Morgunblaðið - 18.10.2018, Síða 56

56 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. OKTÓBER 2018
✝ Ingibjörg Guð-jónsdóttir
fæddist á Hvolsvelli
í Rangárvallasýslu
16. febrúar 1953.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi eftir
erfið veikindi 6.
október 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín Ís-
leifsdóttir hús-
móðir, f. 3. desember 1927, d.
23. apríl 2010, og Guðjón Tóm-
asson, fv. starfsmannastjóri
Landsvirkjunar, f. 16. mars
1931, d. 21. nóvember 2011.
Systkini Ingibjargar eru: 1) Sig-
ríður, f. 27.9. 1951, maki Jón
Ingvarsson, f. 8.2. 1946. Börn:
Guðrún Þóra Björnsdóttir,
Kristín Lilja Björnsdóttir og
Súsanna Jónsdóttir. 2) Guðjón
Axel, f. 26.9. 1968, maki Katrín
Eyvindsdóttir, f. 6. apríl 1981.
Börn þeirra: Sandra Dögg,
ist tímabundið að Sámsstöðum í
Gnúpverjahreppi þegar Búr-
fellsvirkjun var í byggingu og
voru unglingsárin á Suðurlandi.
Ingibjörg gekk í Laugalands-
skóla í Holtum og síðar í
Héraðsskólann á Laugarvatni.
Fljótshlíð, Hvolsvöllur, Selfoss,
Vaðnes og Sólheimar voru
uppáhaldsstaðir Ingibjargar
þar sem hún fékk þess notið að
vera innan um fjölskyldu og
vini.
Ingibjörg vann ýmis störf áð-
ur en hún réð sig til starfa hjá
Alþýðubankanum árið 1976 og
fluttist síðan yfir til Íslands-
banka þegar bankarnir samein-
uðust árið 1990. Þar starfaði
Ingibjörg uns hún hóf störf hjá
SPRON árið 1998 og starfaði
þar til ársins 2008.
Félagsstörf voru Ingibjörgu
hugleikin og var hún fyrrum fé-
lagi í JC BROS. Hún gekk í
Oddfellowregluna árið 2006.
Ingibjörg hóf störf á Sól-
heimum í Grímsnesi árið 2009
og starfaði þar uns heilsan
brast árið 2015.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Háteigskirkju í dag, 18.
október 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Thelma Rún, Rakel
Lilja og Axel Logi.
3) Kristín Laufey, f.
16.10. 1971, maki
Óðinn Vignir Jón-
asson, f. 19. janúar
1969. Börn þeirra:
Arna Björk, Tómas
Darri og Ísleifur
Óli. 4) Kristmann
Grétar Óskarsson,
sammæðra, f. 24.4.
1944, maki Berg-
ljót Hermundsdóttir, f. 17. des-
ember 1943. Börn þeirra: Gyða,
Auður og Kristín Margrét.
Fyrstu æviár Ingibjargar
voru á Hvolsvelli þar sem móð-
urfjölskyldan bjó. Árið 1955
fluttist fjölskylda Ingibjargar til
Reykjavíkur og bjuggu þau í
Þingholtsstræti 8.
Ingibjörg gekk í Miðbæjar-
skólann fyrstu skólaárin en eft-
ir að fjölskyldan flutti í Álfta-
mýri 53 varð Álftamýrarskóli
hennar skóli. Fjölskyldan flutt-
„Það er auðvelt að treysta
fólki þegar allt leikur í lyndi.
Mikilvægara er að geta treyst
fólki þegar mikið gengur á og
stormar lífsins geisa,“ segir í
gamalli speki. Ég rifja þessi
sannindi upp á kveðjustund
Ingibjargar frænku minnar.
Systkini hennar stóðu við bakið
á henni þegar vindar blésu og
hún veiktist af banvænu
krabbameini og þáttaskil urðu í
lífi hennar. Þá reyndi á mann-
gæsku, þolinmæði og þraut-
seigju systkinanna. Systur Ingu
tóku hana inn á heimili sitt, þar
var öruggt skjól og umhyggja.
Við erum systrabörn, afkom-
endur Ísleifs Sveinssonar og
Ingibjargar Kristjánsdóttur á
Hvolsvelli. Barnabörn þeirra
voru 26, tvö létust sem ungbörn.
Sum börn afa og ömmu bjuggu
á höfuðborgarsvæðinu og þótti
okkur sveitafólkinu þau miklir
heimsborgarar.
