Morgunblaðið - 20.12.2018, Qupperneq 59

MINNINGAR 59
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2018
✝ Ingibjörg Þor-valdsdóttir
fæddist á Þórodds-
stöðum í Hrútafirði
25. júní 1925. Hún
lést á Landspítal-
anum 18. nóv-
ember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Þor-
valdur Böðvarsson
bóndi og hrepp-
stjóri á Þórodds-
stöðum, f. 2. desember 1890 í
Hafnarfirði, d. 18. ágúst 1971,
og Gróa María Oddsdóttir hús-
freyja á Þóroddsstöðum, f. 2.
september 1898 í Stykkishólmi,
d. 27. desember 1985. Systkini
Ingibjargar eru: Kristín, f.
1920, d. 2009, Þorvaldur, f.
1921, d. 2007, Haraldur, f. 1922,
d. 2010, Oddný Guðrún, f. 1924,
d. 1984, Böðvar, f. 1926, d.
hildur, f. 29. júlí 1950, fram-
kvæmdastjóri, eiginmaður Sig-
urjón Einarsson, f. 1948. Börn
þeirra eru 1) Yngvi Þór, f. 1969,
sambýliskona Steinunn Þor-
steinsdóttir, f. 1972, og María, f.
1975, eiginmaður Jóhannes
Bragi Þórarinsson, f. 1972.
Börn þeirra Aron Fannar, f.
2001, Gabríel Daði, f. 2003, og
Daníel Bragi, f. 2016. 2) Oddný
Guðrún, f. 27. ágúst 1956, pró-
fessor í þýsku við Háskóla Ís-
lands. 3) Ólafur Hilmar, f. 13.
desember 1959, framkvæmda-
stjóri, sambýliskona Brynhildur
K. Kristinsdóttir, f. 1966. Synir
Ólafs frá fyrra hjónabandi eru
Gunnar Dofri, f. 1988, sambýlis-
kona Stella Rún Guðmunds-
dóttir, f. 1993, Sverrir Ingi, f.
1993, unnusta Bryndís Ósk
Birgisdóttir, f. 1994, og Kjart-
an, f. 1997. 4) Pétur Örn, f. 14.
mars 1969, lögmaður, eig-
inkona Guðrún Inga Benedikts-
dóttir, f. 1969. Synir þeirra Vé-
steinn Örn, f. 1998, og Arnór
Logi, f. 2002.
Á öðru ári fór Ingibjörg í
Stykkishólm þar sem hún ólst
upp hjá móðursystur sinni og
eiginmanni hennar. Hún stund-
aði nám við Héraðsskólann á
Laugarvatni og Húsmæðraskól-
ann að Laugum í Reykjadal en
hélt síðan til vefnaðarkennara-
náms í Svíþjóð. Eftir að Ingi-
björg kom heim frá Svíþjóð bjó
hún í Reykjavík og var m.a.
vefnaðarkennari við Hús-
mæðraskólann í Reykjavík og
hjá Heimilisiðnarfélagi Íslands
en þar var hún í stjórn um ára-
bil. Ingibjörg stundaði auk þess
ýmis önnur störf. Hún var að-
stoðarkona Erlings Þorsteins-
sonar, háls-, nef- og eyrnalækn-
is og síðar Gunnlaugs Ingvars-
sonar, tannlæknis. Ingibjörg
tók mikinn þátt í skátastarfi,
var einn af stofnendum skátafé-
lagsins Garðbúa, sat í stjórn
Bandalags íslenskra skáta og
var aðstoðarskátahöfðingi. Á
árunum 1965 til 1974 stjórnaði
hún sumarbúðum fyrir stúlkur
við Kvenskátaskólann á Úlf-
ljótsvatni.
Útför hennar fór fram frá
Bústaðakirkju fimmtudaginn 6.
desember 2018.
2015, Arndís, f.
1928, Anna, f.
1929, d. 2000, Ása,
f. 1930, Þórarinn, f.
