Morgunblaðið - 07.12.2018, Page 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2018
um Eldhesta í Ölfusi frá 1995
og eignaðist hlut í fyrirtæki
þeirra. Að horfa á Smára um-
gangast hesta var eins og hann
hefði lært málið þeirra og kom-
inn á bak var eins og að þar
væri hans rétta rassfar, báðir
sáttir, hestur og maður, engin
vandamál bara gleði og ánægja
að spretta úr spori. Einhverjir
úr fjölskyldunni hafa sogast
með í hestamennskuna og búa
nú að þeirri reynslu og gleði
sem hann gat miðlað.
Ég kveð þennan frænda
minn með mikilli virðingu og
þakklæti og sendi Gígí eigin-
konu hans, börnum þeirra og
barnabörnum, systkinum og
vinum, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guð geymi uppáhalds frænda
minn.
Jón Þórðarson.
Við fráfall Smára Sæmunds-
sonar höfum við öll sem þekkt-
um hann og störfuðum með
honum misst einlægan og góð-
an vin, mann sem var heill í
verkum sínum og virðulegur í
allri sinni framkomu. Með hon-
um er fallinn frá maður með
mikil tengsl og djúpar rætur í
Ölfusi.
Hann átti ættir sínar að
rekja m.a. til Bjarnastaða í Ölf-
usi og var mikið í sveit á Egils-
stöðum í Ölfusi. Hann tók virk-
an þátt í hinum hefðbundna
búskap og upplifði tímana
tvenna í þeim efnum. Sveitin og
hestarnir voru alltaf eitt af
hans helstu áhugamálum.
Ég kynntist Smára fyrst
sumarið 1993, þegar hann fór
að sýna starfsemi Eldhesta
áhuga.
Það sumar tók hann þátt í
nokkrum af okkar lengri hesta-
ferðum. Við nutum þess allir að
hafa Smára með í för, enda
þegar hann óskaði eftir að ger-
ast meðeigandi var það auðsótt
mál. Hann varð einn af eig-
endum Eldhesta árið 1995.
Samstarf okkar innan Eld-
hesta óx með árunum og hann
varð okkur fljótlega ómetanleg-
ur. Hann gat hlaupið í öll þau
verk sem þurfti að inna af
hendi. Hann sá um hrossin,
fóðrun þeirra og utanumhald.
Hann sinnti fararstjórn ef á
þurfti að halda og hann var
einn af aðalökumönnum fyrir-
tækisins, bæði með gesti sem
og flutning á hestum, allt eftir
þörfum. Hann sat í stjórn fyr-
irtækisins og alltaf tók hann vel
í allar ráðagerðir um frekari
uppbyggingu, kom með hug-
myndir og áherslur sem voru
allar vel þegnar.
Smári kunni vel við þann
fjölbreytileika sem starfið hjá
Eldhestum bauð upp á, en hann
virtist alltaf njóta sín best við
hin hefðbundnu bústörf, s.s. við
undirbúning við heyöflun og við
sjálfan heyskapinn. Smári var
hinn eiginlegi bóndi á Völlum.
Smári hafði afskaplega góð
áhrif á umhverfi sitt. Það fylgdi
honum hlýleiki, hann hafði
notalega nærveru með sinni ró-
legu og yfirveguðu framkomu.
Hann var ekki sá sem þurfti að
láta á sér bera, en fólk tók
ávallt eftir honum, enda var
hann alltaf stór í öllum skiln-
ingi.
Það sást svo vel hjá okkar
gömlu viðskiptavinum, hversu
vænt þeim þótti um Smára þeg-
ar hann birtist og sá um að
koma þeim á milli staða. Þeir
sáu í hans fari bæði traust og
ábyrgð og á sama tíma léttleika
og kímni.
Í upphafi kynna okkar má
segja að Smári hafi verið vinur
í fjarlægð, sem fylgdist með og
lét sér annt um hag og velferð
okkar í Eldhestum. Á síðustu
23 árum var hann vinur í ná-
lægð, ávallt áhugasamur, virk-
ur þátttakandi í starfi og frá-
bær samstarfsmaður.
