Morgunblaðið - Sunnudagur - 14.10.2018, Síða 15

Besta slökun leikara er að kúpla sig
út og aðallega þegja. Og lesa. Verk-
færið þarf að fá hvíld,“ segir Örn
sem er vanur því að vera í mörgum
sýningum og verkefnum á sama
tíma.
Stressið löngu horfið
„Tímataflan manns er svolítið
skipulagt kaos. Ég er ekki stressuð
týpa. Ég er aldrei stressaður fyrir
sýningar eða á sviði. Það bara hvarf
alveg fyrir mörgum árum. Ég get
ekki bent á hvenær eða hvernig það
gerðist, kannski þegar ég sættist
við að þetta er ég, þetta kann ég og
get, svona er ég, ég hef ekki uppá
neitt annað að bjóða og ef áhorfand-
inn getur ekki sætt sig við það þá
verður bara svo að vera, þetta er
það sem ég hef. Ég geri það sem ég
get og ef fólki líkar það ekki þá
verður það bara að vera þannig en
það skal aldrei upplifa það að ég
nenni því ekki. Það mun aldrei ger-
ast. Ég sýni alltaf af mér þá hegðan
að ég er fyrir fólkið, geri mitt besta
þegar ég kem, það fær það besta, ef
því líkar það ekki þá verður það að
skrifast annað hvort á leikritið eða
uppfærsluna, ekki mína frammi-
stöðu. Ég veit að þetta er algjör al-
hæfing en ég geri mitt besta og
hvíli í því. Þó svo ég klikki, það hef-
ur aldrei áhrif á mig. Ég fæ aldrei
kalt vatn milli skinns og hörunds.
Ég fer þá bara að hlæja,“ segir
hann en það er ekki annað hægt að
segja en þetta viðhorf sé eitthvað
sem fleiri ættu að tileinka sér, hvort
sem er í leikhúsi eða öðrum verkum
í lífinu.
Uppistands-
trúbadorinn Örn
Eftir viðtalið var Örn að fara að
skemmta hjá eldri borgurum í Graf-
arvogi. „Ég mæti bara með kassa-
gítarinn og tala um sjálfan mig og
syng nokkur falleg lög inni á milli
og hvíli algjörlega í því. Af því að
mér finnst gaman að segja frá.“
Einskonar uppistandstrúbador?
„Já, ég hef meira í seinni stíð verið
að sinna því og það er gaman.“
Örn hefur líka þessa miklu og fal-
legu rödd sem flestir þekkja. „Mér
leiðist ekki að syngja. Og ég geri
mikið af því í mínum ferðum, þegar
ég er að leiðsegja syng ég fyrir
fólkið. Mjög vinsælt lag að syngja í
rútunni er „Ó, mín flaskan fríða“.
Þá tengi ég það við áfengisbannið
1915,“ segir Örn sem er búinn að
þýða textann á ensku.
Hann útskýrir fimmundarsöng
fyrir ferðamönnunum. „Þetta er
hálfgerður munkasöngur. Ég segi
þeim að við tímdum varla að syngja
í áttundum, nota átta nótur, heldur
sungum bara í fimm,“ segir Örn
sem segir ferðamönnum gjarnan frá
„Þorraþræl“ en hann er búinn að
þýða „Nú er frost á fróni“ og hin
erindin á ensku.
„Þetta er harmaljóð en hvað ger-
um við Íslendingar? Við ákveðum
bara að hafa svona gleðisöng með
þessu! Kannski til að vinna gegn
þessum harmi. Mér finnst þetta
alltaf jafn fyndið.“
Blaðamaður spyr hvort hann
upplifi hjá ferðamönnum að Ísland
sé dýrt. „Ísland er ekki dýrasta
land í heimi. Við skulum ekki
stimpla alla þjónustuna með svart-
asta stimpli bara þó einhverjir séu
að rukka feitt. Það er vel hægt að
finna þessar glufur. Við þurfum
kannski að vera duglegri að upplýsa
fólk um þær.“
Örn verður eins og áður segir
sextugur á næsta ári. Er hægt að
starfa lengi í leikhúsinu? „Menn
geta alveg elst inn í þetta,“ segir
Örn og bætir við að það taki hann
lengri tíma nú en áður að læra
handrit. „Ég lærði handrit á viku en
það tekur aðeins meira en viku
núna en það er ekkert óeðlilegt. Ég
á ekkert erfitt með þetta. Ég er
ekki einu sinni farinn að nota les-
gleraugu!“
Hver er galdurinn?