Á stundum sem þessari
hrannast upp gamlar minningar
sem sækja á hugann. Það var
tilbreyting þegar frændfólkið
úr borginni kom á Hvolsvöll.
Eins var spennandi að heim-
sækja þau. Fjölskylduböndin
eru sterk. Með Ingu fylgdi
ferskur blær – hún hló með sér-
stökum hætti, var fjörug, kát og
húmorísk. Við rifjuðum oft upp
veru hennar sem ungrar kaupa-
konu í Kollabæ í Fljótshlíð.
Óyndi greip kaupakonuna ungu,
hún hringdi í foreldra mína og
bað um að hún yrði sótt hið
snarasta. Stigið var upp í Ópel-
inn gljáfægða og ekið af stað.
Þegar sást til bæjarins blikkaði
útiljósið ótt og títt. Kaupakonan
var tilbúin með töskuna við úti-
dyrnar og þótti vissara að
blikka ljósinu þannig að klárt
væri hvar hún væri stödd. Það
var stór stund að fara með Ingu
frænku í Tónabíó á bítlamynd-
ina „Hard days night“. Ég varð
hálfgerður „heimsmaður“ eftir
að hafa séð myndina, enda mik-
ill bítlaunnandi og nýbúinn að fá
bítlajakka. Það skyggði á
gleðina að ég týndi litlu veski
með hundraðkalli í. Inga var
fljót að átta sig þegar komið var
út; hún komst aftur inn í bíósal-
inn, skreið undir sætið og fann
veskið, mér til mikillar gleði.
Þessi litla saga lýsir því vel hve
Inga var fylgin sér og áræðin en
við vorum bara litlir krakkar á
þessum tíma.
Inga fékkst við ýmis störf um
ævina, starfaði lengst af í
banka, varð síðar starfsmaður í
verslun á Sólheimum í Gríms-
nesi. Þar beitti hún sér fyrir
miklum breytingum á verslun-
inni og naut starfsins og átti í
afar góðum samskiptum við
heimilisfólkið. Þegar við Stein-
unn bjuggum á Bifröst bjó Inga
hjá okkur sumarlangt og vann
með okkur á Hótel Bifröst. Hún
var afar dugleg til vinnu, um-
gengnis- og barngóð. Eftir að
Kristín móðir Ingu féll frá hélt
hún mikilli tryggð við móður-
systur sínar. Inga fann hjá þeim
móðurlega hlýju, enda einstak-
ar konur.
Það er með söknuði sem við
kveðjum frænku mína. Lífið
getur orðið svo erfitt að dauðinn
er lausn þegar fólk hefur þjáðst
lengi. Eftir situr söknuðurinn
og margar fallegar minningar.
Þegar Inga gengur inn um
Gullna hliðið er ekki ósennilegt
að heimamenn blikki útiljósum
eins og kaupakonan gerði í
Hlíðinni forðum. Guð blessi
minningu Ingibjargar frænku
minnar. Innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldunnar.
Ísólfur Gylfi Pálmason.
Elsku hetjan mín, frænka og
vinkona. Minningarnar streyma
fram.
Minningarnar um samveru
okkar allt frá því við lékum okk-
ur í ömmubæ, leigðum saman,
skemmtum okkur saman, þar til
við sátum og grétum saman yfir
örlögum þínum.
Þú barðist eins og þér einni
var lagið með æðruleysi og
bjartsýni og við fögnuðum öll-
um góðum fréttum eins og nú
styttist í sigur.
Þú varst dugnaðarforkur og
ekkert var það sem þú hafðir
ekki klárað með stæl áður en
þetta verkefni var lagt fyrir þig.
Þú varst grallari. Þú varst
greiðvikin með eindæmum. Þú
varst barngóð og börnin mín
kveðja þig með þakklæti fyrir
allar samverustundirnar.
Við Kjartan biðjum góðan
guð að geyma þig.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Þú varst yndisleg og ég
sakna þín óendanlega en minn-
ingarnar ylja.
Margrét Guðjónsdóttir.
Lífið kemur sífellt á óvart og
að missa kæra frænku og vin-
konu fyrir aldur fram er mikið
áfall.
Inga greindist með krabba-
mein sumarið 2015. Hún barðist
við vágestinn og tók veikindum
sínum af miklu æðruleysi og
yfirvegun.
Frá því ég man eftir mér höf-
um við Inga verið miklar vin-
konur. Mæður okkar voru syst-
ur og bjó hún með foreldrum
sínum og systkinum í Reykja-
vík, en ég átti heima á Hvols-
velli.