Eftir því sem á leið varð
Smári einn af mínum betri vin-
um. Fyrir utan að starfa saman
við fyrirtækið og vinna að
framgangi þess, þá höfðum við
báðir mikinn áhuga á ræktun
íslenska hestsins, þróun ung-
viðisins, tamningu þess og
þjálfun. Von okkar beggja var
að rækta góð reiðhross, sem
hentuðu sem flestum, og ennþá
stærri von var auðvitað bundin
við að eignast mjög góð keppn-
ishross og kynbótahross. Við
ræddum ósjaldan þessi mál
ásamt mörgum öðrum og víst
er að Smári náði mjög góðum
árangri í sinni ræktun. Hann
ræktaði eðalhross (m.a. keppn-
ishross) sem vöktu athygli fyr-
ir myndugleika, gott ganglag
og lunderni.
Með Smára er fallinn frá
mikill mannvinur og öðlingur.
Hann var einn af máttarstólp-
um fyrirtækisins og yndislegur
vinur. Hans mun verða sárt
saknað af öllum starfsmönnum
og eigendum Eldhesta.
Fyrir mína hönd, eigenda og
allra starfsmanna Eldhesta
vottum við fjölskyldu Smára
okkar innilegustu og dýpstu
samúð.
Hróðmar Bjarnason.
Það er eins og vinátta sem
myndast strax í bernsku og
nærist á leikjum bernskunnar,
sameiginlegri skólagöngu, fé-
lagsstarfi og seinna rannsókn-
arleiðöngrum inn í heim full-
orðinna sé eilíf, að minnsta
kosti ekki brothætt. Leiðir get-
ur skilið um lengri eða
skemmri tíma, tognað á sam-
böndum af ýmsum ástæðum en
þegar leiðir svo liggja svo sam-
an á ný er eins og liðið hafi
dagur ei meir og síðasta sam-
talið hafi átt sér stað í gær.
Þráðurinn tekinn upp og
spunninn áfram.
Sú var gæfan okkar Smára.
Fæddir á krossgötum Berg-
staðastrætis og Baldursgötu,
þegar götur voru úr möl, garð-
arnir í hverfinu okkar Afríka
og hægt að renna sér á sleðum
frá Skólavörðuholti niður á
Tjörn. Allar mæður heimavinn-
andi, amma og afi á hverju
heimili og hending hvar maður
innbyrti bitann í hinum sjálf-
sagða kaffitíma klukkan hálf-
fjögur. Vinahópurinn stór þó
þétti kjarninn teldi ekki marga.
Allir voru vinir nema þeir
tækju ákvörðun um að berjast
en það var oft gert. Það voru
jú engir tölvuleikir, enginn
sýndarraunveruleiki, allt var í
römmustu alvöru. Daginn eftir
var gróið um heilt þó einstaka
skeina væri eftir.
Smári hlýtur að hafa verið
mikil félagsvera því ég veit
ekki um neinn sem hefði getað
dregið mig í það sem hann
gerði.
Skátarnir, þar sem við tók-
um sérpróf af þvílíku offorsi, til
að skreyta búningana að sjálf-
sögðu, að við vorum stoppaðir
af til að skyggja ekki á eldri
skátahöfðingja. KFUM, sunnu-
dagaskólinn og að sjálfsögðu
Vatnaskógur, skákin, þar sem
hann var mér alltaf fremri, en
ekki tókst honum að draga mig
í stúku, enda áttum við senni-
lega hvorugur heima þar.
Hugur Smára teygðist milli
sjávar og sveitar ef svo má
segja, og virtist hann eiga erf-
itt með að gera upp hug sinn
hvort hann veldi. Einhvern
tíma mun ég hafa sagt við hann
að lausnin væri sennilega
sveitabær sem hægt væri að
sigla á milli landa.
Það má segja að hann hafi
leyst þetta mál því fyrri helm-
ing starfsævinnar sigldi hann
en seinni helminginn helgaði
hann hestunum. Við það
ákváðu hann og hans frábæra
kona Gígí að koma sér fyrir í
Hveragerði og byggðu á lóð
gamla ættaróðalsins, þar sem
foreldrar hans höfðu átt sum-
arbústað sem vinahópurinn
nýtti löngum sem afdrep.
