Fréttablaðið - 27.04.2019, Side 26

ÉG VAR HEIMA „VEIK“.
ÞAÐ VAR EKKI GETA ÞÁ
Í SKÓLAKERFINU TIL AÐ
HORFA FRAM HJÁ GÖLL-
UNUM OG FÓKUSERA Á
STYRKLEIKANA.
ÚTGJÖLDIN VORU EKKI
TRYLLINGSLEGA HÁ,
ÞETTA ER STAÐA SEM
ENGINN GÆTI VERIÐ Í
Í DAG. NEMA BÖRN
MJÖG AUÐUGS FÓLKS.
Þ etta er svo röng nálgun og hefur engin áhrif. Ég skil ekki þessa stemn­ingu að skamma félags­menn, mér finnst það fyrir neðan allar hell­
ur. ,“ segir Sólveig Anna Jónsdóttir,
formaður Ef lingar, um dræma
þátttöku í kosningu um lífskjara­
samning sem var samþykktur af
félögum Eflingar á dögunum með
yfirgnæfandi meirihluta.
Hún á heima í snotru húsi í Smá­
íbúðahverfinu í Fossvogi, útidyra­
hurðin er máluð í eldrauðum lit.
Hún segist heppin að hafa getað fest
kaup á húsinu á sínum tíma og hefur
aldrei upplifað á eigin skinni að vera
föst á leigumarkaði.
Dauðhreinsuð stéttaskipting
„Ég er fædd í Reykjavík, fyrstu
árin bjuggum við á Flókagötu í
Reykjavík. Svo fluttum við í Breið­
holtið þegar ég var á fimmta ári, í
verkamannabústað í Stíf luselinu.
Þar bjó ég þar til ég var á tólfta ári
og þá f luttum við í Fossvoginn, í
Kelduland sem voru líka verka­
mannabústaðir. Stéttaskiptingin
var teiknuð upp í Fossvogi, efst
voru blokkir, svo raðhús og svo ein­
býlishúsin neðst í dalnum, ótrúlega
fyndin og dauðhreinsuð röðun. En
hverfið var skemmtilegt og þarna
blandaðist allt saman,“ segir Sól­
veig.
Sólveig er dóttir útvarpsþulanna
Jóns Múla Árnasonar heitins og
Ragnheiðar Ástu Pétursdóttur. „Ég
er eina barn þeirra saman. Pabbi
var orðinn 54 ára og mamma var 34
ára. Þau áttu hvort um sig þrjú börn,
þannig að ég átti sex systkini.
Það eru 10 ár á milli mín og næstu
systur minnar. Systkinin öll voru
mikið heima, bræður mínir voru
ungir komnir með sína fjölskyldu
en voru mikið á heimilinu með
konur sínar og börn. Mágkonur
mínar Önnu og Ellen upplifði ég
til dæmis líka sem systur. Þetta var
mjög stór fjölskylda og það var alltaf
mikið af fólki í kringum mig. Ég á
svo yndislegar minningar, sérstak­
lega af jólunum. Og ég er næstum
haldin þráhyggju gagnvart þeim
í dag. Af því að þá var alltaf svo
ótrúlega gaman og við vorum öll
saman,“ segir Sólveig.
„Ég var auðvitað minnst og fékk
mjög mikið að njóta þess. Ég komst
upp með alls konar hluti og hegðun.
Í ljósi þess að ég var yngst.
Erfið unglingsár
Ég var ábyggilega mjög skrýtið barn
en mjög stillt. Ég vildi bara mjög
mikið vera með foreldrum mínum
og vildi ekki fara í skóla. Mér fannst
reyndar ágætt að fara í Ísaksskóla en
þegar því lauk þá fannst mér það að
þurfa að fara að gera hluti vera svo
þvingandi.
Ég las mjög mikið og lærði það
að barn með bók fær bókstaf lega
að vera í friði. Þegar ég var búin að
læra að lesa fyrir sjálfa mig þá var
ég ávallt með bók í hönd og komst
með þeirri nálgun hjá því að taka
eðlilegan þátt í því sem önnur börn
gerðu og uppeldið var frjálslegt,“
segir Sólveig en þegar hún komst á
unglingsaldur fór það að taka ekki
virkan þátt að há henni.
„Ég varð mjög erfiður unglingur.
Þá var þetta mikla frelsi sem ég
hafði notið að valda mér vand­
ræðum. Ég hefði þurft fastara utan­
umhald en ég var bara orðin svo vön
því að hafa þetta frelsi og vankant­
arnir fóru að koma í ljós.
Ég var í mjög miklum mótþróa
og leiða og þó að ég ætti stóran og
góðan vinkvennahóp í Réttó þá
mætti ég illa í skóla. Ég var heima
„veik“. Það var ekki geta þá í skóla­
kerfinu til að horfa fram hjá göll­
unum og fókusera á styrkleikana.
Þó að margt sé breytt í dag þá
hugsa ég til þeirra fjölmörgu krakka
sem ná ekki að ljúka námi. Það er
alltaf ástæða fyrir því og hún er
ekki sú að þau séu bara svo léleg.
Ég var að komast á fullorðinsaldur
Allt þetta
er leikrit
Sólveig Anna Jónsdóttir segir frá
lífi sínu og átökunum í nýafstaðinni
kjarabaráttu. „Ég hef unun af því