1934. Fósturfor-
eldrar Ingibjargar
voru Anna S. Odds-
dóttir, húsfreyja, f.
12. júlí 1902, d. 15.
febrúar 2001, og
Sigurður Stein-
þórsson, kaup-
félagsstjóri í
Stykkishólmi, f. 11. október
1899, d. 29. apríl 1966. Fóst-
ursystkini Ingibjargar eru
Steinþór, f. 1933, Gunnar Odd-
ur, f. 1935, d. 2005, Haraldur, f.
1939, og Sigrún Gyða, f. 1943.
Árið 1954 giftist Ingibjörg
Sverri Júlíussyni útgerðar-
manni og alþingismanni, f. 12.
október 1912, d. 30. apríl 1990.
Börn þeirra eru 1) Anna Gunn-
Það sást ágætlega að amma
vænti langlífis þegar hún bað
undirritaðan – barnabarn henn-
ar en ekki barn – að tryggja að
útförin hennar yrði ekki að
morgni, því þá hefði hún sofið af
sér að vera borin til grafar. En
dauðinn vitjar okkar allra á end-
anum. Dauðinn einn markar
raunveruleg endalok. En jafnvel
í dauðanum er ekki fólginn end-
ir því „orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur“. Lífið
er eilíft svo lengi sem þau sem
þú hafðir verulega áhrif á lifa.
Þegar amma dó var líkaminn
fyrir löngu búinn að fá nóg af
jarðvistinni en hún eins skýr og
kona á tíræðisaldri getur verið.
Hún dó í faðmi fjölskyldunnar,
nákvæmlega eins og hún lifði.
Ég verð alltaf þakklátur fyrir að
jafnvel undir það síðasta var
hún manneskjan sem ég þekkti
– glaðlynd, fyndin, hlý og hörð
af sér. Það sem hryggir mig
mest er að hafa ekki fyllilega
áttað mig á hvað hún átti áhuga-
vert lífshlaup fyrr en það var
lesið af presti. Og þá var orðið
of seint að kynnast því betur.
Gunnar Dofri Ólafsson.
Nokkrum dögum eftir að
elskuleg amma mín kvaddi í
hinsta sinn stóð ég á miðju
stofugólfinu í íbúðinni hennar í
Keldulandinu, þar sem við
amma höfðum átt ófáar góðar
stundir saman. Þetta augnablik,
þar sem ég stóð þarna í íbúð-
inni, þaðan sem ég átti svo
margar yndislegar minningar,
var augnablik sem ég hafði
hugsað um lengi áður en amma
fór. Ég kveið fyrir því að koma
inn í íbúðina og sjá ömmu
hvergi, hvort sem hún sæti inni í
eldhúsi og borðaði síðbúinn
kvöldverð eða inni í stofu og
horfði á eitthvert af íþrótta-
landsliðunum okkar vinna enn
eitt þrekvirkið, því henni þótti
fátt skemmtilegra en það. Ég
kveið því að heyra ekki röddina
hennar, sem í mínum huga átti
bein tengsl við þá ótakmörkuðu
og skilyrðislausu umhyggju sem
amma átti handa fjölskyldu
sinni og vinum. Ég kveið því að
geta ekki rabbað við samræðu-
snillinginn ömmu mína um hvað
sem er, því amma var til í að
ræða allt milli himins og jarðar
og jafnvel enn meira til í að
hlusta á mann blaðra um allt, og
kannski það sem oftar var, ekk-
ert.