Fyrst við sakleysi æskunnar,
fjallgöngur, útivist, sund og
ótæpilegt tómat- og gúrkuát
en seinna var þaðan gert út á
sveitaböllin með því sem
fylgdi. Þetta voru eftirminni-
legir tímar en sem betur fer að
baki.
Guðríður Gísladóttir, eða
bara Gígí, kom snemma inn í
líf Smára og fór þaðan ekki
neitt og traustari eiginkona er
vandfundin.
Þau hafa vafalaust deilt
súru og sætu eins og við öll en
börnin og afkomendur allir eru
mannvænlegasta fólk og sam-
heldni í fjölskyldunni mikil.
Elsku Gígí, Binni, Guð-
munda og Sævar, ég votta
ykkur mína innilegust samúð.
Við vitum öll að með Smára er
góður drengur genginn og allt
of fljótt. Lífið var svo miklu
skemmtilegra með honum en
án. Vinirnir sakna hans. Það
eru ekki margir sem læðast
inn í hjarta manns og taka sér
þar bólfestu að eilífu. Það
gerði Smári. Frumvinur.
Sigurður E. Rósarsson.
Smári Sæmundsson heiðurs-
maður er nú fallinn frá eftir
erfið veikindi. Á undanförnum
árum hafa byggst upp sterk
tengsl milli okkar Smára, með-
al annars vegna eignarhluta
okkar í Eldhestum og sameig-
inlegu hesthúsi í Ölfusdal. Það
er erfitt til þess að hugsa að
margar góðar spjallstundir
með Smára, svo sem í heita
pottinum í Laugaskarði og í
kringum hrossastússið, verði
ekki fleiri. Oft ræddum við hið
fagra í mannlífinu og nátt-
úrunni, eitthvað sem færði
okkur báðum gleði og lífsham-
ingju. Við ræddum um börnin
okkar og barnabörnin, ferða-
þjónustu, hestaferðir, hrossa-
rækt og málefni líðandi stund-
ar. Ekki spilltu okkar
sameiginlegu Ölfusrætur fyrir
þar sem gamla sveitunga og
hrossin frá Egilsstöðum bar á
góma.
Eitt sinn gladdi það Smára
innilega þegar ég rifjaði upp
reiðtúr frá unglingsárum mín-
um á hryssu sem var ættuð frá
Egilsstöðum og móðir Dags
frá Núpum sem gerði garðinn
frægan í útlandinu á síðustu
öld.
Sporglaðir hestar,
með söngdjarfar hörpur
í brjósti
og hafvilltar erlur á flögri
yfir brotsjóum hjartans,
renna sköfluðum hófum á skeið
yfir gljáandi ísa:
skelþunna spöng
milli hvelfinga lífsins og dauðans.
(Einar Bragi)
Smári hafði marga góða eig-
inleika og átti meðal annars
auðvelt með samskipti og þá
ekki síst við ungt fólk, en hjá
Eldhestum hefur stór hópur
ungs fólks unnið í gegnum tíð-
ina. Þá var hann alla tíð vakinn
og sofinn yfir fyrirtækinu og
alltaf tilbúinn til að aðstoða
þegar þörf var á. Fyrr á árum
stundaði Smári sjómennsku og
þrátt fyrir að ég sé landkrabbi
hafði ég alltaf gaman af þegar
hann rifjaði upp sögur af sjón-
um. Þar þurfti Smári að glíma
við úfnar öldur og sú reynsla
hefur nýst honum vel í fjöl-
mörgum verkefnum í landi.
Hann lagði sig alltaf fram um
að bæta umhverfi sitt og allar
aðstæður.
Upp á síðkastið þurfti Smári
að takast á við öldurót lífs og
dauða og þurfti að lokum að
játa sig sigraðan. Við sem eftir
lifum eigum fallegar minningar
sem munu ylja okkur um
hjartarætur.
Hlýjar samúðarkveðjur til
Guðríðar og fjölskyldunnar
allrar frá okkur Ernu. Blessuð
sé minning Smára Sæmunds-
sonar.
Þorsteinn Hjartarson.
✝ Grétar Ingvars-son fæddist í
Kristnesi í Eyjafirði
15. október 1937.
Hann lést 30. nóv-
ember 2018.