„Ég borða allt og geri mest allt
sem mig langar. Ég hef ekkert
miklar áhyggjur af þessu. Ég reyki
reyndar ekki en ég er ekki púritani
í áfengi. Sýp öðru hvoru en verð
aldrei fullur þannig að ég verði
ósjálfbjarga. Maður finnur á sér en
maður er með einhvern stoppara,
þetta er ekki fíkn hjá mér. Ég er
glaður og svo er mikilvægt að læra
að hvíla sig,“ segir Örn og skýtur
inn að í lengri stoppum með far-
þega stelist hann til að fá sér smá
lúr.
Hann svarar því játandi að hann
sé einn af þeim sem geta sofnað
hvar og hvenær sem er. „En hins-
vegar hefur vinnan mín skapað
ákveðna óreglu. Ég vinn kannski
allan daginn, legg mig smávegis, fer
svo að leika, kem heim tíu, hálf ell-
efu og þá er ég stundum ekkert að
sofna fyrr en undir morgun.
Adrenalínið flæðir og ekki hægt að
sofna. Maður lærir að lifa með
þessu. Ég er einn að rolast frammi
á nóttunni í YouTube!“
Skyldi hann eiga uppáhalds stað
á landinu? „Nei, en ég ætti nú
kannski að segja Hrísey,“ segir
hann en þar ólst faðir hans, Árni
Tryggvason leikari, upp.
„Hún eins og margir aðrir staðir
er dásamleg. Ég á engan sérstakan
stað. Það er kannski frekar ákveðin
árstíð,“ segir hann en það er
snemmhaust sem er í uppáhaldi.
„Mér finnst þessi tími núna ágæt-
ur. Ég er ekkert voða hrifinn af
sumrinu. Og ég vil frekar hafa skýj-
að heldur en sól. Fólk verður svo
grettið í sól! Ég elska svona
morgna eins og í morgun, þegar allt
er stillt og bjart.“
Endar sem nuddari?
Ein ástæða þess að hann fór í leið-
sögunámið er að hann vildi breyta
til og hann er ekki hættur að læra.
„Ég er jafnvel með eitt verkefni
sem mig hefur alltaf langað til að
gera. Það er að læra nudd. Ég sé
mig fyrir mér í leikhúsunum, gaml-
an nuddara að hjálpa unga fólkinu
og nudda það því það er svo stress-
að fyrir frumsýninguna,“ segir hann
en víst er að hann gæti veitt því
mörg góð ráð í leiðinni.
„Ég sé mig ekki fyrir mér setjast
í eitthvert fyrirbæri sem heitir
helgur steinn. Ég verð alltaf að hafa
eitthvað að sýsla. Ég er ekki mikill
sportisti, áhugamál mín eru jafn
mörg og trén í skóginum,“ segir
Örn sem ætlar að halda áfram að
vinna í leikhúsinu og við stýrið í
rútunni.
„Vinnan er mitt áhugamál líka.
Ég hef gaman af þessu og ef ég get
fengið að vinna við það eins lengi og
ég get þá er ég glaður. Svo eins og
gengur og gerist missa menn fót-
anna í heilsunni og þá tekur maður
bara á því en ég ætla ekki að hafa
áhyggjur af því strax.“
’Ef þú veist ekki hvaðan þú kemur, þá veistuekki hver þú ert. Ef þú veist ekki hvert þú ertað fara, þá ertu sennilega villtur. Maður verðuralltaf að þekkja sinn uppruna.