Við hlið fjölskyldu minnar á
Hvolsvelli bjuggu amma okkar
og afi og þangað kom Inga mjög
reglulega. Alltaf beið maður
spenntur eftir komu hennar og
Siggu systur hennar í litla sam-
félagið okkar. Ég leit mikið upp
til þeirra systra og fannst mikið
til koma að þessar Reykjavík-
urstelpur væru frænkur mínar.
Ýmislegt var brallað og gátum
við frænkurnar stundum verið
nokkuð uppátækjasamar, en
ávallt ríkti gleði í kringum Ingu.
Þegar ég ung að árum flutti
til Reykjavíkur fékk ég að búa
hjá foreldrum hennar og þá
hófst enn nánara samband okk-
ar á milli. Fljótlega kom að því
að við vildum vera sjálfstæðar
og standa á eigin fótum. Fund-
um við okkur litla íbúð til leigu
þar sem við bjuggum saman
nokkrar vinkonur í nokkur ár.
Inga var mjög vinmörg og hrók-
ur alls fagnaðar og hafði gaman
af því að hafa fólk í kringum sig
enda var gestagangur mikill hjá
okkur vinkonunum og mikið
fjör. Eftir að sambúðinni lauk
hittumst við alltaf reglulega og
bjuggum til dýrmætar minning-
ar.
Ég dvaldi erlendis í nokkur
ár og kom Inga nokkrum sinn-
um í heimsókn og vorum við
mjög duglegar að skrifast á.
Þykir mér vænt um að eiga enn
í dag bréfin hennar, sem voru
full af gleði. Nokkrum vikum
áður en hún kvaddi gátum við
hlegið saman að einu þeirra.
Eftir að ég varð einstæð móð-
ir var Inga alltaf boðin og búin
að rétta hjálparhönd og hugsaði
hún um Ísleif minn eins og hann
væri hennar. Væntumþykja
þeirra var gagnkvæm.
Inga var einstaklega greið-
vikin og mikill dugnaðarforkur.
Síðustu árin starfaði hún á Sól-
heimum í Grímsnesi og þar var
hún elskuð og dáð og hlúði vel
að skjólstæðingum sínum sem
voru heppnir að fá að njóta
gæsku hennar og hjálpsemi.
Ég kveð með kærleik í hjarta
yndislega frænku mína og vin-
konu og er þakklát fyrir allar
dýrmætar stundir.
Sofðu rótt, elsku frænka, og
Guð geymi þig.
Hanna Guðjónsdóttir.
Inga var ekki södd lífdaga
þegar hún lést. Þessi hörku-
nagli varð á endanum að láta í
minni pokann fyrir ofurefli
meinsins sem fellir svo marga.
Það var stríð sem hún ætlaði
sér aldrei að heyja en þegar hún
var komin út á þann vígvöll ætl-
aði hún sér alltaf sigur.
Þetta urðu löng átök. Og við,
sem þekktum Ingu vel, kom-
umst ekki hjá því að velta fyrir
okkur hvort hún hafi í raun og
veru verið eitt af fórnarlömbum
hrunsins og þá á þann veg sem
raunar lítið hefur verið talað
um; hún hafi hreinlega misst
heilsuna, það dýrmætasta sem
maður á.
Eftir hrunið sat Inga eins og
fleiri eftir með sárt ennið, en
hún mátti ekki til þess hugsa að
standa ekki fyrir sínu eftir ára-
tuga störf í bankakerfinu.
Smám saman veiktist staða
hennar enn meira en hún naut
góðrar aðstoðar og hjálpar
sinna nánustu.
Hún mátti samt sjá á bak
áratugastriti eins og svo margir
aðrir og við vitum að það gekk
mjög nærri henni.
Sem betur fer eigum við
minningar um Ingu eins og hún
var lengstan aldur sinn: Ingu
sem var hvers manns hugljúfi,
skemmtileg og endalaus gleði-
gjafi. Ingu sem tók ríkan þátt í
partístandi í Gnoðarvoginum
þar sem við saumaklúbbskonur
þökkum guði fyrir að veggirnir
geta ekki talað. Ingu sem ríkti
eins og drottning yfir verkefn-
um sínum í Sólheimum í Gríms-
nesi þar sem allir íbúar voru
persónulegir vinir hennar og
enginn kom í hennar stað. Hún
gekk börnum nánustu vin-
kvenna sinna og systkina nán-
ast í móðurstað og vingaðist við
öll börn okkar hinna sem minn-
ast hennar með gleði og þakk-
læti.