Þegar loks kom að því að ég
stóð einn inni á stofugólfinu
hennar ömmu helltust tilfinning-
arnar yfir mig. En það voru
ekki tilfinningarnar sem ég
kveið svo lengi fyrir og reyndi
að búa mig undir. Í stað þess að
finna sorgina og dapurleikann
sem fylgdu andláti ömmu magn-
ast upp, fann ég fyrir þakklæti,
kærleika og stolti. Ég fann fyrir
þakklæti fyrir þau ótalmörgu
augnablik sem ég var svo hepp-
inn að fá að deila með ömmu,
hvort sem það voru öll aðfanga-
dagskvöldin, kvöldkaffistundirn-
ar í Keldulandinu eða sumar-
dagarnir og björtu kvöldin í
Stykkishólmi sem munu alltaf
eiga sérstakan stað í hjarta mér.
Ég fann fyrir kærleikanum sem
amma lagði sig alla fram um að
miðla til allra þeirra sem henni
fengu að kynnast. Ég fann fyrir
stolti að geta kallað þessa
hörkuduglegu og góðu konu
ömmu mína. Það var því nið-
urlútur og kvíðinn lítill ömm-
ustrákur sem gekk inn í Keldul-
andið, sorgmæddur yfir því að
hafa misst ástkæra ömmu sína,
en hann gekk þaðan út þakk-
látur fyrir að hafa átt hana og
tímann sem hann fékk með
henni.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Til þín vil ég hugsa er húmar að,
og muna alla ást þína og hlýju.
Þótt ár muni líða þá man ég það,
við munum hittast að nýju.
Þú gafst mér mun meira en ég kunni
að þiggja,
og heitust er óskin mín sú,
að hvert sem að leiðir míns lífs kunni
að liggja,
mér lánist að vera eins og þú.
Vésteinn Örn Pétursson.
Elsku amma, nú ertu farin
heim, eins og skátarnir segja.
Ég veit að þú varst búin að þrá
það að fá að fara þegar verk-
irnir versnuðu en vá hvað það er
samt sárt. Ég sakna þín. Ég
vona það heitast af öllu að þú fá-
ir núna að fara í alla þá göngu-
túra sem þig lystir í fallegu um-
hverfi, að þú farir í sundið sem
þér fannst svo frábært og getir
gert allt sem þér finnst svo
skemmtilegt og hefur ekki getað
gert síðustu ár.
Við áttum margt sameiginlegt
og þar var kannski stærstur
áhugi okkar á börnum og hann-
yrðum, þó ég hafi að vísu aldrei
náð færninni í að vefa sem þú
varst algjör meistari í. Þú varst
langt á undan öllum sem ég
þekki í að hugsa um endurnýt-
ingu, til dæmis á jólapappír og
ég man hvað mér fannst það
skrítið þegar ég var yngri en nú
langar mig svo til að vera svona
nýtin eins og þú.
Elsku hjartans amma mín,
takk fyrir allar ómetanlegu
stundirnar sem við áttum saman
og takk fyrir allt sem þú kennd-
ir mér. Ég veit þú fylgist vel
með okkur öllum áfram. Ég
elska þig.
Ár barnsins 1979
Langt er til tunglsins
og langt er til stjarna
sem leiftra á himinbrautum.
En stutt er til barna,
blakkra og hvítra
sem bíða líknar í þrautum.
Eða er þessu kannske
á okkar tímum
öfugt farið
með válegum hætti
í veröld allsnægta.
Veist þú svarið?
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Þín
María.
Ingibjörg
Þorvaldsdóttir
✝ Ingibjörg Sæ-mundsdóttir
fæddist í Fljótsdal í
Fljótshlíð 2. júlí
1941. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 13. des-
ember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sæmundur
Úlfarsson, f. 1905,
d. 1982, og Guðlaug
Einarsdóttir, f.
1915, d. 2007.
Ingibjörg var þriðja í röð sjö
systra en þær eru: Anna Sigur-
veig, f. 1938. Guðlaug, f. 1939, d.
2018. Aðalheiður, f. 1942. Ásdís,
f. 1946. Elín Kristín, f. 1952, og
Eyrún Ósk f. 1957.