13.10. 2018 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15
„Í Þjóðleikhúsinu hefur Örn leik-
ið fjölmörg eftirminnileg hlut-
verk eins og Lilla í Dýrunum í
Hálsaskógi, Jónatan, Jesper og
Kasper í Kardemommubænum,
Max í Hallæristenórnum, Leik-
arann í Gamansama harm-
leiknum og Geir Vídalín í Gleði-
spilinu. Hann lék Bangsapabba í
Dýrunum í Hálsaskógi og ýmis
hlutverk í Klaufum og kóngs-
dætrum,“ stendur á vef Þjóðleik-
hússins þar sem hann er nú á
sviði í Ronju ræningjadóttur eftir
Astrid Lindgren. Þegar Örn
Árnason mætir í viðtalið grípur
hann eintak af Morgunblaðinu til
að kíkja á gagnrýnina um Ronju
ræningadóttur sem fékk góða
umsögn í blaðinu. Þar stendur:
„Það gustar líka af Erni Árnasyni
í hlutverki Matthíasar, en kemur
nokkuð á óvart hvað hann sýnir
okkur lítið af kjánanum og karla-
barninu, sem gerir Matthías svo
hlægilegan og ég hefði fyrirfram
haldið að yrði grunntónn túlk-
unar þessa tiltekna leikara,“ en
þetta kallast á við það sem stend-
ur í viðtalinu að Örn sé óhræddur
við að stíga út úr þægindaramm-
anum.
„Auðvitað les maður krítík en
tekur mismikið mark á henni.
Maður gerir bara eins vel og
maður getur,“ segir Örn.
„Ég hef átt því láni að fagna að
flestar af þeim fjölskyldusýn-
ingum sem ég hef tekið þátt í
hafa verið langlífar. Ég er búinn
að leika í þremur uppfærslum af
Dýrunum í Hálsaskógi. Ég er bú-
inn að leika Lilla klifurmús, Hér-
astubb bakara og Bangsapabba.
Ég hef leikið í þremur upp-
færslum af Kardemommubæn-
um, hef leikið Kasper, Jesper og
Jónatan, alla seríuna,“ segir Örn
en blaðamaður hélt fyrst að það
væri einhver prentvilla í textanum
frá Þjóðleikhúsinu sem birtur er
hér fyrir ofan en þetta er dagsatt.
„Ég sagði í bríaríi einhvern tím-
ann að það væri gaman að taka í
millitíðinni Bastían bæjarfógeta
og enda síðan á Tóbíasi í turn-
inum. Hann er nú gamalmennið í
sýningunni. Ég þarf ekki einu sinni
að læra lagið hans Tóbíasar, ég
kann það,“ segir Örn sem hefur
gaman af því að taka þátt í þess-
um fjölskyldusýningum.
„Það er eitthvað í þessum
Egner-leikritum, einhver fallegur
strengur sem virkar,“ segir hann
en leikritin Kardemommubærinn
og Dýrin í Hálsaskógi eru bæði
eftir norska leikskáldið Thorbjørn
Egner.
Ronja er sterk kvenpersóna.
„Þetta á alveg samhljóm við það
sem er að gerast núna í samfélag-
inu og upplýsta umræðu um allt
mögulegt,“ segir hann og það er
e.t.v. ekki verra að sýningar séu í
takt við samtímann.
„Stundum er gaman að bregða
sér í ævintýri en það er ekki verra
ef ævintýrin hafa eitthvað að segja
okkur. Ronja er svo sannarlega að
segja okkur helling. Hvernig mað-
ur á ekki að vera ræningi heldur
vera heiðarlegur og samvinnufús
og að ólíkar ættir geti náð saman
og unnið saman. Það má alveg
heimfæra þetta á alheimskrísuna
sem við erum að glíma við.“
Endar á Tóbíasi
í turninum
50. sýning
Dýranna í
Hálsaskógi ár-
ið 2004. Þrjár
kynslóðir:
Árni, Örn og
dætur Arnar
þær Sólrún
María og Erna
Ósk.Morgunblaðið/Eggert
Feðginin
Ronja (Salka)
og Matthías
(Örn) í
Ronju ræn-
ingjadóttur.
Salka Sól Eyfeld birti þessa mynd á
Instagram og skrifaði: „Hér er ég 5
ára eftir sýningu á Dýrunum í Hálsa-
skógi í Þjóðleikhúsinu. Þessi í miðj-
unni leikur pabba minn í sama leik-
húsi í dag.“ Með Sölku (t.v.) og Erni
á myndinni er Saga Líf Friðriksdóttir.
Ræningjarnir þrír (Hjálmar Hjálmarsson, Pálmi Gestsson og Örn)
ásamt Soffíu frænku (Ólafía Hrönn Jónsdóttir) og Kamillu litlu
(Guðbjörg Helga Jóhannsdóttir). Mynd frá 1999. Ljósmynd/Olga Helgadóttir
Morgunblaðið/Ásdís