Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.09.2018, Qupperneq 15

„Ég var auðvitað í móðursýkiskasti þarna,“
bætir hún við.
Hringdir þú strax í Leif?
„Já, það var örugglega ekki besta hug-
myndin. Ég hringdi og hann var í vinnunni
enda gerðist þetta um morgun. Vinnufélagar
hans sáu hvernig hann fölnaði í framan. Ég
öskraði í símann: Ég er lömuð, ég er lömuð, ég
á aldrei eftir að geta gengið eða flogið.“
Símtal sem aldrei gleymist
Leifur, sem kominn var í tölvu sína í stofunni,
er fús að koma til okkar og segja frá sinni
hlið.
Hvernig var að fá þetta hræðilega símtal?
„Það var erfitt, þetta er nokkuð sem mað-
ur gleymir aldrei. Ég var að ganga inn á fund
þegar síminn hringdi úr númeri sem ég
þekkti ekki. Yfirleitt svara ég ekki óþekktum
númerum ef ég er upptekinn en ég ákvað að
taka símann. Það var vinnufélagi hennar sem
útskýrði mjög yfirvegaður að Lára hefði
dottið af hjólinu. En svo fékk hún símann,
þar sem hún lá, hún
missti aldrei meðvit-
und. Hún öskraði í
símann: „Ég er lömuð,
ég er lömuð...“ segir
Leifur og heldur
áfram.
„Ég trúði ekki að
þetta væri svo alvar-
legt. Mér brá auðvitað
svo mikið að ég þurfti
að setjast niður og ég
fölnaði. Ég hjóla í vinn-
una þannig að ég var
ekki á bíl og ég spurði
vinnufélagana hvort einhver gæti lánað mér
bíl. Það hentu nokkrir í mig lyklum og ég hljóp
bara niður og brunaði niður í Öskjuhlíð en ég
man varla eftir að hafa keyrt þangað. En þeg-
ar ég kom þangað var verið að setja hana upp í
sjúkrabíl. Ég elti hann svo upp á spítala og
reyndi svo bara að vera til staðar fyrir Láru.
Ég átti erfitt með mig, maður var auðvitað
sjálfur í sjokki og hjúkkurnar þurftu að sjá um
mig líka. Ég var í áfalli; ég hafði aldrei lent í
því áður,“ segir Leifur.
„Ég man að hún fór beint í myndatöku og
það kom einn ungur og óreyndur læknir sem
sagði að þetta liti ekki vel út. Þetta er ekki gott
að heyra þegar maður er í miðju áfalli. Svo fór
hún í aðgerð sem tók marga klukkutíma og ég
var í móki á meðan.“
Hélt alltaf í vonina
Lára situr hljóð á meðan Leifur talar og segir
svo: „Hann var eiginlega á undan mér upp á
spítala, og hann hringdi í mömmu og pabba.
Ég var aðeins rólegri þá því ég var örugglega
búin að fá eitthvað róandi. Ég var sett í alls
kyns rannsóknir og myndatökur og var sett í
aðgerð þarna um kvöldið. Hryggurinn var
brotinn og það þurfti að rétta hann, en það eru
settar títaníumplötur til þess að hryggurinn
haldi sér. Ég er með skurð alveg héðan og
niður,“ segir Lára og bendir á hálsinn á sér og
strýkur hönd niður eftir baki.
„Þetta var heljarinnar aðgerð.“
Hvað var þér sagt þarna í upphafi?
„Ég held að þeir hafi nú alveg vitað þetta
strax en þeir sögðu að þetta væri mjög alvar-
legt alla vega.“
En hvað hélst þú sjálf?
„Maður hélt náttúrulega alltaf í vonina.
Tíminn leið og það var
talað um að mænusjokk
gæti varað í allt að þrjá
mánuði og það tæki
tíma fyrir bólgur að
hjaðna. En svo var ekk-
ert að gerast. Það sást á
myndum að mænan
hafði ekki farið alveg í
sundur en um leið og
hún merst er hún
sködduð.“
Það var því fljótt ljóst
að Lára væri lömuð fyr-
ir neðan brjóst. Ekki
sást annað á henni, en hún fékk ekki einu sinni
skrámu við fallið. Eftir viku á spítalanum var
hún flutt á Grensásdeildina. Þar var hún í end-
urhæfingu í tæpa þrjá langa mánuði.