Héðan af dönsku heiðunum
sendum við okkar allra bestu
kveðjur, sérstaklega til systkina
hennar og annarra ættingja
hennar sem vöktu yfir henni.
Það hefði svo sannarlega ver-
ið gaman að heyra hlátrasköll
Ingu hér á skógarstígnum í
blíðunni, en það verður að bíða
betri tíma. Sem koma.
Birna og Helgi.
Þarna var hún mætt á Sel-
foss, systir hennar Siggu, hún
Inga. Hafði heyrt af henni frá
Huldu systur Bjössa. Ljóshærð,
blá augu, brosið smitandi. Svo
má ekki gleyma að hún átti kan-
ínupels. Við hinar í Álafossúlp-
um. Þetta var fyrir um 48 árum.
Þarna hófst vinskapur okkar
sem hefur haldist alla tíð.
Minningabrot úr okkar vin-
skap rifjast upp þegar komið er
að kveðjustund.
Sveitaböll, Suðurlandið var
okkar. Rúntað um á skódanum
hans Hebba Granz, Eygló fyrst
til að fá bílpróf, og samdar
rauðsokkuvísur um vinkvenn-
ahópinn. Ekkert var gefið eftir í
baráttunni. Við Inga, ásamt
Guðrúnu og Svölu, flugum kok-
hraustar norður yfir heiðar að
vinna á Kristneshæli. Akureyri
og Sjallinn aðeins fínni en
sveitaballastaðir Suðurlands.
Eitt sinn kom sér vel að við
höfðum tileinkað okkur gildi
rauðsokkahreyfingarinnar.
Uppselt í Sjallann, enda átti að
fara fram fegurðarsamkeppni
Norðurlands þetta kvöld. Fyrst
við komumst ekki inn á fögn-
uðinn tókum við annan vinkil á
atburðinn. Tókum þátt í mót-
mælum gegn keppninni fyrir ut-
an Sjallann. Urðum að fá eitt-
hvað út úr kvöldinu. Mig minnir
að Inga hafi náðst á mynd sem
birtist í einhverju blaðanna á
mánudeginum.
Eftirminnileg er líka sam-
veran í Álftamýrinni. Þolinmæði
Stínu og Guðjóns gagnvart há-
vaðasömum vinkvennahópi sem
oftar en ekki kom saman í kjall-
aranum hjá þeim. Svo léttum
við af þeim okinu og tókum fjór-
ar saman íbúð á leigu í höfuð-
borginni. Ég, Inga, Hanna og
Sigga M. Þar bættust í
vinkvennahópinn Birna, Jónína
og Dísa en Sigga G. kom aðeins
seinna. Tónlistin var ekki af
verri endanum: Dr. Hook, Mel-
anie, Creedence Clearwater,
Elton John, að ógleymdri klass-
íkinni Bítlunum og Stones. Og
haustið 1975 varð DARÍRA til.
Margar minningar eru tengd-
ar þeim hópi. Eftir að ég flutti á
Selfoss komu þær í árlega vor-
ferð að hótel Tindi, en „hótelið“
var heimilið okkar Gulla. Nafnið
kom til af grínþáttum ættuðum
frá Englandi, Fawlty Towers,
sem í lauslegri þýðingu var kall-
að Hótel Tindastóll. Ávallt var
eitthvað þematengt hjá okkur
og við uppáklæddar í samræmi
við það. Einnig er ógleymanleg
ferðin okkar til Köben á aðvent-
unni 2004.
Hún Inga mín fór víða og
kynntist mörgu fólki. Það eru
því margir sem hafa gengið með
henni á lífsleiðinni og notið
hennar góðu nærveru og ósér-
hlífni. Ég var ein af þeim lán-
sömu og verð ævinlega þakklát
fyrir það. Minningu um góða og
trausta vinkonu geymi ég í
hjarta mínu.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar frá okkur Gulla.
Elín Ástráðsdóttir.
Líf án vinar, ekkert líf. Eitt-
hvað á þessa leið var skrifað á
titilblað gestabókar sem við
tvær vinkonur færðum Ingu
fyrir 45 árum. Þarna var lagður
grunnur að náinni vináttu sem
átti eftir að dýpka og þroskast.
Inga hefur verið stór hluti af lífi
mínu síðustu áratugina, svo stór
að það er erfitt að hugsa sér líf-
ið án hennar. Mikið á ég eftir að
sakna þess að eiga ekki von á
símtali eða henni sjálfri bros-
andi og fallegri inn um dyrnar.
Engin Inga á aðfangadag sem
búið er að vera hefð í áratugi.