Foreldrar hans
voru Aðalbjörg Sig-
urðardóttir, f. 1908,
d. 1993, og Ingvar
Eiríksson, f. 1904, d.
1983.
Hann var
næstyngstur fjögurra systkina,
en hin eru: Jórunn Mary, f. 1934,
d. 1992, Eiríkur Ingi, f. 1936, bú-
settur í Færeyjum, og Sigríður,
f. 1939, búsett í Kópavogi.
Grétar kvæntist hinn 26. des-
ember 1959 Freyju Jóhannes-
dóttur, f. 10. júlí 1941, og hafa
þau alla tíð verið búsett á Akur-
eyri. Börn þeirra eru: 1) Hildur
Arna, gift Bjarna Aðalsteinssyni
en þau slitu sam-
vistum. 2) Guð-
björg Huld, gift
Vésteini Finnssyni.
3) Ingvar Birnir,
kvæntur Þórunni
Þórðardóttur.
Barnabörnin
eru átta og barna-
barnabörnin tólf.
Grétar var
hagleiksmaður á
mörgum sviðum og
lærði vélvirkjun og blikksmíði.
Síðustu starfsárin starfaði hann
á Bjargi Iðjulundi sem vélvirki
og aðstoðarmaður við fatlaða
einstaklinga.
Hann var gítarleikari og
starfaði með mörgum hljóm-
sveitum.
Útför Grétars fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 7. des-
ember 2018, klukkan 13.30.
Ljúfar tilfinningar og falleg
minningabrot renna í gegnum
hugann þegar ég hugsa til þín
þegar þú ert horfinn á braut, elsku
frændi.
Hryggðar hrærist strengur
hröð er liðin vaka
ekki lifir lengur
ljós á þínum stjaka.
Skarð er fyrir skildi
skyggir veröldina
eftir harða hildi
horfin ertu vinur.
Klukkur tímans tifa
telja ævistundir
ætíð lengi lifa
ljúfir vinafundir.
Drottinn veg þér vísi
vel þig ætíð geymi
ljósið bjart þér lýsi
leið í nýjum heimi.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Takk fyrir allt.
Inga Sigrún Ólafsdóttir.
Það eru margar minningar sem
líða gegnum hugann þegar ég
hugsa til þín frændi. Reyndar
finnst mér þú alltaf hafa verið mér
meira en frændi. Þannig var það
bara. Við systurnar komum inn á
heimilið þegar þú varst bara ung-
lingur og við nutum leiðsagnar og
umhyggju ömmu og afa og ykkar
systkinanna frá fyrstu tíð. Ég met
það mikils. Þú varst góður við okk-
ur.
Manstu í Norðurgötunni þegar
þú komst heim í mat og ég elti þig í
vinnuna þegar þú fórst aftur. Ég
hef verið rúmlega þriggja ára eða
um það bil. Þú sagðir mér marg-
sinnis að snúa við og fara heim en
ég lét mig ekki. En þú þurftir auð-
vitað að mæta í vinnuna. Ég var
allt í einu komin inn á meðal karl-
anna í Slippnum, Nóa bátasmiðs
og fleiri karla, sem voru hlæjandi
að tala við mig.
Þú komst heim að vetri til ung-
ur maðurinn, hafðir verið einhvers
staðar í burtu og komst á skíðum
niður brekkuna bak við húsið
heima í Hafnarstræti. Næstu
daga sagði ég öllum í skólanum frá
frænda mínum, sem væri eigin-
lega bróðir minn. Hann væri svo
góður á skíðum að hann brunaði
bara niður bröttustu brekku sem
ég vissi um.
Sem krakki var ég mjög oft að
sniglast í kringum þig þegar þú
varst að vinna eitthvað heima við
og þú varst stöðugt að fræða mig
um og sýna mér ýmsa hluti, hvort
sem þú varst að smíða, gera við
bíla, eða hjálpa ömmu og afa með
eitthvað tilfallandi. Þú varst þús-
undþjalasmiður eins og afi. Þú tal-
aðir frá upphafi við mig eins og ég
væri fullorðin, kynni eitthvað,
vissi eitthvað. Ég lærði margt.