„Það er ekkert út á starfsfólkið þar að setja
en mér finnst þjónustu ábótavant fyrir ungt
fólk sem lamast. Þegar ég var þarna voru allir
yfir sextugu,“ segir Lára.
Hún segir dvölina þar hafa verið frekar
niðurdrepandi. Hún hafi þó í lokin fengið íbúð
til umráða og Leifur hafi þá getað verið meira
hjá henni. „Það var talsvert þægilegra og að-
eins meira frelsi.“
Hvernig var að læra allt upp á nýtt?
„Það var mjög skrítið. Bara til dæmis að
’Maður hélt náttúrulegaalltaf í vonina. Tíminn leiðog það var talað um að mænu-sjokk gæti varað í allt að þrjá
mánuði og það tæki tíma fyrir
bólgur að hjaðna. En svo var
ekkert að gerast,“ segir Lára Sif
Christiansen, sem lamaðist eft-
ir fall af hjóli í Öskuhlíð í fyrra.
Morgunblaðið/Ásdís
9.9. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
„Lára hefur staðið sig eins og hetja, hún
er með svo mikið jafnaðargeð,“ segir
Sirrý Christiansen, eldri systir Láru.
„Hún lætur ekkert stoppa sig; hún var í
útilegu um verslunarmannahelgina! Hún
er komin með framkvæmdastjórastöðu
innan við ár eftir slys og það eru allir svo
ánægðir með hana. Hún er svo klár og
hógvær,“ segir Sirrý.
Hún segir Láru hafa verið fljóta að
vinna úr áfallinu miðað við aðstæður.
„Auðvitað kemst maður kannski ekki al-
veg yfir þetta, en hún er aftur komin með
glampann í augun og brosir í gegnum
þetta. Það er allt sem maður vill,“ segir
hún.
Sirrý segir Leif hafa staðið eins og klett-
ur við hlið Láru frá fyrstu stundu. Hún
segir þau hjón eiga einstakt samband sem
aðeins hafi styrkst eftir slysið. „Leifur er
engum líkur, hann er mesta klappstýran
hennar og besti vinur hennar,“ segir Sirrý.
Í Reykjavíkurmaraþoninu í fyrra var
Leifur sá hlaupari sem safnaði mestum
áheitum en hann hljóp undir nafni félags-
ins Hlaupið fyrir Láru. Það félag safnaði
hæstu upphæðinni í maraþoninu það árið.
Sirrý segir Reykjavíkurmaraþonið 2017
hafa verið stórkostlega upplifun og gefið
þeim hjónum mikið.
„Ég hef aldrei verið í jafn miklu spennu-
falli á ævi minni eins og eftir hlaupið.
Þarna voru allir vinir hennar, fjölskylda og
starfsfólk Icelandair að hvetja hana áfram.
Samhugurinn var ótrúlegur og sam-
heldni, styrkur og væntumþykja lá í loft-
inu þennan sólríka dag. Tilfinningin var al-
gjörlega ólýsanleg. Mer leið eins og að
það hlytu allir á landinu að vera að heita á
einhvern sem hljóp fyrir hana,“ segir
Sirrý.
„Þetta fleytti þeim langt, að fá alla
þessa hvatningu og þennan styrk sem
gerði henni kleift að komast í endur-
hæfinguna í Bandaríkjunum. Þó að ferðin
út hafi ekki breytt neinu varðandi mænu-
skaða hennar breytti hún miklu. Þarna úti
var verið að benda henni á allt sem hún
gæti gert en ekki á það sem hún gæti ekki
gert. Þar var henni sagt: þú getur allt,
bara öðruvísi. Hún er miklu aktívari en
ég,“ segir Sirrý og hlær.
„Þú getur allt, bara öðruvísi“
Systurnar Sirrý og Lára voru að vonum
alsælar eftir Reykjavíkurmaraþonið 2017
og brostu hringinn.