Engin Inga sem fann á sér ef
eitthvað bjátaði á og lagði fram
hjálparhönd. Við ætluðum að
eldast saman og eyða kaffi-
sjóðnum okkar en svo nefndi
Inga séreignarsparnaðinn. Það
átti að fara margar svokallaðar
Parísarferðir og bara vera sam-
an í því frelsi sem því fylgir að
vera komin á eftirlaun.
Inga var gefandi, glaðvær og
stórskemmtileg, það var ekki
alltaf lognmolla kringum hana
en hún eignaðist vini alls staðar.
Hvar sem hún fór laðaði hún að
sér fólk, ólíkt fólk. Það gat
stundum verið tafsamt að fara
með henni í bæinn því hún hitti
svo marga og það þurfti að taka
spjall. Inga var ekki bara vin-
kona mín, hún var fjölskyldu-
vinur og alltaf aufúsugestur.
Við höfðum ólíka sýn á ýmis
málefni en létum það aldrei
spilla eða reyndum að telja um
hvor fyrir annarri. Það er líka
Ingibjörg
Guðjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Auður Valdís
Guðmundsdóttir.
Haraldur Sig-
urðsson, Lalli Sig.,
var vinur minn. Í
æsku sá ég hann
sem kynni á íþróttavellinum,
seinna sá ég hann á flestum tón-
leikum Tónlistarfélagsins í Borg-
arbíói eða á sal Gagnfræðaskól-
ans. Við kynntumst er ég kom til
starfa á Minjasafninu á Akureyri
1985, var ég í lausamennsku við
kóperingar o.fl. í tvö ár. Það var
síðan árið 1987 sem Haraldur og
stjórn safnsins ákvað að stofna
sérstaka ljósmyndadeild við safn-
ið og hef ég unnið þar síðan. Har-
aldur var aðalhvatamaður þess
og grínuðumst við með það alla
tíð síðan, að stofnun ljósmynda-
deildarinnar væri honum að
kenna og að hann ætti eftir að af-
plána fyrir þá gerð, og yrði að
vinna upp á vatn og brauð við
ljósmyndagreiningu, sem honum
þótti mjög skemmtilegt.
Um 1990 var Haraldur að
vinna að sögu Leikfélags Akur-
eyrar og vorum við oft í sambandi
varðandi ljósmyndasöfnun í bók-
ina. Alveg var ótrúlegt að fylgjast
með hve marga hann þekkti á
myndum og leikgervin sem við-
komandi var í. Þegar síðan ljós-
myndasafn Leikfélagsins kom
inn á Minjasafn 20 árum seinna
sá maður að Haraldur hafði skrif-
að nöfn leikaranna aftan á hverja
einustu mynd, til að sú þekking
Haraldur
Sigurðsson
✝ Haraldur Sig-urðsson fædd-
ist 21. janúar 1925.
Hann lést 28. sept-
ember 2018.
Útför Haraldar
var gerð 8. október
2018.
hyrfi ekki með hon-
um gengnum.
Hann átti það til
að koma óvænt í
heimsókn á Minja-
safnið og var þá
ávallt með kex eða
annað með kaffinu,
þótt hann hefði aldr-
ei tíma til að setjast
niður í kaffistofunni
og spjalla þar, það
þurfti að nota tím-
ann vel og koma sér að verkefn-
inu.
Hann var mikið við ljósmynda-
leit í tengslum við greinar sem
hann skrifaði og einnig þær bæk-
ur sem hann kom að, auk sýninga
eins og t.d. um Björgvin Guð-
mundsson, alltaf kvikur og lifandi
af áhuga og elju ungs manns, svo
að maður gleymdi alveg aldri
hans. Ég stríddi honum á níræð-
isafmælinu hans í Oddfellow-hús-
inu, að hann hefði hætt að eldast
um sextugt, skrifandi og hugs-
andi um ný áhugamál, akandi bíl
um allt og hlaupandi upp tröpp-
urnar hér á Minjasafninu.
Síðast kom Haraldur í heim-
sókn í byrjun september í leit að
myndum fyrir grein sem hann
var að vinna að. Samtöl okkar
fóru, eins og oft á tíðum, um víðan
völl, og hafði hann gaman af að
heyra hvað viðmælandi var að
brasa, alltaf hvetjandi, sjáandi
möguleika á jákvæðri útkomu
svo að á eftir stóð maður bros-
andi og fullur af krafti til að halda
áfram.
Kærar þakkir fyrir vináttuna,
kæri vinur. Elísabetu og öllum
ættingjum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Hörður Geirsson.