Morgunblaðið - Sunnudagur - 02.12.2018, Síða 15

sem angra mann því ef maður ræðir þá ekki þá
dregur það mann smám saman niður. Það hef-
ur hjálpað mér mikið í fótboltanum og í fjöl-
skyldulífinu að kunna betur að tjá mig, við til
dæmis Kristbjörgu og Óliver eldri son minn,
bara það að spjalla við hann og spyrja hvernig
hann hafi það, heyra hvernig Kristbjörg hafi
haft það yfir daginn, ég hef slípast til. Seinna
meir, þegar Tristan, yngri sonur minn, hefur
aldur til er ég fær um að spjalla á sama hátt við
hann.
Áður var það þannig að ég spurði fólk ekki
um líðan þess, það var ekki það að ég hefði
ekki áhuga, ég var bara ekki að hugsa lengra,
að það væri gott og ofhugsaði hlutina oft innra
með mér í stað þess að bara færa þá í orð og
ræða þá. Ég er miklu næmari í dag fyrir líðan
annarra, skynja betur þegar aðrir eru niður-
dregnir og er ekki eins lokaður með að ræða
það.“
Aron er hjá íslenskum sálfræðingi sem hann
talar við um það bil einu sinni í mánuði í gegn-
um FaceTime. Hann nefnir sem dæmi um
hvernig sálfræðingurinn hafi aðstoðað hann
við að sjá hlutina í nýju ljósi, þegar hann var að
fást við meiðsl í byrjun þessa tímabils hjá
Cardiff.
„Mér leið hálfpartinn eins og ég hefði svikið
þjálfarann sem hafði barist fyrir að ég fengi
nýjan samning og svo var ég bara meiddur. Ég
fór hálfpartinn að fela mig fyrir honum, varð
fjarlægur og forðaðist hann á æfingasvæðinu.
Sálfræðingurinn sagði mér einfaldlega að
hætta að fela mig og fara bara og ræða við
þjálfarann hvernig mér liði, sem og ég gerði,
viðurkenndi að ég hefði forðast að mæta hon-
um því mér liði illa yfir þessu. Hann þakkaði
mér einfaldlega fyrir og sagðist hafa fundið
það á mér að ég væri að fjarlægjast. Þetta
samtal breytti öllu, ég varð aftur sama persón-
an í kringum strákana í búningsklefanum, fór
að grínast aftur og slaka á. Þetta er gott dæmi
um að ofhugsa ekki hlutina heldur létta bara á
sér.“
Orðin sem sitja eftir
Aron gerir stærstu köflunum í sögu landsliðs-
ins vel skil í bókinni, bæði sumrinu á EM í
Frakklandi og HM í sumar. Þrátt fyrir að nær
öll þjóðin viti sögu Íslands á þessum mótum er
talsvert öðruvísi að sjá þá út frá sjónarhóli
fyrirliðans. Það skín í gegn í frásögninni hvað
þjóðin hefur haft mikil áhrif á stemninguna í
liðinu og hve mikla orku Aron fær frá stuðn-
ingsfólkinu, það er mjög einlægt af hans hálfu í
frásögninni og ekki hægt að spyrða það saman
við neinar tuggur eða klisjur. Fólkið og skila-
boðin sem hann hefur fengið frá því úti á götu
eða í skilaboðum hefur raunverulega haft áhrif
á hann og hvatt hann. Af mörgu er Aroni sér-
staklega minnisstætt þegar eldri maður stopp-
aði hann í World Class í Laugum og spurði
hann hvort hann væri ekki Aron Einar. Aron
jánkaði því og þá sagði maðurinn:
„Ég hef nú aldrei haft áhuga á ykkur, spark-
andi boltanum um einhvern völl í alltof þröng-
um stuttbuxum og flúraðir út um allt, en það
sem ég hef áhuga á er hversu flottir þið eruð
utan vallar, hvernig þið talið um náungann og
hversu góðar fyrirmyndir þið eruð.“ Þess má
geta að Aron reyndi að fela tattúin undir þess-
um orðum mannsins sem bætti við: „Þú sérð
það að þetta er augnablikið ykkar. Þið skuluð
nýta ykkur það – brosið og þá sameinast þjóð-
in loksins aftur.“
„Ég held að undirmeðvitundin taki þessi
skilaboð svolítið djúpt inn og þetta litla atvik
hafði mikil áhrif, bara hversu einlægt og gott
spjall þetta var og ég hef oft síðar hugsað til
þessara orða.“
Aron hefur líka sótt stuðning til fólks að
fyrra bragði. Fyrir mikilvægan leik hringdi
hann í Ólaf Stefánsson handboltakappa, hafði
þá verið með númerið hans í heilt ár í símanum
og hann kynnti sig. Helst hafði hann áhuga á
að fá að heyra eitthvað um margfrægar pepp-
ræður Ólafs fyrir leiki og hvort hann gæti ekki
nýtt sér ráð frá landsliðsfyrirliðanum fyrrver-
andi. Ólafur var hálfhissa á að Aron skyldi
vera að biðja sig um ráð – sagði honum að þeir
væru bara frábærir og að gera allt hárrétt – til
hvers að breyta til? Aron ræðir í bókinni hvað
þetta hjálpaði honum mikið.