Árið 1960 giftist Ingibjörg
fyrri eiginmanni sínum Gísla
Þorsteinssyni. Þau slitu samvist-
um árið 1981. Þau eignuðust
þrjú börn: 1) Úlfar, f. 1960. Sam-
býliskona hans er Gerður Stef-
ánsdóttir. Sonur Úlfars er Ævar
Örn og sonur Gerðar er Stefán
Hrafn. 2) Marta Sonja, f. 1961.
Eiginmaður hennar er Brynjar
Sigurgeir Sigurðs-
son. Börn þeirra
eru Ólöf Anna, Gísli
Þór og Sigrún Ásta.
Fyrir átti Marta
dótturina Sæunni
Ingibjörgu. 3) Þor-
steinn, f. 1962, d.
2002. Eiginkona
hans var Susanne
Anne Marie Gísla-
son. Börn hans eru
Ingi Þór, Emanúela
Lind og Aron Freyr. Barna-
barnabörnin eru nú 16 talsins.
Seinni eiginmaður Ingibjarg-
ar og eftirlifandi maki er Sig-
urður Sigurþórsson, f. 1936, í
Hemlu í Landeyjum, uppalinn
að mestu og kenndur við Selja-
landssel undir Vestur-Eyjafjöll-
um. Þau gengu í hjónaband 8.
desember 1984 og bjuggu allan
sinn búskap í Þorlákshöfn þar
sem Ingibjörg vann ýmis störf,
meðal annars í fiski og versl-
unum.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Þorlákskirkju í dag, 20. des-
ember 2018, klukkan 14.
Móðir mín, Ingibjörg Sæ-
mundsdóttir, þessi stóra og
sterka kona er látin.
Hún var sveitastelpa í húð og
hár, fædd og uppalin í Fljóts-
hlíðinni þar sem hún ólst upp við
vinnusemi frá blautu barns-
beini. Hún lagði snemma hönd á
plóginn við ýmsa vinnu meðal
annars að sinna skepnunum við
hlið föður síns.
Aldrei var hún þó hrifin af
kúnum en elskaði kindurnar og
bjó sjálf nokkur ár með kindur
þegar hún var ung kona búsett í
Hvolhreppnum þar sem við
systkinin ólust upp.
Við vorum svo heppin að hún
var alltaf heima þegar við vor-
um að alast upp. Það var heitur
matur á borðum tvisvar á dag,
heimabakað bakkelsi, ekkert
cocopuffs. Oft saumaði hún eða
prjónaði á okkur fötin ásamt því
að prjóna á barnabarnabörnin
nánast fram á síðasta dag.
Einhvern veginn er stutt í
brosið við þessa upprifjun því
oft var svo mikil hreyfing og
kraftur í kringum mömmu. Hún
var ekki fullkomin frekar en
aðrir og stundum gat hún verið
fasmikil með kröftugar og frum-
legar skoðanir á hlutunum. Það
var aldrei lognmolla í kringum
hana og hún var ófeimin við að
koma skoðunum sínum á fram-
færi. Ef skarst í odda var sátt-
fýsin henni í blóð borin og lang-
rækni ekki til í fari hennar.
Alltaf kom hún til dyranna eins
og hún var klædd. Hún var að
eðlisfari dul um sínar innstu til-
finningar og flíkaði þeim sjald-
an, vildi helst ekki um þær
ræða, kvartaði aldrei og bað
seint um hjálp.
Ég ætla ekki að tíunda afrek-
in hennar né hina mörgu kosti
því alla tíð hefur hún talað um
að hún vildi ekki lofræðu þegar
hún félli frá. En ég verð að
minnast á hvað það var henni
mikið lán að hitta Sigga sinn.
Þau voru samrýnd alla tíð og
góð hvort við annað. Að eignast
ástríkan og traustan vin í eig-
inmanni er mikil gæfa og for-
réttindi og seint fullþakkað.