Ég fékk oft að skreppa með þér
í bíltúr. Ein fyrsta minningin er
frá stóra trukknum sem þú áttir,
þegar hurðin opnaðist óvænt á
ferð og ég datt út en varð ekki
meint af. Í einni bílferðinni sagð-
irðu: „Þegar maður er á svo kraft-
litlum bíl að hann kemst varla upp
brekkuna þá skiptir maður bara í
lægri gír, sko svona.“ Mér þóttu
þetta mikil og merkileg fræði í þá
daga.
Þú varst gítarleikari í hljóm-
sveit og ég fékk oft að hlusta og
vera viðstödd æfingar á neðri
hæðinni heima. Það var mikil upp-
lifun og ég naut þess mjög. Þú
vissir að ég var mikið fyrir tónlist.
Seinna fórstu í aðra hljómsveit og
spilaðir inn á plötur. Það var nú
ekki slæmt að eiga frænda sem
var pínu frægur. Þú samdir lög og
átt meðal annars gullfallegt lag á
plötu, lag sem ég hef haldið mikið
upp á. Ég man líka þegar þú varst
að æfa gítarsóló pabba í eldhúsinu
heima. Allt ánægjulegar minning-
ar.
Og eitt vorið þegar við vorum
saman að setja niður kartöflur
með afa hélst þú uppi skemmti-
legum samræðum á meðan ég
henti kartöflunum í holurnar sem
þú varst búinn að moka. Og við
hlógum. Í það skiptið var
skemmtilegt að setja niður kart-
öflur. Já, þannig man ég þig.
Svo liðu árin en samskiptin
urðu smám saman minni en áður
sem er auðvitað bara eðlilegt. Oft
ætlaði ég að koma við þegar ég
ætti leið hjá, en þú veist hvernig
það er. Maður er alltaf á einhverj-
um spretti á milli staða svo oft
verður minna úr heimsóknum en
ætlað er.
En ég á góðar minningar um
þig frændi sem ég mun alltaf
geyma. Takk fyrir allt og allt.
Aðalbjörg María Ólafsdóttir
(Adda).
Elskulegur móðurafi hennar
Ingu Lísu minnar, Grétar Ingv-
arsson, hefur nú dregið andann
hinsta sinni. Hans er sárt saknað
eins og eðlilegt má teljast þegar
slíkt valmenni lýkur nokkuð
óvænt leik – enn svo ernt í anda –
þrátt fyrir tiltölulega langa ævi.
Að leiðarlokum er mér efst í huga
þakklæti fyrir einstaka vináttu
hans og velvild undanfarinn ára-
tug eða svo; ótal kaffisamsæti og
aðrar samverustundir, ætíð svo
gefandi.
Grétar var ákaflega skemmti-
legur maður: skarpgreindur,
kankvís, sagnaglaður og fróður.
Skoðanaríkur en aldrei rætinn.
Raupsamur nokkuð en ævinlega
svo að sjarmerandi glettni, jafnvel
feimnisleg á stundum, varð ein-
hvern veginn alltumlykjandi. Líkt
og hann sæi í aðra röndina eftir
sjálfshólinu, hverju sinni. Fór
samt ávallt með rétt mál. Svona
nokkurn veginn. Og vissi það vel.
Hann var afskaplega hlýr, um-
fram allt; raungóður og réttsýnn.
Greiðvikinn, fórnfús og sérdeilis
góður sínu fólki, ekki síst þegar
erill fyrri ára var að baki og and-
rúm gafst til að huga almennilega
að því sem að endingu hefur mest
gildi. Og það var hrein unun að sjá
andlit hans ljóma í hvert sinn sem
hann leit yngstu afkomendurna
augum. Langafabörnin hans „afa
Long,“ einsog eldri dóttir mín
nefndi húsbóndann í Lönguhlíð-
inni svo að fleygt varð og viðtekið.
Grétar var sannkallaður
altmúlígmaður; vélvirki, blikk-
smiður og sitthvað fleira sem ég
man ekki í svipinn þótt oftsinnis
hefði hann tíundað fyrir mér öll
sín próf og námskeið. Hann var
náttúrubarn mikið og víðförull um
land sitt, góður veiðimaður og guð
veit hvað. Eins var Grétar prýði-
lega hagmæltur og enn fremur
músíkalskur með afbrigðum.