Stærstu mistökin
Það er farið að síga á síðari hluta spjallsins.
Þetta hafa verið dýrmætir dagar heima á Ís-
landi, Aron og Kristbjörg náðu til dæmis að fá
pössun og fara út að borða en þegar þau eru
úti eru þau heimakær og fjölskyldulífið er á
toppnum þegar það er frí. Aron segir til dæmis
að hans stærstu mistök í lífinu hafi verið að
vera ekki viðstaddur fæðingu eldri sonar síns
og taka leik með landsliðinu fram yfir, sem
honum þótti þá það mikilvægur að hann gæti
tekið sénsinn á að Kristbjörg myndi ekki fæða
á meðan. Slíkt á aldrei aftur eftir að gerast,
fótbolti er ekki það mikilvægur að hann sé
svona mikilvægur, hann hafi lært af þessari
reynslu þótt það hafi verið dýrkeypt.
„Þegar ég finn fyrir að fólk er þakklátt mér í
tengslum við fótboltann veit ég að Kristbjörg á
risastóran part í því, hún á mikið hrós skilið,
mín stærsta stoð og stytta og algjör sálufélagi
og mikil forréttindi að njóta stuðnings hennar í
gegnum þau meiðsli sem ég þurfti að kljást við
fyrir til dæmis HM.“
Hvernig ertu í skrokknum núna?
„Ég er ágætur, það er langt frá því að ég sé
100 prósent en það er partur af því að vera í
fótboltanum. Ökklinn er góður núna og vökv-
inn farinn úr hnénu. Vissulega hefði ég getað
farið í aðgerð sem hefði gert meira á sínum
tíma, þarna skömmu fyrir HM, en þá hefði ég
þurft að vera frá í marga mánuði og ekki farið
á mótið. Þetta var einfaldlega fórn sem ég
ákvað að færa, fyrir eitthvað sem ég upplifi
kannski aldrei aftur.“
Að lokum. Hvernig meturðu stöðu lands-
liðsins?
„Það hefur verið gangur í leikjunum hjá
okkur, nýr þjálfari kominn inn með sínar
áherslur og Freyr auðvitað búinn að vera í
kringum liðið í svolítinn tíma og veit hvað gild-
ir við vinnuna. Við erum búnir að vera að fást
við ótrúlegustu meiðsli og topplið á FIFA-
leiklistanum svo þetta hafa ekki verið nein
slorlið sem við höfum verið að mæta á árinu.
Ég hef engar áhyggjur en við þurfum samt að
líta í eigin barm og ná í þessi gildi okkar sem
komu okkur á þessi stórmót. Það er hugur og
hungur í mönnum að ná aftur þangað, okkur
langar að upplifa það aftur með þjóðinni. Ég er
mjög spenntur fyrir nýju ári með landsliðinu.“
„Þetta getur verið mjög einmanalegt sport
og að vera að kljást við meiðsli, eins og við
íþróttamenn lendum í, getur líka verið
mjög erfitt því þá er maður í kapphlaupi við
að ná sér góðum, til að ná inn í liðið. Á
þeim tímum sem ég var að ströggla með fé-
lagsliðinu hélt landsliðið mér gangandi.“
Aron Einar og
Arnór Þór hafa
alla tíð verið afar
nánir, hálfpartinn
eins og tvíburar.
Á ferðalagi með fjöl-
skyldunni fyrir afrakst-
ur Moggaútburðarins.
