast látin ganga sjálfala úti í náttúrunni og svo rekin heim til
slátrunar og það var fljótlegasta leiðin fyrir landnámsmennina til
að fá kjöt. Þetta voru frekar litlir grísir sem þeir ræktuðu. Stundum
kom það fyrir að svínin sluppu og komu svo í leitirnar einu til tveim
árum seinna og voru þá orðin margfalt fleiri; tölur heyrðust eins og
30, 70 og jafnvel 100 svín í villihjörð.
En aftur að svínunum tveimur á Engi, því allt tekur enda. Í byrjun
október fengum við loks pláss fyrir þau til að fara í sláturhúsið. Við
urðum sjálf að koma þeim á staðinn og við vorum lengi búin að
brjóta heilann um hvernig ætti að fá þau upp í bílinn. Við bjuggum
til rennu úr brettum sem þau áttu að ganga gegnum og svo upp í
bílinn. Fyrst reyndum við að reka á eftir þeim, en það líkaði þeim