þegar stéttaátökin er afhjúpuð,“ segir
hún um harða gagnrýni á störf sín.
„Í eðli sínu eru allir samningar lífskjarasamningar. Við erum að semja um kjör fólks sem hefur áhrif á líf þess.
Það er partur af nýfrjálshyggjunni að vera alltaf að skella einhverjum merkimiðum á allt.“ FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
þegar ég gat fyrst orðað það hvað
það var sem var að trufla mig. Þessi
orð voru bara ekki í boði þegar ég
var unglingur. En eru það í dag og
það skiptir miklu máli að geta setið
með börnunum sínum og rætt um
tilfinningar við þau.“
Þokunni létti innra með mér
Sólveig f lakkaði á milli framhalds­
skóla en gafst svo upp á náminu nítj­
án ára gömul og eignaðist frumburð
sinn 21 árs. „Námið var bara orðið
of stórt verkefni til að takast á við.
Ég var enn þá ótrúlega ung og
egósentrísk. Mamma mín var með
mér þegar ég átti son minn. Ég blót­
aði mikið í fæðingunni og móðir
mín sem er mjög kurteis kona baðst
í sífellu afsökunar. Svo þegar sonur
minn var loks kominn í heiminn
ætlaði mamma bara að fara heim
og mér fannst það skrýtið. Að hún
ætlaði bara að skilja mig eftir, sem
segir mikið um tilætlunarsemina í
mér. Svo vildi ég bara fá að fara að
sofa. Sem betur fer horfði ljósmóð­
irin á mig eins og það væri eitthvað
að mér og sagði nei, nei, það gerir þú
ekki, og rétti mér drenginn.
Þá gerðist eitthvað. Það létti ein­
hverri þoku innra með mér þarna
með hann í fanginu og eftir þetta þá
sleppti ég honum ekki frá mér. Þetta
var mjög merkileg stund að upplifa
og ég er ekki að segja það að eftir að
þessi stund átti sér stað hafi ég orðið
ný og betri manneskja. En þetta var
samt sannarlega algjört upphaf að
því að fullorðnast og læra að axla
ábyrgð. Ég fylltist af geigvænlegri
ábyrgðarkennd. Þetta var fyrsta
verkefnið sem ég horfðist í augu við
og axlaði algjöra ábyrgð á,“ segir
Sólveig.
Giftist æskuástinni
Sólveig er gift Magnúsi Sveini Helga­
syni sagnfræðingi. Þau hafa þekkst
frá unglingsárum. „Fljótlega eftir að
Nonni minn fæddist þá byrjuðum
við Maggi saman. Við höfðum verið
unglingakærustupar en áttum í
stormasömu og dramatísku sam­
bandi,“ segir Sólveig og segir Magga
hafa tekið Nonna eins og eigin syni.
Þau bjuggu hjá foreldrum Sólveigar
og nutu stuðnings þeirra. „Ég og
mamma sinntum syni mínum sam­
hliða og hún og hann eru enn þá
mjög náin. Mig langaði bara strax
aftur til að eignast barn og það liðu
þrjú ár þar til ég eignaðist dóttur
mína, Möggu.“
Þau f luttu eftir fáein ár í litla
íbúð í Þingholtsstræti. „Maðurinn
minn hafði frá unglingsárum verið
að safna. Hann keypti litla íbúð í
Þingholtsstræti og þar bjuggum við
til ársins 2000 þegar við fluttum til
Bandaríkjanna þar sem Maggi lærði
sögu.
Lífið á Íslandi áður en við fluttum
út var bara gott. Ég var auðvitað
ómenntuð en vann skrifstofuvinnu
og Maggi var í skóla. Útgjöldin voru
ekki tryllingslega há, þetta er staða
sem enginn gæti verið í í dag. Nema
börn mjög auðugs fólks.“
Menningarsjokk
í Bandaríkjunum
Það voru mikil viðbrigði fyrir fjöl­
skylduna að f lytja út og Sólveig
segist hafa fengið menningarsjokk.
„Ég var 25 ára með tvö lítil börn og
hafði aldrei áður komið til Banda­
Kristjana Björg
Guðbrandsdóttir
kristjana@frettabladid.is
2 7 . A P R Í L 2 0 1 9 L A U G A R D A G U R26 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð
2
7
-0
4
-2
0
1
9

2
2
:1
5
F
B
0
9
6
s
_
P
0
7
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
9
6
s
_
P
0
7
1
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
9
6
s
_
P
0
2
3
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
9
6
s
_
P
0
2
6
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
2
2
E
0
-5
D
5
4
2
2
E
0
-5
C
1
8
2
2
E
0
-5
A
D
C
2
2
E
0
-5
9
A
0
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
8
A

F
B
0
9
6
s
_
2
6
_
4
_
2
0
1
9
C
M
Y
K