Hann var á sinni tíð einn af
helstu gítarleikurum landsins;
spilaði um árabil með Ingimar Ey-
dal, Villa Vill, Óda Vald og fleiri
landskunnum goðsögnum. Og
margt af því sem forðum var fest á
band er löngu orðið sígilt. Þannig
lék minn maður lykilhlutverk í
ódauðlegri transformasjón á hinu
undarlega harmræna einsöngs-
lagi Jónasar Jónassonar, „Vor í
Vaglaskógi.“ Í meðförum Grétars
og félaga varð það eitursvalt;
minnti raunar helst á ópus úr
ranni The Animals eða Velvet
Underground. Og gítarleikurinn
er enn með þeim eftirminnilegri
sem íslensk tónlistarsaga geymir.
Minningin um gæðablóðið
Grétar Ingvarsson mun lifa um
ókomna tíð, ekki síður en svo
margt sem hann lagði gjörva hönd
á. Orðstír deyr jú aldregi hveim er
sér góðan getur. Og áfram heyrir
maður eftirfarandi kveðju fyrir
sér úr óræðum fjarska; stóískum
rómi og hálfvegis syngjandi:
„Komiði sæl!“
Hvíl í friði, minn kæri. Með
hjartans þökk fyrir allt.
Orri Harðarson.
Í dag er komið að kveðjustund,
einn minn allra besti vinur Grétar
Ingvarsson hefur yfirgefið þessa
jarðvist og ég veit að hann stendur
nú við fallegt fjallavatn og kastar
flugunni svo fagmannlega að hún
gárar varla vatnið þegar hún
snertir það, þetta eru þær minn-
ingar sem koma upp í hugann þeg-
ar ég hugsa til baka. Við vorum
búnir að fara æði margar veiði-
ferðir saman, bæði með stöng og
byssu. Það var árlegur viðburður
hjá okkur að fara til rjúpna á af-
mælisdaginn hans, sem var 15.
október, en hann var lengi fyrsti
veiðidagur í rjúpu.
Grétari kynntist ég fyrst í
gegnum tónlistina. Við vorum
lengi vel hvor í sínu bandinu en
svo náðum við saman árið 1966 í
hljómsveit sem hét Laxar og eftir
það má segja að við höfum spilað
sleitulaust þar til Grétar ákvað að
hætta spilamennsku 28. apríl
1990, en þá höfðum við spilað á
samtals 842 böllum víðsvegar um
land en þó mest á Hótel Kea en
þar spiluðum við á 304 böllum. Þá
var byrjað klukkan tíu á kvöldin
og verið að til klukkan eitt og þá
var dansað og oftast mikið fjör. Þá
vorum við ungir og hraustir og
fórum við oft til rjúpna á laugar-
dagsmorgni, komum heim seinni-
partinn, lögðum okkur smástund
og vorum mættir til þess að spila
um kvöldið og fórum svo aftur af
stað á sunnudagsmorgni.
Við vorum dálítið upp með okk-
ur þegar út kom lag sem Grétar
hafði samið og ég gert textann en
það var lagið Æskuást sem Erla
Stefánsdóttir söng og var mjög
vinsælt. Ég hafði verið í bíó og
bróðir minn var barnapía hjá okk-
ur. Þegar við komum heim þá
sagði hann það kom hérna maður
með brúnan bréfpoka handa þér
og sagði að þú ættir að gera texta
við þetta. Ég leit í pokann en þar
hafði segulbandi verið vafið utan
um eldspýtustokk, ég tók bandið
og límdi það saman við spólu hjá
mér og þetta var upphafið að
þessu lagi okkar. Það er svo ótal,
ótal margt sem ég gæti sagt um
okkar góða samband sem aldrei
bar skugga á. Við bárum báðir
virðingu hvor fyrir öðrum og
þurftum oft ekkert að tala því við
vissum hvað hinn hugsaði, þannig
eru sannir vinir. Ég veit að hinar
eilífu veiðilendur bíða Grétars og
þar mun honum líða vel.
Kæri vinur, takk fyrir allt og
allt.
Rafn Sveinsson.
Grétar Ingvarsson