Siggi var henni stoð og stytta í
veikindum hennar og alltaf vildi
hann allt fyrir hana gera og oft
dáðist ég að hvað hann var
henni góður. Hans missir er
mikill.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt og hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Mamma mætti hrakandi
heilsu með miklu æðruleysi og
reisn. Það var erfitt að fylgjast
með henni síðustu dagana þegar
ég gerði mér grein fyrir því að
hún væri að fara. En eins og
alltaf stóð hún sig eins og hetja
og kvaddi þetta líf hljóðlega,
þrotin að heilsu og kröftum.
Það er svo sárt en ég hugga
mig við það að nú er hún búin að
fá hvíld frá þeim þrautum sem
hún var búin að ganga í gegnum.
Henni líður vel núna, hún er far-
in á góðan stað þar sem Guð hef-
ur gefið henni eilíft líf og endur-
fundi við ástvini.
Marta Sonja.
Í dag fylgjum við tengdamóð-
ur minni, Ingibjörgu Sæmunds-
dóttur, eða Imbu eins og hún
var ætíð kölluð, til hinstu hvílu.
Hinn hæsti höfuðsmiður hef-
ur kallað til sín glaðværa og
trausta konu. Hún var þriðja í
röðinni af sjö systrum sem allar
hafa verið og eru einkar kátar
og lífsglaðar enda er vart hægt
að finna samheldnari systkina-
hóp. Það var oft glatt á hjalla
þegar systurnar og þeirra fjöl-
skyldur komu saman, hef ég
stundum haft á orði að vel heyr-
ist í Heylækjarsystrum.
Ég kynntist Imbu 1986 er við
Marta dóttir hennar fórum að
draga okkur saman, Imba tók
mér strax vel og varð okkur vel
til vina þó að ekki værum við
alltaf sammála og þá einkum
hvað pólitík varðaði og gátum
við tekist á um hana en aldrei
svo að skaði hlytist af.
Þau Imba og Siggi voru ein-
staklega góðir vinir hvort ann-
ars og minnist ég varla að hafa
séð þau í sitt hvoru lagi. Öllum
stundum sem þau gátu fóru þau
austur undir fjöll til að vera í
bústaðnum sem þau höfðu reist
sér í landi Seljalandssels; falleg-
ur og vinalegur staður sem þau
hlúðu að af nærgætni og um-
hyggju fyrir landinu.
Imba var keppnismaður í eðli
sínu, hafði gaman af spila-
mennsku og spiluðu þau Siggi
oft á tíðum á Níunni sem er fé-
lagsaðstaða eldri borgara í Þor-
lákshöfn, einnig komu þær syst-
ur oft saman til að spila.
En það var ekki bara bústað-
urinn sem átti hug hennar. Þau
Siggi fóru á hverju ári til Kanarí
og var mikil tilhlökkun hjá
henni þegar styttast fór í brott-
för, að komast í sólina til að
slappa af og þá ekki síst til að
spila minigolf en þar kom Imba
sterk inn, var lunkinn spilari svo
að eftir var tekið, enda bera
verðlaunapeningar og bikarar
þess glöggt merki að keppnis-
manneskja var þar á ferð.
En það var ekki alltaf eintóm
gleði hjá Imbu, árið 2002 missti
hún son sinn, hann Denna, úr
krabbameini tæplega fertugan
að aldri. Hún átti erfitt með að
sætta sig við þann mikla missi,
sem von er, stórt skarð var
höggvið í barnahópinn hennar.
En ömmubörnin og langömmu-
börnin hennar voru lífljósið allt
til enda.
Imba var tekin frá okkur allt-
of fljótt, aðeins 77 ára. Hún háði
stutta og snarpa baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. En hún greind-
ist með krabbamein í júnímán-
uði sl. Aðeins hálfu ári seinna
hefur sjúkdómurinn haft betur.
Sorgin er alltaf sterk og þung
er sorgin hjá okkur öllum en
ekki síst hjá Sigga sem sér nú á
eftir sínum besta vini. Siggi var
Imbu mikils virði í veikindunum
hennar, stóð alltaf við hlið henn-
ar og tilbúinn að vaða elda til
hjálpar henni. Guðs blessun
vaki yfir Sigga um ókomna tíð.