Fermingardeginum
fagnað hátíðlega á
Akureyri.
2.12. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
Svo kláraðist myndatakan og ég
komst loksins úr hólknum. Ég
klæddi mig, tók upp hækjurnar og
rölti fram.
Þegar ég kom inn í herbergið
var andlit Kristbjargar það fyrsta
sem ég sá – og hún brosti. Það létti
yfir mér á einu augnabliki, örugg-
lega sterkar en nokkru sinni á æv-
inni. Allar myrku hugsanirnar sem
höfðu fyllt hausinn á mér á síðustu
24 tímum sópuðust burt. Ég brotn-
aði gjörsamlega niður. Það að ég
ætti von, vonarglætu, endurspegl-
aðist svo ótrúlega skýrt í andlitinu
á Kristbjörgu.
Ég hágrét, vitandi að ég ætti ein-
hvern séns.
Ég settist niður og skurðlæknir-
inn byrjaði að reyna að útskýra fyr-
ir mér niðurstöðu myndatökunnar.
„… er það í lagi þín vegna?
spurði hann.
Ég leit á hann. „Ha? Hvað ertu að
meina?“
Ég hafði gjörsamlega dottið út
og varla meðtekið neitt.
Hann endurtók sig: „Það er rifa í
liðþófanum, Aron, og rifni hlutinn
hefur færst úr stað innan hnésins.
Þetta er kallað bucket-handle tear.“
Ég kinkaði kolli, reyndi að ein-
beita mér.
„Þetta kallar á aðgerð, en það er
tvennt í stöðunni. Annar möguleik-
inn er að fjarlægja rifna hlutann,
það er að segja, snyrta liðþófann til.
Hinn möguleikinn er meiri viðgerð
þar sem flipinn sem rifnaði af er
saumaður aftur niður og öllu er leyft
að gróa aftur.“
„Næ ég HM ef þú gerir við liðþóf-
ann?“ spyr ég.
„Ég er hræddur um ekki. Það
tekur fimm mánuði að ná sér eftir
slíka aðgerð. Þú mátt ekki stíga í
fótinn fyrsta mánuðinn.“
„En hvað ef við fjarlægjum rifna
hlutann?“
„Þá er HM, að mínu mati, raun-
hæfur möguleiki.“
Í framhaldinu útskýrði skurð-
læknirinn fyrir mér að þetta væri
engin töfralausn. Seinna meir
kæmi ég án efa til með að eiga í
vandræðum með hnéð, til dæmis
eftir ferilinn, en á þessum tíma-
punkti skipti það mig engu máli.
Þetta var auðveldasta ákvörðun
sem ég hef tekið og sennilega vissi
hann alveg hvert svar mitt yrði.
„Taktu þetta út.“
Myndirnar af ökklanum komu
síðan ágætlega út, ekki síst miðað
við meiðslasöguna. Það var reynd-
ar rifa í liðbandinu en sérfræðing-
arnir voru vissir um að á meðan ég
væri að jafna mig eftir hnéaðgerð-
ina myndi rifan ganga til baka. Ég
þyrfti því bara að styrkja ökklann
með styrktaræfingum, það var ekki
þörf á annarri aðgerð.
[...]
Daginn eftir hringdi Heimir.
Hann spurði hvernig ég hefði það og
kom sér síðan að aðalmálinu, hvern-
ig rannsóknin hefði komið út – hvort
ég yrði klár í slaginn á HM. Þetta
var símtal sem ég hefði sennilega
ekki svarað ef myndatakan hefði
komið illa út. Þá hefði ég bara sent
honum SMS: Ég er búinn. Kemst
ekki á HM. Heyri í þér á morgun. En
það var hrikalega gott að heyra í
Heimi, maður veit alltaf hvar maður
hefur hann og í þessu símtali sagði
hann mér hreint út að ég kæmi með
til Rússlands sama hvað, hvort sem
ég væri meiddur, næði bara síðasta
leiknum eða hvað sem væri.“
Martröðin -
brot úr bókinni
’Sjálfur hef ég ekki upplifaðalvarlegan kvíða eða kvíða-röskun en ég fór að fara til sál-fræðings fyrir nokkrum árum því
mér fannst ég þurfa á því að
halda til að bæta samskipti mín
við fólkið í kringum mig og læra
að tala um tilfinningar mínar.
Morgunblaðið/Eggert