Hvíl þú í Guðs friði.
Imba, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Brynjar Sigurðsson.
Í dag kveðjum við Ingibjörgu
Sæmundsdóttur vinkonu okkar.
Imba var gift uppeldisbróður
mínum, Sigurði Sigurþórssyni.
Imba og Siggi bjuggu samtíða
okkur hjónum í Þorlákshöfn í
hátt í 40 ár. Þau voru partur af
okkar fjölskyldu og mikill sam-
gangur okkar í milli í gegnum
árin.
Það var í byrjum vetrarver-
tíðar fyrir allmörgum árum að
bankað var hjá okkur á Hjalla-
brautinni. Þarna var þá kominn
Siggi Sigurþórs og með í för vin-
kona hans sem hann kynnti fyr-
ir okkur. Þennan dag var brotið
blað í fjölskyldusögunni okkar
og Imba varð stór partur fjöl-
skyldunni. Siggi hafði ætlað sér
að koma í vinnu í Þorlákshöfn á
vertíðinni framundan og yfir
kaffibolla hjá okkur þennan dag
var það afráðið að Imba kæmi
líka. Þau bjuggu hjá okkur á
Hjallabrautinni þennan vetur og
ekki líkaði þeim dvölin verr en
það að eftir þennan vetur
keyptu þau sér hús í Þorláks-
höfn og settust þar að. Imba og
Siggi hafa alla tíð verið einstak-
lega samhent hjón og þannig
var að ef annað var nefnt þá
fylgi hitt nafnið jafnan með.
Það sem er þó ofarlega í
huga þegar við minnumst
Imbu eru allar góðu samveru-
stundirnar í fjölskyldureitnum
okkar austur undir Eyjafjöll-
um. Um miðja nótt vorið 1994
mátti sjá tvo vörubíla á ferð á
Suðurlandi með sitt hvort litla
húsið á leið austur undir Eyja-
fjöll. Þarna vorum við nafnarn-
ir á ferð ásamt konum okkur
Imbu og Rögnu og mikill hug-
ur í hópnum. Landið þar sem
húsin voru sett niður var á
æskuslóðum okkar nafnanna
og lóðir húsanna hlið við hlið.
Þarna í reitnum okkar Nátt-
haga höfum við fjölskyldan
eytt mörgum góðum stundum
saman og átt dýrðar daga. Þar
undu Imba og Siggi hag sínum
vel í gegnum árin, hún oft að
sýsla inni við en hann úti, enda
verkefnin mörg í sveitinni. Það
var alltaf hægt að kíkja yfir til
Imbu í spjall, nú eða að spila,
það þótti henni ekki leiðinlegt,
hún lagði þá frá sér prjónana
og lagði allan sinn kraft í að
vinna spilið, því kappsöm var
hún og illa við að tapa. Oft var
skotist milli húsa að spila
skrabbl við Imbu og var það
mikið ævintýri og alltaf gaman
enda Imba eldklár. Imba var
dugleg kona og ráðagóð. Hún
vann litla átthagafélaginu okk-
ar vel og vildi því ætíð hið
besta. Litla húsið þeirra var
hlýlegt og alltaf notalegt að
kíkja inn og fá kaffibolla eða te
áður en haldið var heim á leið
eftir dvöl í Nátthaga. Börnin í
fjölskyldunni fóru oft ein yfir
að heimsækja Imbu og alltaf
tók hún þeim jafn vel. Þessar
dýrmætu samverustundir
gleymast ekki og þökkum við
þær af alhug.
Elsku Siggi, missir þinn er
mikill og við biðjum góðan guð
að vera með þér. Börnum
Imbu og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigurður Guðberg Helga-
son og fjölskylda.
Ingibjörg
Sæmundsdóttir